Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa: E. G.

przeciwko: K. G.

o zapłatę 3.500,00 zł

na skutek sprzeciwu pozwanej od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 30.09.2014 r. sygn. akt V GNc 1215/14 upr, który utracił moc w całości

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.500,00 zł (trzy tysiące pięćset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 500,00 zł od dnia 01.09.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.10.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 03.11.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.12.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.01.2012 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.03.2012 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 28.03.2012 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 100,00 zł tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V GC upr 710/14

UZASADNIENIE

E. G. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P. P.H.U. (...) w pozwie skierowanym przeciwko K. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) K. G. wniósł o zapłatę kwoty 3.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot :

- 500,00 zł od dnia 01.09.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.10.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 03.11.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.12.2011 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.01.2012 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 01.03.2012 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 28.03.2012 r. do dnia zapłaty

oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, iż strony w dniu 09.03.2009 r. zawarły umowę najmu lokalu użytkowego położonego w Z. przy ul. (...) na czas określony do dnia 02.03.2011 r. i przedłużyły ją następnie do dnia 30.03.2012 r. W lokalu tym pozwana prowadziła działalność gospodarczą pod firmą (...) w zakresie poprawy kondycji fizycznej i solarium. Pozwana nie uregulowała czynszu za najem lokalu wynikającego z faktur VAT w kwotach każda po 500,00 zł brutto z terminami zapłaty w następujących dniach : 31.08.2011 r., 30.09.2011 r., 02.11.2011 r., 30.11.2011 r., 31.12.2011 r., 29.02.2012 r., 27.03.2012 r. Powód wskazał, że wzywał pozwaną do zapłaty zaległości jednakże bezskutecznie.

Dnia 30 września 2014 roku Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt V GNc upr 1215/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu.

Pozwana w wywiedzionym sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 33-36) zaskarżyła opisany nakaz zapłaty w całości wnioskując o oddalenie powództwa i zwrot kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła zarzut przedawnienia i ponadto stwierdziła, że płatności objętych pozwem dokonywała do rąk córki powoda - I. G. osobiście lub za pośrednictwem swojej pracownicy M. C..

W piśmie procesowym z dnia 12.12.2014 r. (k.41) ustosunkowując się do sprzeciwu pozwanej od nakazu zapłaty powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Podczas rozprawy z dnia 19.03.2015 r. pozwana reprezentowana przez adwokata wniosła dodatkowo o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600,00 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Obie strony w dacie zawarcia umowy najmu były przedsiębiorcami.

(wydruk z CEIDG k.16-17, bezsporne)

Strony w dniu 09.03.2009 r. zawarły umowę najmu lokalu użytkowego położonego w Z. przy ul. (...) na czas określony do dnia 02.03.2011 r. przedłużony następnie umową ustną do dnia 30.03.2012 r. Strony ustaliły czynsz najmu za okres od sierpnia 2011 r. do końca marca 2012 r. w kwocie brutto 500,00 zł. Pełnomocnikiem powoda w zakresie wykonywania tejże umowy była jego córka – I. G.. Zajmowała się inkasowaniem czynszu najmu i wystawianiem faktur VAT w imieniu powoda.

W najmowanym lokalu znajdującym się na piętrze pozwana prowadziła działalność usługową pod firmą (...). Jej pracownicą była M. C.. Na parterze pod lokalem zajmowanym przez pozwaną znajdował się inny lokal użytkowy stanowiący własność powoda, który na skutek powodzi w dniu 07.08.2010 r. został zalany i nie była w nim prowadzona działalność gospodarcza.

Powód wystawiał faktury VAT tytułem czynszu najmu. Jeżeli pozwana zapłaty dokonywała gotówką wystawiany był dowód KP oraz w treści faktury widniał zapis „zapłacono gotówką”.

Pozwana nie uregulowała czynszu za najem lokalu w okresie od sierpnia 2011 r. do końca marca 2012 r. w kwocie brutto 500,00 zł za każdy miesiąc. Miała zgodnie z ustaleniami stron regulować czynsz gotówką. Powód tym tytułem wystawił faktury VAT w kwotach każda po 500,00 zł brutto z terminami zapłaty w następujących dniach : 31.08.2011 r., 30.09.2011 r., 02.11.2011 r., 30.11.2011 r., 31.12.2011 r., 29.02.2012 r.,27.03.2012 r. w każdej z nich oznaczając formę płatności „gotówką”.

(umowa najmu k.14-15, wezwanie do zapłaty k.18-19, faktury VAT k.21-27, ewidencja przychodów k.71, pisma do Naczelnika US k.72, 73, zaświadczenie k.74, faktury VAT z dowodami KP k.75-97, zeznania świadków : M. C. k.65v, I. G. k.98-98v, przesłuchanie pozwanej k.65v-66 )

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W ocenie Sądu powód zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c. dowiódł w całości zasadność swojego roszczenia. Przedstawił bowiem wiarygodne dowody z dokumentów wskazujące na treść stosunku zobowiązaniowego łączącego strony oraz faktury VAT, dowody KP i wezwanie do zapłaty z których wynikała wysokość dochodzonej pozwem kwoty. Istotne przy tym jest, że wszystkie dowody z dokumentów zgromadzone w sprawie były spójne z treścią zeznań świadka I. G..

Sąd miał na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c., strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie nakłada zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, przy rozpoznawaniu sprawy rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Adresatem normy zawartej w art. 3 k.p.c. są strony a nie sąd, a zatem co do zasady nie można zarzucać, iż sąd go naruszył ( vide : wyrok S. A. w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r. I ACa 1457/2003). Zważyć przy tym należało, że artykuł 6 k.c. dopuszcza możliwość rozstrzygnięcia przez sąd sporu także wtedy, gdy strona obarczona ciężarem dowodu nie udowodni faktów, z których wywodzi skutki prawne. Powyższe jest zgodne z obecnymi tendencjami w ukształtowaniu kontradyktoryjnego postępowania sądowego ( vide : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r. II CSK 22/2007).

