Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 kwietnia 2015r. w O.

sprawy z odwołania M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę socjalną

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 27.08.2013r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje M. S. prawo do renty socjalnej od dnia 1 maja 2013 roku do dnia 28 lutego 2018 roku,

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt III U 1633/13

UZASADNIENIE

M. S. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27.08.2013r., znak: SOC/15/028026820, odmawiającej jej prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu wskazała, że choruje od dzieciństwa, była objęta opieką poradni dziecięcej, od 2 klasy szkoły podstawowej leczy się psychiatrycznie. Cierpi na schorzenia laryngologiczne, endokrynologiczne, ortopedyczne, neurologiczne, ginekologiczne. Przechodziła leczenie szpitalne, operacyjne. Dzięki wsparciu matki ukończyła szkołę podstawową i zasadniczą szkołę zawodową o kierunku fryzjerskim, lecz stan zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy w zawodzie.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 17.05.2013r. M. S. złożyła wniosek o przyznanie renty socjalnej. Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 14.06.2013r. ustalił, że M. S. nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Po złożeniu sprzeciwu od w/w orzeczenia, sprawa została rozpoznana przez Komisję Lekarską II Oddział ZUS w W., która w orzeczeniu z dnia 20.08.2013r. także ustaliła, że M. S. nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Wobec powyższego Oddział ZUS w P. decyzją z dnia 27.08.2013r. odmówił odwołującej prawa do renty socjalnej

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 17.05.2013r. M. S. zwróciła się do ZUS z wnioskiem o przyznanie renty socjalnej. W celu ustalenia stopnia niezdolności do pracy i daty jej powstania została skierowana na badanie lekarskie przez Lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 14.06.2013r. ustalił, że odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Od powyższego orzeczenia ubezpieczona złożyła sprzeciw. Po jego rozpoznaniu Komisja Lekarska ZUS II Oddział w W. w orzeczeniu z dnia 20.08.2013r. ustaliła, że badana nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Mając powyższe na uwadze zaskarżoną decyzją z dnia 27.08.2013r. ZUS odmówił M. S. prawa do renty socjalnej.

Skuteczność odwołania M. S. była uzależniona od ustalenia, czy jest ona całkowicie niezdolna do pracy.

W ocenie Sądu odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27.06.2003r. o rencie socjalnej renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18 roku życia; w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia albo w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Według art. 5 tej ustawy, ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik ZUS, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Definicja osoby niezdolnej do pracy zawarta jest w art. 12 ust. 1-3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stwierdza, iż jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

W sprawie, w której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi bowiem znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2010r., IUK 204/09, LEX nr 577813, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27.02.2014r., IIIAUa 716/13, LEX nr 1444861).

W celu oceny zdolności do pracy M. S. postanowieniem z dnia 12.11.2013r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu: chorób wewnętrznych, psychologii, neurologii, ginekologii, endokrynologii, laryngologii i pulmonologii.

Biegli z zakresu: chorób wewnętrznych S. O., psychologii H. P., neurologii M. B. i ginekologii T. S., po zbadaniu M. S. w dniu 07.12.2013r. ustalili, że nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy.

Biegli rozpoznali u odwołującej: chorobę L.-C. powikłaną przetoką międzyzwieraczową, żylaki odbytu, stan po usunięciu torbieli jajnika prawego w 2001r. i lewego w 2012r., stan po usunięciu torbieli płuca prawego w 2004r., stan po laparoskopii z usunięciem zrostów w 2012r., bóle głowy o charakterze neuralgii nerwu trójdzielnego.

