Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Ogińska-Łągiewka

Protokolant: Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2014 roku w Warszawie

na rozprawie sprawy

z powództwa J. J.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. J. kwotę 45 624, 60 (czterdzieści pięć tysięcy sześćset dwadzieścia cztery) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

2.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. J. kwotę 4 699,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1100/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3.02.2014 r. powód J. J. wniósł przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 45.624, 60 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12.04.2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona kwota wynika z zawartej z pozwanym umowy ubezpieczenia upraw rolnych. Przedmiotem ubezpieczenia był rzepak ozimy, przy czym świadczenie ubezpieczyciela przewidziano na wypadek szkód powstałych na skutek przymrozków wiosennych. W następstwie poniesienia szkody przez stronę powodową pozwany uznał swoją odpowiedzialność za szkodę, przyznając na rzecz powoda kwotę 15.208, 20 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż szkoda zakwalifikowana została jako szkoda całkowita. W odwołaniu od decyzji ubezpieczyciela powód wskazał na przyjęcie błędnej podstawy prawnej wskazanej decyzji. W odpowiedzi na odwołanie strona pozwana podniosła, iż w trakcie likwidacji szkody powstał błąd, gdyż odszkodowanie przyznano na podstawie § 20 ust. 5 Ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych w brzmieniu ustalonym uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 5.09.2008 r. ze zmianami ustalonymi uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 8.11.2010, a zatem niezasadnie uwzględniono zmianę OWU wprowadzoną uchwałą nr UZ/347/2011 Zarządu (...) S.A. z dnia 9.11.2011 r. jednakże brak jest podstaw do zmiany decyzji w przedmiocie wysokości odszkodowania. Zgodnie z § 20 ust. 5 OWU ustalonych uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 5.09.2008 r. ze zmianami ustalonymi uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 8.11.2010 r., który pozwany wskazał w odpowiedzi na odwołanie od decyzji, w przypadku szkody całkowitej stopień zmniejszenia wartości plonu uzależniony jest od okresu, w którym powstała szkoda, a sama wysokość szkody jest ustalona na podstawie „norm do ustalania wysokości szkód w uprawach rolnych”, z którymi powód nie miał możliwości zapoznania się przed zawarciem umowy ubezpieczenia. Zgodnie z ww. regulacją normy do wglądu pozwany udostępnia wyłącznie na żądanie ubezpieczającego lub ubezpieczonego. Przed zawarciem umowy powód nie będąc jeszcze ubezpieczonym lub ubezpieczającym nie miał podstaw do żądania przedstawienia mu norm do wglądu. Zapis taki zaś stanowi niedozwoloną klauzulę umowną (pozew – k. 1-6).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa wskazując, iż szkoda została przez niego całkowicie zlikwidowana i nie kwestionując wysokości poniesionej przez powoda szkody (k. 56).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31.10.2011 r. pomiędzy J. J., a (...) S.A. zawarta została umowa obowiązkowego, dotowanego, ubezpieczenia upraw rolnych. Przedmiotem umowy ubezpieczenia był rzepak ozimy. Świadczenie ubezpieczeniowe przewidziano na wypadek szkód powstałych wskutek przymrozków wiosennych. Umowa ubezpieczenia zawarta została na okres od dnia 1.11.2011 r. – 31.10.2012 r. i obejmowała obszar 14, 33 ha upraw (polisa ubezpieczeniowa - k. 9-11).

Integralną część umowy ubezpieczenia stanowiły Ogólne warunki obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych ustalone przez Zarząd (...) S.A. nr (...) z dnia 5.09.2008 r. ze zmianami ustalonymi przez Zarząd (...) S.A. uchwałą nr UZ/400/2010 z dnia 8.11.2010 r. Zgodnie z § 2 ust. 2 pkt 5 OWU przymrozki wiosenne oznaczają szkody spowodowane przez obniżenie się temperatury poniżej 0 ^oC, w okresie od dnia 15 kwietnia do dnia 30 czerwca, polegające na całkowitym lub częściowym zniszczeniu roślin lub całkowitej utracie plonu lub jego części. Stosownie zaś do § 20 ust. 5 OWU W przypadku powstania szkody całkowitej, stopień zmniejszenia wartości plonu uzależniony jest od okresu, w którym powstała szkoda, a wysokość takiej szkody ustala się zgodnie z „Normami do ustalania wysokości szkód w uprawach rolnych”, które na żądanie ubezpieczającego lub ubezpieczonego (...) S.A. udostępni do wglądu (Ogólne warunki obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych - k. 17-20).

