Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu Wydział II Karny

w składzie:

Sędzia: SSR Monika Maciążek

Protokolant: Ewelina Kondas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2015 roku

sprawy z wniosku Straży Miejskiej w P.

przeciwko K. B. zd. K.

córce B. i B. zd. N.

urodz. (...) w Z.

obwinionej o to, że:

od dnia 07.03.2014roku do dnia 15.03.2014 roku nie wskazał osoby, której w dniu 17.02.2014 roku o godzinie 18.59.51 w miejscowości P. ul. (...) DK (...) powierzył do kierowania pojazd marki C. i numerach rejestracyjnych (...)

- tj. za wykroczenie z art. 96§3kw w zw. z art. 78 ust 4 i 5 (...)

1.  uznaje obwinioną K. B. za winną tego, że w dniu 15 marca 2014 r. w P., mimo pisemnego żądania uprawnionego organu to jest Straży Miejskiej w P. nie wskazała komu powierzyła do kierowania lub używania pojazd marki C. o numerach rejestracyjnych (...) w dniu 17.02.2014. o godz. 18:59 w miejscowości P. ul. (...) DK (...) czym wyczerpała ustawowe znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw i za to - na mocy art. 96 § 3 kw w zw. z art. 96 § 1 kw przy zast. art. 24§1 i 3 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 100,- zł (sto złotych);

2.  na podstawie art. 118 § 1, 3 i 4 kpw oraz art. 627 kpk w zw. z art. 617 kpk zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem opłaty oraz w kwocie 100 zł (sto złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków.

Sygn. akt II W 254/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił co następuje:

Obwiniona K. B. jest właścicielem samochodu osobowego marki C. nr rej. (...). W dniu 17 lutego 2014r. ok. godz. 18:59 w P. na ul. (...) samochód ten użytkowała inna osoba, a nie K. B., bowiem obwiniona udostępniła ten pojazd dwóm osobom.

/wyjaśnienia obwinionej k. 37,

Fotoradar, ustawiony przy tej drodze, zarejestrował wówczas przekroczenie prędkości o 25 km/h - zarejestrowano prędkość 75 km/h podczas gdy prędkość dozwolona to 50 km/h.

/wydruk z fotoradaru k. 3/

K. B. została wezwana przez Straż Miejską w P. do wskazania na piśmie m. in. komu powierzyła samochód jw. do kierowania lub użytkowania w czasie i miejscu jw., jeżeli nie kierowała tym pojazdem w chwili kiedy popełniono wykroczenie. Wezwanie to odebrał mąż obwinionej w dniu 7 marca 2014r. i przekazał K. B.. Na wezwanie Straży Miejskiej w P. obwiniona nie odpowiedziała. W późniejszym czasie również nie wskazała, komu udostępniła samochód do użytkowania w czasie jw.

/wezwanie wraz z potwierdzeniem odbioru k. 4-7, wyjaśnienia obwinionej k. 37/

K. B. ma 33 lata, jest mężatką, ma dwoje dzieci w wieku 6 i 8 lat, nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu męża.

Obwiniona K. B. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, że to nie ona w dniu 17.02.2014r. w P. kierowała samochodem C. nr rej (...), bowiem udostępniła ten pojazd dwóm osobom, a na podstawie zdjęcia z fotoradaru nie jest w stanie wskazać kto kierował tym samochodem. Sąd nie miał podstaw, by nie dać wiary wyjaśnieniom obwinionej skoro brak jest dowodów świadczących inaczej, w szczególności obraz zarejestrowany fotoradarem nie obrazuje twarzy kierującego w chwili zarejestrowania wykroczenia drogowego. Data odebrania wezwania ze straży miejskiej i brak reakcji ze strony obwinionej potwierdzone zostały dokumentami przekazanymi przez oskarżyciela. Zatem okoliczności przez obwinioną podnoszone są całkowicie prawdopodobne.

W świetle ujawnionych dowodów, zwłaszcza wobec treści wyjaśnień obwinionej K. R., nie ulega wątpliwości, że dopuściła się ona zarzuconego wykroczenia. Obwiniona, jako właściciel i jednocześnie posiadacz samochodu o numerze rejestracyjnym (...) – w świetle art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawa o ruchu drogowym - jest obowiązana wskazać na żądanie uprawnionego organu, czyli m. in. straży miejskiej, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jak wyjaśniła sama obwiniona, pojazd ten udostępniła dwóm osobom znanym obwinionej, które użytkowały go za jej zgodą. K. B. otrzymała wezwanie ze Straży Miejskiej w P. do spełnienia tego obowiązku, ale go zlekceważyła i nie wskazała tych osób, mimo że miała taką możliwość, bowiem wiedziała kto mógł ten pojazd użytkować. Należy podkreślić, że wezwanie skierowane do obwinionej nie obejmowało stricte wskazania konkretnie sprawcy wykroczenia drogowego, ale „ udzielenia w formie pisemnej informacji komu powierzył (…) ww. pojazd do kierowania/użytkowania” w oznaczonym czasie. Na marginesie tylko wypada wspomnieć, że istnieje możliwość wskazania wszystkich osób, które miały w danym czasie dostęp do pojazdu i możliwość jego użytkowania, niekoniecznie na druku załączonym do wezwania.

Skoro obwiniona przekazała pojazd do użytkowania innej osobie lub innym osobom, znała tą osobę/osoby, otrzymała wezwanie od uprawnionego organu do wypełnienia obowiązku z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, i w zakreślonym przez wzywającego terminie tego nie uczyniła – to wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Uczyniła to umyślnie, bowiem miała możliwość wywiązać się z tego obowiązku, ale tego nie zrobiła, a to jej zaniechanie nie jest usprawiedliwione.

Jako datę wykroczenia Sąd przyjął 15 marca 2014r. tj. dzień następny po upływie 7-dniowego terminu, wskazanego w piśmie straży miejskiej. Przyjęcie daty takiej jak we wniosku o ukaranie nie jest uzasadnione, bowiem oczywistym jest, że – skoro K. B. odebrała wezwanie 7 marca 2014r., a zakreślono jej termin 7-dniowy i kończył się on 14 marca 2014r. – gdyby w tym terminie, nawet ostatniego dnia wskazała organowi wzywającemu żądaną informację, to spełniłaby swój obowiązek z zachowaniem terminu.

Wymierzona obwinionej kara grzywny w wysokości 100 złotych, jest karą adekwatną do wagi i społecznej szkodliwości czynu jak też charakteru naruszonego obowiązku, ciążącego na obwinionej jako właścicielu pojazdu, a także warunków osobistych sprawcy. Taka kara, ze względu na wysokość mocno zbliżoną do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, swą dolegliwością nie przekracza stopnia winy, spełnia swoje cele zarówno wychowawcze, jak i zapobiegawcze oraz pozwoli przypuszczać, iż w przyszłości obwiniona będzie w większym stopniu przestrzegała porządku prawnego, nie będzie lekceważyła instytucji publicznych i swoich obowiązków, a w szczególności nie popełni ponownie wykroczenia. Wysokość grzywny ustalono w taki sposób, aby pozostawała w zakresie realnych możliwości płatniczych obwinionej, przy uwzględnieniu jej sytuacji rodzinnej i możliwości zarobkowych.

O kosztach orzeczono kierując się dyspozycją art. 118 § 1, 3 i 4 k.p.w. oraz art. 627 k.p.k. w zw. z art. 617 k.p.k. zasądzając od obwinionego koszty postępowania w kwocie 30 złotych tytułem opłaty minimalnej od wymierzonej kary grzywny oraz w kwocie 100,- złotych tytułem zryczałtowanych wydatków.