Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR Mirosława Kurek – Będkowska

Protokolant : Beata Olewińska

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2015 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie sprawy z powództwa A. T.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie pieniężne w kwocie 11 000,00 zł i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. T. kwotę 6 000 zł (sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 4 000 zł od dnia 23 marca 2012 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 2 000 zł od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w części dotyczącej żądania ustalenia;

III.  dalej idące powództwo oddala;

IV.  opłatę ostateczną od żądania ustalenia określa na kwotę 100 zł;

V.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. T. kwotę 1733,64 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu;

VI.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie powódce A. T. kwotę 159,07 zł, zaś stronie pozwanej Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 190,93 zł tytułem części nieuiszczonej opłaty od pozwu.

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powódki A. T. wystąpił o zasądzenie na rzecz powódki od strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 4 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 16 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego radcy prawnego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Nadto wniósł o ustalenie, że w razie wystąpienia u powódki w przyszłości dalszych skutków wypadku z dnia 16 grudnia 2011 roku, odpowiedzialność w tym zakresie w całości ponosi strona pozwana.

Na uzasadnienie żądania wskazał, że w dniu 16 grudnia 2011 roku powódka brała udział w spowodowanym przez kierowcę pojazdu marki R. o nr rej. (...) wypadku drogowym, w wyniku, którego doznała obrażeń ciała, a w szczególności urazu kręgosłupa szyjnego, urazu klatki piersiowej, urazu mostka, a także wystąpiły u niej zaburzenia stresowe pourazowe oraz dysfunkcje psychiki. Podał, że pojazd sprawcy w chwili zdarzenia był objęty ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy zawartej z pozwaną Spółką. Nadto podał, że w związku z tym zdarzeniem powódka zgłosiła w stosunku do strony pozwanej roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia i w odpowiedzi przyznano jej z tego tytułu kwotę 4 000,00 zł, a po zgłoszeniu dalszych roszczeń, ubezpieczyciel wypłacił powódce koszty leczenia oraz zaproponował ugodowe zakończenie sprawy w postaci dopłaty kwoty 500,00 zł przy zrzeczeniu się przez nią wszelkich roszczeń. Wskazał, że w wyniku opisanego wypadku powódka była niezdolna do pracy w okresie od dnia 24 grudnia 2011 roku do dnia 01 lutego 2012 roku. W tym też czasie odbyła szereg konsultacji medycznych, a także koniecznych zabiegów rehabilitacyjnych i leczniczych, a przy tym nadal zmuszona jest kontynuować proces leczenia skutków przedmiotowego wypadku. Zaznaczył także, że wypadek negatywnie wpłynął na stan psychiczny powódki, która zmuszona była uczęszczać na terapię do psychologa. W związku z powyższym, odpowiednia kwota tytułem zadośćuczynienia powinna wynosić kwotę 8 000,00 zł, a zatem strona pozwana winna dopłacić powódce z tego tytułu kwotę 4 000,00 zł.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik strony pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Motywując swoje stanowisko podał, że pozwana Spółka przyjęła na siebie odpowiedzialność za skutki przedmiotowego wypadku i wypłaciła powódce z tego tytułu zadośćuczynienie w kwocie 4 000,00 zł, kwotę 1 822,95 zł tytułem kosztów leczenia oraz kwotę 383,64 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu. Podniósł jednocześnie, że wypłacona powódce kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia, spełnia swój kompensacyjny charakter i jest ekonomicznie dla niej odczuwalna.

W piśmie procesowym z dnia 20 lutego 2014 roku pełnomocnik powódki rozszerzył powództwo w punkcie II pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej Spółki na rzecz powódki dodatkowo kwoty 7 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia, a więc łącznie powódka dochodzi z tego tytułu kwoty 11 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 7 000,00 zł od dnia doręczenia przedmiotowego pisma stronie pozwanej do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie podtrzymał wnioski, twierdzenia i dalsze roszczenia wyrażone w pozwie. Motywując swoje stanowisko podał, że rozszerzenie żądania stało się konieczne po wydaniu opinii przez biegłych sądowych, którzy ustalili, iż wskutek wypadku powódka doznała łącznie 10 % uszczerbku na zdrowiu (5 % ortopeda i 5 % neurochirurg).

