Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Justyna Dałkowska

Protokolant: Marzena Bundz, Sylwia Adamczyk, Emilia Drozd, Tomasz Figat, Monika Kuczawska, apl. sędz. Ewelina Puzoń

W obecności Prokuratora Renaty Banasiak, Moniki Bożek, Wojciecha Sitek, Anety Kukla- Jasińskiej, Tomasza Mioduszewskiego.

Po rozpoznaniu dnia 31 lipca 2014 r, 8 października 2014 r, 4 listopada 2014 r, 8 stycznia 2015 r, 23 lutego 2015 r, 16 kwietnia 2015 r.

sprawy F. P.

urodzonego (...) w W.

syna J. i D. z domu K.

Oskarżonego o to, że:

W nieustalonym czasie, nie wcześniej niż w dniu 3 stycznia 2013 r. i nie później niż do dnia 25 marca 2013 r. w nieustalonym miejscu, w celu użycia za autentyczny, przerobił dokument w postaci deklaracji podatkowej PI-36 za rok 2012 r, a następnie dokumentu tego użył, przedkładając go w dniu 25 marca 2013 r. w siedzibie (...) Bank S.A. przy Al. (...) w W., w celu uzyskania dla siebie kredytu bankowego, co stanowiło wypadek mniejszej wagi

-tj. o czyn z art. 270§2a kk

orzeka:

1.  w ramach zarzucanego mu czynu, uznaje F. P. za winnego tego, że w okresie między 22 lutym 2013 r, a 25 marca 2013 r. w Biurze Doradztwa (...) M. W. użył jako autentyczny przerobiony przez nieustaloną osobę dokument w postaci deklaracji podatkowej PIT-36 za rok 2012 r, poprzez załączenie przedmiotowego dokumentu do wniosku kredytowego kierowanego do (...) Bank S.A, co stanowiło wypadek mniejszej wagi, czym wyczerpał dyspozycję art. 270§2a kk i za to na podstawie art. 270§2a kk wymierza mu karę 50 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 100 ( stu ) złotych

2.  na podstawie art. 44§2 kk orzeka przepadek dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 144/13 pod poz.5

3.  na podstawie art. 230§2 kpk zwraca D. R. (1) dowody rzeczowe opisane w wykazie nr 144/13 pod poz. 1 -4 i 6, oraz Urzędowi Skarbowemu (...) dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 2 pod poz. 1 -6

4.  na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 797,25 zł ( siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych, dwadzieścia pięć groszy ) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 500 zł ( pięćset złotych) tytułem opłaty

Sygn. akt II K 10/14

UZASADNIENIE

F. P. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) Kancelaria (...). Oskarżony starał się o uzyskanie kredytu na prowadzenie bieżącej działalności gospodarczej. W związku z tym korzystał z usług Biura Doradztwa (...) M. W. oferującego poradnictwo i pomoc przy składaniu wniosków kredytowych. F. P. udzielił M. W. pisemnego pełnomocnictwa do złożenia wniosku o kredyt wraz z kompletem wymaganych załączników oraz do reprezentowania go przed bankiem i składania koniecznych uzupełnień w trakcie pozyskiwania kredytu. (dowody: wniosek o finansowanie nr (...) k. 58, zeznania świadka C. N. k. 218, zeznania świadka M. W. k. 233, zlecenie udzielone przez F. P. dla M. W. k. 253)

Oskarżony zapoznał się z ofertami banków – był zainteresowany bankami: (...) SA, (...), (...). Oskarżony za pośrednictwem Biura Doradztwa (...) M. W.składał wnioski o kredyt do (...)Banku i Banku (...). M. W.odebrała od oskarżonego dokumentację potrzebną do procedowania wniosków oraz skserowała w jego obecności dowód osobisty i prawo jazdy. Część z dokumentów została przesłana mailem. Wniosek o kredyt został wypełniony przez M. W.na podstawie dokumentów i danych przedstawionych przez F. P., ale to oskarżony podpisał ten wniosek. (dowód: zeznania świadka M. W.k. 233-235, k. 270, mail z dnia 22 lutego 2013 r. k. 242)