W uzasadnieniu biegli wskazali, że aktualny stopień upośledzenia funkcji ustroju nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy w charakterze ekonomisty lub fryzjerki, odwołująca wymaga systematycznego leczenia farmakologicznego, psychoterapii i przestrzegania diety. Najprawdopodobniej będzie konieczne następne leczenie operacyjne z powodu zrostów pooperacyjnych (w ramach niezdolności do pracy). Wskazali, że dopiero w 2013r. ustalono rozpoznanie najistotniejszej jednostki chorobowej istniejącej u skarżącej, rozpoczęto właściwe leczenie, uzyskano istotną poprawę stanu zdrowia, o czym świadczy karta informacyjna ze Szpitala (...): zmniejszenie ilości stolców do 2 na dobę, prawidłowy obraz morfologii krwi, brak niedoborów białkowych w surowicy krwi, wypisana do domu w stanie ogólnym dobrym.

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniosła odwołująca. Wskazała, że biegli nie rozpatrzyli całościowo dokumentacji medycznej i zaświadczeń lekarzy specjalistów oraz całości leczenia od dzieciństwa. Wzięto pod uwagę głównie ostatnie leczenie.

Odwołująca podniosła, iż silne bóle brzucha związane z jelitami, biegunkami jak również bóle żołądka (wymioty) występują u niej od wczesnego dzieciństwa. Choroba Leśniowskiego-Crohna, uznana przez biegłych lekarzy za najistotniejszą chorobę, została tak późno rozpoznana, ponieważ nie były pobrane wycinki, mimo kilku kolonoskopii, nie była odpowiednio leczona, co spowodowało wyniszczenie organizmu i powikłania (ropień, przetoka) oraz nasilenie się innych chorób np. nerwicy, depresji. Wskazała, że nadal ma biegunki i silny, stały ból brzucha, krew, śluz i ropa zbiera się w przetoce, występuje stan podgorączkowy i osłabienie, odczuwa nadto ciągły ból jajnika i zrostów, ma częste plamienia i stany zapalne a bóle kręgosłupa są nie tylko w odcinku szyjnym, ale również piersiowym (leczonym od dzieciństwa) i lędźwiowym, wbrew opinii biegłych ma też bardzo ograniczony chód z powodu silnych bólów kręgosłupa, brzucha, zawrotów głowy. Ponadto podniosła, że nigdy nie pracowała jako fryzjerka i już w czasie praktyki zawodowej miała duże trudności w wykonywaniu pracy. Nie potrafi się skupić, jest bardzo nerwowa, wybuchowa, bierze leki na nerwicę, depresję i sen. Obecny stan zdrowia nie pozwala pracować również umysłowo.

Biorąc powyższe zastrzeżenia pod uwagę, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu: psychiatrii, psychologii, neurologii, ortopedii, gastrologii i pulmonologii.

Bo zbadaniu M. S. w dniu 08.11.2014r. biegli z zakresu: psychiatrii A. K., psychologii L. K. (1), neurologii R. Z. i ortopedii G. K. ustalili, że nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy.

Biegli rozpoznali u niej: zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego w przebiegu zmian zwyrodnieniowych, kręgosłupa lędźwiowego, normę intelektualną, zaburzenia nerwicowe z somatyzacją (niezależnie od innych medycznych rozpoznań, tzw. schorzeń fizycznych i somatycznych, narządowych) oraz uporczywe zaburzenia nastroju.

W uzasadnieniu biegli wskazali, że opisane w badaniu przedmiotowym dysfunkcje kręgosłupa mogą ograniczać prace fizyczne wymagające podnoszenia i przenoszenia ciężarów, nie powodują jednak całkowitej niezdolności do pracy. Podnieśli, że niezbędnym warunkiem profilaktyki i postępów w leczeniu zakłóceń psychicznych odwołującej, jak i współistniejących chorób somatycznych jest nie tylko leczenie objawowe, farmakologiczne, ale przede wszystkim systematyczna psychoterapia, w wyniku czego wypracowuje się bardziej adaptacyjne wzorce funkcjonowania i radzenia sobie z różnymi trudnościami (w tym z chorobami biologicznymi) oraz jednoczesny jak najszybszy powrót do normalnego życia. Podnieśli też, że wywiad rozwojowy sugeruje, iż dotychczas odwołująca od dziecka umacniała się w roli chorej, czerpiąc mniej lub bardziej nieświadomie pewne zyski psychologiczne (uwagę, zainteresowanie, troskę, opiekę, współczucie, ulgi), co aktualnie wobec wyzwań dorosłego życia wydaje się tym bardziej sprzyjać agrawacji objawów chorobowych i niechęci do rzeczywistego zdrowienia.

