Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów (spr.)

Sędziowie: SO Włodzimierz Suwała

SO Anita Jarząbek - Bocian

protokolant: asystent sędziego Karolina Sikorska

przy udziale oskarżyciela prywatnego A. W.

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2015 r.

sprawy Z. K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w W.

z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt IV K 1/13

zaskarżony wyrok uchyla i na podstawie art. 496 § 1 k.p.k. postępowanie karne wobec Z. K. – umarza, kosztami procesu za drugą instancję obciążając Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. B. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w sprawie o sygnaturze VI Ka 26/15

Z. K. został oskarżony o to, że w dniu 23.12.2012r na terenie posesji przy ul. (...) k w W., uderzył A. W. głową w twarz a potem jeszcze kilkakrotnie pięścią w głowę, w wyniku czego A. W. doznał złamania nosa, co naruszyło czynności narządów ciała na okres do 7 dni, tj. o przestępstwo z art. 157 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla w W. P. w W. wyrokiem z dnia 30 października 2014 roku po ustaleniu, że w dniu 23 grudnia 2012r. na terenie posesji przy ul. (...) w W. oskarżony Z. K. uderzył A. W. głową w twarz oraz pięścią w głowę, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci uderzenia głowy i złamania kości nosa, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała na czas do 7 dni, co wyczerpuje kwalifikację prawną czynu z art. 157 § 2 k.k. – na podstawie ar. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec Z. K. warunkowo umorzył na okres 2 lat próby, zaś na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. W. kwoty 165 (sto sześćdziesiąt pięć) złotych.

Sąd orzekł również o kosztach obrony z urzędu i obciążył oskarżonego kosztami procesu.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca Z. K., który na podstawie 444 k.p.k., art. 425 § 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżył go w całości, a na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającej na przyznaniu waloru wiarygodności i oparciu ustaleń faktycznych na zeznaniach oskarżyciela posiłkowego A. W. i świadka J. W. pomimo ich wzajemnej sprzeczności i niekonsekwencji oraz sprzeczności ze spójnymi i niezmienionymi od początku wyjaśnieniami Z. K. oraz brakiem potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym przez Sąd meriti błędnych ustaleń faktycznych, które doprowadziły do błędnego uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, pomimo, że oskarżony działał w obronie własnej;

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającej na nieuzasadnionej odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, pomimo, że znajdowały one częściowe potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym (nagrania z monitoringu, notatki służbowe funkcjonariuszy, informacje z centrum powiadamiania ratunkowego), przy czym Sąd nie przedstawił racjonalnych, logicznych i przeko0nujących powodów odmowy przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, co skutkowało dokonaniem przez Sad meriti błędnych ustaleń faktycznych, które doprowadziły do błędnego uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, pomimo, żer oskarżony działała w obronie koniecznej.

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie uchylenie zaskarżo0nego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie podlegała rozpoznaniu bowiem na rozprawie odwoławczej oskarżyciel prywatny – A. W. odstąpił, za zgodą oskarżonego, od prywatnego aktu oskarżenia, co skutkowało umorzeniem postępowania. Zgodnie z art. 496 § 1 k.p.k. postępowanie w sprawach z oskarżenia prywatnego umarza się za zgodą oskarżonego, jeżeli oskarżyciel prywatny odstąpi od oskarżenia przed prawomocnym zakończeniem postępowania. Odstąpienie od oskarżenia może zatem nastąpić w każdym stadium postępowania, także po wydaniu wyroku w I instancji oraz w toku postępowania odwoławczego i zmusza sąd, w dyspozycji którego sprawa wówczas pozostaje, do umorzenia postępowania. O ile jednak do odstąpienia od oskarżenia dochodzi po rozpoczęciu przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej, na umorzenie postępowania karnego musi wyrazić zgodę oskarżony. Przy czym, w odróżnieniu od sytuacji procesowej zaistniałej na skutek odstąpienia od środka odwoławczego (art. 432 k.p.k.), w sytuacji odstąpienia od oskarżenia Sąd nie bada, czy wystąpiły uprzednio przesłanki z art. 439 § 1 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., gdyż konsekwencją takiego odstąpienia staje się uchylenie wyroku i umorzenie postępowania z przyczyn formalnych.

Oskarżyciel prywatny, pouczony o konsekwencjach procesowych swojego oświadczenia woli – konsekwentnie twierdził, że między stronami doszło do pojednania, wobec czego nie popiera on swego aktu oskarżenia. Oskarżony, reprezentowany przez obrońcę, wyraził zgodę na umorzenie postępowania ( k. 180) .

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 496 § 1 k.p.k umorzył postępowanie karne wobec Z. K., kosztami procesu obciążając Skarb Państwa.

O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2002r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4, § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czyn­ności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy praw­nej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013r., poz. 461).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.