M. W.przekazała wniosek o finansowanie nr (...)do siedziby (...) S.A.Oskarżony wnioskował o kredyt w wysokości 200.000 zł na finansowanie bieżącej działalności. Do wniosku zostały m.in. załączone: kopia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36 za 2012 rok, kopia informacji o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej PIT /B za 2012 rok, zaświadczenie o niezaleganiu w podatkach z Urzędu Skarbowego W.-W.z dnia 29.01.2013 r., kserokopia księgi przychodów i rozchodów (...) F. P.za grudzień 2012 i luty 2013, kopia zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek ZUS na dzień 27.02.2013 r. (...) analizując wniosek oskarżonego prosiła o przesłanie dodatkowych dokumentów – wyciągów z konta bankowego oskarżonego, które zostały doręczonego przez F. P.. (dowody: zeznania świadka A. K.k. 36-37, k. 199-200, zeznania świadka C. N.k. 218, zeznania świadka M. W.k. 233-235, k. 270, wniosek o finansowanie k. 58, kopia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 za 2012 rok i kopia informacji o wysokości dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej PIT/B za 2012 rok k. 61, zaświadczenie o niezaleganiu w podatkach z Urzędu Skarbowego W.-W.z dnia 29.01.2013 r. k. 62, kserokopia księgi przychodów i rozchodów (...) F. P.za grudzień 2012 i luty 2013 k. 63, kopia zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek ZUS na dzień 27.02.2013 r. k. 60)

Doradca klienta (...) C. N.przekazał wniosek kredytowy oskarżonego do (...) Banku S.A.wraz z załącznikami. Po wstępnej analizie wniosku kredytowego dokonanej przez analityka finansowego w Centrali Banku E. F.wniosek został w skierowany do dalszej analizy do Biura (...)w celu weryfikacji autentyczności przedstawionej dokumentacji. W dniu 9 kwietnia 2013 r. Specjalista Biura (...)– A. K.skierowała pismo do Urzędu Skarbowego W.-W., w którym zwróciła się o weryfikację i ocenę autentyczności załączonej kopii zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36 za rok 2012. (dowody: zeznania świadka A. K.k. 36-37, k. 199-200)

W dniu 9 maja 2013 r. S. K.– Zastępca Naczelnika Urzędu Skarbowego W.-W., w odpowiedzi na ww. pismo poinformował, że w bazie Urzędu Skarbowego W.-W.zarejestrowano zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36 F. P.i że dane zawarte w ww. zeznaniu nie są tożsame z danymi zawartymi w kopii zeznania przesłanej w zapytaniu Banku. (dowody: zeznania świadka A. K.k. 36-37, k. 199-200, pismo z Urzędu Skarbowego W.-W.z dnia 09.05.2013 r. k. 59)

W związku z powyższym (...) odmówił udzielenia oskarżonemu kredytu. (dowody: zeznania świadka C. N.k. 218, zeznania świadka M. W.k. 270).

W zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36 F. P. złożonym w celu otrzymania kredytu zmieniona została należna zaliczka pobrana przez płatnika w kolumnie 55, 85, 185 i 188, różnica pomiędzy podatkiem należnym a sumą należnych zaliczek w kolumnie 186, kwotą do zapłaty w kolumnie 203, należnymi zaliczkami w kolumnach 255-260. Z porównania PITu złożonego w Banku z deklaracją złożoną w Urzędzie Skarbowym W.-W. wynika, że różnią się one kwotą wpłaconych zaliczek na podatek za poszczególne miesiące, sumą zaliczek oraz różnicą pomiędzy sumą wpłaconych zaliczek a podatkiem należnym. (dowód: kopia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 za 2012 rok k. 61, oryginał zeznania o wysokości osiągniętego dochodu PIT-36 za 2012 rok złożony w Urzędzie Skarbowym W.-W. k. 81-91).

Zmiany dokonane w PIT 36 za rok 2012 nie miały znaczenia dla uzyskania kredytu. W przypadku osoby prowadzącej działalność gospodarczą analityk banku bada jedynie to co znajduje się w PIT-B, tj. w załączniku do głównego PITu. Z tego załącznika bank wziął pod uwagę przychód, koszty, prawidłowość obliczenia dochodu/straty. Bank nie sprawdza kwot wpłaconych zaliczek na podatek, gdyż te informacje nie mają znaczenia przy ustalaniu zdolności kredytowej (dowód: zeznania świadka E. F. k. 95, 200-201).

