Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Edyta Walaśkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 11 marca 2015 r., 22 kwietnia 2015 r., 27 kwietnia 2015 r.

sprawy I. B. s. J. i B. ur. (...) w C.

obwinionego o to, że:

w dniu 17.05.2013 r., za pośrednictwem strony internetowej (...) prowadził na terenie całego kraju reklamę gier na automatach poprzez publiczną prezentację automatów do gier, zachęcanie do uczestnictwa w grach na automatach i przekonywanie o ich zaletach wbrew art 29 ust. 1, 6-7 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.),

tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 110a § 1 i 3 kks;

orzeka

I.  Oskarżonego I. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

II.  Koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 4672/14

UZASADNIENIE

I. B. oskarżony został o to, że w dniu 17.05.2013 r., za pośrednictwem strony internetowej (...), prowadził na terenie całego kraju reklamę gier na automatach poprzez publiczną prezentację automatów do gier, zachęcanie do uczestnictwa w grach na automatach i przekonywanie o ich zaletach wbrew art 29 ust. 1, 6-7 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 110a § 1 i 3 kks.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. B. od 25 października 2002 roku do 2014 roku był Prezesem Zarządu (...) Spółki z Ograniczoną Odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Przedmiotem działalności spółki była m. in. działalność związana z grami losowymi i zakładami wzajemnymi. Firma działała w zakresie eksploatacji automatów o niskich wygranych. Prowadziła ona stronę internetową www.slotpoland.pl, która dostępna była na terenie całego kraju. Na w/w stronie internetowej w dniu 17 maja 2013 r. widniały wizerunki automatów do gier, symboli graficznych dotyczących wygranych, które wiążą się z automatami do gier, informacje o automatach do gier, o stawkach za gry oraz specyfikacje automatów do gier.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: częściowych wyjaśnień oskarżonego I. B. /k. 71-72, 104/, zeznań świadka P. N. /k. 15, 103-104/, a także wydruków /k. 2-6, 30/, wyciągu z KRS /k. 7-9/, karty karnej /k. 34/ oraz postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. (...) Wydział Karny z dnia 30 września 2013 r. w sprawie o sygn. akt IV K 225/13 /k. 75-79/.

Oskarżony I. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach wskazał, iż niniejsza sprawa dotyczy firmy (...) sp. z o.o., której był on prezesem od momentu powstania, tj. od 2002 roku do 2014 roku. Wskazał on jednocześnie, iż w/w firma działała w zakresie eksploatacji automatów o niskich wygranych na podstawie udzielanych 6-letnich koncesji. Oskarżony podał również, iż ostatnia z udzielonych koncesji zakończyła się w grudniu 2012 roku i od tego czasu działalność spółki nie była prowadzona.

W złożonych wyjaśnieniach oskarżony przyznał, iż w kwietniu 2013 roku został pismem z Urzędu Celnego wezwany jako świadek do podania informacji na temat strony internetowej (...). Podkreślił, iż nie wiedział wówczas, jak wygląda dalsza procedura, dlatego też wyłączył tą stronę w dniu, w którym dowiedział się o wezwaniu. Podkreślił również, iż występując w charakterze świadka przedstawił swoje argumenty, wskazując, iż spółka nie prowadzi działalności oraz, że ostatnia aktualizacja strony, która stworzona została przez firmę zewnętrzną, miała miejsce w 2007 roku i była związana z udzieleniem ostatniej koncesji. Oskarżony podkreślił nadto, iż wskazał wówczas także, że nie ma on żadnego zamiaru informowania o działalności i że było to niedopatrzenie prezesa zarządu. W złożonych wyjaśnieniach oskarżony przyznał jednak, iż w okresie od 2010 do 2013 roku strona ta była widoczna. Wskazał on także, iż gdy po upływie pół roku od złożenia zeznań w charakterze świadka, został on wezwany w charakterze oskarżonego, spotkał się z zastępcą naczelnika wydziału i sprawa przycichła. Podał również, iż gdy pół roku później został on ponownie wezwany celem przedstawienia zarzutów, przedstawił swoje racje, że nie miał zamiaru przez stronę informować o działalności spółki. Wskazał on nadto, iż po upływie miesiąca od w/w wydarzeń otrzymał on zarzut, następnie sprawa została skierowana do wyższej instancji i został wydany wyrok nakazowy, od którego się odwołał.

Odnosząc się do treści zawartych na stronie internetowej, oskarżony oświadczył, iż nie miał żadnego wpływu na informacje zawarte na stronie, gdyż stroną zarządzała najpierw inna firma, a następnie wskazany pracownik firmy. Wskazał on również, iż materiały na tej stronie zostały zgrane i została ona odłączona w taki sposób, że materiały te nie były widoczne – widoczne były jedynie informacje, że w grupie S. działają trzy firmy, był podany numer telefonu i adres. Oskarżony oświadczył również, iż strona została wyłączona przez jednego z jego pracowników i nie wyłączył jej osobiście.