W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik strony pozwanej w piśmie procesowym z dnia 31 marca 2014 roku wniósł o oddalenie powództwa także w rozszerzonej części przez powódkę pismem, które wpłynęło do strony pozwanej w dniu 25 lutego 2014 roku. W uzasadnieniu podtrzymał dotychczasowe twierdzenia, przy czym dodatkowo podniósł, że biegły neurochirurg zaznaczył w opinii, iż ustalony przez niego uszczerbek na zdrowiu jest tożsamy z ustalonym przez biegłego ortopedę. Błędne jest, więc zsumowanie tych uszczerbków przez powódkę.

Na rozprawie w dniu 07 kwietnia 2014 roku pełnomocnik powódki podał, iż nie zgadza się z treścią zarzutów podanych w piśmie procesowym pełnomocnika strony pozwanej z dnia 31 marca 2014 roku albowiem biegły sądowy J. B. określił, iż powódka doznała 5 % uszczerbku na zdrowiu według punktu 94a tabeli uszczerbkowej, zaś biegły H. A. wskazał na pozycję 89a tej tabeli. Tym samym łączny uszczerbek na zdrowiu, jaki doznała powódka wynosi 10 %. Ponadto pełnomocnik powódki oświadczył , iż cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2015 roku pełnomocnik powódki oświadczył, iż podtrzymuje dotychczasowe żądanie wraz z rozszerzeniem powództwa oraz, że liczy koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych w kwocie 600 zł, opłatę od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, koszty dojazdu na 5 rozpraw w kwocie 501,58 zł i zwrot kosztów opinii biegłych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 grudnia 2011 roku na drodze krajowej nr (...) w miejscowości Ł. kierujący pojazdem marki R. o nr rej. (...) doprowadził do wypadku komunikacyjnego w ten sposób, że uderzył prowadzonym przez siebie pojazdem w tył samochodu marki A. o nr rej. (...), którym prowadziła powódka A. T., spychając pojazd powódki do rowu.

Podczas wypadku powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa.

Na miejsce zdarzenia wezwano Policję, która ukarała mandatem karnym kierującego pojazdem marki R..

Dowód:

⚫

kserokopii oświadczenia powódki z dnia 19 grudnia 2011 roku – k. 28;

⚫

kserokopia pisma Komendy Powiatowej Policji w D. z dnia 17 stycznia 2012 roku – k. 37;

⚫

akta szkody strony pozwanej nr 100- (...) na nośniku CD – k . 82;

⚫

przesłuchanie powódki A. T. – k. 236-237.

W dniu zdarzenia samochód osobowy marki R. o nr rej. (...), był objęty umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą ze stroną pozwaną Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną w W.

Dowód: akta szkody strony pozwanej nr (...) na nośniku CD – k . 82.

Na miejsce zdarzenia wezwano również karetkę pogotowia, albowiem powódka odczuwała silne dolegliwości bólowe głowy i kręgosłupa szyjnego oraz klatki piersiowej. W związku z tym bezpośrednio po zdarzeniu została przewieziona na Izbę Przyjęć Szpitala (...) w D.. Tam po badaniu i wykonaniu RTG klatki piersiowej została wypisana do domu z rozpoznaniem stłuczenia klatki piersiowej.

Następnego dnia powódka zgłosiła się z silnymi dolegliwościami bólowymi głowy i kręgosłupa szyjnego do Poradni Rejonowej w Ł., skąd skierowano ją do Poradni Ortopedycznej i Neurologicznej. Specjalista neurolog po przebadaniu powódki stwierdził bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i zapisał leki przeciwbólowe, natomiast ortopeda (chirurg) wykonał RTG kręgosłupa i stwierdził skręcenie kręgosłupa szyjnego, uraz klatki piersiowej i mostka. W związku z tym zalecił noszenie kołnierza usztywniającego przez okres 3 tygodni oraz przyjmowanie leków przeciwbólowych. Ponadto powódkę skierowano na rehabilitację, którą przebyła w okresie od dnia 23 stycznia 2012 roku do dnia 07 lutego 2012 roku.

Leczenie chirurgiczne i usprawniające zakończono w dniu 09 lutego 2012 roku.

Z uwagi jednak na utrzymujące się dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa z promieniowaniem do barków i grzbietu powódka ponownie udała się do lekarza ortopedy. Lekarz ten stwierdził, że badana nadal wymaga rehabilitacji, w związku, z czym w okresie od dnia 25 kwietnia 2012 roku do dnia 15 maja 2012 roku powódka przebyła serię zabiegów krioterapii oraz masażu leczniczego.

Ponadto powódka została skierowana przez lekarza prowadzącego na badanie psychologiczne, albowiem występowały u niej zaburzenia snu, problemy z koncentracją, odczuwała również napięcie emocjonalne oraz bała się jeździć samochodem. Lekarz psycholog stwierdził wówczas, że powódka ujawnia symptomy zaburzeń stresu pourazowego i zalecił wizyty terapeutyczne. Powódka odbyła 6 takich sesji terapeutycznych.