W opinii z zakresu badań identyfikacyjnych pisma ręcznego biegły stwierdził, że podpisy na nazwisko F. P.na dokumentach bankowych (...), tj. wniosku o finansowanie nr (...), kwestionariuszu osobowym, zgodzie na weryfikacje, ubezpieczeniu i oświadczeniu o braku zaległości w ZUS zostały nakreślone przez F. P.(dowód: opinia z zakresu badań identyfikacyjnych pisma ręcznego k. 110-119).

F. P. jest osobą karaną za czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 297§1 kk w zw. z art. 11§2 kk (dowód: karta karna k. 107, 225).

F. P. ma wyższe wykształcenie, z zawodu jest prawnikiem, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, odwykowo, osiąga dochody z działalności gospodarczej w wysokości pomiędzy 10.000 zł a 20.000 zł brutto. (dowód: protokół przesłuchania F. P. k. 100-101).

F. P. przesłuchany w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (protokół przesłuchania podejrzanego k. 102). Oskarżony oświadczył, że cała sprawa jest dla niego zaskoczeniem i nieporozumieniem oraz że nie składał wniosku kredytowego.

Na rozprawie w dniu 31 lipca 2014 r. F. P.ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (wyjaśnienia oskarżonego k. 196-198). W ocenie oskarżonego nie jest możliwe przypisanie mu odpowiedzialności karnej z art. 270 kk ponieważ w jego zachowaniu brak jest znamion umyślności. Oskarżony wyjaśnił, że nie ubiegał się o kredyt w banku i nie wie jak jakiekolwiek dokumenty znalazły się w banku. W związku z czym jego celem nie było przedstawienie podrobionego dokumentu i użycie go jako autentyczny. Oskarżony uważa, że padł ofiarą rażącego niezrozumienia zasad prowadzenia rachunkowości i księgowości w jednoosobowej działalności gospodarczej. Następnie oskarżony porównał sytuację przedsiębiorcy i pracownika etatowego, który na początku roku dostaje deklarację PIT-11, natomiast przedsiębiorca każdego dnia musi czuwać nad rachunkami, dokumentami, fakturami, segregować je i przedkładać do rozliczeń podatkowych. W takiej sytuacji niewykluczone jest pomylenie się. Oskarżony wskazał również, że zgodnie z zeznaniami pracownika banku kwoty zaliczek nie mają znaczenia dla banku i bank nie sprawdza prawidłowości zaliczek, w związku z tym takie zachowanie nie wypełnia znamion przestępstwa, a stanowi jedynie pomyłkę. Oskarżony odniósł się w swoich wyjaśnieniach również do udzielenia informacji bankowi przez Urząd Skarbowy W.-W., działania Policji, Prokuratury – zdaniem oskarżonego w jego sprawie chodzi o wyrobienie statystyk a nie o wyjaśnienia sprawy. Ponadto oskarżony kwestionował sposób przesłuchania go jako świadka w Komisariacie Policji – funkcjonariusze przesłuchujący go mieli go skłaniać do przyznania się do popełnienia przestępstwa. F. P.przyznał, że pod deklaracją PIT-36 widnieje jego podpis ale nie pamięta okoliczności w jakich złożył ten podpis. Nie pamięta czy to on wypełniał deklarację podatkową PIT-36 za rok 2012. Oskarżony wyjaśnił również, że nigdy nie przygotowywał wniosku kredytowego i nigdy nie składał w (...) żadnego wniosku kredytowego.

