Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2014 roku w S.

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim

z dnia 8 lipca 2013 r., sygn. akt I C 434/11

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a.  w punkcie I. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 949 (dziewięćset czterdzieści dziewięć) złotych 29 (dwadzieścia dziewięć) groszy z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2010 roku i oddala powództwo w pozostałym zakresie;

b.  w punkcie III., IV. i V. ustala zasadę poniesienia przez strony kosztów procesu w ten sposób, iż stwierdza, że powód przegrał sprawę w zakresie odpowiadającym 89%, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu w Sądzie pierwszej instancji.

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 442 (czterysta czterdzieści dwa) złote 41 (czterdzieści jeden) groszy tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 1397/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 lipca 2013r. , sygn. akt I C 434/11 Sąd Rejonowy w Stargardzie Szczecińskim zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 5457,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 3859,16 zł od dnia 13 listopada 2009r. do dnia zapłaty, 1598,37 zł od dnia 11 marca 2010r. do dnia zapłaty ( punkt I. sentencji) ,oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt II. sentencji ), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 503,40 zł tytułem kosztów procesu (punkt II. sentencji) w punkcie IV. i V wyroku nakazał pobrać od stron postępowania na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Stargardzie Szczecińskim tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych odpowiednio od powoda kwotę 276zł , od pozwanego kwotę 414 zł.

Powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych:

