Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 lutego 2015 r. i 2 kwietnia 2015 r. sprawy, przeciwko M. A. , s. E. i N., ur. (...) w D.

obwinionego o to że:

jako pracodawca w firmie (...). J. ul. (...), (...)-(...) W. w dniu 06.02.2014r. powierzył nielegalną pracę cudzoziemcowi, obywatelowi Pakistanu Panu J. D. A. tzn. bez wymaganego zezwolenia na pracę na terenie RP,

tj. za wykroczenie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zmianami oraz z 2013 r. poz. 1291) w związku z art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zmianami oraz z 2013 r. poz. 1291)

Orzeka

1)  Obwinionego M. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 120 ust 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wymierza karę grzywny w wysokości 3000 ( trzy tysiące) złotych.

2)  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 1264/14

UZASADNIENIE

M. A. został obwiniony o to, że jako pracodawca w firmie (...). J. ul. (...), (...)-(...) W. w dniu 06.02.2014r. powierzył nielegalną pracę cudzoziemcowi, obywatelowi Pakistanu Panu J. D. A. tzn. bez wymaganego zezwolenia na pracę na terenie RP, tj. za wykroczenie z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zmianami oraz z 2013 r. poz. 1291) w związku z art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zmianami oraz z 2013 r. poz. 1291)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 lutego 2014 r. pracownicy Państwowej Inspekcji Pracy przeprowadzili kontrolę w firmie (...). J. ul. (...), (...)-(...) W., prowadzącej (...) K. zlokalizowany w W. przy ul. (...). (...) Osobą reprezentującą kontrolowany podmiot był pracodawca M. A., który wynajmował w/w lokal gastronomiczny.

W trakcie kontroli w lokalu inspektorzy pracy zastali obywatela Pakistanu: J. D. A., który wykonywał pracę polegającą na przygotowaniu oraz sprzedaży jedzenia klientom. Na podstawie ustnych informacji uzyskanych od J. D. A. inspektorzy pracy ustalili, iż od dłuższego czasu świadczy on pracę na rzecz kontrolowanego. Ustalili oni również, iż J. D. A. nie posiadał wymaganego zezwolenia na pracę oraz wymaganej pisemnej umowy o pracę bądź umowy cywilnoprawnej.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego M. A. /k. 32-33/, zeznań świadka T. B. /k. 33/, zeznań świadka E. C. /k. 33-34/, zeznań świadka Z. S. /k. 34/, a także notatki z kontroli /k. 6/ oraz protokołu kontroli /k. 4-5/.

Obwiniony M. A. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu obwiniony potwierdził, iż w dniu zdarzenia prowadził działalność i wynajmował lokal gastronomiczny przy ul. (...) w W.. Przyznał on również, iż lokal ten nie był jego własnością i wynajmował go na okres próbny. Podkreślił on przy tym, iż miał zamiar prowadzić działalność gospodarczą i dlatego chciał sprawdzić ten lokal.

M. A. przyznał również, iż znał J. D. A. i czasami się z nim spotykał w lokalu. Przyznał on również, iż zdawał sobie sprawę, iż w/w obywatel Pakistanu nie posiada pozwolenia na pracę. Obwiniony w złożonych wyjaśnieniach potwierdził także, iż wiedział, że zatrudnienie cudzoziemca bez pozwolenia jest niezgodne z prawem. Mając na uwadze powyższe oświadczył, iż nie zatrudniłby J. D. A..

