Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2014 r.

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie Wydział V Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR J. Dams

Protokolant: S. Poborczyk

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014 r. w Dzierżoniowie na rozprawie sprawy

z powództwa :

Gminy L. – Zarządu (...) w L.

przeciwko:

A. B.

o zapłatę 23.085,81 zł

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: V GC 506/14

UZASADNIENIE

Gmina L. – Zarząd (...) w L. pozwem z dnia 13 marca 2014r. domagała się od A. B., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) Business (...) A. B. we W., zapłaty kwoty 23 085,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 15 stycznia 2014r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Uzasadniając roszczenie strona powodowa podała, że na podstawie umowy z dnia 24 sierpnia 2004r. pozwany pobierał wodę i odprowadzał ścieki z nieruchomości o nazwie Hotel (...), położonej w L. przy ul. (...). W dniu 31 grudnia 2013r. w oparciu o wyżej wymienioną umowę strona powodowa wystawiła na rzecz pozwanego rachunek nr R (...) tytułem poboru wody i odprowadzenia ścieków na kwotę 23 085,81 zł. Należność ta nie została uregulowana, jak również wezwanie do zapłaty kierowane do pozwanego w lutym 2014r. pozostało bezskuteczne.

W stosunku do tak określonego roszczenia tut. Sąd wydał w dniu 11 kwietnia 2014r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. V GNc 513/14.

Pozwany zaskarżył w/w nakaz sprzeciwem i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej kosztów postępowania. Podał, że w 2012r. zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej we wskazanym obiekcie, a w konsekwencji nie mógł pobierać wody ani odprowadzać ścieków. Pozwany wskazał również, że za faktury wystawione przez stronę powodową do dnia 30 września 2013r. zapłacił w całości. Wyjaśnił (na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2014r.), że sporny odczyt, będący podstawą wystawienia dochodzonej faktury, wskazuje na nierealnie wysokie zużycie wody i w jego ocenie istotny wodomierz był wadliwy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 sierpnia 2004r. A. B., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) A. B. we W., zawarł z Zakładem (...) w S. z/s w L. (poprzednikiem Zarządu (...) w L., zakładu budżetowego Gminy L.) umowę o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków dla stanowiącej własność pozwanego nieruchomości o nazwie Hotel (...), położonej w L. przy ul. (...).

W umowie ustalono m.in., że usługodawcę obciąża naprawa, remont oraz konserwacja przyłącza wodociągowego wraz z zaworem za wodomierzem głównym (§ 7 ust.2) oraz samego wodomierza głównego (§ 7 ust.1), który jest jego własnością (§ 7 ust.4). Usługodawcę miały też obciążać koszty zainstalowania i utrzymania wodomierza głównego (§ 7 ust.5).

Należności za wodę miały być ustalane jako iloczyn obowiązujących cen i stawek opłat wg taryf oraz wskazań wodomierza głównego (§ 11 ust.1 i 2). W przypadku braku wodomierza ilość dostarczanej wody miał być ustalana zgodnie z przeciętnymi normami zużycia wody (§ 11 ust.3). Natomiast w przypadku niesprawności wodomierza głównego lub okresowego braku możliwości jego odczytu, ilość pobranej wody miała być ustalana na podstawie średniego zużycia wody w okresie 6 miesięcy przed stwierdzeniem niesprawności wodomierza, a gdy nie będzie to możliwe – na podstawie średniego zużycia wody w analogicznym okresie roku ubiegłego lub iloczynu średniomiesięcznego zużycia wody w roku ubiegłym i liczby miesięcy niesprawności wodomierza (§ 13 ust.1).

Strony miały prawo rozwiązania umowy z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

(Dowód: - umowa z dnia 24.08.2004r., k. 10-15 akt,

- aneks do umowy, k. 94 akt)

Na podstawie w/w umowy strona powodowa zainstalowała w nieruchomości pozwanego wodomierz główny nr (...).

(Dowód: - fakira Vat nr R (...), k.7)

W okresie od 30 grudnia 2008r. do 31 marca 2009r. pozwany zużył 95 m ³ wody.

W okresie od 31 marca 2009r. do 30 czerwca 2009r. pozwany zużył 148 m ³ wody.

W okresie od 30 czerwca 2009r. do 30 września 2009r. pozwany zużył 158 m ³ wody.

W okresie od 30 września 2009r. do 30 grudnia 2009r. pozwany zużył 120 m ³ wody.

W okresie od 30 grudnia 2009r. do 31 marca 2010r. pozwany zużył 138 m ³ wody.

W okresie od 31 marca 2010r. do 30 czerwca 2010r. pozwany zużył 101 m ³ wody.

W okresie od 30 czerwca 2010r. do 30 września 2010r. pozwany zużył 73 m ³ wody.

W okresie od 30 września 2010r. do 30 grudnia 2010r. pozwany zużył 39 m ³ wody.

W okresie od 30 grudnia 2010r. do 30 czerwca 2011r. pozwany zużył 118 m ³ wody.

