Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze Doroty Kaczmarczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 17 XI 2014r. i 19 II 2015r. sprawy

A. S.,

syna M. i T. z d. B.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 26 marca 2014 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,27 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki R. nr rej. (...),

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

2.  w dniu 26 marca 2014 roku w J. woj. (...) działając wbrew ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 9,86 g, której to posiadanie jest zabronione przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 13 IV 2011 roku o sygn. akt II K 239/11 za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 17 I 2011 roku do 9 I 2011 roku i od 2 III 2012 roku do 11 III 2013 roku,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 178 a § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 178 a § 1 k.k., wymierza mu karę 3 ( trzech ) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku;

III.  oskarżonego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, że posiadał on środek odurzający w okresie od 24 do 26 marca 2014r., tj. występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 62 ust. 1 tej ustawy, wymierza mu karę roku i 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, orzeka przepadek środka odurzającego – marihuany – opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz 612/14 Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze;

V.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., łączy orzeczone wobec oskarżonego w pkt I i III części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierza mu łączną karę roku i 8 ( ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k., na poczet orzeczonej wobec oskarżonego łącznej kary pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania w sprawie w dniu 26 marca 2014r.;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 886/14

UZASADNIENIE

24 marca 2014 roku A. S. kupił 9,86 grama marihuany. Miał ją przy sobie przez kolejne dwa dni. W nocy z 25 na 26 marca 2014 roku pił piwo. Następnie – już po północy - kierował samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po ulicach (...). Miał wówczas 0,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

( dowód: częściowo wyjaśnienia A. S. k. 21 -22 i 101,

notatka urzędowa k. 1,

protokół badania trzeźwości k. 2,

protokół zatrzymania k. 4,

protokół przeszukania k. 5-7,

protokół użycia testera k. 8,

protokół ważenia k. 9 )

A. S. był wcześniej skazywany za przestępstwa. Jest uzależniony od marihuany. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z 13 kwietnia 2011 roku w sprawie II K 239/11, za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., został skazany na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 2 III 2012 roku do 11 III 2013 roku.

( dowód: dane o karalności k. 96-97,

odpisy wyroków k. 44-46 i 48-49,

kopia historii choroby k. 112-113,

kwestionariusz k. 121-131 )

Oskarżony od początku przyznawał się do popełnienia zarzucanych czynów. W toku dochodzenia wyjaśnił, iż w nocy z 25 na 26 marca 2014 roku pił piwo, następnie prowadził samochód po ulicy (...) w J.. Nigdy nie miał prawa jazdy. W czasie kontroli ujawniono przy nim torbę z marihuaną, którą znalazł wcześniej tego dnia. Oskarżony zaprzeczył, aby ją zażywał. Wyjaśnił, że wcześniej używał tego środka.

Przed Sądem oskarżony podał, że marihuanę kupił od przypadkowej osoby dwa dni przed zatrzymaniem. 26 marca 2014 roku odwiózł kolegę do K. i wracał samochodem do miejsca zamieszkania przy ul. (...) w J.. Jechała z nim K. B.. A. S. przyznał, że jest uzależniony od narkotyków i oświadczył, że podjął terapię odwykową.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim były konsekwentne. Dotyczy to jego wiedzy o tym, że 26 marca 2014 roku miał przy sobie marihuanę, że tego dnia kierował samochodem, po tym, jak wcześniej pił piwo. Znajdują one w tych kwestiach pełne poparcie w pozostałych dowodach. W części, w której jego twierdzenia były wewnętrznie sprzeczne, oparto się na relacji złożonej na rozprawie. Podany wówczas opis wejścia w posiadanie marihuany jest z pewnością zgodny z zasadami doświadczenia życiowego, czego nie można powiedzieć o wcześniejszych wyjaśnieniach, iż worek z tą substancją oskarżony znalazł i od razu zorientował się, z czym ma do czynienia. A. S. nie miał powodu, by nieprawdziwie twierdzić, że środek kupił dwa dni przed kontrolą drogową, a więc tę wersję przebiegu wypadków uznano za wiarygodną. Twierdzenia oskarżonego, że nie jest uzależniony od narkotyków zostały skonfrontowane z wynikami badania przez terapeutę uzależnień. Stąd za wiarygodne uznano późniejsze przyznanie przez A. S., że cierpi na nałóg związany ze środkami odurzającymi.

