Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Łomży w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Mieczkowska

Sędziowie SO Grzegorz Skrodzki (spr)

SO Stanisław Guziejko

Protokolant Ewa Gadomska

przy udziale prokuratora Jacka Cholewickiego

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015 r.

sprawy I. B.

oskarżonego z art. 178a§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w(...)w G.

z dnia 29 grudnia 2014 r. sygn. akt (...)

I .wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II. zasądza od oskarżonego I. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220 złotych tytułem opłaty za II instancję i obciąża go pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.

Sygnatura akt II Ka 47/15

UZASADNIENIE

I. B. został oskarżony o to, że w dniu 17 czerwca 2014 r. na trasie K-61 odcinek M.-B., woj. (...) kierował samochodem ciężarowym marki (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w (...)w G. wyrokiem z dnia 29 grudnia 2014 r. w sprawie sygn. akt (...)uznał oskarżonego I. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 178a § 1 kk skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 1), na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby (pkt 2), na mocy art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 25 zł (pkt 3), na mocy art. 42 § 2 kk, art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 2 lat (pkt 4), na mocy art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17.06.2014 r. (pkt 5), zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220 zł tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie w kwocie 70 zł (pkt 6).

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego I. B..

Na mocy art. 444 kpk i art. 425 § 1 k.p.k zaskarżył wyrok w części orzeczenia o karze w tym o środku karnym określonym w art. 39 pkt 3 kk, na korzyść oskarżonego I. B.. Na mocy art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił wyrokowi rażącą surowość orzeczonej kary polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary najsurowszej z ustawowo przewidzianych za zarzucane mu przestępstwo, w tym środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 2 lat.

Na podstawie art. 427 § 1 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie oskarżonemu kary do dolnej granicy ustawowego zagrożenia oraz minimalnego okresu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z pozostawieniem oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami, do których prowadzenia wymagane są uprawnienia kat B, bądź o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym. Nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać postawienie skutecznego zarzutu jej rażącej niewspółmierności. Kara tylko wtedy może być uznana za rażąco surową, kiedy, w kontekście wszystkich okoliczności odnoszących się do czynu i osoby sprawcy, nie można jej zaakceptować. O rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. nie można bowiem mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru. Nie można zasadnie dowodzić rażącej niewspółmierności kary także wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego będące wyrazem zasady sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 10 kwietnia 1996 r. II AKa 85/96, publ. KZS 1996/4/42; wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 18 stycznia 1996 r. II AKr 463/95, publ. OSA 1996/7-8/27 i z dnia 22 czerwca 1995 r. II AKr 178/95, publ. Prok. i Pr. 1996/2-3/25 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1973 r. III KR 254/73, publ. OSNPG 1974/3-4/51)

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania i mając na uwadze ujawnione w sprawie okoliczności Sąd Okręgowy całkowicie akceptuje stanowisko Sąd I instancji co do stopnia dolegliwości represji karnej zastosowanej wobec oskarżonego. Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara, w tym również środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych stanowi sankcję sprawiedliwą, w pełni odpowiadającą dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 kk. Sąd I instancji orzekając o karze wobec oskarżonego I. B. nie przekroczył w żaden sposób zasad wyrażonych w ww. przepisie, tak by można było mówić o rażącej niewspółmierności, to jest niewspółmierności w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności oraz karę grzywny sprawiedliwie, dostosowując ją do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego przestępstwa. Zachowanie oskarżonego było wysoce karygodne , bezprawne i w realiach przedmiotowej sprawy w ocenie Sądu Okręgowego brak było przesłanek umożliwiających wymierzenie mu kary innej rodzajowo niż pozbawienie wolności czy też wymierzenie jej w najniższym wymiarze .

Oskarżony umyślnie naruszył jedną z podstawowych zasad obowiązujących w ruchu drogowym, a mianowicie zasadę trzeźwości w sytuacji prowadzenia pojazdu mechanicznego. Swoim działaniem narażał innych uczestników ruchu drogowego na niebezpieczeństwo, tym większe bo poruszał się samochodem ciężarowym, jak sam wyjaśniał, o dużym ciężarze i ładunku (k. 65v). Każde prowadzenie pojazdu a zwłaszcza takiego rodzaju wymaga od kierowcy zachowania pełnej sprawności psychomotorycznej. W każdej natomiast sytuacji nawet mała ilość alkoholu powoduje w organizmie człowieka istotne zaburzenia upośledzające tę sprawność. Okoliczności te są powszechnie znane a oskarżony pracując jako kierowca, na co dzień mając do czynienia z sytuacjami niebezpiecznymi na drodze, powinien wykazać się szczególną wyobraźnią, rozwagą i odpowiedzialnością jako jeden z jego uczestników. Tymczasem stan nietrzeźwości oskarżonego znacząco przekraczał ustawowy próg i nie pozwalał mu, jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, na prawidłową jazdę. Ewidentnym tego dowodem są zeznania świadka G. M., który wskazał że oskarżony poruszając się z prędkością 40-50 km/h jechał tzw. wężykiem od linii środkowej do pobocza, sposób jego jazdy nie był płynny (k. 66).

