Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy K. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania K. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 24 listopada 2014 r., znak: (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy K. L. prawo do emerytury, począwszy od 1 października 2014 r.,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawcy kwotę 120 zł (słownie złotych: sto dwadzieścia) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt III U 66/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 kwietnia 2015 r.

Decyzją z dnia 24 listopada 2014 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy K. L. prawa do emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. ZUS nie zaliczył do emerytury okresów od 29 kwietnia 1968 r. do 5 listopada 1970 r., tj. pracy
w gospodarstwie rolnym rodziców oraz od 27 maja 1996 r. do 30 czerwca 1997 r., od 8 września 1999 r. do 31 marca 2001 r. i od 1 września 2001 r. do 31 marca 2002 r. – z tytułu opłacania składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych Rolników, ponieważ zaliczone są one do renty w KRUS
i powołano przy tym treść art. 10 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. ZUS nie zaliczył jako pracy w szczególnych warunkach okresów: od 24 stycznia 1977 r. do 31 lipca 1980 r. z tytułu zatrudnienia
w (...) w T. – zgodnie ze świadectwem pracy wnioskodawca pełnił stanowisko operatora – maszynisty sprzętu ciężkiego, a ostatnio stanowisko operatora, brak jest akt osobowych i nie można stwierdzić, czy cały okres zatrudnienia zaliczany był do pracy w szczególnych warunkach; od 1 lipca 1994 r. do 26 maja 1996 r.
z tytułu zatrudnienia w (...) S.A. – ze świadectwa pracy wynika, że wnioskodawca zajmował stanowisko blacharza i trudno stwierdzić, czy wymienione stanowisko zaliczane było do pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 8 miesięcy i 23 dni; składkowe – 23 lat, 2 miesięcy i 12 dni; łącznie – 24 lat, 11 miesięcy i 5 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 10 lat, 9 miesięcy i 12 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył w dniu 23 grudnia 2014 r. wnioskodawca K. L., reprezentowany w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając ją w całości z powodu naruszenia prawa i błędnej oceny zebranego materiału dowodowego skutkującego odmową przyznania prawa do emerytury. Wniósł przy tym o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury w ustawowej wysokości, począwszy od dnia 14 października 2014 r. oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł.

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że organ rentowy nie zaliczył mu okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 29 kwietnia 1968 r. do 5 listopada 1970 r. (2 lata, 6 miesięcy i 7 dni) i ubezpieczenia
w KRUS od 1996 r. do 2002 r. Nie uwzględniono też pracy wnioskodawcy
w(...) w ramach zatrudnienia w(...)
z o.o. od 13 maja 1991 r. do 1 sierpnia 1992 r. (1 rok, 2 miesiące i 19 dni) oraz zatrudnienia w tej samej firmie w Niemczech w latach 1999-2001
z przerwami (łącznie 1 rok i 4 miesiące). Ponadto podniósł, że do pracy
w warunkach szczególnych powinien zostać uwzględniony okres zatrudnienia w (...) T. od 24 stycznia 1977 r. do 31 lipca 1980 r. jako operator, a potem od 1 lipca 1994 r. do 26 maja 1996 r. jako blacharz. Wnioskodawca cały ten czas pracował na budowach. Budował szereg PGR-ów i innych dużych obiektów. Wnioskodawca nie może ponosić winy za brak akt osobowych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie i podtrzymał stanowisko zawarte
w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że wnioskodawca w dniu 28 kwietnia 2012 r. ukończył 60 lat; jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, lecz wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w OFE, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W związku z przedłożeniem w dniu 12 stycznia 2015 r. dodatkowych dokumentów, zostały one poddane analizie, w wyniku czego udokumentowany został okres 25-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego. Okres ten nie jest już sporny w sprawie, jednak nadal nie został udowodniony okres 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca udowodnił 10 lat, 9 miesięcy i 12 dni pracy w warunkach szczególnych. ZUS zaliczył okresy od 1 sierpnia 1980 r. do 30 września 1987 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) jako kierowca samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony oraz od 1 października 1987 r. do 12 maja 1991 r. na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego budowlanego. Organ rentowy podtrzymał stanowisko, co do braku podstaw zaliczenia spornych okresów zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych. W razie zaś ich uwzględnienia wnioskodawca spełniałby warunki do przyznania wcześniejszej emerytury.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. L., ur. dnia (...),
w dniu 13 października 2014 r. złożył wniosek o emeryturę, oświadczając
w nim, iż jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale jednocześnie wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokumentację poświadczającą przebieg zatrudnienia, z której wynika w szczególności, że wnioskodawca: był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego (...) w okresie od 24 stycznia 1977 r. do 31 lipca 1980 r. na stanowisku operatora – maszynisty sprzętu ciężkiego i operatora; był zatrudniony
w szczególnych warunkach od 1 sierpnia 1980 r. do 30 września 1987 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, pojazdu członowego i specjalnego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym co najmniej 3,5 tony; był zatrudniony w (...) w T. w okresie od 1 października 1987 r. do 2 sierpnia 1992 r., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego budowlanego i operatora (z tym, że w okresie od 13 maja 1991 r. do 2 sierpnia 1992 r. korzystał z urlopu bezpłatnego w związku z zatrudnieniem na budowie eksportowej RFN); był zatrudniony w (...) S.A. w T. w okresie od 1 lipca 1994 r. do 26 maja 1996 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku blacharza.