Na rozprawie w dniu 8 stycznia 2015 r. oskarżony uzupełniająco wyjaśnił, że poszukiwał ofert kredytowej (protokół rozprawy k. 235). Podpisał u M. W.wnioski kredytowe in blanco. Jednak uzależniał decyzję o złożeniu wniosku od oficjalnej procedury kredytowej, od oferty banku na piśmie. Takiej oferty nie otrzymał, a mimo to wniosek został złożony do (...) Banku, dlatego uważa iż było to bez jego zgody i wiedzy. Oskarżony wyróżnia zapytanie o ofertę, czyli jaką bank może mieć ofertę dla klienta od świadomego złożenia wniosku celem uzyskania kredytu. Nawet uzupełnienia wyciągów traktował jako zbieranie dokumentów a nie miał świadomości, że odbywa się proces kredytu.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. W ocenie Sądu stanowią one przyjętą przez oskarżonego linię obrony zmierzającą do uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej. Analizując całokształt materiału dowodowego nie sposób uznać wyjaśnień oskarżonego za wartościowy i wiarygodny materiał dowodowy. Wyjaśnienia te stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków, którym Sąd dał wiarę. Oskarżony wyjaśnił, że nigdy nie składał w (...)żadnego wniosku kredytowego, natomiast na wniosku o finansowanie nr (...)znajduje się jego własnoręczny podpis, zatem oskarżony wiedział co podpisuje, szczególnie z uwagi na wykształcenie prawnicze powinien on zapoznać się z treścią dokumentów jakie podpisuje. Również z korespondencji mailowej pomiędzy F. P.a M. W.wynika, że oskarżony dosyłał potrzebne dokumenty i miał świadomość, że wypełniony wniosek o kredyt zostanie wysłany do banku, a nie – jak to wyjaśnił – że czeka jedynie na konkretną ofertę z banku. Zdania: „fajnie gdyby się udało zrobić oprócz kredytu firmowego również linię w idea” (mail z dnia 21 marca 2013 r. k. 265) i „dobrze to działamy w tych bankach. I fajnie, że może się też uda zrobić linię w Idea. Ja w idea nic nie mam. Za chwile wyśle brakujące dokumenty” (mail z dnia 21 marca 2013 r. k. 267) jednoznacznie wskazują, że oskarżony chciał uzyskać kredyt a nie jedynie zapoznać się z ofertą banku. Oskarżony dosyłał brakujące dokumenty i wyrażał nadzieję, że otrzyma kredyt. Z powyższego wynika, że oskarżony aktywnie uczestniczył w działaniach mających na celu otrzymanie kredytu. M. W.zeznała, że nie daje do podpisu klientowi wniosków „w ciemno” – klienci podpisują wnioski, które chcą aby zostały wysłane do banku. Oskarżony miał świadomość, że jego działania to nie jedynie poszukiwanie oferty kredytowej, gdyż jak zeznała M. W.zatrzymał on procedowanie wniosku do (...)Banku. W ocenie Sądu M. W.nie wyszła poza zakres swojego umocowania – świadek wysłała wniosek do (...) Banku po konsultacjach z oskarżonym.

Cześć wyjaśnień oskarżonego nie ma związku z przedmiotową sprawą, a stanowi jedynie jego subiektywną opinię o działaniu banku, Urzędu Skarbowego, Policji, Prokuratury.

Sąd w przeważającej części dał wiarę zeznaniom świadka A. K.(protokół przesłuchania świadka k. i protokół rozprawy k. 199-200), która opisała działania (...) związane z wnioskiem o finansowanie nr (...). Sąd nie dał wiary świadkowi odnośnie tego, że zdaniem świadka oskarżony spotkał się w dniu 25 marca prawdopodobnie z pracownikiem oddziału. Z ustaleń poczynionych przez Sąd wynika, iż F. P.nie składał osobiście wniosku o kredyt w siedzibie banku, a wysłał go za pośrednictwem M. W.. Świadek w tym zakresie nie posiadała dokładnej wiedzy, użyła słowa „prawdopodobnie”, gdyż takie informacje wynikały z systemu banku. W pozostałym zakresie zeznania świadka zasługują na walor wiarygodności, gdyż są spójne, logiczne i znajdują potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w niniejszym postępowania oraz w zeznaniach C. N..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka E. F. (protokół przesłuchania świadka k. 95 i protokół rozprawy k. 200) albowiem jej zeznania są logiczne, rzeczowe i spójne. Świadek zeznała na okoliczność faktów dotyczących analizy deklaracji podatkowych pod kątem oceny zdolności kredytowej i tego na co bank zwraca uwagę przy analizie takiej deklaracji. Nadto w ocenie Sądu wypowiedzi świadka cechuje obiektywizm.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka C. N. (protokół rozprawy k. 218), gdyż jego zeznania są logiczne, spójne i korespondują z pozostałymi wiarygodnymi dowodami. Świadek zeznał to co wie odnośnie niniejszej sprawy.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania świadka M. W. (protokół rozprawy k. 233-235, k. 270), gdyż są one logiczne, spójne, rzeczowe i spontaniczne. Zeznania tego świadka w znaczniej mierze przyczyniły się do ustalenia okoliczności faktycznych w niniejszej sprawie. Świadek przedstawiła swoją współpracę z F. P., a jej zeznania znajdują potwierdzenie w pisemnym pełnomocnictwie oraz w korespondencji mailowej pomiędzy świadkiem a oskarżonym.