Stan nietrzeźwości oskarżonego był przejawem opilstwa alkoholowego - 1,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W momencie interwencji funkcjonariuszy leżał on za fotelami kabiny kierowcy gdzie znajdowały się też ślady bezpośredniego spożywania alkoholu - puszka piwa. On sam w swoich wyjaśnieniach nie kwestionował iż bezpośrednio w trakcie jazdy spożywał piwo. Wskazać należy iż sama kara pozbawienia wolności została orzeczona na dolnym a wręcz na niskim poziomie ustawowego zagrożenia i została ona warunkowo zawieszona na najkrótszy okres próby. W okolicznościach powyższych zarówno orzeczenie kary pozbawienia wolności jak również jej wymiar w żaden sposób nie noszą cech rażącej surowości . Wymierzenie kary grzywny także znajdowało swoje pełne uzasadnienie i jest wyrazem realnej dolegliwości kary wymierzonej oskarżonemu .

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest także podstaw do zmiany orzeczenia w zakresie orzeczonego środka karnego.

Wprawdzie ustawodawca oraz orzecznictwo sądowe dopuszczają możliwość ograniczenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do określonej ich kategorii to należy pamiętać, że istotą owego wyłącznia jest dostosowanie skutków reakcji karnoprawnej do wymogów poszczególnych przypadków w jakich ten środek karny jest stosowany. Funkcją zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest prewencyjne oddziaływanie wobec społeczeństwa w drodze wykluczenia z ruchu drogowego kierowcy, który wykazał, że zagraża bezpieczeństwu w komunikacji (vide wyrok Sądu najwyższego z dnia 13 października 2011 r., sygn. akt IV KK 201/11. Zakres, a także czas trwania tego środka zależy od stopnia zagrożenia jakie stwarzał dany kierowca w ruchu, sposobu prowadzenia pojazdów mechanicznych, a także rodzaju i wagi naruszonych zasad bezpieczeństwa oraz innych okoliczności wskazujących na stosunek sprawcy do obowiązujących zasad bezpieczeństwa. R. legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych polega bowiem na tym, by osoby nie przestrzegające zasad bezpieczeństwa, zagrażające bezpieczeństwu ruchu czy to z braku wyobraźni czy z braku poczucia odpowiedzialności - z ruchu tego wyłączyć (vide wyrok Sądu najwyższego z dnia 24 kwietnia 1982 r., sygn. akt V KRN 106/82, OSNPG 1982/8/108).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że orzeczony przez Sąd I instancji środek karny w żadnym wypadku nie może być uznany za rażąco niewspółmierny. Stopień winy oskarżonego przejawiający się w ilości spożytego alkoholu, wagi naruszonych obowiązków oraz wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z prowadzenia pojazdu ciężarowego po ruchliwej drodze oraz stanu zagrożenia jaki stwarzało zachowanie oskarżonego prowadzą do wniosku, iż oskarżonego należało całkowicie wyeliminować jako kierowcę z ruchu drogowego na okres 2 lat. Tak ukształtowany zakaz można uznać za dostosowany do okoliczności popełnionego czynu, jego społecznej szkodliwości oraz uwzględniający potrzebę wyeliminowania oskarżonego z ruchu drogowego, uzmysłowiając mu konieczność przestrzegania przepisów ruchu drogowego i konsekwencji płynących z ich nierespektowania.

Reasumując, należy stwierdzić że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności, karę grzywny oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat precyzyjnie wyważył wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar represji karnej, ustalając jej wymiar na poziomie adekwatnym do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz stopnia zawinienia, prawidłowo spełniając tym samym zasady prewencji ogólnej jak i szczególnej. Skutki skazania w zakresie osobistym czy zawodowym są wyłącznie konsekwencją zachowania samego oskarżonego.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy nie podzielając argumentów obrońcy oskarżonego na zasadzie art. 437 § 1 kpk wyrok w zaskarżonej części utrzymał w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

O opłacie i pozostałych kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.) i art. 636 §1 k.p.k.