Podstawą ustaleń faktycznych w sprawie uczyniono też dowody z dokumentów: dokumentacji kontroli oskarżonego – notatki urzędowej, protokołu badania jego trzeźwości, protokołu zatrzymania, protokołu przeszukania, protokołu użycia testera oraz protokołu ważenia – jak również danych o jego karalności, odpisów wyroków, które go dotyczyły, kopii historii jego choroby, a także kwestionariusza z zebrania informacji przez terapeutę uzależnień. Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich rzetelności nie kwestionowano w toku postępowania.

Oskarżony potwierdził, iż to on od 24 do 26 marca 2014 roku zatrzymywał przy sobie torbę z suszem roślinnym, ujawnionym przez funkcjonariuszy Policji oraz, że to on prowadził samochód marki R. o numerze rejestracyjnym (...) 26 marca 2014 roku około godziny 1:00 po ulicach (...). Jest to zgodne z innymi dowodami zebranymi w sprawie. Stąd sprawstwo oskarżonego w odniesieniu do tych zachowań było niewątpliwe.

Z ustaleń faktycznych Sądu wynika, iż A. S. 24 marca 2014 roku kupił 9,86 grama marihuany. Miał ją przy sobie do 26 marca 2014 roku. Jest to środek odurzający w rozumieniu ustawy z 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Oskarżony nie miał uprawnienia do jego posiadania. Stąd jego zachowanie należało zakwalifikować z art. 62 ust. 1 wspomnianej ustawy. Nadto oskarżony był wcześniej karany za czyn tego samego rodzaju – występek z art. 62 ust. 2 ustawy w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę pozbawienia wolności przekraczającą 6 miesięcy, którą odbył w wymiarze ponad pół roku krócej, niż 5 lat przed obecnie ocenianym zachowaniem. Należało przyjąć, że działał w warunkach, o których mowa w art. 64 § 1 k.k.

Nadto 26 marca 2014 roku oskarżony kierował samochodem marki R. po ulicach (...). Stanowiło to udział w ruchu lądowym polegający na prowadzeniu pojazdu mechanicznego. Oskarżony w tym czasie miał 0,27 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co oznacza, że znajdował się w stanie nietrzeźwości, o którym mowa w art. 115 § 16 pkt 2 k.k. Jego zachowanie należało więc zakwalifikować z art. 178a § 1 k.k.

Oskarżony w czasie zdarzenia nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Nie miał wpływu na tę ocenę stan jego upojenia, skoro sprawca wprawił się w ten stan dobrowolnie, znając działanie przyjętego alkoholu. Z tego powodu zawinienie oskarżonego było zdaniem Sądu niewątpliwe.

Z podanych przyczyn oskarżonego uznano za winnego tego, że:

- w dniu 26 marca 2014 roku w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,27 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód marki R. nr rej. (...), to jest występku z art. 178a § 1 k.k.;

- w okresie od 24 do 26 marca 2014 roku w J. woj. (...) działając wbrew ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał przy sobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 9,86 g, której to posiadanie jest zabronione przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 13 IV 2011 roku o sygn. akt II K 239/11 za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 17 I 2011 roku do 9 I 2011 roku i od 2 III 2012 roku do 11 III 2013 roku,

to jest występku z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego z art. 62 ust. 1 ustawy z 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. oceniono jako znaczną. Ma na to wpływ ilość posiadanego przez sprawcę narkotyku, pozwalająca na kilkadziesiąt odurzeń, jak również przechowywanie go przez okres dwóch dni. Zmniejsza wagę czynu rodzaj środka, którym władał oskarżony, o stosunkowo niewielkiej sile odurzania i uzależniania, a także chęć wykorzystania go na własne potrzeby, a więc bez zagrażania zdrowiu innych osób. Pomniejsza nieco społeczną szkodliwość występku fakt, iż A. S. był uzależniony od narkotyków, a więc popełnione przez niego przestępstwo miało służyć zaspokojeniu potrzeb związanych z nałogiem. Podkreślić należy jednak, iż posiadana istotna ilość narkotyku przekraczała znacznie jego miarę niezbędną do uzyskania nawet kilku odurzeni, a więc była znacznie większa niż ta, niezbędna do bieżącego funkcjonowania osoby uzależnionej.