Odnosząc się do przeprowadzonej kontroli w dniu zdarzenia obwiniony wskazał, iż tego dnia zamierzał udać się do C. R.. W związku z tym poprosił on J. D. A. o popilnowanie lokalu w czasie jego nieobecności. Obwiniony podkreślił, iż posiada on informacje, iż mężczyzna ten u innych pracodawców pracował w tym charakterze. Wskazał on także, iż zawsze w nocy przygotowywał produkty w lokalu by wykonywać z nich jedzenie. Podkreślił on nadto, iż zawsze sam obsługiwał klientów, lecz w dniu zdarzenia nie chciał zamykać lokalu, aby nie zrazić klientów. Wskazał on również, iż chciał wówczas, aby ktoś przebywał w lokalu i informował, że wyszedł on załatwiać sprawy. Obwiniony oświadczył przy tym, iż zamknął wówczas drzwi lokalu i powiedział, aby tych drzwi nie otwierać. M. A. podkreślił także, iż zabronił J. D. A. wykonywanie czynności związanych z obsługą klientów. Oświadczył on przy tym, iż nie posiada informacji na temat tego co robił ten mężczyzna, po tym jak udał się załatwiać swoje sprawy. Oświadczył on również, iż nie przekazał nikomu uprawnień do obsługi klientów. M. A. w złożonych wyjaśnieniach podkreślił także, iż w przypadku, gdy obywatel Pakistanu wykonywał ujawnione w kontroli czynności, to czynił to bez jego wiedzy i zgody. Obwiniony oświadczył również, iż w przypadku, gdyby przebywał on wówczas w lokalu, J. D. A. by w nim nie było. Wskazał on również, iż o niniejszej sprawie dowiedział się od jednego z kontrolerów, który poinformował go o tym telefonicznie. M. A. przyznał również, iż następnego dnia udał się do w/w kontrolera. Obwiniony przyznał nadto, iż poza J. D. A., w jego lokalu zostawała też pani, która go odwiedzała.

Obwiniony M. A. wskazał przy tym, iż J. D. A. przyjechał tego dnia do jego lokalu, aby zjeść kebaba. Obwiniony podkreślił, iż zdaje sobie sprawę, iż mężczyzna ten jest bardzo biedny, dlatego też, gdy przychodził on do jego lokalu, dawał mu wówczas jedzenie. M. A. wskazał również, iż jego działanie jest zgodne z ich tradycją. Obaj są bowiem muzułmanami i ich wiara nakazuje im pomagać potrzebującym. M. A. wskazał również, iż po zdarzeniu będącym przedmiotem niniejszej sprawy J. D. A. około pięciokrotnie odwiedzał jego lokal. /k. 32-33 wyjaśnienia obwinionego M. A. /

M. A. ma 47 lat. Posiada obywatelstwo syryjskie. Z zawodu jest kucharzem. Obecnie jest bezrobotny, nie posiada dochodu. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /k. 32 w yjaśnienia obwinionego M. A. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. A. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadków – pracowników Państwowej Inspekcji Pracy: T. B., E. C. i Z. S.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatki z kontroli /k. 6/ oraz protokołu kontroli /k. 4-5/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. Dokumenty te ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Analizując osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom pracowników Państwowej Inspekcji Pracy T. B., E. C. i Z. S., które to zeznania należało ocenić jako logiczne, spójne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Zeznania powołanych świadków dotyczyły czynności kontrolnych prowadzonych w dniu 6 lutego 2014 r. przy (...) w W., w trakcie których skontrolowali oni prowadzony przez obwinionego lokal gastronomiczny (...) K. zlokalizowany przy ul. (...). (...) w W.. Z zeznań powołanych świadków wynika, iż w czasie kontroli inspektorzy pracy ujawnili w w/w lokalu obywatela Pakistanu: J. D. A., który wykonywał pracę polegającą na przygotowaniu oraz sprzedaży jedzenia klientom. Mężczyzna ten ubrany był w biały strój roboczy. W trakcie wykonywania czynności służbowych ustalili oni również, iż J. D. A., który został zatrudniony przez M. A., nie posiadał wymaganego zezwolenia na pracę na terenie RP oraz, że od dłuższego czasu świadczy on pracę na rzecz kontrolowanego.

