Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący - SSR Aneta Żołnowska

Protokolant – sekretarz sądowy A. O.

w obecności oskarżyciela publ. D. K.

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2015r. i 29 kwietnia 2015r., sprawy

M. Ś.

c. J. i W. z domu C.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

w dniu 14 grudnia 2014r. około godziny 08:00 w O. na ul. (...) kierując samochodem marki C. o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu podczas wykonywania manewru omijania w wyniku czego najechała na unieruchomiony samochód marki F. o nr rej. (...), czym spowodowała uszkodzenie pojazdu oraz zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, po czym oddaliła się z miejsca zdarzenia

- tj. za wykroczenie z art. 86§1 kw, art. 97 kw w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 2, art. 44 ust. 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym

ORZEKA

I.  obwinioną M. Ś. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów z tym ustaleniem, iż eliminuje z jego opisu spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym i kwalifikując oba zarzucane jej czyny z art. 97 kw, z mocy art. 97 kw w zw. z art. 9§2 kw skazuje ją na karę grzywny w wymiarze 300 (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinioną zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych i opłatą w kwocie 30 (trzydzieści) złotych oraz kosztami opinii biegłego w kwocie 607,43 (sześćset siedem 43/100) złotych.

Sygn. akt IX W 857/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 20-14r. około godz. 8.00 M. Ś. przyjechała samochodem m – ki C. nr rej. (...) pod budynek na ul. (...), celem zabrania rodziców, których miała odwieźć do autobusu.

Wzdłuż bloku znajduje się droga jednojezdniowa dwukierunkowa o szerokości (...). Przy drodze tej usytuowane są wydzielone miejsca parkingowe. Na jednym z nich zaparkowany był, przodem do jezdni i do niej prostopadle, pojazd m – ki F. o nr rej. (...). Obok tego samochodu, po jego lewej stronie, było wolne miejsce, w które częściowo wjechała kierująca pojazdem C., celem wykonania manewru zawracania. W trakcie omijania zaparkowanego pojazdu doszło do kontaktu przedniego prawego narożnika zderzaka C. z prawym bokiem F.. Odgłos tego kontaktu zwrócił uwagę właściciela zaparkowanego samochodu M. K. (1) oraz S. N. (1), którzy zaobserwowali odjeżdżającą M. Ś..

W wyniku zdarzenia w pojeździe m – ki F. o nr rej. (...) powstały następujące uszkodzenia: zarysowanie drzwi przednich prawych, słupka drzwi oraz drzwi przesuwanych o łącznej długości (...)z naniesieniem cząsteczek koloru czarnego na wysokości od (...)od podłoża. W samochodzie m – ki C. ujawniono zarysowanie zderzaka przedniego z jego prawej strony i listwy na wysokości (...) od podłoża.

(dowody: zeznania świadków S. N. k. 31v, 10v, M. K. k. 31v, notatka urzędowa k. 5, protokół oględzin k. 15, opinia techniczna k. 35-45, 51, zdjęcia k. 50)

Obwiniona M. Ś. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż rzeczywiście w dniu 14 grudnia 2014r. około godz. 8.15 przyjechała po rodziców pod blok na ul. (...). Przejechała wzdłuż bloku i wykonała manewr zawracania korzystając z wolnego miejsca – starego chodnika. Nie usłyszała ani nie poczuła kontaktu z innym pojazdem. (wyjaśnienia k. 31)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej jedynie w części, w której przyznaje się do kierowania pojazdem m – ki C. w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie oraz wykonywania manewru zawracania. W pozostałej części wyjaśnienia obwinionej pozostają w jawnej sprzeczności z zeznaniami świadków S. N. i M. K. oraz opinią biegłego, stąd Sąd uznał je za przyjętą linię obrony.

Wyżej wymienieni świadkowie nie widzieli samego zdarzenia, jedynie usłyszeli charakterystyczny odgłos i zauważyli odjeżdżający z miejsca pojazd C.. Właściciel pojazdu F. M. K. (1) bezpośrednio po tym stwierdził uszkodzenia swego pojazdu. Świadek S. N. (1) początkowo twierdził, iż w samochodzie znajdował się pasażer, jednak na rozprawie stwierdził, iż nie jest tego pewien.

Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków bowiem są one jasne, konsekwentne, spójne i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie ci są osobami obcymi dla obwinionej, nie maja powodów, by ją bezpodstawnie oskarżać. Dodatkowo należy zauważyć , iż pokrzywdzony próbował polubownie uzgodnić kwestie odszkodowania bez zawiadamiania Policji.

Świadkowie W. i J. S. zeznali, iż w momencie wykonywania przez córkę manewru zawracania byli na przed blokiem, w niewielkiej odległości od miejsca manewru, ale nie słyszeli żadnego odgłosu. Nie widzieli całości manewru.

Sąd nie dał wiary zeznaniom tych świadków, albowiem charakterystyczny dźwięk był słyszalny nawet w budynku, stad też nieprawdopodobnym jest, iż nie słyszeli go rodzice obwinionej znajdujących się na zewnątrz.

Biegły z zakresu ruchu drogowego, po analizie akt sprawy oraz oględzinach pojazdów i miejsca zdarzenia stwierdził, iż w przedstawionych przez świadków okolicznościach, w trakcie manewru zawracania mogło dojść do kontaktu pojazdów i powstania w pojeździe F. ujawnionych podczas oględzin uszkodzeń. W ocenie biegłego, charakter, rozmiar i umiejscowienie zidentyfikowanych uszkodzeń pojazdów w pełni korespondują ze sobą.

Sąd dał wiarę opinii biegłego, bowiem jest ona jasna, spójna i pełna. Biegły w sposób wyczerpujący odpowiedział na stawiane mu pytani, a swoje stanowisko uzasadnił.

Kierujący pojazdem przy omijaniu jest obowiązany zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość ( art. 23 ust. 1 pkt 2 Prawa o ruchu drogowym). Przy tym manewrze istotne znaczenie ma odstęp. Tu ustawodawca - podobnie jak przy wymijaniu - wskazał, że odstęp ów ma być bezpieczny, nie podając żadnych parametrów.

W ocenie Sądu, obwiniona zdawała sobie sprawę, iż w tracicie wykonywanego manewru omijania doprowadziła do uszkodzenia pojazdu F.. Stąd, zgodnie z art. 44 ust 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym, winna zatrzymać pojazd. Dobre obyczaje zaś zobowiązywałyby ją do pozostawienia informacji o zdarzeniu i swoich danych.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sadu , wina obwinionej jest ewidentna i została jej udowodniona. Sąd zmienił jedynie opis czynu, biorąc pod uwagę fakt, iż powstały co do obecności w pojeździe obwinionej pasażera. Wątpliwości. Stąd należał przyjąć, iż w trakcie zdarzenia obwiniona w pojeździe znajdował się sama i tym samym nie spowodowała zagrożenia bezpieczeństwa dla innych uczestników. Obwiniona dopuściła się wykroczeń z art. 97jkw w zwe z art. 23 ust 1 pkt 2 i art. 44 ust 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym i z mocy tego przepisu została skazana i wymierzono je karę jak w sentencji wyroku.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd miał na uwadze dotychczasową niekaralność obwinionej za wykroczenia drogowe.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, kara wymierzona obwinionej jest adekwatna do stopnia jej zawinienia i społecznej szkodliwości jej czynu. Tak ukształtowana wpłynie na obwinioną wychowawczo i zapobiegawczo oraz spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej.

Wobec skazania obwiniona została obciążana kosztami postepowania i opłatą.