Społeczną szkodliwość drugiego z czynów oskarżonego oceniono jako przeciętną. Zwiększa ją przewożenie przez sprawcę pasażerów oraz stosunkowo długa trasa, jaką przebył. Zmniejsza ją natomiast nocna pora, gdy kierowanie przez niego samochodem nie było tak niebezpieczne z uwagi na słaby ruch oraz niewielkie stężenie alkoholu w jego organizmie, nieznacznie jedynie przekraczające granicę, ustanowioną w art. 115 § 16 pkt 2 k.k.

Okolicznością obciążającą dla sprawcy był jego dotychczasowy tryb życia. Był wcześniej sześć razy karany za przestępstwa, w tym trzykrotnie za posiadanie narkotyków. Wymierzano mu kary pozbawienia wolności, które w większości odbywał. Jedynie w niewielkiej części znalazło to odbicie w kwalifikacji prawnej jednego z jego czynów. Określa go to jako sprawcę całkowicie zdemoralizowanego, odpornego na stosowane dotąd środki oddziaływania, w tym na kary izolacyjne. Wymaga to, by orzeczono wobec niego bezwzględną karę pozbawienia wolności i to w najwyższym możliwym wymiarze. Dodatkowo wniosek taki popiera fakt, iż obecnie ocenianych zachowań dopuścił się on w okresie próby związanym z warunkowym, przedterminowym zwolnieniem. Umożliwienie mu pozostawania na wolności pod warunkiem przestrzegania zasad porządku prawnego również nie doprowadziło zatem do poprawy jego postępowania.

Okolicznością łagodzącą, choć bez istotnego wpływu na wymiar kary dla oskarżonego, była jego postawa w czasie procesu. Przyznał się on wówczas do zarzucanych czynów, wyjaśnił okoliczności ich popełnienia. Należy jednak podkreślić, iż po ujawnieniu jego zachowań, ich zasadniczy obraz był jasny, niezależnie od wyjaśnień oskarżonego. Należy jednak przyjąć, iż pojmował on niewłaściwość swojego zachowania i chciał szybko ponieść jego konsekwencje.

Z podanych powodów oskarżonemu za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jest ona stosowna do wagi czynu, dotychczasowy tryb życia sprawcy sprawia, że kara w niższym wymiarze byłaby nieskuteczna, nie stanowiłaby odczuwalnej dolegliwości dla A. S.. Za czyn z art. 178a § 1 k.k. wymierzono natomiast oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Opisana osobowość sprawcy wyklucza zastosowanie wobec niego kary łagodniejszego rodzaju. Kara 3 miesięcy pozbawienia wolności oddaje wagę czynu, będzie w stanie odstraszyć A. S. od podobnych zachowań w przyszłości.

Po wymierzeniu oskarżonemu za zbiegające się przestępstwa kar tego samego rodzaju, Sąd zobowiązany był do orzeczenia wobec niego łącznej kary pozbawienia wolności. Przy określaniu jej wymiaru Sąd miał na uwadze zbieżność czasową obu czynów, ale też ich całkowitą odmienność przedmiotową. Tylko przypadek sprawił, że zostały wykryte w tym samym czasie. Stąd przy określaniu wysokości kary łącznej sięgnięto po zasadę asperacji, bliższej kumulacji niż absorpcji i orzeczono ją w wymiarze roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na jej poczet, na podstawie art. 63 § 1 k.k., zaliczono okres zatrzymania oskarżonego w sprawie w dniu 26 III 2014 roku.

Za czyn z art. 178a § 1 k.k. Sąd zobowiązany był orzec wobec oskarżonego, zgodnie z art. 42 § 2 k.k., zakaz prowadzenia pojazdów. Jego zakresem objęto pojazdy mechaniczne w ruchu lądowym, a więc pojazdy w rodzaju tego, jakim sprawca poruszał się w czasie zdarzenia. Wymiar zakazu, biorąc pod uwagę niewielki stopień zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, jako spowodował dla osób nieznających jego stanu, określono na rok.

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z 29 VII 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, orzeczono przepadek marihuany, znalezionej przy oskarżonym.

Ze względu na to, że A. S. nie posiada majątku, a utrzymuje się z prac dorywczych z wynagrodzeniem 500-600 złotych miesięcznie, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.