Dowód:

⚫

kserokopie karty informacyjnej z dnia 16 grudnia 2011 roku, notatki lekarza J. S. z dnia 22 grudnia 2011 roku, zaświadczenia z dnia 22 grudnia 2011 roku, opinii z badań psychologicznych z dnia 17 stycznia 2012 roku, zaświadczenia z dnia 09 lutego 2012 roku, i zaświadczenia lekarskiego z dnia 16 kwietnia 2012 roku - k. 25,29-30, 36, 42, 53-54;

⚫

kserokopie rachunku nr (...) z dnia 22 grudnia 2011 roku, faktury VAT nr (...) z dnia 23 grudnia 2011 roku, rachunku sprzedaży (...) z dnia 28 grudnia 2011 roku, rachunku nr (...) z dnia 10 stycznia 2012 roku, rachunku nr (...) z dnia 12 stycznia 2012 roku, rachunku nr (...) z dnia 16 stycznia 2012 roku, rachunku nr (...) z dnia 18 stycznia 2012 roku, rachunku nr (...) z dnia 14 kwietnia 2012 roku i rachunku nr (...) z dnia 09 lutego 2012 roku – k. 31-35, 38, 43 i 57;

⚫

kserokopie skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne, rachunku nr (...) z dnia 07 lutego 2012 roku oraz zaświadczenia z dnia 07 lutego 2012 roku - k .39 - 41;

⚫

kserokopie rachunku nr (...) z dnia 02 maja 2012 roku i rachunku nr (...) z dnia 15 maja 2012 roku , zaświadczenia z dnia 07 maja 2012 roku i zaświadczenia z dnia 15 maja 2012 roku – k . 57-60;

⚫

kserokopia oświadczenia powódki z dnia 06 sierpnia 2012 roku – k. 71;

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego Bartosza W. W. z dnia 06 kwietnia 2013 roku – k. 120-125;

⚫

pisemna opinia biegłej sądowej J. J. z dnia 07 maja 2013 roku – k. 142-144;

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego J. B. z dnia 06 lipca 2013 roku – k. 165-167;

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego H. A. z dnia 14 listopada 2013 roku – k . 192-203;

⚫

pisemna opinia biegłej sądowej K. K. z dnia 14 stycznia 2015 roku– k. 281-283;

⚫

dokumentacja medyczna – w aktach szkody strony pozwanej nr (...) na nośniku CD– k . 82;

⚫

zeznania świadka M. T. – k. 108;

⚫

przesłuchanie powódki A. T. – k . 236-237.

Bezpośrednio po zdarzeniu powódka wymagała pomocy męża i ojca w zakresie dowożenia jej do lekarzy, na rehabilitację czy do pracy. Przy prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz w opiece nad 3-letnim synem pomagała jej natomiast matka i mąż. Po zdarzeniu była nadto mniej aktywna w stosunku do syna, gdyż np. z powodu bólu klatki nie mogła wziąć dziecka na ręce. Zdarzało się również, że z powodu bólu kręgosłupa nie spała nocami. Kołnierz ortopedyczny, mimo braku zaleceń, nosiła przez okres ok. 2 miesięcy. Po wypadku nie mogła również pomagać w gospodarstwie rolnym, które prowadzi wraz z mężem.

Przed zdarzeniem powódka była osobą zdrową i nie leczyła się. Obecnie nadal pozostaje pod opieką lekarza rodzinnego oraz pod opieką rehabilitantów, gdyż czasami uskarża się na bóle kręgosłupa. Leki przeciwbólowe (ibum, ibuprom) zażywa przy tym raz, dwa razy w miesiącu, gdy ból jest silniejszy.

Powódka nie wymaga już także pomocy. Sama prowadzi dom i sama prowadzi samochód, chociaż w trakcie jazdy zarówno jako kierowca czy pasażer, odczuwa lęk. Nie ma już kłopotów ze snem, a dolegliwości bólowe zgłasza najczęściej przy zmianach pogody. Wróciła również do pracy.

Dowód:

⚫

zeznania świadka M. T. – k. 108;

⚫

przesłuchanie powódki A. T. – k . 236-237.

W związku z wypadkiem powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 19 grudnia 2011 roku do dnia 01 lutego 2012 roku .