W złożonych wyjaśnieniach oskarżony wskazał także, że jego zdaniem informowanie o prowadzonej działalności i pokazanie automatów, na których ta działalność była prowadzona, została zinterpretowana przez Urząd jako reklamowanie działalności spółki i nakłanianie do nielegalnej reklamy. Odnosząc się do powołanych okoliczności, oskarżony zaprzeczył, aby miał zamiar nakłaniania do reklamowania działalności spółki, gdyż w/w działalność dawno już wygasła. Wskazał on jednocześnie, iż poza firmą (...), prowadził on jeszcze inną działalność, którą prowadzi do dnia dzisiejszego, tj. firmę, która wydaje portal internetowy o tematyce hazardowej. I. B. wskazał także, iż do końca 2009 roku wydawał magazyn o hazardzie. Na powołaną okoliczność przedstawił on reklamę z czasopisma, podnosząc, iż jest to właśnie reklama spółki. W złożonych wyjaśnieniach oskarżony wskazał także, że był również wydawcą książek i w 2009 roku wydał książkę o historii hazardu z reklamą firmy na ostatnich stronach, która jest przez cały czas w sprzedaży. Podkreślił on nadto, iż powyższy argument przedstawił naczelnikowi Urzędu Celnego, zwracając się do niego z zapytaniem, w jaki sposób można karać za reklamę firmę, która nie korzysta z tej reklamy. /k. 71-72 wyjaśnienia oskarżonego I. B. /

I. B. ma 54 lata. Jest rozwiedziony, posiada dwie córki w wieku 22 i 15 lat. Z zawodu jest dziennikarzem. Jest przedsiębiorcą, uzyskuje dochód w wysokości 7000 zł. Nie był karany sądownie, nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 71 wyjaśnienia oskarżonego I. B., k. 34 karta karna/

Sąd zważył co następuje:

Sąd nie dał wiary jedynie tej części wyjaśnień oskarżonego, w której nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie są oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym. Pozostała część wyjaśnień oskarżonego, w ocenie Sądu była w pełni wiarygodna, gdyż była ona logiczna, spójna i zgodna z doświadczeniem życiowym. Znalazła ona również potwierdzenie w zebranym w niniejszej sprawie materiale dowodowym z dokumentów oraz zeznań świadka P. N..

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął również pod uwagę zeznania złożone przez funkcjonariusza Służby Celnej P. N. /k. 15, 103-104/, które to zeznania były logiczne, rzeczowe i spójne. Zeznania świadka dotyczyły przeprowadzonych czynności służbowych w dniu 17 maja 2013 r., w trakcie których świadek przeglądając strony internetowe natrafił na stronę internetową (...) na której widniały wizerunki automatów do gier, symboli graficznych dotyczących wygranych, które wiążą się z automatami do gier, informacje o automatach do gier, o stawkach za gry oraz specyfikacje automatów do gier. Wskazać należało również, iż świadek ten jest funkcjonariuszem Służby Celnej, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego i nie miał żadnego zauważalnego dla Sądu powodu do składania zeznań mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić oskarżonego. Dodatkowym elementem wpływającym na ocenę wiarygodności zeznań tego świadka jest fakt, że jest on osobą obcą w stosunku do oskarżonego, a zatem w żaden sposób nie jest zainteresowany sposobem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Stąd w opinii Sądu zeznania świadka P. N. są wiarygodnym i wartościowym materiałem dowodowym.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dokumentach w postaci: wydruków /k. 2-6, 30/, wyciągu z KRS /k. 7-9/, karty karnej /k. 34/ oraz postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. (...)Wydział Karny z dnia 30 września 2013 r. w sprawie o sygn. akt(...)K 225/13 /k. 75-79/. Ujawnionym dowodom z dokumentów Sąd przydał walor w pełni wiarygodnych środków dowodowych. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

I. B. zarzucono popełnienie wykroczenia skarbowego określonego w art. 110a § 1 i 3 kks, które polegało na tym, iż w dniu 17.05.2013 r., za pośrednictwem strony internetowej www.slotpoland.pl, prowadził na terenie całego kraju reklamę gier na automatach poprzez publiczną prezentację automatów do gier, zachęcanie do uczestnictwa w grach na automatach i przekonywanie o ich zaletach wbrew art 29 ust. 1, 6-7 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie istnieją podstawy do tego, aby I. B. odpowiadał za czyn z art. 110a § 1 i 3 kks, który zarzucony mu został w akcie oskarżenia.

Przepis art. 110a kks reguluje w § 1 sytuację, w której odpowiedzialność karnoskarbową ponosi ten, kto, wbrew przepisom ustawy, zleca lub prowadzi reklamę lub promocję gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach, umieszcza reklamę takich gier lub zakładów lub informuje o sponsorowaniu przez podmiot prowadzący działalność w zakresie takich gier lub zakładów. Zgodnie z § 3 cytowanego artykułu w wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe. Wykroczenie skarbowe z art. 110a § 1 i 3 kks może być popełnione wyłącznie umyślnie w obu postaciach zamiaru – bezpośrednim i ewentualnym.