Ponadto w aktach organu rentowego zalega dokumentacja, z której wynika, że wnioskodawca: był zatrudniony w Zakładzie Produkcji (...) w N. w okresie od 6 listopada 1970 r. do 1 grudnia 1973 r. na stanowisku zbijacza; był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) zajezdnia (...) w okresie od 5 marca 1974 r. do 30 grudnia 1976 r. na stanowisku kierowcy; był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcyjno- (...) Spółka z o.o. w L. w okresie od 3 sierpnia 1992 r. do 29 maja 1993 r. w RFN na budowie eksportowej, w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku cieśli; w okresie od 30 czerwca 1993 r. do 1 listopada 1993 r. był zarejestrowany w (...)w T. jako bezrobotny i z tego tytułu pobierał zasiłek.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach rentowych dokumentacji, ZUS wydał decyzję z dnia 24 listopada 2014 r., którą odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 8 miesięcy i 23 dni; składkowe – 23 lat, 2 miesięcy i 12 dni; łącznie – 24 lat, 11 miesięcy i 5 dni, w tym w szczególnych warunkach/charakterze – 10 lat, 9 miesięcy i 12 dni.

W dniu 12 stycznia 2015 r. wnioskodawca złożył w ZUS dodatkowo zaświadczenie z dnia 7 czerwca 1993 r. wydane przez Przedsiębiorstwo Produkcyjno- (...) Sp. z o.o. w L., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Produkcyjno- (...) Sp. z o.o. w L. i pracował na budowie eksportowej w RFN na stanowisku cieśli w okresie od 13 maja 1991 r. do 1 sierpnia 1992 r., a przyjazd do kraju wyznaczono na dzień 2-3 sierpnia 1992 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił wnioskodawcy do okresu zatrudnienia okres od 13 maja 1991 r. do 2 sierpnia 1992 r. Wobec tego
w toku postępowania sądowego w sprawie nie było kwestionowane legitymowanie się przez wnioskodawcę 25-letnim stażem ubezpieczeniowym.

Dowód – akta organu rentowego:

- wniosek o emeryturę z dnia 13.10.2014 r.,

- świadectwa pracy, świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach,

- zaświadczenie z dnia 15.07.1994 r. wystawione przez (...) w T.,

- decyzja ZUS z dnia 24.11.2014 r.,

- zaświadczenie z dnia 7.06.1993 r. wydane przez Przedsiębiorstwo Produkcyjno- (...) Sp. z o.o. w L.,

- karta przebiegu zatrudnienia z dnia 24.11.2014 r. i z dnia 12.01.2015 r.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca K. L. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego (...) w okresie od 24 stycznia 1977 r. do 31 lipca 1980 r. na stanowisku kierowcy – operatora. Pracował na samochodzie ciężarowym ze specjalistyczną zabudową, jako maszynista żurawia samojezdnego kołowego, którego udźwig obejmował 10 ton, a cały samochód miał około 12-13 ton. Wnioskodawca pracował na budowach, początkowo budując na potrzeby rolnictwa fermy trzody chlewnej, fermy krów. Później budowano nadal budynki na potrzeby rolnictwa, ale również budynki mieszkalne, szpitale, cukrownie. Wnioskodawca pracował wykonując czynności operatora stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W okresie od 1 lipca 1994 r. do 26 maja 1996 r. wnioskodawca ponownie został zatrudniony w (...) S.A. na stanowisku operatora dźwigu. Nie pracował jako blacharz, pomimo tego że takie stanowisko pracy wpisywano
w angażach i w świadectwie pracy.

Dowód:

- dokumentacja zawarta w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w (...) w T. oraz w (...) S.A. w T.,

- zeznania świadka M. K.,

- zeznania świadka L. N.,

- zeznania świadka J. K. (1),

- zeznania świadka J. K. (2),

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, w aktach osobowych wnioskodawcy, których domniemanie prawdziwości wynika
z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków M. K., L. N., J. K. (1), J. K. (2) oraz wnioskodawcy K. L.,
w zakresie mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jako logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniające. Wynika z nich jednoznacznie, w jakim charakterze i przy jakich pracach był zatrudniony wnioskodawca
w spornych okresach zatrudnienia. W tym zakresie Sąd, opierając się właśnie na zeznaniach świadków i wnioskodawcy przyjął, iż pomimo zapisów w dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych wnioskodawcy wskazującej, iż w okresie od 1 lipca 1994 r. do 26 maja 1996 r. był on zatrudniony w (...) S.A. na stanowisku operatora żurawia samojezdnego kołowego, a nie blacharza.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy K. L. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat -
dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Bezsporne w przedmiotowej sprawie pozostaje, że wnioskodawca K. L. w dniu (...) r. ukończył 60 lat; złożył oświadczenie, że jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale jednocześnie wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w toku postępowania uznał również, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia wynoszącym dla mężczyzn 25 lat (w tym zakresie bowiem ZUS uznał za wiarygodne dokumenty przedłożone przez wnioskodawcę wraz
z odwołaniem od zaskarżonej decyzji i do stażu zatrudnienia wymaganego na dzień 1 stycznia 1999 r. zaliczył dodatkowo okres od 13 maja 1991 r. do 2 sierpnia 1992 r. z tytułu zatrudnienia na budowie eksportowej w RFN – dowód: karta przebiegu zatrudnienia z dnia 12.01.2015 r.).

Istotą sporu w niniejszej sprawie była ostatecznie kwestia ustalenia, czy wnioskodawca był zatrudniony, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Organ rentowy przyjął, że wnioskodawca udowodnił 10 lat, 9 miesięcy
i 12 dni pracy w warunkach szczególnych, zaliczając mu do takiego zatrudnienia okres od 1 sierpnia 1980 r. do 30 września 1987 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)
w T. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony oraz od 1 października 1987 r. do 12 maja 1991 r. na stanowisku operatora sprzętu ciężkiego budowlanego.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął nadto, że do stażu pracy w szczególnych warunkach należy zaliczyć wnioskodawcy K. L. okres zatrudnienia w (...) w T. od 24 stycznia 1977 r. do 31 lipca 1980 r. (w wymiarze 3 lat, 6 miesięcy i 8 dni), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku operatora dźwigu oraz okres zatrudnienia w (...) S.A. w okresie od 1 lipca 1994 r. do 26 maja 1996 r. (w wymiarze 1 roku, 10 miesięcy i 26 dni), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku operatora żurawia samojezdnego kołowego.

Wskazane wyżej stanowisko zajmowane przez wnioskodawcę wymienione zostało w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) w wykazie A, Dziale V „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 3 – „Prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych”, a ponadto w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy, podległych ministrowi budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach w wykazie A, Dziale V, poz. 3, pkt 4 – „maszynista żurawi samojezdnych kołowych i gąsienicowych”.

Podkreślić należy, iż w postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi
w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.)
nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi, że w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza, że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury
i renty oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym także zeznaniami stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał łącznie ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wnioskodawca wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania mu prawa do emerytury spełnił od dnia 1 października 2014 r., tj. od pierwszego dnia miesiąca,
w którym został zgłoszony wniosek o emeryturę.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w punkcie I sentencji wyroku.

Kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, uwzględniając nakład pracy pełnomocnika, na podstawie art. 98 i art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 11 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490), orzeczono o zwrocie kosztów zastępstwa procesowego.