J. J. przed podpisaniem umowy ubezpieczenia nie został zapoznany z dodatkowymi dokumentami. Wartość ubezpieczenia oraz wysokość składki przekazano mu ustnie (zeznania powoda J. J. – k. 56).

W okresie objętym umową ubezpieczenia po stronie ubezpieczonego doszło do wystąpienia szkody całkowitej w postaci zniszczenia upraw rzepaku ozimego wskutek wystąpienia przymrozków wiosennych. Szkoda dotyczyła obszaru 11,36 ha. Wysokość szkody wynosiła zaś 67.592, 00 zł (okoliczności bezsporne).

W związku z powyższym J. J. zgłosił szkodę do ubezpieczyciela. W dniu 11.04.2012 r. (...) S.A. poinformował J. J., że zostało przyznane na jego rzecz odszkodowanie w wysokości 15.208, 20 zł. Jednocześnie w przedmiotowym piśmie wskazano, iż odszkodowanie zostało przyznane na podstawie przepisów kodeksu cywilnego oraz ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych ustalonych uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 5.09.2008 r. ze zmianami ustalonymi uchwałą Zarządu (...) S.A. nr UZ/400/210 z dnia 8.011.2008 r. oraz ze zmianami ustalonymi uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 9.11.2011 r. (k. 16).

Pismem datowanym na 19.05.2012 r. J. J. złożył odwołanie od decyzji o przyznaniu odszkodowania, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie i wypłatę dodatkowo odszkodowania w kwocie 45.624, 60 zł wraz z odsetkami liczonymi od dnia następującego po 30 dniach od dnia zgłoszenia szkody. W uzasadnieniu wskazał, iż decyzja oparta została na błędnej podstawie prawnej, tj. z uwzględnieniem zmian Ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych, ustalonego uchwałą z dnia 9.11.2011 r. Przedmiotowa zmiana dotyczyła m.in. § 20 ust. 5 OWU, który stanowi o prawie ubezpieczyciela do zmniejszenia odszkodowania w zależności od okresu, w którym powstała szkoda. Brzmienie wcześniej obowiązującej regulacji odnosiło się natomiast nie do stopnia zmniejszenia odszkodowania wskutek zaistnienia szkody w danym okresie, lecz do norm do ustalenia wysokości odszkodowania, które nie precyzowały ani możliwości zmniejszenia odszkodowania, ani okresu szkody skutkującego zmniejszeniem odszkodowania, przy czym poszkodowany nie miał możliwości zapoznania się z tymi normami (k. 29-31).

W odpowiedzi ubezpieczyciel wskazał, że pomimo wskazania w decyzji błędnej podstawy prawnej przyznania odszkodowania nie znajduje podstaw do uwzględnienia złożonego wniosku i dopłaty odszkodowania (k. 35).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy oraz akt szkody dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była w toku postępowania kwestionowana, a także w oparciu o zeznania powoda. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, były one bowiem spójne, logiczne, spontaniczne i korespondowały z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W toku niniejszego postępowania powód dochodził od pozwanego kwoty 45.624, 60 zł wskazując, iż wynika ona z zawartej z (...) S.A. w W. obowiązkowego, dotowanego, ubezpieczenia upraw rolnych. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawały takie okoliczności jak wystąpienie zdarzenia ubezpieczeniowego oraz wysokość poniesionej przez powoda szkody. Pozwany podnosił jedynie, że szkoda została całkowicie zlikwidowana przez zakład ubezpieczeń.

Wskazać należało, że zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (art. 805 § 1 k.c.).

