Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Arczyński

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Marii Charnickiej

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2015 roku

sprawy P. P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju X Zamiejscowy Wydział Karny

z siedzibą w Pińczowie

z dnia 13 listopada 2014 roku sygn. akt X K 265/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego P. P. tytułem kosztów sądowych za II instancję kwotę 220 (dwieście dwadzieścia) złotych.

Sygn.akt. 204/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Busku – Zdroju Wydział Zamiejscowy w Pińczowie wyrokiem z dnia 13 listopada 2014 roku sygn. IX K 265/14 uznal oskarżonego P. P. winnym tego, że w dniu 25 sierpnia 2014 roku w K. kierując w ruchu lądowym samochodem osobowym marki N. (...) o nr rej. (...) znajdował się w stanie nietrzeźwości na poziomie 0,76 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 178a § 1 kk i na mocy tegoż przepisu w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył mu karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych ustalając wysokość 1 stawki dziennej na kwotę 20 złotych; na podstawie art. 42 § 2 kk i art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego P. P. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat; na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego środka karnego zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 25 sierpnia 2014 roku; zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelacje od tego wyroku wywiodła obrońca oskarżonego zarzucając:

- naruszenie oprawa materialnego tj. art. 42 § 2 kk poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie a w konsekwencji orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, niż ten do którego należał pojazd prowadzony przez oskarżonego,

- rażącą niewspółmierność orzeczonego środka karnego w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz winy oskarżonego, a tym samym nie rozważenie przez Sąd I instancji wszystkich dyrektyw wymiaru kary, o których mowa w art. 53 kk.

Podnosząc te zarzuty wniosła o:

- zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów do kierowania którymi potrzebne jest prawo jazdy kategorii B na okres 1 roku,

ewentualnie

- uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Busku-Zdroju X Zamiejscowemu Wydziałowi karnemu z siedzibą w Pińczowie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja w stopniu oczywistym nie jest zasadna.

Z jej treści wynika, iż skarżąca kwestionuje wyłącznie zawarte w zaskarżonym wyroku orzeczenie w zakresie wymierzonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie podważając prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych ustalonej zasady odpowiedzialności oskarżonego ani wymiaru kary zasadniczej.

Sąd Rejonowy orzeczenie o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oparł o przepis art. 42 § 2 kk. Przepis ten obligując Sąd do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia mechanicznych, daje temu Sądowi prawo wyboru albo do orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo do orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju.

W rozpatrywanym przypadku Sąd Rejonowy orzekając oskarżonemu zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych swoje stanowisko uzasadnił wskazując okoliczności, które rozstrzygając w ten sposób wziął pod uwagę, a których istnienia skarżąca nie kwestionuje. Zasadnie przy tym Sąd Rejonowy podkreślił, iż stan nietrzeźwości oskarżonego ponad trzykrotnie przekroczył dopuszczalną normę o której mowa w przepisie art. 115 § 16 kk, słusznie uznając, iż w takiej sytuacji stopień zagrożenia bezpieczeństwa ruchu stworzony przez oskarżonego jest znaczny, słusznie również zauważając, iż nie ma w sprawie okoliczności, które uzasadniałyby ograniczenie orzeczonego zakazu do wybranego rodzaju pojazdów. Stanowisko takie w niczym nie narusza analizowanego przepisu.

Zauważyć należy, iż wyrażony w apelacji pogląd oparty został na tezie sformułowanej przez Sąd Najwyższy w zupełnie innym stanie faktycznym nie przystającym do rozpatrywanego. W żadnym zatem zakresie Sąd Rejowy nie naruszył reguł wynikających z art. 42 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku obszernie odniósł się zarówno do wymiaru kary zasadniczej jak i środka karnego, szczegółowo analizując na tle dokonanych ustaleń dyrektywy wynikające z treści przepisu art. 53 § 1 kk. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw aby uznać w tej mierze zasadność argumentacji zawartej w apelacji i uznać stanowisko Sądu Rejonowego za naruszające ustawowe dyrektywy wymiaru kary.

Z tych przyczyn na zasadzie art. 437 § 1 kpk, 626 § 1 kpk, 627 kpk oraz art. 3 ust.1 i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych orzekł jak w wyroku.

SSO Wojciech Arczyński