Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 10 lutego 2015 r. i 14 kwietnia 2015 r. sprawy, przeciwko M. K. s. Z. i J. z domu K. ur. (...) we W.

obwinionego o to że:

w dniu 29 lipca 2014 r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma doręczonego na adres firmy, będąc właścicielem firmy (...) M. K., która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 22 stycznia 2014r. ok. godz. 11.05,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.,

Orzeka

1)  M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

2)  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 4030/14

UZASADNIENIE

M. K. został obwiniony o to, że w dniu 29 lipca 2014 r. tj. 7 dni od daty otrzymania ostatniego pisma doręczonego na adres firmy, będąc właścicielem firmy (...) M. K., która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 22 stycznia 2014r. ok. godz. 11.05, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 stycznia 2014 r. ok. godz. 11.05 strażnik miejski na ul. (...) v/v nr (...) w W. ujawnił wykroczenie drogowe polegające na zatrzymaniu pojazdu marki M. o nr rej. (...) w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”.

W piśmie datowanym na dzień 26 lutego 2014 r. Straż Miejska m. st. W. (...) (...) wezwała właściciela firmy (...) M. K., która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...) do udzielenia odpowiedzi na sformułowane wobec niego pytanie, odnoszące się do osoby kierującej w dniu zdarzenia w/w samochodem, w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadził osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania. Powyższe pismo, które zostało wysłane na adres: A. V. (...) M. K. ul. (...), W., nie zostało podjęte w terminie.

Z uwagi na powyższe Straż Miejska m. st. W. (...) (...) pismem datowanym na dzień 9 lipca 2014 r. wezwała M. K. (w przypadku, gdyby on był osobą, która użytkowała pojazd we wskazanym dniu), do osobistego stawiennictwa do Referatu Oskarżycieli Publicznych (...) Terenowego Straży Miejskiej m. st. W. w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma w celu złożenia wyjaśnień w powyższej sprawie. W przypadku zaś, gdyby pojazd został powierzony, został on wezwany do podania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował we wskazanym dniu i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. (...) (...). Powyższe pismo zostało doręczone M. K. w dniu 22 lipca 2014 r. przez strażniczkę miejską na adres firmy.

Pomimo obowiązku M. K. w terminie 7 dni od daty otrzymania powyższego pisma doręczonego na adres firmy, tj. do dnia 29 lipca 2014 r., będąc właścicielem firmy (...) M. K., która była właścicielem samochodu marki M. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 22 stycznia 2014r. ok. godz. 11.05.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego M. K. /k. 33/, notatek urzędowych /k. 1, 8, 11/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań /k. 3, 10/ oraz zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4/.

Obwiniony M. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wskazał, iż strażnicy miejscy przebywali w jego domu. Wskazał on jednocześnie, iż otrzymali oni wówczas informację, że samochód w czasie zdarzenia prowadziła konkubina obwinionego, oraz, że była to wyjątkowa sytuacja, z uwagi na to, iż posiadają oni dziecko pod nadzorem medycznym i trzeba było iść do przychodni. Obwiniony wskazał również, iż jego żona faktycznie nie stawiła się w siedzibie Straży Miejskiej. Oświadczył on jednak, iż sam odwiedził siedzibę Straży Miejskiej, gdzie dowiedział się, iż jest już po terminie i nic się już nie da zrobić. Wskazał on jednocześnie, iż nie mógł udać się wcześniej do siedziby Straży Miejskiej, gdyż przebywał na wakacjach. /k. 33 wyjaśnienia obwinionego M. K. /

M. K. ma 41 lat. Żyje w konkubinacie, posiada na swoim utrzymaniu dwoje dzieci i rodziców. Z zawodu jest przedsiębiorcą, psychologiem, ekonomistą. Prowadzi działalność gospodarczą, z której uzyskuje dochód w wysokości około 4000 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo /k. 33 wyjaśnienia obwinionego M. K. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę M. K. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

W niniejszej sprawie obwiniony wobec wezwania Straży Miejskiej doręczonego na adres firmy nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania, komu w dniu zdarzenia powierzony został pojazd marki M. o nr rej. (...) do używania/kierowania – nie zareagował na wezwanie i nie udzielił informacji.

Sąd ustalając stan faktyczny, oparł się na materiale w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 8, 11/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwań /k. 3, 10/ oraz zwrotnego potwierdzenia odbioru /k. 4/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego M. K., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, iż strażnicy miejscy przebywali faktycznie w jego mieszkaniu w celu ustalenia osoby kierującej należącym do niego pojazdem w oznaczonym dniu. Za wiarygodną należało uznać tą część jego wyjaśnień, w której obwiniony przyznał, iż nie stawił się w wyznaczonym terminie w siedzibie Straży Miejskiej z uwagi na wyjazd wakacyjny, a także w zakresie, w jakim potwierdził on, iż jego partnerka również nie stawiła się w siedzibie Straży Miejskiej. Sąd dał również wiarę tej części wyjaśnień obwinionego, w której podawał on przyczyny zaparkowania pojazdu w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się”. Wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie są logiczne i spójne, zgodne z doświadczeniem życiowym, a także z dołączoną do akt sprawy dokumentacją.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw. W ocenie Sądu twierdzenia obwinionego we wskazanym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie.

Za nieistotną należało z kolei uznać tą część wyjaśnień obwinionego, w której utrzymywał on, iż strażnicy miejscy podczas wizyty w jego domu uzyskali informację, że samochód w czasie zdarzenia prowadziła konkubina obwinionego. Wskazać należy bowiem, iż w wezwaniu obwiniony pouczony został, że w przypadku, gdyby należący do niego pojazd został powierzony, został on zobowiązany do podania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował we wskazanym dniu i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. (...) Oddział (...).

Obwinionemu M. K. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 96 § 3 kw. Zgodnie z w/w przepisem, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionego skierowane zostało pismo, w którym został on pouczony o treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz wezwany do osobistego stawiennictwa do Oddziału Terenowego Straży Miejskiej, ewentualnie do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w czasie zdarzenia został powierzony w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. Powyższą okoliczność potwierdził w złożonych wyjaśnieniach sam obwiniony. Obwiniony potwierdził również, iż nie stawił się w wyznaczonym terminie w siedzibie Straży Miejskiej z uwagi na wyjazd wakacyjny. W doktrynie wskazuje się, że sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, popełnia wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 kw. (W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby obwiniony złożył pisemną odpowiedź na w/w wezwanie, bądź też stawił się osobiście we wskazanym miejscu w wyznaczonym terminie wskazując osobę, która w czasie zdarzenia dysponowała jego pojazdem.

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym, jako właścicielowi pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako właściciel pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi, tego jednak nie dokonał.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 100 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.