Z uwagi na fakt, że w niniejszej sprawie powód podnosił, iż pozwany zastosował do wydania decyzji nieprawidłową podstawę prawną, zaś następnie wskazywał, iż pomimo nieprawidłowej podstawy nie występowały podstawy do zmiany decyzji w pierwszej kolejności należało odnieść się do tej kwestii. Nie ulegało wątpliwości, co wynikało jednocześnie z wystawionej przez ubezpieczyciela na rzecz powoda polisy ubezpieczeniowej, że do zawartej pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia zastosowanie miały Ogólne warunki obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych ustalone przez Zarząd (...) S.A. nr (...) z dnia 5.09.2008 r. ze zmianami ustalonymi przez Zarząd (...) S.A. uchwałą nr UZ/400/2010 z dnia 8.11.2010 r. Pozwany zatem niezasadnie przy wydawaniu decyzji opierał się na postanowieniach Ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych ustalonych przez Zarząd (...) S.A. nr (...) z dnia 5.09.2008 r. ze zmianami ustalonymi przez Zarząd (...) S.A. uchwałą nr UZ/400/2010 z dnia 8.11.2010 r. oraz ze zmianami ustalonymi uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...) z dnia 9.11.2011 r. zgodnie z którymi przy wydaniu decyzji wysokość przyznanego odszkodowania przy szkodzie całkowitej uzależniona jest od okresu, w jakim doszło do powstania szkody (§ 20 ust. 5 ww. OWU).

Sąd zważył, że zgodnie z § 20 ust. 5 Ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych ustalonych przez Zarząd (...) S.A. nr (...) z dnia 5.09.2008 r. ze zmianami ustalonymi przez Zarząd (...) S.A. uchwałą nr UZ/400/2010 z dnia 8.11.2010 r., stanowiących integralną część umowy ubezpieczenia, w przypadku powstania szkody całkowitej, stopień zmniejszenia wartości plonu uzależniony jest od okresu, w którym powstała szkoda, a wysokość takiej szkody ustala się zgodnie z „Normami do ustalania wysokości szkód w uprawach rolnych”, które na żądanie ubezpieczającego lub ubezpieczonego (...) S.A. udostępni do wglądu. W toku niniejszego postępowania powód podnosił, iż przed zawarciem umowy ubezpieczenia, nie będąc ani ubezpieczycielem, ani ubezpieczonym nie miał podstaw do żądania przedstawienia mu owych norm do wglądu, przy czym postanowienie to uznać należy za klauzulę niedozwoloną.

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż w ocenie Sądu wskazywane przez powoda postanowienie zawarte w Ogólnych warunkach obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych nie stanowiło klauzuli niedozwolonej w myśl przepisu art. 385 ¹ i nast. k.c. Przepisy powyższe dotyczą bowiem umów zawieranych z konsumentem, za którego zgodnie z art. 22 ¹ k.c. uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. W ocenie Sądu, na gruncie kodeksu cywilnego przedsiębiorcami są także rolnicy (z wyjątkiem tych, którzy prowadzą gospodarstwo jedynie w celu zaspokajania własnych potrzeb). Prowadzenie gospodarstwa rolnego, a więc prowadzenie działalności wytwórczej i usługowej w rolnictwie wyczerpuje bowiem znamiona działalności gospodarczej lub zawodowej, o jakiej mowa w art. 43 ¹ k.c. W niniejszej sprawie umowa ubezpieczenia zawarta została przez powoda nie jako konsumenta, lecz w ramach wykonywanej działalności rolniczej.

