Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 30 października 2014 r., 20 stycznia 2015 r. i 26 marca 2015 r. sprawy, przeciwko E. K. c. Z. i S. z domu S., ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

W dniu 14 grudnia 2013r ok. godz. 12.40 w W. na ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 23 ust. 1, pkt. 2 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki T. (...) nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki F. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie,

tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 23 ust. 1, pkt. 2 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późn. zmianami).

Orzeka

1)  Obwinioną E. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2)  Zasądza od obwinionej 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża ją w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 2609/14

UZASADNIENIE

E. K. została obwiniona o to, że w dniu 14 grudnia 2013r ok. godz. 12.40 w W. na ul. (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 23 ust. 1, pkt. 2 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki T. (...) nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki F. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie, tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 23 ust. 1, pkt. 2 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137 z późn. zmianami).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2013 r. ok. godz. 12.40 w W. E. K. zamierzała wykonać manewr parkowania kierowanego przez nią samochodu marki T. (...) nr rej. (...) po prawej stronie jezdni ul. (...) patrząc od strony ul. (...) na wolnym miejscu parkingowym pomiędzy zaparkowanymi samochodami. Miejsca postojowe w tym miejscu znajdują się za krawędzią jezdni. Między jezdnią a parkingiem nie ma istotnej różnicy wysokości. Powierzchnia parkingu ma nawierzchnię z betonowej kostki. Z uwagi na niewielką przestrzeń pomiędzy zaparkowanymi pojazdami, E. K. wykonywała kilkukrotnie próby zaparkowania pojazdu w tym miejscu. W trakcie jednej z tych prób doprowadziła do kontaktu z zaparkowanym za krawędzią jezdni, prostopadle do jej osi, samochodem marki F. (...) nr rej. (...), w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej E. K. /k. 16-17, 39/, zeznań świadka T. J. /k. 3v, 39-40/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 46-59, 61-62/, a także notatek urzędowych /k. 6, 8/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, szkicu /k. 2/, protokołów oględzin /k. 5, 13/ oraz informacji o karalności /k. 19/.

Obwiniona E. K. składając wyjaśnienia w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach obwiniona potwierdziła, iż w dniu zdarzenia ok. godz. 12:40 w W. na ul. (...) kierowała sprawnym technicznie samochodem marki T. (...) nr rej. (...). E. K. potwierdziła również, iż samochodem tym podróżowała samotnie, miała zapięte pasy bezpieczeństwa i była trzeźwa. Oświadczyła ona również, iż zaparkowała kierowany przez siebie pojazd w wolnym miejscu parkingowym pomiędzy zaparkowanymi samochodami po prawej stronie jezdni ul. (...) patrząc od strony ul. (...). E. K. przyznała, iż po zaparkowaniu pojazdu, zanim wysiadła z auta, podszedł do niej mężczyzna, który oświadczył, iż parkując zarysowała ona samochód marki F. (...) koloru granatowego, który stał z jej lewej strony. Obwiniona przyznała, iż wysiadła wówczas z pojazdu i obejrzała oba pojazdy. Wskazała, iż na jej samochodzie nie stwierdziła żadnych uszkodzeń, natomiast na samochodzie marki F. mężczyzna wskazał jej zarysowane drzwi przednie prawe i tylny zderzak z prawej strony. E. K. przyznała, iż uznała wówczas, że uszkodzenie na drzwiach znajduje się na innej wysokości niż zderzak jej auta. Mając na uwadze powyższe obwiniona oświadczyła, iż wskazała wówczas temu mężczyźnie, że nie jest możliwe, aby uszkodziła ona jego pojazd. Obwiniona wskazała, iż mężczyzna nic jej nie odpowiedział i jedynie odszedł od pojazdu. E. K. przyznała nadto, iż wówczas udała się do sklepu, po czym następnie odjechała z miejsca parkowania. Zaprzeczyła ona jednocześnie, aby mężczyzna ten mówił jej, aby zaczekała oraz, że zgłosi niniejszą sprawę na Policję. /k. 16-17 wyjaśnienia obwinionej E. K. /

Obwiniona E. K. składając wyjaśnienia przed Sądem również nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Potwierdziła treść swoich wyjaśnień złożonych w postępowaniu wyjaśniającym. Zaprzeczyła ona jednocześnie, aby uciekała z miejsca zdarzenia. Wskazała także, iż posiada ubezpieczenie AC, dlatego też nie miała ona powodu by uciekać. Oświadczyła również, iż w przypadku, gdyby świadek T. J. wskazał jej, że chce wezwać policję, to bym mu dała swój telefon. Mając na uwadze powołane okoliczności, przyznała, iż nie rozumie ona zachowania świadka. E. K. oświadczyła nadto, iż nie poczuła żadnego uderzenia oraz, że na jej pojeździe nie ma uszkodzeń do dnia dzisiejszego. Odnosząc się do uszkodzeń pojazdu marki F. (...), obwiniona przyznała, iż na prawych drzwiach tego samochodu występowała wyraźna rysa biała. /k. 39 wyjaśnienia obwinionej E. K. /

