Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2015 r. w S.

sprawy P. I. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania P. I. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 28 stycznia 2015 roku znak: (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z 28 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił P. I. (1) prawa do emerytury po osiągnięciu 60 roku życia, z uwagi na nieudowodnienie przez niego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

P. I. (1) odwołal się od tej decyzji do sądu, wskazując że jest ona dla niego niesprawiedliwa i krzywdząca. Podniósł, że w warunkach szczególnych pracował w czasie pracy w (...) S.-Ż., gdzie naprawiał maszyny przędzalnicze; w czasie pracy w (...) B., gdzie pracował jako spawacz gazowy i elektryczny oraz mechanik gwarancyjny; w spółce (...) wykonując pracę jako pracownik fizyczny przy różnych środkach chemicznych oraz w spółce (...) jako mechanik transportu ciężkiego i spawacz.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. I. (1) urodził się w dniu (...). Jego łączny staż ubezpieczeniowy (udowodnione okresy składkowe i nieskładkowe) na dzień 1 stycznia 1999r. wynosił 30 lat, 10 miesięcy i 26 dni.

Ubezpieczony przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego, ale składając wniosek o emeryturę złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na jego rachunku w tym funduszu, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa.

Wniosek o emeryturę złożył w organie rentowym w dniu 21 listopada 2014 roku.

Okoliczności niesporne, a nadto dowody – dokumenty w pliku III akt ZUS O/S. dot. P. I..

W okresie od 1 września 1967r. do 25 października 1971r. P. I. był zatrudniony w Zakładach (...) w S. na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń.

W tym czasie, w okresie do 20 czerwca 1970r., P. I. zarazem uczył się w (...) Szkole Zawodowej dla Pracujących (...) w S., jak i pracował – jako pracownik młodociany w ramach praktycznej nauki zawodu. Po ukończeniu nauki, otrzymał angaż jako mechanik maszyn i urządzeń. Wykonywał wówczas pracę przy naprawie maszyn i urządzeń przędzalniczych. Pracę wykonywał na wydziale (przędzalni) będącym w ruchu.

Dowody:

- świadectwo pracy – k. 5, pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- odpis świadectwa ukończenia (...) k. 5 akt osobowych P. I. z okresu zatrudnienia w (...) B., koperta k. 22 akt sądowych;

- kopia świadectwa ukończenia (...) k. 4 akt osobowych P. I. z okresu zatrudnienia w (...), koperta k. 29 akt sądowych;

- zeznania ubezpieczonego P. I. (1) – k. 34 w zw. z k. 34v, w wersji elektronicznej oraz transkrypcja k. 38-38v akt sprawy.

W okresie od 28 października 1971r. do 17 października 1973r. P. I. odbywał zasadniczą służbę wojskową. W czasie jej trwania pełnił służbę na stanowisku kierowcy samochodu o ładowności powyżej 3,5 tony. Od 13 grudnia 1973r. posiadał bowiem prawo jazdy w zakresie kategorii C.

Dowody:

- zaświadczenie (...) w S. z 2.10.2014r. – k. 8, pl. III akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- kopia książeczki wojskowej P. I. – k. 6-8, pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- książeczka wojskowa – koperta k. 33 akt sądowych;

- prawo jazdy P. I. – okazane na rozprawie w dniu 1.04.2015r., k. 34.

Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, poczynając od 25 października 1973r. P. I. zatrudnił się w Zakładach (...) w B., gdzie pracował nieprzerwanie w pełnym wymiarze czasu pracy aż do 31 grudnia 1989r. W czasie zatrudnienia w tym przedsiębiorstwie zajmował najpierw stanowisko ślusarza, a następnie – od 1 lutego 1977r. - mechanika gwarancyjnego.

W czasie zatrudnienia na stanowisku ślusarza P. I. wykonywał prace przy montażu i bieżącej naprawie przyczep, w czasie żniw i wykopków był jednak kierowany do pomocy mechanikom przy dokonywaniu bieżących napraw sprzętu. Następnie, po odbyciu licznych kursów i przeszkoleń w zakresie obsługi ciągników, kombajnów i innych maszyn rolniczych, a także kursu spawania gazowego (w maju 1975r.) ubezpieczony został formalnie przeniesiony na stanowisko mechanika gwarancyjnego-diagnosty.

W czasie zatrudnienia na stanowisku mechanika gwarancyjnego ubezpieczony ukończył dodatkowo (w maju 1984r.) kurs spawania gazowego.

W dniu 14 maja 1979r. uzyskał też dyplom mistrza w zawodzie mechanika maszyn i urządzeń rolniczych.