Zdaniem Sądu zaoferowane przez pozwaną w niniejszym postępowaniu dowody nie doprowadziły do udowodnienia jej stanowiska. Sąd miał bowiem na względzie, że inicjatywa dowodowa pozwanej sprowadzała się do wniosku o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadka M. C. i przesłuchania stron. Wnioskowane dowody zostały przeprowadzone przez Sąd i nie wskazywały one w ocenie Sądu na zasadność sprzeciwu od nakazu zapłaty. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanej jakoby należności czynszowe dochodzone pozwem zostały przez nią lub przez jej byłą pracownicę M. C. uregulowane w gotówce. Nie przedstawiła ona bowiem na te okoliczności żadnych wiarygodnych dowodów. Zdaniem Sądu przesłuchanie pozwanej nie było wystarczającym środkiem dowodowym na poparcie twierdzeń pozwanej. Wymieniona zeznawała bowiem subiektywnie będąc zainteresowaną w uzyskaniu korzystnego rozstrzygnięcia Sądu. Istotne przy tym jest, że jej twierdzeń w istocie nie potwierdziła świadek M. C. ponieważ w toku zeznań nie była ona w stanie jednoznacznie stwierdzić po okazaniu dowodów czy uregulowała płatności tytułem faktur VAT wskazywanych jej kolejno przez Sąd, a dotyczących roszczenia pozwu. Wysoki stopień ogólności twierdzeń świadka w zakresie w jakim podawała iż zdarzało się jej, że regulowała za pozwaną czynsz najmu w gotówce nie uprawniał Sądu do stwierdzenia, aby mogły stanowić one wystarczający dowód na spełnienie spornych świadczeń przez pozwaną. Świadek nie była w stanie podać dokładnych dat i okoliczności towarzyszących rzekomym płatnościom gotówkowym. Ponadto zeznała nieprawdę podając, iż płatności dokonywała bliżej nieokreślonym osobom pracującym w lokalu znajdującym się pod najmowanym przez pozwaną lokalem (płaciłam „na dole”), ponieważ powód po powodzi w 2010 r. nie prowadził tam działalności gospodarczej i nie przebywali tam jego pracownicy. Zatem zeznania tegoż świadka nie mogły świadczyć o uwolnieniu pozwanej od odpowiedzialności kontraktowej z tytułu płatności czynszu najmu za okres wskazany w pozwie. Sąd miał na uwadze, że pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów z dokumentów wskazujących na dokonywanie płatności gotówkowych, w tym nie była w stanie wylegitymować się dowodami KP, które zazwyczaj w obrocie gospodarczym są wystawiane przy wykorzystaniu takiej formy płatności (wystawiał je również powód). Elementarna dbałość o prowadzoną działalność gospodarczą oraz zasady doświadczenia życiowego wskazują natomiast na konieczność żądania potwierdzenia pisemnego dokonywanych wpłat gotówkowych. Ani więzi rodzinne, ani koleżeńskie nie zwalniają zdaniem Sądu z obowiązku dochowania tej minimalnej staranności w prowadzeniu swoich spraw. Do przedsiębiorców zaś winno stosować się wymogi podwyższonej staranności zgodnie z art. 355 § 2 k.c. czego pozwana winna być świadoma.

Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do przekonania, iż powód zasadnie - tj. zgodnie z umową stron i dyspozycją art. 659 § 1 k.c. - wystawił faktury VAT w kwotach każda po 500,00 zł brutto z terminami zapłaty w następujących dniach : 31.08.2011 r., 30.09.2011 r., 02.11.2011 r., 30.11.2011 r., 31.12.2011 r., 29.02.2012 r., 27.03.2012 r. Opiewały one na łączną kwotę 3.500,00 zł. Skoro pozwana nie uregulowała płatności wskazanych na tychże dokumentach należało zasądzić je na rzecz powoda.

Sąd nie podzielił zarzutu przedawnienia podniesionego przez pozwaną. Zważyć bowiem należało, że roszczenia z tytułu umowy najmu przedawniają się z upływem lat 3 zgodnie z art. 118 k.c. Najwcześniej wystawioną fakturą VAT przez powoda była faktura wymagalna dnia 01.09.2011 r., a zatem termin przedawnienia roszczenia nią objętego upływał z dniem 01.09.2014 r. Tymczasem pozew w niniejszej sprawie wniesiono do Sądu dnia 31.07.2014 r. Zatem mając na uwadze dyspozycję art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w zw. z art. 124 k.c. stwierdzić należało, że roszczenia powoda nie uległy przedawnieniu.

Wobec powyższego powództwo jako w pełni zasadne podlegało uwzględnieniu w całości. Stąd należało zasądzić jak w punkcie I wyroku.

Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem wskazanym w pozwie, albowiem daty tam podane odpowiadały terminom wymagalności wymienionym na dołączonych do pozwu fakturach VAT. Jak bowiem stanowi art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z § 2 tegoż przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (…).

W punkcie II wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 100,00 zł tytułem kosztów postępowania albowiem zgodnie z dyspozycją art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód poniósł koszty procesu w wysokości 100 zł albowiem uiścił w tej kwocie opłatę od pozwu.

Sąd podczas rozprawy dnia 19.03.2015 r. pominął dowód z przesłuchania powoda albowiem wymieniony prawidłowo wezwany na termin rozprawy celem przesłuchania nie stawił się i nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa zgodnie z art. 214 ¹ § 1 k.p.c.