Czyny zabronione z art. 110a kks należą do kategorii deliktów karnoskarbowych służących zabezpieczeniu prawidłowej realizacji unormowań z zakresu reklamy i promocji gier hazardowych. Przepis art. 110a § 1 i 3 kks jest przepisem o dyspozycji blankietowej, jako że zawiera ogólne ramy zachowania zabronionego, a jego treść wypełniają zapisy przepisu innej ustawy, a mianowicie art. 29 ustawy o grach hazardowych. Bez odczytania tego ostatniego przepisu i bez odwołania się do niego, nie jest możliwe ustalenie czy określone zachowanie wyczerpuje dyspozycję art. 110a § 1 i 3 kks.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o grach hazardowych zabroniona jest reklama i promocja gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych oraz gier na automatach. Zaś w myśl ust. 6 i 7 powołanego artykułu przez reklamę gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach rozumie się publiczne rozpowszechnianie znaków towarowych lub symboli graficznych i innych oznaczeń z nimi związanych, a także nazw i symboli graficznych podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach oraz informacji o miejscach, w których takie gry lub zakłady są urządzane, i możliwościach uczestnictwa. Zaś przez promocję gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości, zakładów wzajemnych lub gier na automatach rozumie się publiczną prezentację tych gier lub zakładów, rozdawanie rekwizytów z nimi związanych, wręczanie żetonów lub dowodów uczestnictwa w tych grach albo ich sprzedaż w miejscach publicznych, a także inne formy publicznego zachęcania do uczestnictwa w nich lub przekonywania o ich zaletach bądź zachęcania do wstępu do kasyn gry lub punktów przyjmowania zakładów wzajemnych.

W ocenie Sądu powołany przepis art. 29 ustawy o grach hazardowych ma charakter przepisu technicznego w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. L 204, s. 34), zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U. L 363, s. 81). W myśl powołanej dyrektywy przepisami technicznymi są bowiem te przepisy, które ogólnie rzecz biorąc mogą powodować ograniczenia w handlu wewnątrzwspólnotowym.

Do takiego stanowiska Sądu przyczyniło się m.in. orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. wydane w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11 i C-217/11. W wydanym wyroku wskazano m.in., iż art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie „przepisy techniczne” w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego. W wydanym wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej również uznał za „przepis techniczny” w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE, art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zgodnie z którym urządzanie gier na automatach dozwolone jest jedynie w kasynach gry.

Mając na uwadze powołane argumenty, wskazać należało, iż również przepis art. 29 ustawy o grach hazardowych, podobnie jak art. 14 ust. 1 omawianej ustawy, ma charakter przepisu technicznego w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r. Mimo, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie dotyczy bezpośrednio art. 29 ustawy o grach hazardowych, wskazać należy, iż może on utrudniać obrót handlowy w takim samym zakresie, w jakim czyni to przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy.

Podnieść w tym miejscu należy również, iż reklama jako najbardziej popularna forma promocji, stanowi podstawowy element działania przedsiębiorców, których celem jest dotarcie do klienta oraz skłonienie go do nabycia lub skorzystania z określonych towarów czy usług. Od wielu lat przedsiębiorcy w celu przesłania informacji marketingowej i pozyskania klientów wykorzystują jako medium Internet i strony (...). W chwili obecnej w niektórych sektorach gospodarki, Internet i strony (...) niejednokrotnie umożliwiają jakikolwiek obrót i funkcjonowanie przedsiębiorstw, a także wpływają na budowanie marki danego przedsiębiorcy. Tym samym jakiekolwiek ograniczenia w tym zakresie, wpływają bezpośrednio na zyski przedsiębiorców, a także na rozwój niektórych branż. Z uwagi na powyższe, przepis art. 29 ustawy o grach hazardowych, należało uznać za przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r., gdyż zakazując reklamy i promocji może powodować ograniczenie, a nawet wręcz uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach.

Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd uznał, iż I. B. nie może odpowiadać za zarzucone mu wykroczenie skarbowe określone w art. 110a § 1 i 3 kks, gdyż przepis art. 110a § 1 i 3 kks poprzez zabieg legislacyjny w postaci użycia zwrotu „kto, wbrew przepisom ustawy (…)”, odsyła w tym zakresie do bezskutecznego, zdaniem Sądu przepisu art. 29 ustawy o grach hazardowych. Z uwagi na powyższe Sąd uniewinnił I. B. od zarzuconego mu aktem oskarżenia czynu z art. 110a § 1 i 3 kks orzekając jak w punkcie I wyroku.

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd obligowany był na podstawie art. 632 pkt 2 kpk. w zw. z art. 113 § 1 kks obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa (orzeczenie w punkcie II wyroku).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.