Sąd za wiarygodną uznał opinię z zakresu badań identyfikacyjnych pisma ręcznego. Opinia jest jasna i pełna oraz została sporządzona przez kompetentną osobą w przepisanej formie. Opinia niniejsza została sporządzona na potrzeby przedmiotowego postępowania i nie była kwestionowana przez strony ani nie budziła wątpliwości Sądu. Ponadto nie zachodzą żadne okoliczności osłabiające zaufanie do wiedzy, kompetencji, doświadczenia czy bezstronności biegłego.

Za wiarygodne uznano dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Dokumenty te zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności. Ponadto strony w toku postępowania nie kwestionowały prawdziwości tych dowodów.

Sąd Rejonowy zaważył, co następuje:

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego oraz poczynionych ustaleń Sąd doszedł od przekonania, iż wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości i uznał go za winnego tego, że w okresie między 22 lutym a 25 marca 2013 r. w Biurze Doradztwa (...) M. W. użył jako autentyczny przerobiony przez nieustaloną osobę dokument w postaci deklaracji podatkowej PIT-36 za rok 2012, poprzez załączenie przedmiotowego dokumentu do wniosku kredytowego kierowanego do (...) Bank S.A., co stanowiło wypadek mniejszej wagi, czym wyczerpał dyspozycję art. 270 § 2a kk.

Odpowiedzialności za czyn z art. 270 § 1 k.k. podlega, kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Natomiast art. 270 § 2a kk stanowi o wypadku mniejszej wagi.

Dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2012 PIT-36 niewątpliwie jest dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k., jako że zawarta w nim treść stanowi dowód okoliczności mającej znaczenie prawne w postaci m.in. wysokości osiągniętego dochodu, kosztów uzyskania przychodu i należnego podatku.

Użycie dokumentu podrobionego lub przerobionego oznacza wszelkie posłużenie się nim zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli w celu wykorzystania wiążącego się z nim prawa lub w celu wykazania innemu podmiotowi okoliczności wynikających z treści dokumentu. Sprawca może używać dokumentu, który sam sfałszował albo który został sfałszowany przez inną osobę. Warunkiem odpowiedzialności jest jednak świadomość, iż używany przedmiot jest dokumentem fałszywym, przy czym wystarczy, że sprawca godzi się z taką możliwością.

Być może oskarżony nie miał świadomości, że zmiany w deklaracji PIT-36 odnośnie wysokości zaliczek na podatek nie mają znaczenia dla oceny jego zdolności kredytowej i bank nie bierze ich pod uwagę. Jednak nie ma to znaczenia dla zakresu odpowiedzialności karnej z art. 270 § 2a kk, gdyż oskarżony niewątpliwie posłużył się przerobionym dokumentem i uczynił to świadomie. Działania oskarżonego nie można wytłumaczyć niedbalstwem czy lekkomyślnością. Deklaracja PIT-36 została uzupełniona komputerowo, podpisana przez oskarżonego i złożona w Urzędzie Skarbowym W.-W.. Oskarżony prowadzący jednoosobową działalność gospodarcza niewątpliwie posiadał tą deklarację w co najmniej jeszcze jednym egzemplarzu – zaopatrzonym w pieczątkę Urzędu Skarbowego z adnotacją „wpłynęło”. Dopiero później oskarżony starał się o uzyskanie kredytu i kompletował wszystkie potrzebne dokumenty. W związku z czym musiał je przejrzeć i sprawdzić pod względem prawdziwości i kompletności. W ocenie Sądu nie można się zgodzić, że oskarżony prowadząc działalność gospodarczą nie zauważyłby błędu w wysokości kwot wpłaconych zaliczek na podatek, szczególnie że później musiał uiścić kilkadziesiąt tysięcy brakującej kwoty podatku dochodowego do Urzędu Skarbowego. Nawet przy wysokości osiągniętego dochodu przez oskarżonego kwota kilkudziesięciu tysięcy nie mogła zostać niezauważona dla F. P., który nie zatrudniał żadnych pracowników i sam prowadził działalność gospodarczą. Zatem w ocenie Sądu oskarżony umyślnie z zamiarem bezpośrednim użył przerobionej deklaracji podatkowej PIT-36. Oskarżony składając przerobioną deklarację PIT-36 chciał uzyskać dla siebie pozytywną decyzję o przyznaniu kredytu.