M. S. w piśmie z dnia 17.01.2015r. wniosła zastrzeżenia do tej opinii podnosząc, że nie wzięto pod uwagę wszystkich istotnych danych z dokumentacji medycznej i leczenia w poradni neurologicznej, ortopedycznej, pominięto też leczenie i badania wykonywane w wieku szkolnym.

W przedmiotowej sprawie opinia została wydana także przez biegłych z zakresu pulmonologii A. D. i chorób wewnętrznych i gastrologii L. K. (2). Po przeprowadzeniu w dniu 24.01.2015r. badania M. S. biegłe te rozpoznały u niej następujące schorzenia: chorobę L.-C., postać przetokową w okresie zaostrzenia z objawami wyniszczenia, przetokę okołoodbytniczą i podejrzenie przetoki jelitowo- pochwowej, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowo- krzyżowego oraz stawów obwodowych z upośledzeniem sprawności ruchowej, żylaki odbytu II, astmę oskrzelową przewlekłą, stan po operacji torbieli celomicznej klatki piersiowej po stronie prawej w 2004r., torbiel wątroby, stan po usunięciu jajnika prawego w 2001r. i torbieli jajnika lewego w 2012r., torbiel jajnika lewego, neuralgię nerwu trójdzielnego w zakresie trzech gałązek, przewlekłe naczyniowe bóle głowy, stan po operacji zatok szczękowych i Chorobę Hashimoto.

Zdaniem biegłych odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy i niezdolna do samodzielnej egzy­stencji a niezdolność istnieje od daty złożenia wniosku w 2014r. do 28.02.2018r. (błąd w opinii co do roku złożenia wniosku – ponieważ M. S. wniosek o rentę socjalną złożyła w dniu 17.05.2013r.)

W uzasadnieniu biegłe wskazały, że nasilenie dolegliwości nastąpiło od połowy 2012r. i od tego czasu do stycznia 2015r. M. S. była 13 razy hospitalizowana w Klinice (...) w W., zaś w październiku 2013r. miała rozpoznaną chorobę Leśniowskiego- Crohna. Wskazały, iż odwołująca zgłasza skargi ze strony przewodu pokarmowego oraz ze strony innych narządów, które wiążą się etiologicznie z cho­robą podstawową. Są to uogólnione bóle mięśniowo-stawowe, szcze­gólnie kręgosłupa i stawów kończyn dolnych, zmiany skórne, alergiczne, dolegliwości okulistyczne, psychiczne. Biegłe podniosły, że choroba Leśniowskiego-Crohna występuje rzadko, etiologia jest nieznana, przebieg przewlekły, a wyleczenie nie jest możliwe.

Biegłe wskazały, że bardzo dokładnie zapoznały się z całością obszernej dokumentacji chorobowej ubezpieczonej od lat dziecięcych oraz dokume­ntacją z Poradni dla Dorosłych - Poradni Gastrologicznej, Neuro­logicznej, Ortopedycznej, Alergologicznej, Endokrynologicznej, Dermato­logicznej, Psychiatrycznej i Okulistycznej. Z całości dokumentacji wyłonił się obraz objawów typowych w przebiegu tej choroby, bardzo trudnej do zdiagnozowania, zaczynającej się w dzieciństwie. Schorzenie przebiega powoli, a okresy aktywności zapalnej wystę­pują na przemian z okresami remisji. Nie rozpoznana wcześnie choroba, jak w przypadku odwołującej - prowadzi do powikłań w posta­ci przetok, zwężeń pozapalnych jelit prowadzących do występowa­nia niedrożności.