W dniu 5 października 2009 r. pojazd osobowy marki R. (...) o nr rej. (...) stanowił własność Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. J. S., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą PATRYK zawarł w dniu 1 października 2005r. umowę dzierżawy wymienionego pojazdu. W ramach prowadzonej przez powoda działalności zajmował się handlem częściami zamiennymi m.in. do samochodów ciężarowych. Punkty handlowe powód prowadził w S., w S. i były one czynne w dni powszednie odpowiednio w godzinach od 8.00 do 18.00 i od godziny 7.00 do 18.00. Kontrahentami przedsiębiorstwa powoda były m.in. podmioty posiadające tabor nawet do 80 pojazdów. Powód świadczył na ich rzecz usługi, w tym usługi w zakresie transportu części zamiennych, także w soboty lub w niedziele. W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej przedsiębiorstwo powoda korzystało z dwóch samochodów marki R. (...) i samochodu marki r. (...) o nr rej. (...). W dniu 5 października 2009 r. doszło do zderzenia pojazdów, w wyniku którego pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony przez pojazd sprawcy szkody, który w dniu kolizji legitymował się polisą ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ich ruchem, w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Po kolizji, powód korzystał z usług holowniczych świadczonych na jego rzecz przez podmiot pod nazwą Blacharstwo-Mechanika- Lakiernictwo Samochodowe Z. K. z siedzibą w S. i w związku z tym poniósł wydatek w wysokości 163,97 złotych netto. W dniu 6 października 2009 r. powód wynajął w przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w S. pojazd zastępczy o nr rej. (...), z którego korzystał do dnia 4 listopada 2009 r. włącznie za dziennąstawkę najmu w wysokości 122,95 złotych netto.W dniu 15 października 2009 r. upoważniony pracownik (...) Spółki Akcyjnej w W. dokonał oględzin pojazdu R. (...) o nr rej. (...) sporządzając z ich przebiegu protokół, w oparciu o który sporządził kalkulacje naprawy nr 20- (...) z dnia 21 października 2009 r., w której koszt naprawy pojazdu ustalił na kwotę 3.657,65 złotych netto, po czym na żądanie powoda, nie zgadzającego się z zakresem rzeczowym protokołu oględzin z dnia 15 października 2009 r., w dniu 22 października 2009 r. upoważniony pracownik pozwanej dokonał ponownych oględzin pojazdu sporządzając z ich przebiegu protokół, na podstawie którego sporządził kalkulację naprawy nr (...) z dnia 27 października 2009 r., w której koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wycenił na kwotę 5.397,88 złotych, którą pozwana przyznała , i wypłaciła powodowi na podstawie decyzji z dnia 2 listopada 2009 r. W dniu 16 października 2009 r. P. O. prowadzący Biuro (...) w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego, wyceny pojazdów, maszyn i urządzeń technicznych przeprowadził na zlecenie powoda oględziny pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...), na podstawie których sporządził kalkulację naprawy z dnia 30 listopada 2009 r. nr (...), w której koszt naprawy uszkodzeń powstałych w ww. pojeździe w wyniku kolizji z dnia 5 października 2009 r. wyliczył na kwotę 24.341,85 złotych netto żądając za jej sporządzenie wynagrodzenia w wysokości 350 złotych netto. W dniu l grudnia 2009 r. do siedziby (...) Oddziału (...) z siedzibą w W. wpłynęło odwołanie J. S. z dnia 30 listopada 2009 r. od decyzji pozwanej z dnia 2 listopada 2009 r., w którym powód domagał się ponownego rozpatrzenia sprawy, a nadto zwrotu kwoty: 163,97 złotych tytułem poniesionych przez niego wydatków w związku z holowaniem pojazdu, 3.668,52 złotych tytułem wydatków poniesionych przez niego w związku z wynajęciem pojazdu zastępczego i 350 złotych tytułem kosztów sporządzenia na zlecenie powoda kalkulacji naprawy szkody z dnia 5 października 2009 r. W dniu 8 grudnia 2009 r. pozwana sporządziła kalkulację naprawy nr (...),w którym koszt naprawy szkody powstałej w pojeździe marki R. (...) o nr rej.(...) wyceniła na kwotę 16.850,71 złotych netto. Na podstawie decyzji z dnia 4 stycznia 2010 r. (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. przyznała powodowi kwotę 16.850,71 złotych tytułem odszkodowania, kwotę 2.090,15. złotych tytułem zwrotu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego i kwotę 163,97,złotych tytułem zwrotu kosztów holowania pojazdu potrącając z tej sumy kwotę 5.397,95 złotych odszkodowania wypłaconego powodowi na podstawie decyzji z dnia 2 listopada 2009 r. Pismem z dnia 20 lutego 2010 r., złożonym w siedzibie (...) Oddziału (...) z siedzibą w W. w dniu 3 marca 2010 r., J. S. wezwał pozwaną aby w terminie 7 dni zapłaciła na jego rzecz kwotę 9439,51 złotych
obejmującą: 7.49l,14 złotych tytułem uzupełniającego odszkodowania za szkodę
powstałą w przedmiotowym pojeździe w dniu 5 października 2009 r., 350 złotych
tytułem zwrotu kosztów uzyskania kalkulacji naprawy szkody i 1,598,37 złotych
tytułem pełnej rekompensaty kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego.
W dniu 4 marca 20 10 r. pozwana sporządziła kalkulację naprawy nr (...), w
której koszt naprawy szkody powstałej w pojeździe marki R. (...) o nr rej.
(...) 65RM wyceniła na kwotę 20.561,67 złotych netto. Na podstawie decyzji z dnia 14 kwietnia 2010 r. (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. przyznała powodowi kwotę 5.782,10 złotych tytułem dopłaty do odszkodowania. Według opinii biegłego R. B. z dnia 28 maja 2012 r. wartość szkody wyrażającej się w kosztach przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 24.237,85 złotych netto. Z opinii biegłego M. M. z dnia 7 marca 2012 r. ( k. 162-167,187-193)wynika ,iż całkowity technologiczny czas naprawy pojazdu niezbędny do usunięcia skutków szkody powstałej w tym pojeździe w wyniku kolizji z dnia 5 października 2009 r. wynosi 56 dni roboczych i obejmuje: 25 dni roboczych technologicznego czasu naprawy pojazdu powoda, 6 dni wolnych od pracy przypadających w okresie naprawy i 25 dni na sporządzenie prawidłowej kwalifikacji uszkodzeń w pojeździe.

