Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu Wydział II Karny

w składzie:

Sędzia: SSR Monika Maciążek

Protokolant: Małgorzata Grecko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2015 r.

sprawy z wniosku Straży Miejskiej w P.

przeciwko M. R.

s. W. i K. zd. P.

ur. dn.08.05.1956r. w Z.

obwinionego o to, że:

od dnia 25.03.2014 roku do dnia 02.04.2014 roku nie wskazał osoby, której w dniu 14.09.2013 roku o godzinie 14:54:54 w miejscowości P. ul. (...). (...) DK (...) powierzył do kierowania pojazd marki V. o numerach rejestracyjnych (...). Kierujący tym pojazdem jadąc z prędkością 71/50 km/h przekroczył dozwoloną prędkość o 21 km/h. Brak informacji aby pojazd został użyty wbrew jego woli

- tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art.78 ust. 4 i 5 (...)

1.  uznaje obwinionego M. R. winnym tego, że w dniu 2 kwietnia 2014 roku w P., w siedzibie Straży Miejskiej, mimo pisemnego żądania uprawnionego organu tj. Straży Miejskiej w P., nie wskazał osoby, której w dniu 14.09.2013r. o godzinie 14:54 w miejscowości P. ul. (...). (...) DK (...) powierzył do kierowania pojazd marki V. o numerach rejestracyjnych (...), czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 96 § 1 kw przy zast. art. 24§1 i §3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200,- zł (dwieście złotych);

2.  na podstawie art. 118 § 1, 3 i 4 kpw oraz art. 627 kpk w zw. z art. 617 kpk zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem opłaty oraz w kwocie 100 zł (sto złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków.

Za zgodność z oryginałem

Sekretarz Sądowy

M. G.

Sygn. akt II W 2749/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił co następuje:

Obwiniony M. R. jest właścicielem samochodu osobowego marki V. nr rej. (...).

/informacja Starostwa Powiatowego w Z. k. 9/

W dniu 14 września 2013r. ok. godz. 14:54 w P. na ul. (...). Z. samochód ten użytkowała inna osoba, a nie M. R., bowiem obwiniony pozostawił ten samochód do użytkowania w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

/wyjaśnienia obwinionego k. 46,

Fotoradar, ustawiony przy tej drodze, zarejestrował wówczas przekroczenie prędkości o 21 km/h - zarejestrowano prędkość 71 km/h podczas gdy prędkość dozwolona to 50 km/h.

/wydruk z fotoradaru k. 11/

M. R. został wezwany przez Straż Miejską w P. do wskazania na piśmie m. in. komu powierzył samochód jw. do kierowani lub użytkowania w czasie i miejscu jw., jeżeli nie kierował tym pojazdem w chwili kiedy popełniono wykroczenie. Wezwanie to odebrał 24 marca 2014r. osobiście. Na wezwanie Straży Miejskiej w P., M. R. nie odpowiedział. W późniejszym czasie również nie wskazał, komu udostępnił samochód do użytkowania w czasie jw.

/wezwanie wraz z potwierdzeniem odbioru k. 12-15, wyjaśnienia obwinionego k. 46/

M. R. ma 59 lat. Prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej w zakresie usług i produkcji poręczy i balustrad, a miesięczny dochód deklaruje na poziomie 2000-2500 zł. Na jego utrzymaniu pozostaje żona.

Obwiniony M. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, choć z treści jego spontanicznych wyjaśnień wnioskować można, że źle zrozumiał sens postawionego mu zarzutu. Twierdził, że to nie on w dniu 14.09.2013r. w P. kierował samochodem V. nr rej (...), tylko ktoś z grona znanych mu osób, tj. albo syn, albo wspólnik, albo któryś z jego pracowników. Sąd nie miał podstaw, by nie dać wiary wyjaśnieniom obwinionego skoro brak jest dowodów świadczących inaczej, w szczególności obraz zarejestrowany fotoradarem wskazuje, że istotnie to nie twarz obwinionego została sfotografowana w chwili zarejestrowania wykroczenia drogowego. Data odebrania wezwania ze straży miejskiej i brak reakcji ze strony obwinionego potwierdzone zostały dokumentami przekazanymi przez oskarżyciela. Zatem okoliczności przez obwinionego podnoszone są całkowicie prawdopodobne.