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazał, że zgodnie z zeznaniami pracownika banku kwoty zaliczek nie mają znaczenia dla banku i bank nie sprawdza prawidłowości zaliczek, w związku z tym takie zachowanie nie wypełnia znamion przestępstwa, a stanowi jedynie pomyłkę. Rzeczywiście jak wynika z zeznań analityka bankowego kwota zaliczek na podatek nie jest brana pod uwagę przy ocenie zdolności kredytowej. Zatem przerobione kwoty zaliczek nie dotyczyły okoliczności o istotnym znaczeniu dla decyzji banku o udzieleniu kredytu. Jednakże taka okoliczność ma znacznie jedynie przy przestępstwie spenalizowanym w art. 297 § 1 kk. Natomiast dla ponoszenia odpowiedzialności karnej z art. 270 § 1 i § 2a kk nie ma znaczenia, że dane przerobione w dokumencie nie były brane pod uwagę przez bank. Przepis art. 270 § 1 kk penalizuje podrabianie lub przerabianie dokumentu lub używanie takiego dokumentu jako autentycznego. Zatem samo użycie podrobionego lub przerobionego dokumentu stanowi przestępstwo i nie ma tu znaczenia jaki skutek osiągnął sprawca czynu oraz czy ten dokument rzeczywiście miał znaczenie dla osiągnięcia zamierzonego celu. Natomiast fakt, że kwota zaliczek na podatek nie ma znaczenia przy podejmowaniu przez bank decyzji o udzieleniu kredyty Sąd ocenił jako wypadek mniejszej wagi, który zagrożony jest niższą karą.

Na podstawie analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż F. P. umyślnie użył jako autentycznego przerobionego dokumentu w postaci zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2012 PIT-36 przesyłając go do M. W. w celu załączenia do wniosku kredytowego kierowanego do (...) Bank S.A.

Sąd w wyroku dokonał względem aktu oskarżenia zmiany opisu czynów poprzez ustalenie, że oskarżony działał w okresie pomiędzy 22 lutego a 25 marca 2013 r. w Biurze Doradztwa (...) M. W., gdyż w dniu 22 lutego 2013 r. oskarżony przesłał do M. W.pierwszego „merytorycznego” maila z licznymi załącznikami – m.in. z deklaracją PIT-36. Zatem Sąd zawęził okres czasowy działania oskarżonego, ustalił miejsce jego działania oraz wyeliminował z opisu czynu przerobienie przez oskarżonego dokumentu w postaci deklaracji podatkowej PIT-36 za rok 2012. Sąd ustalił w toku procesu, że oskarżony nie złożył wniosku bezpośrednio do (...) Banku, a uczynił to za pośrednictwem Biura Doradztwa (...) M. W.. W ocenie Sądu w toku prowadzonego postępowania nie zostało w sposób nie budzący wątpliwości udowodnione, że to oskarżony osobiście przerobił deklarację podatkową PIT-36 za rok 2012, a wszelkie niedające się usunąć wątpliwości, zgodnie z zasadą in dubio pro reo, należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Natomiast niewątpliwym jest, iż oskarżony posłużył się przerobionym dokumentem.

Oskarżony F. P. jest osobą pełnoletnią, ponadto nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Zatem Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość jego poczytalność w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż F. P. jest osobą zdatną do ponoszenia odpowiedzialności karnej i nie zachodzą jakiekolwiek okoliczności, które uniemożliwiałyby przypisanie mu winy. W chwili czynu oskarżony miał pełną możliwość zachowania się zgodnie z obowiązującymi normami, jednak świadomie, w zamiarze bezpośrednim, postąpił wbrew nim. Ponadto czyn popełniony przez oskarżonego niewątpliwie jest bezprawny i karalny.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. Zgodnie z tymi przepisami sąd wymierza karę według swojego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnił także motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Nie niekorzyść oskarżonego przemawia jego karalność.

