Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Kz 157/15

POSTANOWIENIE

Dnia 28 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział IV Karny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Almert (spraw.)

Sędziowie : SSO Kazimierz Wilczek

SSR (del.) Katarzyna Kaczmara

Protokolant : prot. Kamil Cerek

przy udziale Marka Stanka Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w sprawie

Ł. D.

oskarżonego o przestępstwo z art. z art. 223 § 1 kk

zażalenia oskarżyciela publicznego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Wieliczce z dnia 3 lutego 2015 r. w sprawie II K 297/14

w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 437 § 2kpk

p o s t a n a w i a:

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu, celem rozpoznania sprawy na rozprawie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy, na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk i art. 339 § 3 pkt 1 kpk, umorzył postępowanie karne przeciwko Ł. D. o przestępstwo z art. z art. 223 § 1 kk uznając, że zarzucone mu zachowanie nie spełnia znamion ww. przestępstwa.

Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się oskarżyciel publiczny i zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 11 § 1 kpk i 17 § 1 pkt 2 kpk i art. 339 § 3 pkt 1 kpk, wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji, w celu przeprowadzenia rozprawy.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Zażalenie prokuratora okazało się zasadne, a podniesionych w nim argumenty trafne. I dlatego jego rozpoznanie musiało skutkować uchyleniem zaskarżonego postanowienia oraz przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu celem przeprowadzenia postępowania jurysdykcyjnego.

Pogląd prawny wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia był oczywiście błędny. Granice orzekania Sądu wyznacza określone zdarzenie faktyczne będące przedmiotem skargi – a nie jego ocena karnoprawna dokonana przez oskarżyciela. Ta bowiem ma charakter wstępny i nie jest wiążąca dla Sądu na etapie postępowania jurysdykcyjnego.

Dlatego jako nieprawidłowe należało uznać stanowisko Sądu Rejonowego, jakoby analizowanie inkryminowanego zdarzenia pod kątem innej kwalifikacji prawnej, miało stanowić wyjście poza granice aktu oskarżenia. Zgodnie z treścią art. 8 kpk Sąd samodzielnie rozstrzyga zagadnienia faktyczne i prawne. Kwestia kwalifikacji zarzuconego oskarżonemu czynu niewątpliwie jest zaś zagadnieniem prawnym. Dlatego Sąd jest nie tylko uprawniony, ale i zobligowany do rozważenia takiego rodzaju okoliczności, przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie.

Z kolei umorzenie postępowania karnego z powodu przesłanki wskazanej w art. 17 § 1 pkt 2 kpk może bowiem nastąpić tylko wówczas gdy doszło do popełnienia czynu lecz zarzucone oskarżonemu zachowanie w ogóle nie wypełnia znamion żadnego typu czynu zabronionego. Gdyby racjonalny ustawodawca chciał zawęzić zakres oceny dokonywanej przez pryzmat tego przepisu, posłużyłby się bowiem wyrażeniem: „nie zawiera znamion zarzuconego czynu zabronionego”, w miejsce obecnego „nie zawiera znamion czynu zabronionego”.

W konsekwencji aby dokonywać oceny znamienności zachowania oskarżonego przed rozpoczęciem przewodu sadowego, koniecznym jest by zachowanie to było bezsporne i pozwalało na zdekodowanie wszystkich relewantnych prawnie okoliczności (w tym zamiaru).

Tymczasem zdarzenie historyczne, którego dotyczy niniejsze sprawa jawi się jako sporne, co do jego przebiegu. Wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania części świadków są sprzeczne z jego opisem dokonanym przez oskarżyciela.

Skoro zaś przewód sądowy nie rozpoczął się i nie przeprowadzono postępowania dowodowego – niedopuszczalnym było czynienie żadnych ocen i ustaleń faktycznych w tym przedmiocie. W konsekwencji czego, nie zachodziła możliwość orzekania na zasadzie art. 339 § 3 pkt 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 kpk, gdyż istniejące wątpliwości co do istoty sprawy, należało wyjaśnić w toku rozprawy.

Natomiast nie doszło w niniejszej sprawie do obrazy art. 11 § 1 kpk, albowiem przepis ten nie był podstawą zakwestionowanego orzeczenia. Również argumentacja przytoczona na uzasadnienie tego zarzutu nie odpowiadała treści w. przepisu – co wskazują na omyłkę autora zażalenia. Jednakże niezależnie od niej ww. okazały się trafne i zostały przez Sąd Odwoławczy uwzględnione – o czym była mowa już na wstępie.

Z powyższych powodów, w myśl art. 437 § 2, Sąd Odwoławczy uchylił postanowienie Sądu Rejonowego i przekazał niniejsza sprawę temu Sądowi celem przeprowadzenia postępowania karnego, na rozprawie. Dopiero po jej zamknięciu Sąd I Instancji ustali stan faktyczny w zgodzie z zasada prawdy materialnej i dokona wartościowania karnoprawnego.

SSO Kazimierz Wilczek SSO Andrzej Almert SSR (del.)Katarzyna Kaczmara

(...)

1.  (...)

2.  (...).

(...)

(...)

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13