Trzeba wyraźne zaznaczyć, że obwinionemu postawiono zarzut popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 kw, polegającego na niewskazaniu osoby której posiadacz pojazdu powierzył do kierowania lub użytkowania w określonym czasie, a nie zarzut popełnienia wykroczenia drogowego, zarejestrowanego fotoradarem.

W świetle ujawnionych dowodów, zwłaszcza wobec treści wyjaśnień obwinionego M. R., nie ulega wątpliwości, że dopuścił się on zarzuconego wykroczenia. Obwiniony, jako właściciel i jednocześnie posiadacz samochodu o numerze rejestracyjnym (...) – w świetle art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawa o ruchu drogowym - jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, czyli m. in. straży miejskiej, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jak wyjaśnił sam obwiniony, pojazd ten użytkował ktoś z kręgu osób znanych obwinionemu za jego zgodą. M. R. otrzymał wezwanie ze Straży Miejskiej w P. do spełnienia tego obowiązku, ale go zlekceważył i nie wskazał tej osoby, czy też osób, mimo że miał taką możliwość, bowiem wiedział kto mógł ten pojazd użytkować. Należy podkreślić, że wezwanie skierowane do obwinionego nie obejmowało stricte wskazania konkretnie sprawcy wykroczenia drogowego, ale „ udzielenia w formie pisemnej informacji komu powierzył (…) ww. pojazd do kierowania/użytkowania” w oznaczonym czasie. Na marginesie tylko wypada wspomnieć, że jeśli obwiniony nie rozpoznał osoby, której fizjonomia widnieje na zdjęciu z fotoradar, mógł wskazać wszystkie osoby, które miały w danym czasie dostęp do jego pojazdu i możliwość jego użytkowania.

Skoro obwiniony przekazał pojazd do użytkowania innej osobie lub innym osobom, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, znał tą osobę/osoby, otrzymał wezwanie od uprawnionego organu do wypełnienia obowiązku z art. 78 ust. 4 Prawa o ruchu drogowym, i w zakreślonym przez wzywającego terminie tego nie uczynił – to wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Uczynił to umyślnie, bowiem miał możliwość wywiązać z tego obowiązku, ale tego nie zrobił, a to jego zaniechanie nie jest usprawiedliwione.

Jako datę wykroczenia Sąd przyjął 2 kwietnia 2014r. tj. dzień następny po upływie 7-dniowego terminu, wskazanego w piśmie straży miejskiej. Przyjęcie daty takiej jak we wniosku o ukaranie nie jest uzasadnione, bowiem oczywistym jest, że – skoro M. R. odebrał wezwanie 25 marca 2014r., a zakreślono mu termin 7-dniowy i kończył się on 1 kwietnia 2014r. – gdyby w tym terminie, nawet ostatniego dnia wskazał organowi wzywającemu żądaną informację, to spełniłby swój obowiązek z zachowaniem terminu.

Wymierzona obwinionemu kara grzywny w wysokości 200 złotych, jest karą adekwatną do wagi i społecznej szkodliwości czynu jak też charakteru naruszonego obowiązku, ciążącego na obwinionym jako właścicielu pojazdu. Taka kara, ze względu na wysokość zbliżoną do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, swą dolegliwością nie przekracza stopnia winy, spełnia swoje cele zarówno wychowawcze, jak i zapobiegawcze oraz pozwoli przypuszczać, iż w przyszłości obwiniony będzie w większym stopniu przestrzegał porządku prawnego, nie będzie lekceważył instytucji publicznych i swoich obowiązków, a w szczególności nie popełni ponownie wykroczenia. Wysokość grzywny ustalono w taki sposób, aby pozostawała w zakresie realnych możliwości płatniczych obwinionego, przy uwzględnieniu jego sytuacji majątkowej, możliwości zarobkowych i sytuacji rodzinnej.

O kosztach orzeczono kierując się dyspozycją art. 118 § 1, 3 i 4 k.p.w. oraz art. 627 k.p.k. w zw. z art. 617 k.p.k. zasądzając od obwinionego koszty postępowania w kwocie 30 złotych tytułem opłaty minimalnej od wymierzonej kary grzywny oraz w kwocie 100,- złotych tytułem zryczałtowanych wydatków.