W okresie od 30 czerwca 2011r. do 30 września 2011r. pozwany zużył 33 m ³ wody.

W okresie od 30 września 2011r. do 30 września 2013r. pozwany nie zużył w ogóle wody.

(Dowód: - faktura Vat nr R (...), k.69;

- faktura Vat nr R (...), k.70;

- faktura Vat nr R (...), k.71;

- faktura Vat nr R (...), k.72;

- faktura Vat nr R (...), k.73;

- faktura Vat nr R (...), k.74;

- faktura Vat nr R (...), k.75;

- faktura Vat nr R (...), k.76;

- faktura Vat nr R (...), k.77;

- faktura Vat nr R (...), k.78;

- faktura Vat nr R (...), k.79;

- faktura Vat nr R (...), k.80;

- faktura Vat nr R (...), k.81;

- faktura Vat nr R (...), k.82;

- faktura Vat nr R (...), k.83;

- faktura Vat nr R (...), k.84;

- faktura Vat nr R (...), k.85;

- faktura Vat nr R (...), k.86)

Pozwany, będący właścicielem nieruchomości, wykonywał osobiście działalność gospodarczą w Hotelu (...) do końca 2011r. / pocz. 2012r. Po tym czasie obiekt nie był wykorzystywany i stał pusty - aż do końca października 2013r., kiedy to pozwany wydzierżawił obiekt J. D. (2). Osoba ta zawarła ze stroną powodową w dniu 28 listopada 2013r. nową umowę o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków dla istotnej nieruchomości.

(Dowód: - wniosek o zawarcie umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie

ścieków, k. 45 akt)

Wobec zmiany osoby usługobiorcy strona powodowa dokonała odczytu wodomierza głównego nr (...) - wskazywał on na zużycie wody wynoszące 3 241 m ³. Powódka w dniu 31 grudnia 2013r. wystawiła pozwanemu rachunek nr R (...) na kwotę 23 085,81 zł, zakreślając termin zapłaty do dnia 14 stycznia 2014r. Rachunek wystawiono tytułem zużycia wody i odprowadzenia ścieków w okresie od dnia 30 września 2013r. do dnia 30 października 2013r.

Istotny wodomierz w dniu odczytu nie posiadał ważnej legalizacji.

(Dowód: - zeznania świadka J. K., k.55v.-56;

- faktura Vat nr R (...), k. 7 akt;

- okoliczności bezsporne)

W dniu 3 marca 2014r. pozwanego wezwano do uregulowania zaległej należności w terminie 7 dni ze wskazaniem na zamiar sądowego dochodzenia roszczeń.

W odpowiedzi pozwany odmówił zapłaty, wskazując na okoliczność zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej w 2012r., uregulowania należności wobec strony powodowej za faktury wystawione do 30 września 2013r. (po 30 września 2011r. były to wyłącznie opłaty abonamentowe), a także na okoliczność przejęcia nieruchomości przy ul. (...) przez nowego dzierżawcę z dniem 1 listopada 2013r.

(Dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 25.02.2014r., k. 8 akt,

- potwierdzenie odbioru pisma, k. 9 akt)

- pismo pozwanego z dnia 10.03.2014r., k. 28 akt)

Sad zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie było istnienia pomiędzy stronami do dnia 28 listopada 2013r. stosunku zobowiązaniowego, opartego o umowę o dostawę wody i odprowadzanie ścieków, zawartą w 2004r. dla nieruchomości położonej przy ul. (...) w L.. Bezsporny był również fakt zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej przez pozwanego pod wskazanym adresem na początku 2012r. (tak m.in. zeznania świadka J. K., który podał, że przez dwa ostatnie lata umowy z pozwanym obiekt był cały czas zamknięty, k.55v.). Sporna okazało się prawidłowość działania wodomierza, w oparciu o który dokonano odczytu wskazującego na zużycie wody w ilości 3 241 m ³. Pozwany zaprzeczał bowiem, aby w ogóle mógł pobrać tak horrendalną ilość wody i to w przeciągu jednego miesiąca, jak również, że wodomierz przez ok. dwa lata nie był użytkowany.

Ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków definiuje pojęcie wodomierza głównego, którym jest przyrząd pomiarowy mierzący ilość pobranej wody, znajdujący się na każdym przyłączu wodociągowym. Wodomierz taki o nr (...) – zgodnie z łączącą strony umową – stanowił własność strony powodowej i przez nią miał być zainstalowany i utrzymywany, w tym naprawiany i konserwowany. Stronę powodową z mocy powszechnie obowiązujących przepisów prawa obciążał również obowiązek zapewnienia legalizacji tego urządzenia (por.: ustawa Prawo o miarach z dnia 11.05.2001 r., t.j. Dz.U. 2013.1069 i rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 7 stycznia 2008 r. w sprawie prawnej kontroli metrologicznej przyrządów pomiarowych., Dz.U. nr 5 poz. 29 z 14 stycznia 2008 r.). Wodomierze bowiem są przyrządami pomiarowymi – mierzą objętość przepływającej przez nie wody. Skoro zatem stosowane są w obrocie w celu uzyskania prawidłowej podstawy do rozliczeń zużycia wody, to podlegają prawnej kontroli metrologicznej w formie zatwierdzenia typu, legalizacji pierwotnej i legalizacji ponownej. Zgodnie z powyższym, jeżeli wskazanie wodomierza jest podstawą rozliczeń, wodomierz powinien mieć ważną i nienaruszoną cechę legalizacyjną. Obowiązek zorganizowania procedury legalizacji ponownej spornego wodomierza ciążył na stronie powodowej (por. też wcześniej obowiązujące rozp. Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 2.04.2004r., Dz.U. Nr 77, poz. 730).