Sąd zważył, że zgodnie z art. 384 § 1 k.c. ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy. W razie gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiąże on także wtedy, gdy druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. Nie dotyczy to jednak umów zawieranych z udziałem konsumentów, z wyjątkiem umów powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego (384 § 2 k.c.). Stosownie zaś do art. 385 § 2 k.c. wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta. Zasady wyrażonej w zdaniu poprzedzającym nie stosuje się w postępowaniu w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone. Unormowanie wskazane w zdaniu pierwszym wymienionej regulacji zostało powtórzone w art. 12 ust. 3 z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej, zgodnie z którym Ogólne warunki ubezpieczenia oraz umowa ubezpieczenia powinny być formułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Przy czym postanowienia sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego, uposażonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Wskazać należy, że pod pojęciem wzorca umownego rozumie się przygotowane z góry przez proponenta, przed zawarciem umowy, postanowienia kształtujące treść stosunku prawnego wiążącego strony. Termin „wzorzec" oznacza propozycje postanowień składających się na treść stosunku prawnego, przeznaczone do masowego stosowania przez tego, kto je ustalił. W konsekwencji nie zawierają one postanowień, które określają indywidualnie drugą stronę lub precyzują przedmiot umowy, zostają opracowane przed zawarciem umowy i wprowadzone do stosunku prawnego przez jedną ze stron w ten sposób, że druga strona nie ma wpływu na ich treść. Warunkiem ustawowym (384 § 1 k.c.) jaki musi być spełniony przez stronę, która przy zawieraniu danego rodzaju umów posługuje się wzorcem, jest doręczenie tego wzorca drugiej stronie. Reguła ta obowiązuje w obrocie powszechnym, niezależnie od tego, kim są strony danej umowy. Jedynie prawnie skutecznym – z wyłączeniem wyjątków określonych w art. 384 § 2 k.c. – doręczeniem wzorca jest rzeczywiste wręczenie tekstu wzorca (dokumentu zawierającego pełny tekst wzorca czy nośnika treści wzorca). Nie może tej czynności zastąpić ustna informacja o treści wzorca ani wręczenie wyciągu z jego treści lub części wzorca. Nadto, jeśli we wzorcu znajduje się odesłanie do innych ogólnych warunków umów, warunki te muszą być również doręczone (por. C. Żuławska (w:) Komentarz do Kodeksu cywilnego, ks. III, t. I, pod red. G. Bieńka, Warszawa 2001, s. 120; K. Zagrobelny (w:) Kodeks cywilny. Komentarz, pod red. E. Gniewka, Warszawa 2008, s. 617; M. Bednarek (w:) System Prawa Prywatnego. Prawo zobowiązań – część ogólna, pod red. E. Łętowskiej, t. 5, Warszawa 2006, s. 593).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, że jak wynikało z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a mianowicie zeznań powoda, J. J. nie został zapoznany przed zawarciem umowy ubezpieczenia z żadnymi dokumentami. Jak wskazał powód wszelkie informacje dotyczące umowy, tj. wysokość ubezpieczenia oraz składki zostały przekazane ustnie. Okoliczności te nie były w toku postępowania kwestionowane przez stronę pozwaną. W tym miejscu wskazać należy, iż pomimo, że umowa ubezpieczenia należy do umów, w których posługiwanie się wzorcem jest zwyczajowo przyjęte, strona powodowa nie miała możliwości zapoznania się z pełną treścią wzorca. Ogólne warunki obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych zawierały bowiem odesłanie do „norm do ustalania wysokości szkód w uprawach rolnych”, które na żądanie obok ubezpieczającego miały zostać udostępnione ubezpieczonemu przez (...) S.A. do wglądu. Nie ulega przy tym wątpliwości, że przed zawarciem umowy ubezpieczenia powód nie posiadał jeszcze statusu osoby ubezpieczonej, wobec czego nie miał możliwości zapoznania się z bliżej nieokreślonymi „normami do ustalania wysokości szkód w uprawach rolnych”. W konsekwencji uznać również należało, że postanowienia Ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych nie zostały sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały. Wskazać należy, że pojęcie jednoznaczności odnosi się do treści wzorca, czyli użytych sformułowań, które winny być jasne, niebudzące wątpliwości. Termin zrozumiały odnosi się zaś (poza wskazanymi elementami) również do sposobu sformułowania dokumentu. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, niejednoznacznym w ocenie Sądu było odesłanie do określonych w ogólnych warunkach ubezpieczenia norm, które nie zostały bliżej sprecyzowane przez ubezpieczyciela, w wypadku w którym normy te nie zostały udostępnione stronie powodowej. W ocenie Sądu, pomimo że z treści art. 385 § 2 zdanie drugie k.c. wynika, że przepis ten dotyczy posługującego się wzorcem przedsiębiorcy, czyli ma zastosowanie w umowach konsumenckich, regulację tę można stosować do obrotu dwustronnie profesjonalnego i powszechnego – przez analogię. Taki wniosek uzasadnia przede wszystkim cel tego unormowania, jakim jest intencja przeciwdziałania praktykom sprzecznym z bezpieczeństwem obrotu i zasadą ochrony zaufania (por. wyrok SN z dnia 17 czerwca 2009 r., IV CSK 90/09). Niezależnie od powyższego, jak wynika z treści powołanego wyżej art. 12 ust. 4 ustawy o działalności ubezpieczeniowej postanowienia sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczonego. Sprzeczne z zasadami współżycia społecznego jest bowiem obciążanie ubezpieczonych negatywnymi konsekwencjami wadliwej i niedbałej ich redakcji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września 1998 r., III CKN 605/97). W kontekście powyższego rację należało przyznać stronie powodowej, która wywodziła, iż § 20 ust. 5 ogólnych warunków ubezpieczenia odsyłał do „norm”, znajdujących się poza ogólnymi warunkami ubezpieczenia, zaś powód nie mógł zaakceptować ich treści, tj. nie posiadał wiedzy w zakresie przesłanek zmniejszenia odszkodowania w zależności od okresu, w którym powstała szkoda.

