Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 7 lutego 2013 roku K. Z. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej Oddziału w Polsce :

- kwoty 5.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia,

- kwoty 1.765,50 złotych tytułem odszkodowania,

- kwoty 658,74 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek liczonych od dnia 2 czerwca 2012 roku do dnia wniesienia pozwu. Dodatkowo wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych od powyższych kwot od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Dla uzasadnienia zgłoszonego roszczenia strona powodowa wskazała, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego powód doznał szeregu obrażeń. Strona powodowa wskazała, iż ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanemu w toku postępowania związanego z likwidacją szkody kwotę 3.100 złotych zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2013 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo w zakresie zadośćuczynienia o kwotę 2.000 złotych.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Ubezpieczyciel wskazał, iż dobrowolnie w dniu 1 sierpnia 2013 roku zapłacił powodowi kwotę 7.424,24 złote tytułem roszczenia głównego, kwoty 318,77 złotych tytułem odsetek ustawowych od kwoty 5.000 złotych za okres od 4 lutego 2013 roku do dnia zapłaty, kwotę 112,56 złotych tytułem odsetek od kwoty 1765,50 złotych od dnia 4 lutego 2013 roku do dnia zapłaty.

Pismem z dnia 9 sierpnia 2013 roku pełnomocnik powoda oświadczył, iż cofa powództwo w zakresie kwoty 7.855,57 złotych.

Pismem z dnia 12 maja 2014 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo w zakresie zadośćuczynienia o 66.000 złotych i łącznie dochodził z tego tytułu 68.000 złotych.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego ubezpieczyciela na rzecz powoda kwotę 46.900 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 5 lutego 2013 r. do dnia zapłaty , umorzył postępowanie w zakresie żądania kwoty 7424, 24 zł. i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Apelację od rozstrzygnięcia w zakresie punktu 1 wyroku co do kwoty zasądzonego zadośćuczynienia powyżej kwoty 22.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lutego 2013r. wywiodła strona pozwana.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu :

1.naruszenie art. 233 §1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i przyjęcie , iż kpienie z powoda przez żonę stanowi przesłankę uzasadniającą podwyższenie kwoty należnej powodowi od pozwanego jako zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę powoda;

2.błędną wykładnię art. 445 §1 k.c. w związku z art. 444§1k.c.polegajace na przyjęciu , iż wysokość sumy zadośćuczynienia może być wyznaczona przez przeliczenie uszczerbku na zdrowiu osoby poszkodowanej poprzez określony kwotowy wskaźnik;

3.naruszenei art. 445 §1 k.c. poprzez przyjęcie , że w okolicznościach sprawy odpowiednią sumą, o której mowa w tym przepisie stanowi kwota 46.900zlotych , w sytuacji gdy jest to kwota – mając na uwadze okoliczności sprawy – rażąco wygórowana.

W konkluzji skarżący wniósł o :

zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w zakresie roszczenia przekraczającego kwotę 22.000zlotych zasądzonego tytułem zadośćuczynienia pieniężnego. Skarżący wniósł także o zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddaleni i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające. Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 §1 k.p.c. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna . Nie sposób zarzucić Sądowi I instancji , iż dokonując tej oceny wysnuł wnioski sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego w związku z wypadkiem powód wymagał pomocy osób trzecich . Powód źle znosił uzależnienie swojego życia codziennego od pomocy osób trzecich. Przed wypadkiem powód był osobą aktywną. W wyniku następstw wypadku powód nie mógł uczestniczyć w życiu rodzinnym jak przed wypadkiem. Niemal całość obowiązków musiała przejąć żona powoda. W związku z tym powód stał się obiektem jej kpin , co obniżało samoocenę powoda i niewątpliwie wpływało na jego samopoczucie , a tym samym zwiększało poczucie krzywdy związanej z urazem pozostający w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem.

Zasada odpowiedzialności strony pozwanej w rozpoznawanej sprawie nie była kwestionowana.

W ocenie Sądu Okręgowego, także zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 445 §1 i art. 444 §1 k.c. jest całkowicie bezzasadny.

Stosownie do art. 445 § 1 k.c. sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów , jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego , zasady takie wypracowała bardzo bogata w tym przedmiocie judykatura , szczególnie Sądu Najwyższego. Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny. Tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji , iż pojęcie krzywdy obejmuje cierpienia fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne. Jest to zatem całokształt ujemnych odczuć doznanych w związku z cierpieniami fizycznymi.

Rację ma również Sąd I instancji i w tym zakresie , iż zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna, musi ściśle uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Jest to rekompensata za całą krzywdę i przyznaje się ją jednorazowo. Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd winien mieć zatem na uwadze całokształt okoliczności sprawy – w tym oczywiście także wysokość stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego . Niemniej jednak rację ma skarżący o tyle , że ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd nie powinien dokonywać matematycznego przeliczania wysokości zadośćuczynienia poprzez działanie arytmetyczne w odniesieniu do procentu uszczerbku na zdrowiu .

Mimo częściowo błędnego uzasadnienia w zakresie wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy – w tym także stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda określonego przez biegłych sądowych na 17 %, Sąd I instancji prawidłowo określił wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia na kwotę 46.900 złotych, przy uwzględnieniu kwoty 8100 złotych wypłaconej przez ubezpieczyciela w toku postępowania związanego z likwidacją szkody.

Biorąc pod uwagę , to że powód doznał wielu cierpień fizycznych i psychicznych, które w głównej mierze spowodowane były potrzebą rehabilitacji, powstaniem sytuacji stersogennych w okolicznościach zbliżonych do wypadku, utratą możliwości aktywnego prowadzenia trybu życia – zwłaszcza pracy zawodowej, kwota zadośćuczynienia w łącznej wysokości 55.000 złotych jest w ocenie Sądu Okręgowego odpowiednia w rozumieniu przepisu art. 445 k.c.

Nie sposób zgodzić się ze skarżącym , iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego kwota ta jest rażąco zawyżona.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na podstawie art. 385k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98k.p.c. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego powoda w postępowaniu apelacyjnym została określona na podstawie § 6 ust.5 w zw. z § 12 ust.1 pkt1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu

( tekst jedn., Dz. U. z 2013r. poz. 490).