Praca ubezpieczonego w charakterze mechanika gwarancyjnego-diagnosty polegała zarówno na bieżącej naprawie używanych w przedsiębiorstwie pojazdów (maszyn rolniczych), jak i wykonywaniu przeglądów gwarancyjnych i przeglądów bieżących tychże maszyn. Praca przy naprawie maszyn była wykonywana przez mniej więcej w połowie czasu w terenie, tam gdzie maszyny się zepsuły, zaś w drugiej połowie - na terenie warsztatu, jednakże nie w kanale remontowym. W warsztacie znajdował się bowiem jeden kanał remontowy, który był przeznaczony do naprawy samochodów osobowych. W czasie wykonywania napraw często konieczne było wykonywanie spawów. Ubezpieczony nie zajmował się jednak spawaniem stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Dowody:

- świadectwo pracy – k. 9 pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- dokumentacja w aktach osobowych P. I. z okresu zatrudnienia w (...) w B. – koperta k. 22 akt sądowych;

- kopia książki spawacza – k. 5 akt osobowych P. I. z okresu zatrudnienia w (...), koperta k. 29 akt sądowych;

- dyplom mistrza, karta spawacza, oryginał książki spawacza, upoważnienia i książeczki mechanika gwarancyjnego – koperta k. 33 akt sądowych;

- zeznania świadka J. K. – k. 34v, w wersji elektronicznej oraz transkrypcja k. 41v-44 akt sprawy;

- zeznania świadka W. S. – k. 34v, w wersji elektronicznej oraz transkrypcja k.44v-46 akt sprawy;

- zeznania ubezpieczonego P. I. (1) – k. 34 w zw. z k. 34v, w wersji elektronicznej oraz transkrypcja k.39v-40v.

Następnie, w okresie od 1 stycznia 1990r. do 30 kwietnia 1993r. P. I. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik produkcji w (...) Co. Ltd. w G. jako pracownik produkcji. W tym czasie, poczynając od 14 listopada 1991r., korzystał z zasiłków chorobowych w następujących okresach: od 17 do 22 stycznia 1991r. oraz od 5 do 10 kwietnia 1993r. Korzystał także z urlopów bezpłatnych: przez jeden dzień w lipcu 1991r. oraz przez 5 dni w grudniu 1991r.

Dowody:

- świadectwo pracy – k. 10, pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- karta zasiłkowa – k. 14, pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- informacja (...) S.A. – k. 41, pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- zeznania ubezpieczonego P. I. (1) – k. 34 w zw. z k. 34v, w wersji elektronicznej oraz transkrypcja k. 39 akt sprawy.

W okresie od 2 sierpnia 1993r. do 30 kwietnia 1997r. P. I. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) spółce z o.o. Zakładzie nr (...) w G., gdzie wykonywał pracę: ślusarza-spawacza w okresie od 2 sierpnia 1993r. do 14 sierpnia 1993r. oraz mechanika transportu wewnętrznego od 15 sierpnia 1993r. do 30 kwietnia 1997r. W tym czasie korzystał z zasiłków chorobowych w okresach: od 4 do 9 maja 1994r., od 11 do 30 kwietnia 1996r., od 21 listopada 1996r. do 3 stycznia 1997r., od 22 lutego 1997r. do 28 marca 1997r. Poczynając od 16 sierpnia 1993r. ubezpieczony zajmował się naprawą używanych w spółce pojazdów z napędem silnikowym.

W wydanym P. I. „zwykłym” świadectwie pracy pracodawca odnotował, że P. I. wykonywał pracę w szczególnych warunkach w okresie od 2 do 14 sierpnia 1993r. jako ślusarz-spawacz.

Dowody:

- świadectwo pracy i karta zasiłkowa – k. 11=12, pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I.;

- akta osobowe P. I. z okresu zatrudnienia w (...) – koperta k. 29 akt sądowych.

W okresie od 3 listopada 1997r. do 30 września 2002r. P. I. pracował jako mechanik na pełen etat w spółce (...) w B..

Dowód:

- świadectwo pracy – k. 13, pl. I akt ZUS O/S. dot. P. I..

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie mogło zostać uwzględnione.

Zgodnie z treścią przepisu art. 24 ust. 1b pkt 16 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013, poz. 1440 z późn. zm.; dalej jako: ustawa emerytalna) - mężczyznom urodzonym w okresie od 1 października 1952r. do 31 grudnia 1952r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 66 lat i 8 miesięcy, z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184.