Dowód:

⚫

kserokopia czterech zaświadczeń lekarskich z dnia 19 grudnia 2011 roku, 23 grudnia 2011 roku, 05 stycznia 2012 roku i 19 stycznia 2012 roku – k . 69-70;

⚫

przesłuchanie powódki A. T. – k . 236-237.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała urazu głowy, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym typu cervicalgii i zaznaczonym ograniczeniem ruchomości oraz rwą barkowo-ramienną lewostronną, a także stłuczenia klatki piersiowej.

Uraz kręgosłupa szyjnego i związany z nim zespół bólowy szyjny pourazowy spowodował przy tym: według biegłego ortopedy trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 5% (poz. 94a tabeli uszczerbkowej), zaś według biegłego neurochirurga długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 5% (poz. 89a i 94a tabeli uszczerbkowej). Dla w miarę obiektywnej oceny odpowiadającej rzeczywistemu stanu rzeczy bardziej prawidłowym jest jednak określenie 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu łącznie z poz. 89a i 94a tabeli uszczerbkowej. Uszczerbek na zdrowiu powódki określony przez tych dwóch biegłych jest przy tym uszczerbkiem tożsamym. Niewłaściwym jest sumaryczne dodawanie 5% uszczerbku z poz. 89a i 5% uszczerbku z poz. 94a.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego J. B. z dnia 06 lipca 2013 roku – k. 165-167;

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego H. A. z dnia 14 listopada 2013 roku – k . 192-203;

⚫

pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego H. A. z dnia 14 kwietnia 2014 roku – k . 241.

Zakres doznanych w wypadku obrażeń ma jednak niewielki wpływ na dalsze funkcjonowanie organizmu powódki. Odczuwane przez nią skutki wypadku stopniowo będą ustępować, a przy tym w minimalnym stopniu rzutują na jej obecną aktywność życiową i ogólną sprawność. Rokowanie na przyszłość jest pomyślne.

Uraz klatki piersiowej oraz uraz głowy nie spowodowały zaś następstw funkcjonalnych, a co za tym idzie trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Stan neurologiczny powódki również jest prawidłowy.

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłej sądowej J. J. z dnia 07 maja 2013 roku – k. 142-144;

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego J. B. z dnia 06 lipca 2013 roku – k. 165-167;

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego H. A. z dnia 14 listopada 2013 roku – k . 192-203.

Przebyte obrażenia spowodowały nadto u powódki wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych objawiające się lękami, bezsennością, dyskomfortem psychicznym. W początkowym okresie miały one przy tym wpływ na życie społeczne i osobiste powódki, upośledzając jej funkcjonowanie. Objawy te występowały około 6 miesięcy stopniowo ustępując. Aktualnie całkowicie ustąpiły i w przyszłości jest mało prawdopodobne, aby pojawiły się owe następstwa wypadku związane ze zdrowiem psychicznym. Powódka nie wymaga już terapii psychologicznej ani leczenia psychiatrycznego.

Zaburzenia te trwały na tyle długo, aby stwierdzić u powódki z tego tytułu długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1% (poz. 10a tabeli uszczerbkowej).

Dowód:

⚫

pisemna opinia biegłego sądowego Bartosza W. W. z dnia 06 kwietnia 2013 roku – k. 120-125;

⚫

pisemna opinia biegłej sądowej K. K. z dnia 14 stycznia 2015 roku– k. 281-283.

Pismem z dnia 13 lutego 2012 roku, powódka poinformowała stronę pozwaną o przedmiotowym zdarzeniu i zażądała przyznania jej m.in. zadośćuczynienia w kwocie 9 000,00 zł.

Pismo to zostało doręczone pozwanej Spółce w dniu 22 lutego 2012 roku.

Dowód:

⚫

kserokopia druku zgłoszenia szkody w pojeździe- k.26-27;

⚫

kserokopia zgłoszenia szkody osobowej z ubezpieczenia OC sprawcy wypadku z dnia 13 lutego 2012 roku- k. 47-48;

⚫

kserokopia pisma strony pozwanej z dnia 29 lutego 2012 roku- k. 49;

⚫

akta szkody nr (...) na nośniku CD – k . 82.

W piśmie z dnia 22 marca 2012 roku strona pozwana przyznała powódce z tytułu zadośćuczynienia kwotę 4 000,00 zł, ustalając 3% uszczerbek na zdrowiu powódki.

Dowód:

⚫

kserokopia decyzji o przyznaniu odszkodowania z dnia 22 marca 2012 roku – k. 51-52;

⚫

kserokopia opinii Konsultanta Medycznego (...) z dnia 03 marca 2012 roku – k. 50;

⚫

akta szkody nr (...) na nośniku CD – k . 82.