Jak wynika z powyższego – wodomierz, aby móc służyć jako podstawa do wzajemnych rozliczeń stron – musi mieć w momencie dokonania rozliczenia ważną cechę legalizacyjną. Bez takiej cechy nie można mówić o wartości prawnej jego wskazań. Stąd brak aktualnej legalizacji wodomierza – która musi być ponawiana co pięć lat - winno skutkować w ocenie Sądu co najwyżej rozliczeniem, jak w lokalu nieopomiarowanym (§ 11 ust.3 umowy, ewentualnie § 13 ust.1 umowy). Strona powodowa jednak nie zmieniła podstawy powództwa w tym zakresie.

Strona powodowa w piśmie a dnia 25 sierpnia 2014r. podała, iż nie posiada świadectwa legalizacji urządzenia wodomierza zamontowanego w nieruchomości pozwanego. Nie wyjaśniła w żaden sposób przyczyn braku takiego świadectwa, jak również nie stawiła się bez usprawiedliwienia na rozprawie w dniu 10 września 2014r. Na rozprawie tej pozwany natomiast ripostował, iż według oznakowań widocznych na wodomierzu nie był on legalizowany od roku 1997 (widoczne oznakowanie: 97.10.02) – art.230 k.p.c. Na tej podstawie Sąd ocenił, iż ciężar udowodnienia okoliczności, iż wodomierz mógł stanowić podstawę wiarygodnych rozliczeń, obciążał stronę powodową (art.6 k.c.). Ciężarowi temu jednak nie sprostała i bez znaczenia jest tutaj, czy pozwany wcześniej informował ją o swoich zastrzeżeniach do funkcjonowania wodomierza. Wobec zaprezentowanej oceny powództwo, oparte na wskazaniach wodomierza nr (...), podlegało oddaleniu.

Sąd nie podzielił przekonania strony powodowej, iż wniosek pozwanego, dotyczący złożenia przez nią świadectwa legalizacji wodomierza, należało oddalić jako spóźniony. Zgodnie z art.207 § 6 k.p.c. o dopuszczeniu takiego dowodu zdecydowały bowiem wyjątkowe okoliczności sprawy – pozwany działający bez zawodowego pełnomocnika niezwłocznie po pouczeniu go zgodnie z art.210 § 2 ¹ k.p.c. także o rozkładzie ciężaru dowodu złożył istotny wniosek, który nie spowodował nadto zwłoki w rozpoznaniu sprawy (rozprawę odroczono na trzy tygodnie). Nadto o istnieniu wyjątkowych okoliczności zdecydowało starcie się pozwanego w procesie z profesjonalistą, który mając świadomość bardzo wysokiego wskazania wodomierza (tak zeznania świadka J. K.) i braku jego legalizacji, nie dokonał z urzędu sprawdzenia urządzenia, kierując od razu pozew o zapłatę na drogę sądową.

Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe pozwanego, zawarte dopiero w piśmie z dnia 2 września 2014r., jako nieistotne dla rozstrzygnięcia i spóźnione.

Na zakończenie wskazać jeszcze należy, że okoliczność braku dokonywania odczytów przez dwa ostatnie lata umowy, wskazana przez świadka J. K., budziła wątpliwości Sądu, albowiem w treści faktur wystawianych w latach 2012 – 2013 nie wskazywano bynajmniej, że przyjęte zużycie wody ma charakter szacunkowy. Wyjaśnić jeszcze należy, że pozwany podając w odpowiedzi na pozew, iż „ostatnia faktura z odczytem licznika była z dnia 30 marca 2011r. (tu zapewne błąd co do daty) miał w istocie na myśli, że faktura ta, nosząca faktycznie datę 30 września 2011r. (k.78), była ostatnią, która wskazywała na jakiekolwiek zużycie wody. Zatem w ocenie Sądu nie przyznał bynajmniej w ten sposób, że przez dwa lata nie następowały faktyczne odczyty wodomierza. Jednocześnie pozwany podawał, że w tym czasie zawór wody był zakręcony.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. przyjmując, że pozwany wygrał niniejszy spór w całości. Stronę powodową obciążono obowiązkiem zwrotu poniesionych przez pozwanego kosztów postępowania, na które złożyły się koszty zastępstwa prawnego w kwocie 2 400 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).