W ocenie biegłych stan badanej od grudnia 2013r., kiedy była oceniana przez biegłych sądowych - gastrologa i innych, do chwili obecnej dramatycznie się pogorszył. Występuje brak apetytu, nasilone dolegliwości brzuszne spo­wodowały spadek wagi ciała o 10 kg, nasiliły się bóle mięśniowo - stawowe, pogorszył się stan psychiczny. Pacjentka w ciągu ostatniego była wiele razy hospitalizowana w Klinice (...) w W.. Leczona począ­tkowo sterydami, a obecnie zastosowano leczenie biologiczne I.. Zdaniem biegłych bardzo słaba wydolność fizyczna, bóle brzucha, mięśni, stawów, częste zasłabnięcia, odchylenia w psychice wymagają, by odwołująca pozostawała pod opieką innych osób. Bardzo ważna w ocenie jej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji jest ocena psychiatry i biegłego z zakresu medycyny pracy. Opinia taka została wydana dla potrzeb Sądu Rejonowego w dniu 04.10.2014r. i znajduje się w aktach sprawy. Reasumując biegli wskazali, że wiodącą chorobą, prowadzącą do uznania całkowitej niezdolności do pracy jest choroba L. - C. wraz z wszystkimi dodatkowymi schorzeniami, które jej towarzyszą. Choroba ta nie daje się wyleczyć ani zachowawczo, ani operacyjnie, a w przebiegu jej większość chorych miewa ciężkie objawy depresji.

W ocenie biegłych problemy z układem oddechowym nie powodują natomiast niezdolności do pracy.

Do w/w opinii biegłych z zakresu pulmonologii A. D. i chorób wewnętrznych i gastrologii L. K. (2) żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń.

W piśmie z dnia 16.03.2015r. ZUS wskazał natomiast, że jego zdaniem zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonej decyzji, umorzenia postępowania i przekazania sprawy do rozpoznania organowi rentowemu zgodnie z art. 477 ^{( 14)} § 4 k.p.c. W ocenie organu rentowego w sprawie wystąpiły nowe okoliczności, bowiem z opinii biegłych wynika, że w październiku 2013r. rozpoznano u odwołującej chorobę Leśniewskiego-Crohna, w 2014r. była ona 10 razy hospitalizowana z tego powodu – a do tej pory nie było takiego rozpoznania.

Pełnomocnik M. S. wnosił o wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie wskazując, że nie pojawiły się nowe okoliczności, gdyż objawy choroby występowały do dawna, a jednie choroba nie była rozpoznana.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd uznał, że nie ma podstaw do zastosowania art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., uchylenia zaskarżonej decyzji, umorzenia postępowania i przekazania sprawy do rozpoznania organowi rentowemu. Skutkowałoby to przedłużeniem postępowania, ponownym wydawaniem orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS i ewentualnie przez Komisję Lekarską ZUS, a organ rentowy nie kwestionuje przecież faktu całkowitej niezdolności do pracy odwołującej. Wskazać trzeba, że M. S. z wnioskiem o rentę socjalną wystąpiła w maju 2013r. W każdej ze sporządzonych w sprawie opinii biegli wskazują na występujące u odwołującej objawy chorobowe a są one niezmienne, od dzieciństwa. Także z opinii biegłych A. D. i L. K. (2) wynika, iż objawy chorobowe występowały już od dzieciństwa, od połowy 2012r. nastąpiło nasilenie dolegliwości odwołującej (uzasadnienie opinii k. 131a.s.), zaś w 2013r. jedynie rozpoznano rodzaj choroby, a więc postawiono prawidłową diagnozę. Z tych względów zdaniem Sądu nie można mówić o nowych okolicznościach, dlatego brak jest podstaw do uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania do ZUS.