Następnie pismem z dnia 17 maja 2012 roku powódka wezwała stronę pozwaną m.in. do wypłaty adekwatnej kwoty tytułem zadośćuczynienia podnosząc, że kwota dotychczas wypłacona nie spełnia swojej funkcji kompensacyjnej, tym bardziej, że zgodnie z orzeczeniem lekarskim o stanie zdrowia powódki wydaną przez lekarza orzecznika innego ubezpieczyciela, jej uszczerbek na zdrowiu spowodowany istotnym wypadkiem wynosi 6%.

W odpowiedzi na to pismo strona pozwana decyzją z dnia 05 czerwca 2012 roku wypłaciła powódce jedynie dalsze, zgłoszone przez nią koszty leczenia, proponując jednocześnie zawarcie ugody przez dopłatę kwoty 500,00 zł.

Dowód:

⚫

kserokopia pisma pełnomocnika powódki skierowanego do strony pozwanej z dnia 17 maja 2012 roku – k. 64-66;

⚫

kserokopia opinii Konsultanta Medycznego (...) z dnia 19 kwietnia 2012 roku – k. 55-56;

⚫

kserokopia decyzji z dnia 05 czerwca 2012 roku – k. 67-68;

⚫

akta szkody nr (...) na nośniku CD – k . 82.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo częściowo podlegało uwzględnieniu.

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że w dniu 16 grudnia 2011 roku powódka A. T. uczestniczyła w zdarzeniu drogowym, w wyniku, którego doznała opisanych powyżej obrażeń. Żadnych wątpliwości nie budzi także okoliczność, iż wypadek ten spowodował kierujący pojazdem marki R. o nr rej. (...), gdyż nie zachował szczególnej ostrożności i uderzył w tył pojazdu, którym kierowała powódka, spychając jej pojazd do rowu. Wskazane fakty wynikają z dokumentów dołączonych przez powódkę do pozwu, dokumentów zgromadzonych w aktach szkody i przesłuchania powódki, a przy tym w żaden sposób nie były kwestionowane przez pozwaną Spółkę. W tych okolicznościach oczywistym jest stwierdzenie, że kierujący pojazdem marki R. naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób zawiniony doprowadził do tego wypadku, a tym samym dopuścił się czynu niedozwolonego (art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.). Nie podważała zresztą tego strona pozwana, która także nie kwestionowała, iż pojazd, którym kierował sprawca zdarzenia, był u niej ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w okresie, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia. Wskazać, zatem należy, że w takim samym zakresie jak sprawca szkody, na podstawie umowy ubezpieczenia, odpowiadała za skutki tego zdarzenia pozwana Spółka. Zgodnie, bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie ustawa z dnia 22 marca 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Wedle przepisu art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Przepis art. 35 wskazanej ustawy stanowi z kolei, że tym ubezpieczeniem jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, natomiast zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 zd. 1 odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Powódka w rozpoznawanej sprawie zgłosiła ostatecznie żądanie zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej kwoty 11 000,00 zł tytułem uzupełnienia wypłaconej już kwoty zadośćuczynienia pieniężnego, co oznacza, iż przyjęła, że w związku z tym zdarzeniem drogowym należy się jej zadośćuczynienie pieniężne w wysokości 15 000,00 zł.

Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę opiera się na przepisie art. 445 § 1 k.c. stanowiącym, iż w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli art. 444 k.c. dotyczącym wystąpienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie, więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak, aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub, co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, niepublikowany; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 roku, III APr 43/94, OSA 1995, nr 5, poz. 41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145; G. Bieniek, K. Kołakowski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt. 13 i 14 uwag do art. 445 k.c.). W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Zadośćuczynienie ma, więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, na 4, poz. 92; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 1978 roku, IV CR 79/78, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, niepublikowany). Z tych też względów posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje jedynie orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje tej oceny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 1998 roku, I ACa 715/97, OSA 1999, nr 2, poz. 7).