Mając na uwadze powyższe należało dojść do wniosku, że regulacja ogólnych warunków ubezpieczenia, w zakresie w jakim regulowała ustalenie wysokości szkody w oparciu o „normy do ustalania wysokości szkód w uprawach rolnych” nie wiązała stron niniejszego postępowania.

W dalszej kolejności Sąd zważył, że w toku niniejszego postępowania powód wskazywał, iż poniesiona przez niego szkoda wynosiła 65.592, 00 zł, dotyczyła bowiem powierzchni 11, 36 ha. Stosownie do § 20 ust. 3 Ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych wysokość szkody ustala się oddzielnie na każdej działce rolnej (polu). Jak wynika zaś z § 20 ust. 6 w razie wystąpienia kolejnych szkód w tej samej uprawie wysokość każdej następnej szkody ustala się z uwzględnieniem wysokości poprzednio ustalonych szkód. W myśl ust. 7 ww. regulacji odszkodowanie ustala się w kwocie odpowiadającej wysokości szkody, ale nie wyższej niż suma ubezpieczenia z uwzględnieniem udziału własnego, o którym mowa w § 4 ust. 2. Z § 4 ust. 2 wynika zaś, że umowa ubezpieczenia upraw rolnych zawierana jest z udziałem własnym ubezpieczającego wynoszącym 10 % wysokości szkody.

W przedmiotowej sprawie powód we wskazanej wysokości szkody uwzględnił wysokość udziału własnego, o którym mowa w § 4 ust. 2 Ogólnych warunków obowiązkowego, dotowanego ubezpieczenia upraw rolnych, tj. kwotę 6.759, 20 zł. Wskazać w tym miejscu należy, iż pozwany w toku postępowania wskazywał, że nie kwestionuje wysokości poniesionej przez powoda szkody. Wobec powyższego uznać należało, że skoro po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda kwotę 15.208, 20 zł, w dalszym ciągu pozostaje zobowiązany do wypłaty 45.624, 60 zł.

Sąd uwzględnił również żądanie odsetkowe wyrażone w pozwie, gdyż znajduje ono podstawę w dyspozycji art. 481 § 1 k.c., wedle którego wierzyciel może domagać się odsetek za okres opóźnienia w spełnieniu przez dłużnika świadczenia pieniężnego, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W sprawach z zakresu ubezpieczeń zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W niniejszej sprawie powód dochodził odsetek ustawowych od żądanej kwoty od dnia 12.04.2012 r. Żądanie to należało uznać za zasadne – pozwany poinformował go o przyznaniu odszkodowania pismem datowanym na 11.04.2012 r., a zatem już wówczas winien w prawidłowy sposób określić wysokość należnego powodowi odszkodowania.

Mając na uwadze ww. okoliczności, na podstawie art. 805 § 1 k.c. i art. 481 § 1 k.c. orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie Sąd w uwzględnił powództwo wytoczone przez J. J., dlatego też to pozwany obowiązany jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem wniosek taki został zgłoszony w pozwie. Do poniesionych przez powoda kosztów procesu należało zaliczyć opłatę od pozwu w wysokości 2.282, 00 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400, 00 zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu), a także opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17, 00 zł.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.

Zarządzenie. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanego.