Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek

Sędziowie SO Ireneusz Grodek (spr.)

SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska

Protokolant st. sekr. sądowy Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 roku

sprawy E. P.

oskarżonej z art.178a§1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 12 lutego 2015 roku sygn. akt VII K 742/14

na podstawie art.437§1 i 2 kpk, art.438 pkt 4 kpk, art.624§1 kpk, art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

-

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art.67§3 kk orzeka wobec oskarżonej E. P. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku;

-

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

-

zwalnia oskarżoną E. P. od wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym oraz od opłaty za drugą instancję.

Sygn. akt IV Ka 176 / 15

UZASADNIENIE

E. P. została oskarżona o to, że w dniu 17.11.2014 r. w miejscowości T., ul. (...), województwo (...), umyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że będąc w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia I - próba 0,34 mg/l o godzinie 11:37, II - próba 0,34 mg/l o godzinie 11:39, III - próba 0,36 mg/l o godzinie 11:14, IV - próba 0,36 mg/l o godzinie 11:30 alkoholu w wydychanym powietrzu kierowała pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), tj. o czyn z art. 178 a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 12 lutego 2015 roku w sprawie sygn. akt VII K 742 / 14:

1.  na podstawie art. 66 § 1 i § 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonej warunkowo umorzył na okres próby 1 roku;

2.  na podstawie art. 67 § 3 kk w związku z art. 39 pkt 7 kk zasądził od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 200 złotych tytułem świadczenia pieniężnego;

3.  zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa oraz zwolnił ją od opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator, który skarżąc go w całości na niekorzyść oskarżonej, podniósł zarzuty:

- obrazy prawa materialnego, tj. art. 115 § 2 kk, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i pominięcie przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu niektórych okoliczności wskazanych w treści tego przepisu, podczas gdy prawidłowe jego zastosowanie winno skutkować oceną całościową, uwzględniającą wszystkie okoliczności wskazane w tym przepisie i nie może stanowić sumy czy pochodnej ocen cząstkowych takiej, czy innej „ ujemności ” tkwiącej w poszczególnych tych okolicznościach i w efekcie niesłuszne uznanie iż stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonej nie jest znaczny;

- niesłusznego odstąpienia od zastosowania wobec oskarżonej E. P. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, gdy uwzględniając okoliczności obciążające oskarżoną, w szczególności znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wyrażający się umyślnością w formie zamiaru bezpośredniego i wagą naruszonych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zastosowanie wobec oskarżonej jedynie środka probacyjnego bez orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie stanowi dla sprawcy praktycznie żadnej dolegliwości, a tym samym nie spełnia celów prewencyjnych.

W konkluzji skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Ustalenia związane z oszacowaniem przez Sąd I instancji stopnia społecznej szkodliwości czynu – także uwzględniając okoliczności związane z jego popełnieniem, jakie uwypuklano w apelacji – są prawidłowe. Sąd Okręgowy dla pełnego ich zobrazowania uzupełnił postępowanie dowodowe i uzupełniająco przesłuchał E. P.. Z jej wyjaśnień wynika, że odległość, jaką oskarżona miała przebyć w stanie nietrzeźwości, była niewielka ( ok. 4 – 5 km ), zaś E. P. poruszać się miała drogami o niewielkim natężeniu ruchu. Mając powyższe na uwadze, a także, iż stężenie alkoholu w jej organizmie było nieznaczne ( w niewielkim tylko stopniu przekraczało próg 0,25 mg / l alkoholu w wydychanym powietrzu, poniżej którego kierowanie pojazdami mechanicznymi traktowane jest jako wykroczenie ), uznać należy, iż zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu z jej strony było relatywnie niewielkie. Zgodzić się co prawda należy ze skarżącym, iż E. P. czynu tego dopuściła się w zamiarze bezpośrednim ( siadając „ za kierownicę ” miała świadomość, iż wcześniej spożywała alkohol ), tym niemniej pamiętać należy o szczególnej sytuacji motywacyjnej, która związana byłą z koniecznością dowiezienia do lekarza poważnie schorowanego męża.

Rację miał natomiast skarżący, iż nie było dostatecznych podstaw do tego, by od orzekania wobec oskarżonej zakazu odstąpić w ogóle. Okoliczności przedstawiane przez Sąd Rejonowy dla uzasadnienia takiej decyzji nie miały ku temu aż takiej rangi i wymowy. Zakaz prowadzenia pojazdów jest najwłaściwszym narzędziem w ręku Sądu, by kierowców, którzy naruszyli podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym – trzeźwości jego uczestników – z ruchu tego czasowo eliminować. Wobec nich – nawet w sytuacji zaistnienia podstaw do podjęcia decyzji o warunkowym umorzeniu postępowania karnego – orzeczenie zakazu winno być regułą, od której odstępstwa winny mieć miejsce w zupełnie wyjątkowych, atypowych przypadkach. Sprawa rozpoznawana obecnie do takich nie należy. O ile więc okoliczności przedstawiane przez Sąd I instancji uzasadniają łagodniejsze potraktowanie oskarżonej, to jednak nie na tyle, by zakazu wobec niej nie orzec w ogóle. Dlatego Sąd Okręgowy orzekł wobec niej zakaz w najniższym, rocznym rozmiarze.