W niniejszej sprawie Sąd w pierwszym rzędzie zwrócił uwagę na fakt, że powódka w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznała obrażeń ciała w postaci: urazu głowy, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym typu cervicalgii i zaznaczonym ograniczeniem ruchomości oraz rwą barkowo-ramienną lewostronną, a także stłuczenia klatki piersiowej. Obrażenia te nie wymagały jednak przeprowadzenia zabiegów operacyjnych i hospitalizacji. Nadto leczenie powódki było krótkotrwałe, albowiem leczenie chirurgiczne i usprawniające zakończono w dniu 09 lutego 2012 roku, a przy tym ograniczyło się do kilku wizyt u ortopedy i jednej wizyty u neurologa. Co prawda uraz kręgosłupa szyjnego ostatecznie okazał się bardziej poważny, niemniej jednak odczuwane przez powódkę skutki wypadku stopniowo będą ustępować, a przy tym w minimalnym stopniu rzutują na jej obecną aktywność życiową i ogólną sprawność. Oczywiście wpływ na to miała podjęta przez powódkę rehabilitacja, którą przebyła w okresie od dnia 23 stycznia 2012 roku do dnia 07 lutego 2012 roku i od dnia 25 kwietnia 2012 roku do dnia 15 maja 2012 roku. Co więcej - zakres doznanych w wypadku obrażeń ma również niewielki wpływ na dalsze funkcjonowanie organizmu powódki, a rokowanie na przyszłość jest pomyślne. Istotnym przy tym pozostaje, że dolegliwości bólowe związane z obrażeniami doznanymi w wyniku przedmiotowego zdarzenia były bolesne. Ponadto bezpośrednio po zdarzeniu powódka wymagała pomocy męża i rodziców, którzy pomagali jej przy prowadzeniu gospodarstwa domowego oraz w opiece nad 3-letnim synem oraz wozili ją do lekarzy, na rehabilitację czy do pracy. Nie uszło również uwadze Sądu, że z powodu bólu klatki piersiowej powódka w tym czasie była mniej aktywna w stosunku do syna, gdyż np. nie mogła wziąć go na ręce. Po wypadku nie mogła również pomagać w gospodarstwie rolnym, które prowadzi wraz z mężem. Sąd wziął nadto pod uwagę, że powódka w związku z urazem kręgów szyjnych musiała przez okres trzech tygodni nosić kołnierz ortopedyczny (chociaż sama postanowiła nosić go dwa miesiące), co niewątpliwie wpłynęło na możliwość normalnego funkcjonowania, choć w niewielkim zakresie. Oczywistym, bowiem pozostaje, że tego rodzaju usztywnienie szyi wpływa ograniczająco na jej ruchomość, co jest uciążliwe. Należy także zauważyć, że przebyte obrażenia spowodowały u powódki wystąpienie zaburzeń adaptacyjnych objawiających się lękami, bezsennością i dyskomfortem psychicznym, w związku, z czym skorzystała z pomocy psychologa. Warto jednak podkreślić, że o ile w początkowym okresie miały one wpływ na życie społeczne i osobiste powódki, upośledzając jej funkcjonowanie, później stopniowo ustępowały. Aktualnie całkowicie ustąpiły i w przyszłości jest mało prawdopodobne, aby pojawiły się owe następstwa wypadku związane ze zdrowiem psychicznym. Powódka nie wymaga również terapii psychologicznej ani leczenia psychiatrycznego. Skład orzekający wziął także pod uwagę uraz klatki piersiowej oraz uraz głowy, które nie spowodowały u powódki jakichkolwiek następstw funkcjonalnych, a co za tym idzie trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Jej stan neurologiczny również jest prawidłowy. Sąd miał również na względzie, że powódka była niezdolna do pracy przez okres około 1,5 miesiąca oraz że czasami nadal odczuwa bóle kręgosłupa, przez co zażywa leki przeciwbólowe. Znamienne było również to, że powódka nie wymaga już żadnej pomocy. Wróciła do pracy, sama prowadzi dom i sama prowadzi samochód, chociaż w trakcie jazdy zarówno jako kierowca czy pasażer, odczuwa lęk. Nie ma też już kłopotów ze snem. Powyższe nie zmienia jednak faktu, iż zaburzenia adaptacyjne trwały na tyle długo, aby stwierdzić u powódki z tego tytułu długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1% (poz. 10a tabeli uszczerbkowej). Dodatkowo skład orzekający miał na względzie, że uraz kręgosłupa szyjnego i związany z nim zespół bólowy szyjny pourazowy spowodował przy tym: według biegłego ortopedy trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 5% (poz. 94a tabeli uszczerbkowej), zaś według biegłego neurochirurga długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 5% (poz. 89a i 94a tabeli uszczerbkowej). Dla w miarę obiektywnej oceny odpowiadającej rzeczywistemu stanu rzeczy bardziej prawidłowym jest jednak określenie 5% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu łącznie z poz. 89a i 94a tabeli uszczerbkowej. Uszczerbek na zdrowiu powódki określony przez tych dwóch biegłych jest przy tym uszczerbkiem tożsamym i niewłaściwym jest sumaryczne dodawanie przez powódkę 5% uszczerbku z poz. 89a i 5% uszczerbku z poz. 94a.