Czyn określony w art. 270 § 2a k.k. zagrożony jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Kierując się wskazanymi dyrektywami Sąd uznał, ze adekwatną karą dla F. P. za popełnienie wskazanego wyżej przestępstwa będzie kara grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 100 zł każda stawka. Ustalając wysokość stawki dziennej na 100 zł Sąd miał na uwadze miesięczne dochody oskarżonego, które wynoszą od 10.000 zł do 20.000 zł brutto oraz jego warunki osobiste, rodzinne i sytuację majątkową. W ocenie Sądu kara w powyższym wymiarze odpowiada stopniowi winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Stopień zawinienia oskarżonego uznano za znaczny. Zauważyć należy, że oskarżony jest osobą pełnoletnią, dostatecznie dojrzałą i zorientowaną w obowiązujących w społeczeństwie normach i mającą pełną świadomość, co do zachowań prawnie zakazanych (szczególnie, że oskarżony jest z wykształcenia prawnikiem).

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w art. 115 § 2 kk. Zatem Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest wyższy niż znikomy, jednak nie jest znaczny. F. P. popełnił przestępstwo umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Sąd wymierzając karę wziął również pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oskarżony powinien mieć świadomość przestrzegania porządku prawnego.

W ocenie Sądu wymierzona w ten sposób kara powinna odnieść skutek zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. W zakresie prewencji indywidualnej orzeczona kara powinna skłonić oskarżonego do analizy jego zachowania i zapobiec jego powrotowi do przestępstwa. Natomiast w zakresie prewencji ogólnej orzeczona kara uświadomi społeczeństwu, iż popełnienie przestępstwa użycia przerobionego dokumentu jako autentycznego wiąże się z reakcją wymiaru sprawiedliwości, ugruntuje poszanowanie dla prawa i wyrobi właściwe poczucie sprawiedliwości w społeczeństwie.

Na podstawie art. 44 § 2 kk Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci kopii PIT-36 zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2012 jako przedmiotu który służył do popełnienia przestępstwa.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk Sąd orzekł o zwrocie D. R. (2)jako pracownikowi (...)następujące dowody rzeczowe: oryginał wniosku o finansowanie nr (...), oryginał pisma z Urzędu Skarbowego, kopię zaświadczenia o niezaleganiu w opłacaniu składek, podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów za luty 2013 r. (...) F. P., kopię ZAS-W zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach na nazwisko F. P.. Na tej samej podstawie Sąd postanowił o zwrocie Urzędowi Skarbowemu W.-W.korektę deklaracji PIT-36 za rok 2012, zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2012, informację o wysokości dochodu z pozaroliczniej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012, zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2012, informację o wysokości dochodu z pozarolczniej działalności gospodarczej w roku podatkowym 2012, informację o doliczeniach od dochodu i od podatku. Wskazane powyżej dokumenty stały się zbędne dla postępowania karnego.

W związku z wydaniem wyroku skazującego w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd na podstawie art. 627 kpk zasądził koszty sądowe, w tym opłatę sądową na rzecz Skarbu Państwa, od oskarżonego F. P.. Na koszty sądowe składają się opłaty oraz wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w myśl art. 616 § 2 pkt 1 i 2 k.p.k. Na wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania składa się:

- na podstawie art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm.) ryczałt za doręczenia w wysokości łącznie 40 złotych, odrębnie za postępowanie przygotowawcze i postępowanie przed sądem,

- na podstawie art. 618 § 1 pkt 10 k.p.k. i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (rozporządzenie obowiązujące w dacie uzyskania informacji z KRK) koszty związane z uzyskaniem zaświadczenia z Krajowego Rejestru Karnego w wysokości 50 złotych,

- na podstawie art. 618 § 1 pkt 9 k.p.k. koszt opinii z zakresu badań identyfikacyjnych pisma ręcznego w wysokości 707,25 zł.

Opłata sądowa w wysokości 500 zł została naliczona zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Oskarżony wyjaśnił w czasie pierwszego przesłuchania, iż osiąga miesięczny dochód w wysokości pomiędzy 10.000 zł a 20.000 zł brutto zatem posiada środki finansowe na uiszczenie kosztów sądowych.

Mając na uwadze powyższe rozważania i na podstawie powołanych powyżej przepisów Sąd Rejonowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.