Stosownie jednak do normy zawartej w przepisie art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 (tj. w przypadku mężczyzn – 60 lat), 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Definicję ustawową „pracy w szczególnych warunkach” zawiera przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej. Zgodnie z jego treścią, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Jako przykłady takiej pracy można wymienić: pracę w narażeniu na hałas przekraczający dozwolone normy, w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych. Pracę taką pracownik musi wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.), aby nabyć prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Motyw przyświecający ustawodawcy w stworzeniu instytucji przewidzianej w art. 32 ustawy emerytalnej opiera się zatem na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Pamiętać również należy, iż prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i określonego w nim wieku emerytalnego, tak więc przepisy regulujące to prawo należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 15 lutego 2012r., sygn. akt I UK 285/11).

Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepis § 4 ust. 1 tego rozporządzenia stanowi przy tym, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W załączniku do tego rozporządzenia, w wykazie A, w którym wymieniono wszystkie rodzaje prac uznanych przez ustawodawcę za prace wykonywane w szczególnych warunkach w dziale XIV wskazano, że pracami takimi są: prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym i gazowym (pkt 12) oraz prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych (pkt 16). Nie zostały tam natomiast wymienione prace mechaników gwarancyjnych czy diagnostów, wykonywane w różnych warunkach, w tym w szczególności poza kanałami remontowymi.

Jak przyjmuje się w sposób jednolity w orzecznictwie sądów, nie każde zatrudnienie w narażaniu na niekorzystne dla zdrowia czynniki, takie jak hałas przekraczający dozwolone normy, zapylenie, opary chemiczne, wysokie temperatury lub zmienne warunki atmosferyczne stanowi pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 184 ustawy emerytalnej. Rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których uprawnionym osobom przysługuje prawo do emerytury w wieku obniżonym, ustala się bowiem - jak stanowi ust. 4 art. 32 cyt. ustawy - na podstawie przepisów dotychczasowych tj. przepisów rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) oraz - pomocniczo - tzw. zarządzeń resortowych wydawanych przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i centralnych związków spółdzielczych. Skoro zaś, jak wskazano już wyżej, wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych instytucją wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia, to ustalenie przez ustawodawcę zamkniętego katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze wyklucza możliwość jego rozszerzania w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady powszechnej - zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnego charakteru zatrudnienia - pozostaje atrybutem władzy ustawodawczej, a nie sądowniczej (por. wyrok SN dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I UK 258/06 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 3 grudnia 2012r., sygn. akt III AUa 1457/12).

P. I. (1) w toku niniejszego postępowania twierdził, że pracę w warunkach szczególnych wykonywał w szeregu przedsiębiorstw, w tym także w czasie pracy w Zakładach (...) w B. w latach 1973-1989. Sąd dostrzegł jednak, że nawet gdyby zaliczyć ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych wszystkie pozostałe okresy zatrudnienia (tj. w latach 1967-1973 oraz 1990-1998) i tak ów łączny staż pracy byłby krótszy niż 15 lat (wyniósłby około 12 lat). Oznaczało to, że ubezpieczony mógłby otrzymać prawo do wcześniejszej emerytury tylko wówczas, gdyby za pracę w warunkach szczególnych została uznana jego praca w (...) w B.. Gdyby natomiast okazało się, że praca w tym przedsiębiorstwie nie stanowiła pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w rozumieniu przytoczonych wyżej przepisów prawa, bezprzedmiotowym byłoby badanie wszystkich pozostałych okresów zatrudnienia. Stąd też w toku postępowania sąd skupił się przede wszystkim na zbadaniu rzeczywistego charakteru pracy P. I. w latach 1973-1989.

Wynik tego badania nie doprowadził do korzystnego dla ubezpieczonego rezultatu.

W pierwszej kolejności należało zwrócić uwagę, iż faktem jest, że zgodnie z §2 ust.2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z utartą praktyką i orzecznictwem w postępowaniu przed sądem okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane wskazanym wyżej rozporządzeniem Rady Ministrów mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowym. Określenie stanowiska pracy i jej charakteru wskazane w wystawionym przez pracodawcę świadectwie pracy nie wiąże przy tym sądu, który na podstawie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenia, czy ubezpieczony pracował – stale i w pełnym wymiarze czasu pracy – w warunkach szczególnych. Samodzielnie sąd ustala również, jak zakwalifikować pracę danej osoby w odniesieniu do wykazu prac określonych w załączniku do omawianego rozporządzenia Rady Ministrów. Tym samym, dla oceny czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to bowiem praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając powyższe na uwadze, w celu ustalenia rzeczywistego zakresu obowiązków P. I. (1) w okresie zatrudnienia w (...) w B., sąd w toku procesu przeprowadził dowód z dokumentów znajdujących się w aktach prowadzonych dla ubezpieczonego przez organ rentowy, ale także z takich dokumentów, które znalazły się w archiwalnych aktach osobowych P. I. z czasu pracy w omawianym zakładzie pracy, jak i tych, które zostały złożone przez samego P. I. na rozprawie, a które potwierdzały jego uprawnienia i kwalifikacje zawodowe. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, oraz w sposób rzetelny, stąd też zostały uznane za miarodajne. Dodatkowo ubezpieczony zawnioskował także (a sąd ów wniosek uwzględnił) o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków – byłych przełożonych i współpracowników. Sąd nie doszukał się żadnych powodów, dla których miałby odmówić wiary zeznaniom przesłuchanych w sprawie osób. Treść ich zeznań była bowiem jasna i spójna i znajdowała oparcie nie tylko w wyjaśnieniach samego ubezpieczonego, ale i we wskazanych wyżej dowodach z dokumentów.