W tych okolicznościach, charakter i trwałość obrażeń oraz długość i umiarkowany stopień uciążliwości leczenia powódki, a także jego wpływ na różne aspekty jej życie świadczą o umiarkowanym natężeniu doznanej przez nią krzywdy, co uzasadnia przyznanie jej zadośćuczynienia w kwocie 10 000,00 zł. Mając, więc na względzie, że powódka otrzymała już kwotę 4 000,00 zł, należało zasądzić na jej rzecz dodatkowo kwotę 6 000,00 zł i oddalić dalej idące powództwo.

W tym miejscu należy podkreślić, że przedstawione powyżej istotne okoliczności faktyczne sprawy zostały ustalone na podstawie dowodów z dokumentacji medycznej dołączonej przez powódkę do pozwu oraz znajdującej się w aktach szkody strony pozwanej, opinii biegłych sądowych, a także zeznań świadka M. T. oraz przesłuchania powódki. Wskazane dowody, w ocenie Sądu, stanowią wiarygodne źródło informacji o wynikających z nich faktach, gdyż w toku procesu nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważałyby zaufanie do ich rzetelności i zgodności z prawdą.

W pozwie i w piśmie rozszerzającym powództwo powódka wystąpiła dodatkowo z żądaniem zasądzenia na jej rzecz odsetek ustawowych liczonych od kwoty 4 000,00 zł od dnia 22 marca 2012 roku do dnia zapłaty i od kwoty 7 000,00 zł od dnia doręczenia pozwanej Spółce pisma rozszerzającego powództwo, tj. od dnia 25 lutego 2014 roku.

Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu § 1 tego artykułu wynika, bowiem, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się, przeto zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 roku, I CRN 121/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 21). Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze świadczeniem. Z mocy przepisów art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba, że obowiązek jego spełnienia wynika z właściwości zobowiązania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 1995 roku, I ACr 592/95, OSA 1996, nr 10, poz. 48). Na koniec należy wskazać, iż na mocy przepisu art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Zgodnie, z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ustęp 2 tegoż artykułu stanowi natomiast, że w przypadku, gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W świetle opisanych regulacji prawnych należało przyjąć, że świadczenie z tytułu naprawienia szkody dochodzone od zakładu ubezpieczeń jest świadczeniem terminowym. Wedle tych przepisów zakład ubezpieczeń jest obowiązany wypłacić zadośćuczynienie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie, a w późniejszym terminie tylko wówczas, gdy nie jest w stanie wcześniej wyjaśnić okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie pozwana Spółka nie udowodniła, że istniały przeszkody uniemożliwiające wyjaśnienia w ciągu 30 dni okoliczności koniecznych do ustalenia jej odpowiedzialności albo wysokości świadczenia należnego powódce, pomimo działań podejmowanych ze szczególną starannością (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 roku, V CSK 38/11, LEX nr 1129170; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2009 roku, II CSK 257/09, LEX nr 551104). Tym samym powinna spełnić świadczenia przysługujące powódce w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o szkodzie niemajątkowej.

Nie ulega wątpliwości, że powódka zawiadomiła stronę pozwaną o przedmiotowym zdarzeniu w dniu 22 lutego 2012 roku, kiedy zażądała z tego tytułu zadośćuczynienia w kwocie 9 000,00 zł. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła zadośćuczynienie w łącznej kwocie 4 000,00 zł, a tym samym opóźniła się z zapłatą na rzecz powódki dalszego zadośćuczynienia, gdyż powinna je wypłacić do dnia 22 marca 2012 roku. Od dnia następującego po tej dacie tj. od dnia 23 marca 2012 roku należały się, więc powódce odsetki ustawowe od kwoty 5 000,00 zł. Mając, jednak na uwadze, że powódka w tym zakresie liczyła odsetki od kwoty 4 000,00 zł, a Sąd jest związany żądaniem pozwu (art. 321 § 1 k.p.c.), należało zasądzić odsetki ustawowe od dnia 23 marca 2012 roku od kwoty 4 000,00 zł. Odnośnie dalszej kwoty zasądzonego zadośćuczynienia w wysokości 2 000,00 zł należy wskazać, że powódka wystąpiła o zasądzenie odsetek ustawowych od tej kwoty od dnia doręczenia pozwanej Spółce pisma rozszerzajacego powództwo, co nastąpiło w dniu 25 lutego 2014 roku. Biorąc jednak pod uwagę fakt, iż strona pozwana mogła spełnić to roszczenie dopiero w momencie odbioru tego pisma, należało uznać, że pozwana Spółka popadła w opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia z dniem 25 lutego 2014 roku, zaś od następnego dnia tj. od dnia 26 lutego 2014 roku należały się powódce odsetki ustawowe od kwoty 2 000,00 zł.

