Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Dalba

Protokolant: Anna Szwed

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2015 r. w Warszawie

sprawy z powództwa e. (...)w W.

przeciwko M. G.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn .akt: I C 1230/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 marca 2014 roku e. (...)z siedzibą w W.wniósł o zasądzenie od M. G.kwoty 3.089, 19 złotych, na którą składają się kwoty:

- 1.394,10 zł – kwota główna (kapitał),

- 292,41 zł – koszty,

- 132,09 zł - skapitalizowane odsetki umowne,

- 1270,59 zł – skapitalizowane odsetki karne

oraz wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzona kwota wynika z braku zapłaty przez pozwaną zobowiązania z tytułu umowy pożyczki zawartej miedzy pozwaną a (...) Bank S.A., czyli przez poprzedniego wierzyciela. Powód podniósł, iż nabył wierzytelność na podstawie umowy o przelewie wierzytelności z dnia 29.10.2013 roku. Wskazał, iż przesłane zostało pozwanemu zawiadomienie o dokonaniu cesji wierzytelności wraz z wezwaniem do dobrowolnej zapłaty (pozew z załącznikami – k. 10-32 ).

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2015 roku nie stawił się pełnomocnik powoda ani pozwana, prawidłowo zawiadomieni ( zpo- k.50-k.53).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lipca 2008 r. pomiędzy (...) Bank S.A. z siedzibą w K., a pozwaną M. G. została zawarta umowa pożyczki nr (...) (umowa – k.30-32, KRS – k.30-32).

W dniu 29 października 2013r. (...) Bank S.A.z siedzibą w K.zawarł z e. (...)z siedzibą w W.umowę przelewu wierzytelności. (umowa – k. 24-27)

Pismem z dnia 31 grudnia 2013 r. e. (...) z siedzibą w W.poinformował M. G.o nabyciu wierzytelności przysługującej (...) Bank S.A.na podstawie umowy pożyczki z dnia 18 lipca 2008 r . i wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3.036,93 złotych (wezwanie – k. 28).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione w całości podlegało oddaleniu.

Pełnomocnik powoda w przedmiocie roszczeń o zapłatę należności wynikających z umowy pożyczki miedzy poprzednim wierzycielem a pozwaną wskazał, że wymieniona umowa została zawarta w dniu 18 lipca 2008 r. oraz załączył kopię umowy pożyczki z dnia 18 lipca 2008 r. pomiędzy (...) Bank S.A., a pozwaną M. G.. Jednocześnie pełnomocnik powoda dołączył umowę przelewu wierzytelności z dnia 20 października 2013 roku, z której wynika, iż przedmiotem przelewu są wierzytelności przysługujące (...) Bank S.A. W przedmiocie istnienia i wysokości wierzytelności względem konkretnego dłużnika powód powołuje się na załącznik do umowy przelewu wierzytelności ( k.12) oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...) z dnia 28.03.2014 ( k.13). Wyżej wymienionym dowodom na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności względem konkretnego dłużnika Sąd nie może dać wiary.

Załącznik do umowy przelewu wierzytelności nie spełnia wymogów dokumentu urzędowego. Powód w sposób niewystarczający wykazał jego powiązanie, po pierwsze z umową przelewu wierzytelności zawartą z (...) Bank S.A. w dniu 29 października 2013 r. jak i z konkretną należnością M. G.. Wątpliwości budzi przede wszystkim brak uwierzytelnienia załącznika przez uprawnioną do tego osobę, brak podpisów stron umowy przelewu – Zbywcy jak i Nabywcy oraz zatytułowanie załącznika jako „załącznik do umowy sprzedaży z dnia 29.10.2013”, podczas kiedy powód powołuje się na zawarcie umowy przelewu wierzytelności z dnia 29 października 2013 r. Ponadto sama treść załącznika budzi wątpliwości Sądu. Podany numer umowy nie zgadza się z umową jaką wcześniejszy wierzyciel zawarł z M. G., również opis umowy – „kredyt detaliczny” odbiega od faktycznie zawartej z M. G. umowy pożyczki.

Powód powołuje się również na dowód z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego podnosząc, iż posiada on rangę szczególnego dokumentu prywatnego, wykazującego w zdecydowanym stopniu istnienie wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności. W postępowaniu cywilnym moc dowodowa tych dokumentów jest ograniczona. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, mianowicie zgodnie z art. 194 „1. Księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.

2. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.”

Zatem fakt zaistnienia roszczenia względem konkretnego dłużnika – M. G., pozostał w opinii Sądu nieudowodniony.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie do art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Art. 232 k.p.c. stanowi, że strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie zaś z art. 233 § 2 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego jest zasada kontradyktoryjności. Oznacza to, iż ten kto, powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, a także że sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662). Rola sądu nie polega bowiem na wykonywaniu obowiązków procesowych ciążących na stronach (por. wyrok s. apel. w Lublinie z dnia 27 listopada 1996 r., III AUa 26/96, OSNC 1997/1/4). Rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do prowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

Zważywszy na powyższe Sąd stwierdził, że sam fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności pomiędzy (...) Bank S.A., a powodem,e. (...), nie jest tożsamy z istnieniem roszczenia powoda w stosunku do M. G.i nie stanowi tym samym o legitymacji czynnej powoda w niniejszym postępowaniu.

W tym stanie rzeczy powództwo jako pozbawione podstawy prawnej i nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Z uwagi na niestawiennictwo strony pozwanej na termin rozprawy i niepodjęcie obrony przez nią a także mając na uwadze wątpliwości, o których mowa wyżej – Sąd oddalił powództwo w wyroku zaocznym wydanym w niniejszej sprawie. (por. art. 339 i nast. Kpc)

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.