Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Bonczar

Protokolant: Grażyna Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 27 stycznia 2015r. we W.

sprawy z odwołania E. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 24 lipca 2014r. znak: (...)

w sprawie E. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o świadczenie rehabilitacyjne

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczona, E. W. (2), wniosła odwołanie od decyzji organu rentowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., z dnia 24 lipca 2014 r. znak (...), odmawiającej jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego i domagał się zmiany decyzji poprzez przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu odwołania, ubezpieczona podniosła, iż po orzeczeniu komisji, że jest już zdolna do pracy i nie przysługuje jej dalsze świadczenie rehabilitacyjne, podjęła pracę lecz stan jej zdrowia nie pozwala na jej kontynuowanie. Pracuje jako sprzedawca w kiosku ogólnospożywczym przez 11 godzin dziennie. Praca nie jest lekka, trzeba się setki razy schylać i podnosić ciężkie napoje do 2,5 kg. Wraca z pracy z bolesnym kręgosłupem, ogólnie wykończona. Nawet wypoczynek sprawia, że bolą ją plecy szczególnie miejsce po urazie. Ponadto, sklep jest w słabej kondycji finansowej i nie stać ją na zatrudnienie pracownika. Na męża nie ma co liczyć, gdyż sam jest na I grupie inwalidzkiej (k. 3).

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., w odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, wniósł o jego oddalenie, z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy zarzucił, iż ubezpieczona w okresie od 15 lutego 2014 r. do 14 czerwca 2014 r., tj. przez 4 miesiące, miała ustalone prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Następnie lekarz orzecznik ZUS dokonując ponownego badania, analizując dokumentację medyczną, uwzględniając stopień naruszenia sprawności organizmu, rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy, poziom wykształcenia i wiek lekarz stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, a także brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Następnie decyzję lekarza orzecznika utrzymała w mocy komisja lekarska (k. 5-v. 5).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona, E. W. (2), ma 56 lat, od 20 lat prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której prowadzi kiosk spożywczy. W dniu 17 sierpnia 2013 r. po upadku z roweru doznała złamania przedniej krawędzi trzonu kręgu L1, po czym przebywała na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, a w okresie od 15 lutego 2014 r. do 14 czerwca 2014 r., tj. przez 4 miesiące pobierała świadczenie rehabilitacyjne w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną ogólnym stanem zdrowia.

Dowody:



bezsporne a nadto dokumentacja w aktach ZUS – 2 pliki w aktach sprawy.

W dniu 12 maja 2014 r. ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego w związku z niezdolnością do pracy spowodowaną wypadkiem przy pracy. Jednak pracownik organu rentowego w rozmowie telefonicznej z ubezpieczoną ustalił, iż wniosek należy rozpatrzyć z ogólnego stanu zdrowia.

Orzeczeniem z dnia 6 czerwca 2014 r. lekarz orzecznik ZUS orzekła, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Komisja lekarska ZUS, na skutek sprzeciwu wniesionego przez ubezpieczoną, orzeczeniem z dnia 21 lipca 2014 r. orzekła, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z dnia 24 lipca 2014 r. organ rentowy na podstawie art. 18 ust. 1 i ust. 3-6 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, odmówił ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Dowody:



bezsporne, a nadto dokumentacja w aktach ZUS – 2 pliki w aktach sprawy.

Ubezpieczona cierpi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią, nadciśnienie tętnicze oraz stan po złamaniu trzonu kręgu L1 I stopnia.

Ubezpieczona jest zdolna do pracy.

Dowody:



opinia biegłych sądowych z 14.10.2014 r. – karta 13-16.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd zważył co następuje:

Odwołanie jako bezzasadne, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. z 2014r. poz. 159), zwanej dalej ustawą zasiłkową, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku choro0bowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Natomiast w myśl z art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

Jak wykazał biegły sądowy z zakresu neurologii, ubezpieczona ma chód swobodny, próba Romberga ujemna, kontakt logiczny zachowany. W zakresie nerwów czaszkowych stwierdza się jedynie asymetrię ust po stronie lewej. Szyja prawidłowo ruchoma o prawidłowym napięciu mięśni przykręgosłupowych. Objaw szczytowy ujemny. Kręgosłup o prawidłowej ruchomości i prawidłowym napięciu mięśni przykręgosłupowych. W kończynach górnych niedowładów i asymetrii odruchów nie stwierdza się. Czucie wolne. W kończynach dolnych bez niedowładów i asymetrii odruchów, czucie prawidłowe. Objawy korzeniowe i piramidowe ujemne.