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, szczególnie opinia biegłych z zakresu pulmonologii A. D. i interny, gastrologii i chorób zakaźnych L. K. (2) w sposób dostateczny wyjaśnia okoliczności sprawy. Biegłe te dokonały szczegółowej analizy całej zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, w tym nadesłanej przez odwołującą w toku postępowania w Sądzie. Biegłe te przeprowadziły szczegółowy wywiad oraz badania lekarskie, odniosły się do nadesłanej dokumentacji medycznej. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są rzeczowe, spójne i logiczne, odwołują się też do wyników badań i dokumentacji wielokrotnego leczenia szpitalnego odwołującej, dlatego zasługują na uwzględnienie. Biegłe określiły występujące schorzenia, stopień ich nasilenia i objawy oraz wpływ na zdolność do pracy. Z opinii jednoznacznie wynika, iż podstawą stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy jest choroba Leśniowskiego-Crohna, a występujące w przebiegu tej choroby dolegliwości całkowicie uniemożliwiają wykonywanie pracy zarobkowej. Z opinii wynika nadto, iż naruszenie sprawności organizmu, skutkujące całkowitą niezdolnością do pracy powstało u odwołującej jeszcze w okresie nauki w szkole, w dzieciństwie. Wniosek ten jest poparty obszerną dokumentacją medyczną, dotyczącą leczenia odwołującej. Wskazać też trzeba, że opinia w/w biegłych jest zbieżna z opinią sporządzoną przez biegłych w sprawie IVU 141/14, toczącej się przed Sądem Rejonowym w Ostrołęce (a znajdującą się w aktach ZUS), w której również stwierdzono całkowitą niezdolność do pracy odwołującej.

Zdaniem Sądu podstawy orzekania nie mogą natomiast stanowić pozostałe opinie biegłych, sporządzone w niniejszej sprawie.

W pierwszej opinii, wydanej w dniu 07.12.2013r. przez biegłych z zakresu: chorób wewnętrznych S. O., psycholog H. P., neurolog M. B. i ginekologa T. S., orzeczono, że M. S. nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Biegli ci wprawdzie rozpoznali u odwołującej chorobę Leśniowskiego-Crohna, powikłaną przetoką międzyzwieraczową i bóle głowy o charakterze neuralgii nerwu trójdzielnego, lecz pominęli dolegliwości występujące u odwołującej w dacie wystąpienia z wnioskiem o rentę socjalną (i wcześniej). Nadto sam fakt, że dopiero w 2013r. rozpoznano u odwołującej chorobę Leśniowskiego-Crohna i podjęto leczenie, nie świadczy jeszcze o poprawie stanu zdrowia odwołującej, tym bardziej w kontekście jej wielokrotnych pobytów w szpitalu w latach 2012-2015, dlatego wniosek biegłych o poprawie stanu zdrowia odwołującej nie może być uznany za prawidłowy.

Podobnie należy odnieść się do opinii, wydanej w dniu 08.11.2014r. przez biegłych z zakresu: psychiatrii A. K., psychologii L. K. (1), neurologii R. Z. i ortopedii G. K., w której ustalono, że badana nie jest całkowicie niezdolna do pracy. W opinii tej biegli nie rozpoznali choroby Leśniewskiego – Crohna, tylko schorzenia kręgosłupa, zaburzenia nerwicowe i psychiczne. Biegli ci wypowiadali się tylko co do schorzeń neurologicznych i psychicznych, a pominęli wpływ schorzeń gastrycznych na stan psychiczny odwołującej i jej ogólny stan zdrowia, podczas gdy to schorzenie gastryczne przede wszystkim wpływa na ocenę zdolności do pracy.

Sąd uznał, że powyższe dwie pierwsze opinie nie obrazują właściwie stanu zdrowia M. S., a zarzuty odwołującej się do w/w opinii zasługują na uwzględnienie. Odwołująca wskazywała na wyniszczenie jej organizmu, znaczny spadek wagi, bóle mięsni, brzucha, głowy, kręgosłupa. Z akt sprawy nie wynika też, by schorzenia odwołującej były tego typu, aby mogłaby ona symulować swoje dolegliwości. Faktami są bowiem kilkunastokrotne hospitalizacje, operacje, widoczne wyniszczenie organizmu, liczne zrosty pooperacyjne, krosty na skórze, ograniczenie ruchomości, itp. – szczegółowo opisane przez lekarzy w trzeciej opinii.