E. K. ma 63 lata. Jest wdową. Z zawodu jest geodetą. Utrzymuje się z emerytury w wysokości ok. 2000 złotych. Nie była karana. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 38 wyjaśnienia obwinionej E. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę E. K. w odniesieniu do zarzuconego jej czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań świadka T. J., a także opiniach biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej E. K., dając jej wiarę w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła, iż w dniu zdarzenia ok. godz. 12:40 w W. wykonała manewr parkowania swojego pojazdu marki T. (...) nr rej. (...) po prawej stronie jezdni ul. (...) patrząc od strony ul. (...). Za wiarygodną należało również uznać tą część jej wyjaśnień, w której przyznała ona, iż po wykonaniu przez nią przedmiotowego manewru podszedł do niej mężczyzna, który zarzucił jej, iż parkując zarysowała ona samochód marki F. (...) koloru granatowego, który stał z jej lewej strony. W ocenie Sądu wiarygodne były również te wyjaśnienia obwinionej, w których potwierdziła ona, iż w pojeździe marki F. (...) zarysowane były drzwi przednie prawe i tylny zderzak z prawej strony. Wyjaśnienia obwinionej we wskazanym zakresie są logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności z zeznaniami świadka T. J..

Sąd nie dał z kolei wiary wyjaśnieniom obwinionej w części, w jakiej nie przyznała się ona do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Za niewiarygodną należało uznać również tą część jej wyjaśnień, w której zaprzeczyła ona, iż poczuła wówczas uderzenie oraz kwestionowała wystąpienie szkód w jej pojeździe, a także wskazywała, iż uszkodzenia na drzwiach przednich prawych samochodu marki F. nie mogły powstać na skutek kontaktu z jej samochodem. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej w niniejszym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez nią linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami świadka T. J. oraz opiniami biegłego sądowego J. K..

Analizując zeznania złożone przez świadka T. J. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadek ten w swoich zeznaniach przedstawił okoliczności przedmiotowego zdarzenia, wskazując, iż winę za spowodowanie kolizji ponosi kierująca samochodem marki T. (...) nr rej. (...) obwiniona.

W złożonych zeznaniach świadek wskazywał, iż gdy w dniu zdarzenia około godz. 12:40 udał się do sklepu przy ul. (...) zauważył, że kierująca samochodem osobowym koloru ciemnego próbuje zaparkować obok pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność ojca jego dziewczyny. Świadek widział, iż kierująca pojazdem kobieta próbowała kilka razy wykonać manewr parkowania. W trakcie obserwacji wykonywanego przez obwinioną manewru parkowania świadek zauważył, że pojazd ojca jego dziewczyny nagle się zatrząsł. Obwiniona podczas wjeżdżania na miejsce parkingowe zarysowała lewym przodem swojego pojazdu tylny zderzak z prawej strony i prawe przednie drzwi samochodu marki F.. Świadek spostrzegł na boku pojazdu F. (...) niebieski lakier. Z uwagi na powyższe świadek podszedł do tej kobiety i oznajmił jej, że uszkodziła ona inny pojazd. Po upuszczeniu samochodu kobieta ta zaprzeczyła, aby dopuściła się tego czynu. Z uwagi na to świadek poprosił ją, aby zaczekała na niego w tym miejscu, a on sam udał się do swojego mieszkania po telefon. T. J. w złożonych zeznaniach oświadczył, iż gdy znalazł się w mieszkaniu spostrzegł przez okno, iż obwiniona odjechała z miejsca zdarzenia. T. J. potwierdził, iż zapamiętał numer rejestracyjny pojazdu, którym poruszała się obwiniona oraz jej wygląd. W złożonych zeznaniach wskazał on również, iż na zderzaku przednim z lewej strony pojazdu obwinionej powstało zarysowanie. /k. 3v, 39-40 zeznania świadka T. J. /

Zeznania świadka T. J. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych. /k. 46-59, 61-62 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 6, 8/, protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, szkicu /k. 2/, protokołów oględzin /k. 5, 13/ oraz informacji o karalności /k. 19/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionej E. K. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące wykonywania manewru omijania zostały określone w art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi, kierujący pojazdem jest obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość. Omijanie pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać się tylko z jego prawej strony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniona wykonała manewr omijania samochodu marki F. (...) nr rej. (...),nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu, w wyniku czego doprowadziła do zderzenia z nim, powodując jego uszkodzenie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionej. E. K. podczas wykonywania manewru omijania samochodu marki F. (...) nr rej. (...) nie zachowała należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu, co doprowadziło do zderzenia z w/w pojazdem i uszkodzenia go. Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniona realizując przedmiotowy manewr omijania pojazdu nie chciała doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiała godzić się z możliwością jego powstania. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe, w który obwiniona uderzyła.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 300 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn E. K.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Zdaniem Sądu obwiniona będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył jej opłatę w wysokości 30 zł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.