Natomiast biegły sądowy z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii wykazał, iż ubezpieczona ma budowę ogólną prawidłową, skóra prawidłowa, wilgotna, elastyczna. Tkanka tłuszczowa dobrze rozwinięta. Postawa prawidłowa, chód sprawny. Czaszka prawidłowo wysklepiona, na opuk i obmacywanie niebolesna. Uszy i nos drożne. Oczy osadzone i ustawione prawidłowo, źrenice równe, okrągłe, symetryczne, reakcja na światło i akomodacja zachowane. Kręgosłup szyjny prawidłowo ruchomy, próba broda-mostek 0 cm. W pozostałych odcinkach kręgosłupa fizjologiczne krzywizny zaburzone lewostronnym skrzywieniem odcinka lędźwiowego kręgosłupa, napięcie mięśni przykręgosłupowych prawidłowe, symetryczne. Ruchomość kręgosłupa lędźwiowego prawidłowa. Próba palce podłoga 15 cm. Objawy korzeniowe obustronnie ujemne. Objaw szczytowy ujemny. Klatka piersiowa symetryczna, prawidłowo wysklepiona i ruchoma oddechowo. Powłoki brzuszne w poziomie klatki piersiowej. Kończyny górne i dolne anatomicznie i czynnościowo bez zmian. Obrysy, zwartość i ruchomość dużych stawów kończyn górnych i dolnych bez odchyleń od stanu prawidłowego. Układ mięśniowy prawidłowo rozwinięty, symetryczny, bez zaników. Czynność chwytna obu rąk prawidłowa, ruchy precyzyjne i opozycja kciuka zachowane. Stopy poprzecznie płaskie, paluchy koślawe.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonej stan po złamaniu trzonu kręgu L1 I stopnia, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z wielopoziomową dyskopatią, nadciśnienie tętnicze.

W opinii biegłych sądowych ubezpieczona jest zdolna do pracy.

Jak wskazali w uzasadnieniu swojej opinii biegli sądowi, uraz, którego doznała ubezpieczona spowodował konieczność długotrwałego leczenia gorsetem ortopedycznym, poza tym przy istniejących uprzednio zmianach zwyrodnieniowo-zniekształcających kręgosłupa lędźwiowego nasiliły się dolegliwości z tymi zmianami związane. W badaniu przedmiotowym obecnie ubezpieczona nie prezentuje jednak odchyleń od stanu prawidłowego, poza niewielkim ograniczeniem ruchomości odcinka lędźwiowego, nie stwierdzono objawów korzeniowych. Rozpoznania zamieszczone w karcie porady lekarza ortopedy datowanej na dzień przed badaniem przez biegłych oparte są na wynikach i opisie zdjęć rentgenowskich oraz MRI, przy czym brak korelacji pomiędzy zmianami stwierdzanymi w tych badaniach dodatkowych a stanem klinicznym ubezpieczonej. Może ona odczuwać okresowo dolegliwości związane z tymi zmianami, mogą one być jednak leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy. Orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 21 lipca 2014 r. jest zasadne.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę przedstawionej w sprawie dokumentacji zawartej w aktach ZUS, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności.

Ponadto, Sąd uznał za wiarygodną, opinię sporządzoną w toku niniejszego postępowania przez biegłych sądowych. W ocenie Sądu, wydana w sprawie opinia biegłych sądowych jest rzetelna, oparta na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonej i Sąd w pełni podzielił dokonane w niej ustalenia.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłych. Tym bardziej, że wydana opinia przez biegłych sądowych zawierają pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu. Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonej przez biegłych opinii, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że są to specjaliści z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym. Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron. Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych, jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie, Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

W tym zakresie, Sąd skorygował opinię biegłych w zakresie w jakim błędnie wskazali, iż orzeczenie komisji lekarskiej ZUS było z dnia 4 września 2014 r., podczas kiedy orzeczenie komisji było wydane 21 lipca 2014 r.

Jednocześnie Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń ubezpieczonej do przedstawionej przez biegłych opinii, albowiem stanowiły one niczym nie uzasadnioną polemikę z rzeczowo i merytorycznie uzasadnioną opinią biegłych. Biegli wskazali, iż ubezpieczona może odczuwać okresowe dolegliwości związane z rozpoznanymi schorzeniami kręgosłupa, jednakże mogą być one leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy, a nie w ramach świadczenia rehabilitacyjnego.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych.

To Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co jednak w niniejszej sprawie – zważywszy na powyższe okoliczności – nie dało podstaw do jego zastosowania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonej, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.