Sąd Rejonowy uznał zeznania świadków T. B., E. C. i Z. S. za logiczne i spójne. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Świadkowie ci są pracownikami Państwowej Inspekcji Pracy, a co za tym idzie osobami zaufania publicznego. Należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, ujawnili popełnione przez obwinionego wykroczenie. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadkowie ci, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżyli M. A. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego M. A., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, iż w dniu kontroli w prowadzonym przez niego lokalu gastronomicznym faktycznie przebywał obywatel Pakistanu J. D. A.. Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, iż posiadał informacje, iż w/w obywatel Pakistanu nie posiada pozwolenia na pracę, a także w zakresie, w jakim potwierdził on, iż zdawał sobie sprawę, że zatrudnienie cudzoziemca bez pozwolenia jest niezgodne z prawem. Za wiarygodne należało uznać również te wyjaśnienia obwinionego, w których podał on ogólne informacje na temat prowadzonej w okresie czynu działalności gospodarczej, a także założeń wiary muzułmańskiej. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie były spójne i logiczne. Znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Są one również zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie. W ocenie Sądu podnoszone przez obwinionego argumenty, w których zaprzeczał on, aby zatrudniał J. D. A. w prowadzonej przez siebie firmie, wskazując, iż J. D. A. w czasie kontroli wykonywał ujawnione przez inspektorów pracy czynności bez jego zgody i wiedzy, podnosząc jednocześnie, iż jedynie poprosił swojego kolegę o popilnowanie jego lokalu w czasie jego nieobecności, są nielogiczne i niezgodne z doświadczeniem życiowym.

Obwinionemu M. A. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w związku z art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Przepis art. 120 ust. 1 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przewiduje odpowiedzialność w wypadku powierzenia cudzoziemcowi nielegalnego wykonywania pracy. O odpowiedzialności za powyższe wykroczenie, można mówić tylko w przypadku rażących odstępstw od wymogów określonych w art. 2 ust. 1 pkt 14 w/w ustawy. Zgodnie z powołanym przepisem, nielegalne wykonywanie pracy przez cudzoziemca – oznacza wykonywanie pracy przez cudzoziemca, który nie jest uprawniony do wykonywania pracy w rozumieniu art. 87 ust. 1 lub nie posiada zezwolenia na pracę, nie będąc zwolnionym na podstawie przepisów szczególnych z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, lub którego podstawa pobytu nie uprawnia do wykonywania pracy, lub który wykonuje pracę na innych warunkach lub na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na pracę, z zastrzeżeniem art. 88f ust. 1a-1c, lub który wykonuje pracę na innych warunkach lub na innym stanowisku niż określone w zezwoleniu na pobyt czasowy, o którym mowa w art. 114, art. 126, art. 127 lub art. 142 ust. 3, z zastrzeżeniem art. 119 i art. 135 ust. 3 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.

Kwestie zatrudniania cudzoziemców zostały uregulowane w art. 87 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zgodnie z powołanym przepisem, cudzoziemiec jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m. in. jeżeli posiada zezwolenie na pracę (ust. 1 pkt 12 powołanego przepisu).

W wyniku przeprowadzonej w dniu 6 lutego 2014 r. przez pracowników Państwowej Inspekcji Pracy kontroli w firmie (...). J. ul. (...), (...)-(...) W., ujawniono, iż w prowadzonym przez w/w firmę lokalu gastronomicznym (...) K. zlokalizowanym w W. przy ul. (...). (...), swoją pracę polegającą na przygotowaniu oraz sprzedaży jedzenia klientom, wykonywał obywatel Pakistanu J. D. A.. Mężczyzna ten wykonywał swoją pracę nielegalnie, tzn. bez wymaganego zezwolenia na pracę na terenie RP. Osobą reprezentującą kontrolowany podmiot był M. A. – pracodawca.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż okoliczności sprawy i wina obwinionego nie budzą żadnych wątpliwości. M. A. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego z: art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zmianami oraz z 2013 r. poz. 1291) w związku z art. 87 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zmianami oraz z 2013 r. poz. 1291)

W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zagrożone jest karą grzywny nie niższej niż 3.000 zł. Orzeczona kara grzywny w najniższym możliwym wymiarze 3.000 złotych – przy uwzględnieniu sytuacji majątkowej obwinionego, jest sprawiedliwa. Nie ma potrzeby wymierzania surowszej kary grzywny. W przekonaniu Sądu orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy oraz do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa, kierując się okolicznością, że obwiniony nie posiada obecnie pracy oraz dochodów.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.