Powyższe wskazuje, że pierwsza i druga opinia nie może być podstawą orzekania w sprawie. Nie są one bowiem pełne, tj. nie opisują dokładnie stanu odwołującej się, nie ujmują rzeczywistego opisu jej schorzeń i wpływu na codzienne funkcjonowanie. Zdaniem Sądu, pierwsza i druga opinia biegłych nie może więc być brana pod uwagę podczas ustalania uprawnień do renty odwołującej.

W świetle złożonych do akt sprawy wyników i dokumentacji medycznej należy zdaniem Sądu podzielić zaś wnioski wskazane w trzeciej opinii w sprawie, tj. w opinii z dnia 24.01.2015r., wydanej przez biegłe z zakresu pulmonologii A. D. i internistę, gastrolog i specjalistę chorób zakaźnych – L. K. (2) o całkowitej niezdolności do pracy odwołującej. Biegłe wskazały okres całkowitej niezdolności do pracy od daty złożenia wniosku do 28.02.2018r. Jak wskazano wyżej, w opinii tej biegłe jedynie omyłkowo jako datę złożenia wniosku wskazały rok 2014, podczas M. S. wniosek o rentę socjalną złożyła w dniu 17.05.2013r.

M. S. ma wykształcenie średnie, ukończyła zasadniczą szkołę zawodową o kierunku fryzjerstwo, a następnie 2- letnie eksternistyczne wieczorowe liceum ekonomiczne dla dorosłych, dotychczas pracowała jako pracownik biurowy w Straży Miejskiej – w ramach prac interwencyjnych. Odwołująca jest schorowana, z powodu bólu ma m.in. trudności z koncentracją, zawroty głowy, biegunki, wymaga opieki, cierpi na przewlekłą chorobę, która jest niemożliwa do wyleczenia i prowadzi do licznych powikłań innych narządów, a także negatywnie oddziaływuje na psychikę. Odwołująca jest osobą chorą od dzieciństwa, aktualnie mimo leczenia szpitalnego jej stan nie poprawia się, z powodu choroby nie może ona kontynuować nauki ani zdobyć nowych umiejętności.

Należy wskazać, że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.12.2000r., II UKN 134/00, OSNP 2002/15/369, OSNP-wkł. 2001/9/8, M.Prawn. 2001/11/575).

Sąd podziela też ustalenia biegłych o okresowej całkowitej niezdolności do pracy M. S., ponieważ upośledzenie funkcji organizmu w chorobie Leśniewskiego – Crohna jest tego typu, że okresy aktywności zapalnej występują na przemian z okresami remisji. Choroba nie jest uleczalna, ale możliwe jest utajenie jej objawów (opinia lekarzy z dnia 24.01.2015r.).

Z tych względów Sąd, podzielając wnioski biegłych lekarzy w opinii z dnia 24.01.2015r., na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 27.08.2013r. i przyznał M. S. prawo do renty socjalnej od 01.05.2013r. do dnia 28.02.2018r. Zgodnie bowiem z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, tj. od maja 2013r.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującej prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji tj. zarówno przyznającej prawo do świadczenia, jak też jego brak (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220).

Ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie istnienia całkowitej niezdolności do pracy odwołującej. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie powyższego w toku postępowania przed tym organem. Przyznanie odwołującej renty nastąpiło bowiem dopiero po zebraniu dodatkowego materiału dowodowego przed Sądem i opierało się na wynikach badania przedmiotowego dokonanego przez biegłych sądowych, przy czym w sprawie wypowiadały się trzy zespoły biegłych sądowych – lekarzy. Dopiero trzecie badanie właściwie wyjaśniło wątpliwości co do stopnia niezdolności do pracy, biegli dokonali szczegółowej analizy całości materiału zgromadzonego w sprawie.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.