W ocenie sądu cały wskazany wyżej materiał dowodowy, choć miarodajny, nie dawał jednak podstawy do przyjęcia, że praca wykonywana przez ubezpieczonego w (...) w B. na stanowisku mechanika gwarancyjnego-diagnosty była pracą w warunkach szczególnych. Choć bowiem jest bezsporne, że będąc zatrudnionym na tym stanowisku ubezpieczony pracował w bardzo trudnych warunkach, narażony na niewygodę, wahania temperatur, zapylenie, wilgoć, jednakże z samego faktu wykonywania pracy w trudnych warunkach nie wynika jeszcze, że pracę taką można uznać za pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu przywołanych wyżej przepisów prawa.

Wprawdzie stosownie do treści przepisu art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej, dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1 tego przepisu, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, to nie można jednak pominąć tego, że art. 32 ust. 2 jest ściśle związany z art. 32 ust. 4 ustawy, co oznacza, że sąd nie może dowolnie uznawać, które konkretnie prace były wykonywane w szczególnych warunkach, pomijając i wychodząc poza wykaz takich prac ujętych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W tym zaś rozporządzeniu i załączniku do niego nie zostały ujęte prace mechaników, chociażby nawet były związane z koniecznością częstego spawania. Zarówno z zeznań samego P. I., jak i z zeznań zawnioskowanych przez niego świadków, którym sąd w całości daje wiarę, wynika że ubezpieczony wprawdzie przez sporą część czasu swojej pracy w (...) w B. wykonywał pracę w warunkach szczególnych, tj. zajmował się spawaniem (było ono bowiem niezbędne, by skutecznie naprawić maszyny rolnicze), to jednak nie robił tego stale, a już na pewno nie w pełnym wymiarze czasu jego pracy. Do jego obowiązków na stanowisku mechanika gwarancyjnego-diagnosty należało bowiem nie tylko wyłącznie spawanie, ale podejmowanie wszelkich działań niezbędnych do tego, by skutecznie i faktycznie naprawić sprzęt i maszyny rolnicze. Spawanie było więc tylko jedną z wielu wykonywanych przez niego czynności (choć być może faktycznie najczęściej wykonywaną). Ubezpieczony nie pracował ponadto w kanale remontowym – jak bowiem zeznał, ten przeznaczony był do dokonywania napraw pojazdów osobowych, którymi on się nie zajmował. Niezależnie więc od tego, że praca wykonywana przez P. I. w okresie zatrudnienia w (...) w B. była niewątpliwie wykonywaną w warunkach bardzo uciążliwych, często szkodliwych dla zdrowia (np. gdy chodzi o naprawy maszyn rolniczych stojących na polach, w czasie upałów), to jednak brak było podstaw, by uznać ją za pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu przytoczonych wyżej przepisów prawa. Nie było też w szczególności dopuszczalne uznanie, że ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach, skoro równocześnie z pracą wymienioną w przywołanym wyżej wykazie prac w warunkach szczególnych wykonywał równocześnie, w ramach tej samej dobowej miary czasu pracy, inne prace, które nie zostały przez ustawodawcę zaliczone do prac szkodliwych.

Z powyższych względów nie było więc możliwe uznanie, że okres zatrudnienia P. I. w (...) B. był okresem pracy w warunkach szczególnych. Jak zaś wyjaśniono na samym początku, w takiej sytuacji bezcelowe było badanie, czy w czasie zatrudnienia w innych zakładach pracy ubezpieczony taką pracę wykonywał. Nawet bowiem, gdyby cały ów okres w innych przedsiębiorstwach uznać za okres wykonywania takiej pracy, i tak nie dałoby to minimalnego wymaganego prawem okresu 15 lat.

W tej sytuacji odwołanie P. I. zostało oddalone, o czym orzeczono na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Zarządzenia:

(...)

(...)

(...).

SSO Monika Miller-Młyńska