W niniejszej sprawie na rozprawie w dniu 07 kwietnia 2014 roku pełnomocnik powódki oświadczył, iż cofa pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. Zgodnie zaś z przepisem art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia, aż do wydania wyroku. Należy przy tym podkreślić, że cofnięcie pozwu może dotyczyć całego żądania, jak też tylko jego części (K. Piasecki, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, tom I, Warszawa 1996, s. 725). Jednocześnie należy podkreślić, że stosownie do przepisu art. 203 § 4 k.p.c. sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W tym przypadku jednak takie przesłanki, w ocenie Sądu, nie zachodziły. Zgodnie z kolei z przepisem art. 355 § 1 k.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Dlatego też, w oparciu o powołane przepisy, Sąd umorzył postępowanie w części dotyczącej żądania ustalenia.

W pozostałym zakresie, powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Z tych względów, na podstawie wskazanych przepisów, Sąd orzekł jak w punktach I, II i III wyroku.

Zgodnie zaś z przepisami art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach, od pisma wniesionego w sprawie o prawa majątkowe, w której wartość sprawy nie da się ustalić w chwili jej wszczęcia, przewodniczący określa opłatę tymczasową w granicach od 30 do 1000 zł. Ustęp 3 tego artykułu stanowi natomiast, że w orzeczeniu kończącym postępowanie w pierwszej instancji sąd określa wysokość opłaty ostatecznej, która jest bądź opłatą stosunkową, obliczoną od wartości przedmiotu sporu ustalonej w toku postępowania, bądź opłatą określoną przez sąd, jeżeli wartości tej nie udało się ustalić, przy czym w tym ostatnim wypadku opłatę ostateczną sąd określa w kwocie nie wyższej niż 5000 zł, mając na względzie społeczną doniosłość rozstrzygnięcia i stopień zawiłości sprawy. Uznając, że niniejsza sprawa nie była zbyt zawiła i społecznie doniosła, Sąd ustalił opłatę ostateczną od żądania ustalenia na kwotę 100 zł.

Mając powyższe na względzie, na podstawie wskazanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku.

Odnośnie rozliczenia kosztów procesu poniesionych przez strony należy na wstępie wskazać, że zgodnie z przepisami art. 98 § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W świetle opisanych powyżej zasad, do kosztów procesu poniesionych przez powódkę należało zaliczyć: wynagrodzenie reprezentującego ją radcy prawnego w kwocie 600 zł (§ 6 pkt 3 w zw. z § 4 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) /Dz. U. z 2013 r., poz. 490, t.j./), opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłatę od pozwu w kwocie 300 zł, koszty dojazdu na 5 rozpraw (5 x 120 km x 0,83580) w kwocie 501,48 zł oraz wydatki na wynagrodzenie biegłych w kwocie 2 259,50 zł, co daje łącznie kwotę 3677,98 zł.

Z kolei na koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną składało się wyłącznie wynagrodzenie adwokata w kwocie 600 zł.

Wedle przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Taka też sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, gdyż powódka wygrała sprawę w 54,55 %, natomiast strona pozwana w 45,45 %. Oznacza to, że powódce z tytułu kosztów procesu należał się zwrot kwoty 2 006,34 zł

(3 677,98 zł x 54,55 %), a stronie pozwanej kwoty 272,70 zł (600 zł x 45,45 %). Po ich rozliczeniu, z tytułu kosztów procesu strona pozwana powinna zapłacić na rzecz powódki kwotę 1 733,64 zł (2 006,34 zł – 272,70 zł).

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie V sentencji.

Orzeczenie o kosztach sądowych (punkt VI wyroku) oparto natomiast na przepisach art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. Zgodnie, bowiem z przepisem art. 113 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, a więc w tym przypadku przepisu art. 100 k.p.c. W związku z tym, że Skarb Państwa poniósł wydatki związane z opłatą stosunkową od rozszerzonego powództwa w kwocie 350 zł, Sąd nakazał powódce uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 159,07 zł (350 zł x 45,45 %) tytułem części tych kosztów, a stronie pozwanej kwotę 190,93 zł (350 zł x 54,55 %).