Sąd Rejonowy powołując art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 415 k.c. i art. 822 § l i § 4 k.c. uznał powództwo w części za zasadne. Uszkodzenia pojazdu wystąpiły w wyniku bezprawnego i zawinionego działania drugiego uczestnika kolizji z dnia 5 października 2009 r. , korzystającego z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, gwarantowanego przez pozwaną i pomiędzy jego działaniem a powstaniem szkody w przedmiotowym pojeździe zachodzi adekwatny związek przyczynowy. Uprawnienie powoda do dochodzenia od pozwanej odszkodowania z tytułu przedmiotowej szkody wynika z umowy cesji z dnia 25 października 2009 r. Okoliczności te nie były zresztą przedmiotem sporu, ponieważ wypłacając powodowi odszkodowanie, pozwana co do zasady uznała legitymację powoda i swoją odpowiedzialność za szkodę . Spór dotyczył oceny wysokości odszkodowania. Badając zasadność żądania pozwu Sąd zaakcentował, iż wysokość odszkodowania świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. O wysokości długu, który po wystąpieniu zdarzenia ubezpieczeniowego przekształca się odpowiedzialność gwarancyjna ubezpieczyciela, decydują przepisy Kodeksu cywilnego (art. 361 k.c., art. 436 § l k.c. ) Odszkodowanie obejmuje wszelkie szkody, a zatem poniesione straty i utracone korzyści, jakie poszkodowany mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ciężar dowodu szkody spoczywa przy tym na poszkodowanym, bo to on wywodzi z nich skutki prawne. W przypadku uszkodzenia pojazdu mechanicznego odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (analogicznie wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, O- (...). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega przy tym na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Z uwagi na kompensacyjny charakter odszkodowania naprawa samochodu przez poszkodowanego nie może być bowiem źródłem jego wzbogacenia. W przedmiotowej sprawie bezspornym był rodzaj i zakres uszkodzeń mechanicznych samochodu, zasadność i wysokość kosztów poniesionych przez powoda w związku ze zleceniem sporządzenia kalkulacji i naprawy szkody, zasadność i wysokość kosztów holowania pojazdu. Spór koncentrował się wokół kosztów niezbędnych do przywrócenia tego samochodu do stanu sprzed kolizji z dnia 5 października 2009 r., które pozwana wyceniła ostatecznie na kwotę 22.282,81 złotych netto, zaś powód na kwotę 24.341,85złotych netto oraz wokół całkowitego czasu niezbędnego do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody. Dokonując oceny celowości i ekonomicznej zasadności wydatków koniecznych do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego, Sąd skorzystał z opinii biegłego z zakresie techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych R. B. z dnia ^:28 maja 2012r. Z kolei dokonując ustaleń w przedmiocie całkowitego czasu niezbędnego do naprawy uszkodzonego pojazdu Sąd uwzględnił opinię biegłego z zakresu techniki samochodowej, wyceny maszyn i pojazdów i kosztorysowania napraw pojazdów M. M. z dnia 7 marca 2013 . W opinii z dnia 28 maja 2012r. wartość szkody w pojeździe, wyrażającej się w kosztach przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego według cen netto obowiązujących w dacie ustalenia odszkodowania przez pozwany zakład ubezpieczeń biegły R. B. wycenił na 24.237,85 złotych.W opinii z dnia 7 marca 2013 r. całkowity technologiczny czas naprawy pojazdu niezbędny do usunięcia skutków szkody powstałej w tym pojeździe w wyniku kolizji z dnia 5 października 2009 r. biegły M. M. ustalił na 56 dni roboczych obejmujących: 25 dni roboczych technologicznego czasu naprawy pojazdu powoda, 6 dni wolnych od pracy przypadających w okresie naprawy i 25 dni na sporządzenie prawidłowej kwalifikacji uszkodzeń w pojeździe. Całkowity koszt
naprawy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 5 października 2009 r. stanowi kwotę 24.237,85złotych, którą należało pomniejszyć o wypłaconą już powodowi łączną kwotę odszkodowania w wysokości 22.282,81 złotych ( 16.850,71 +5.782,10) powiększoną o 350 złotych tytułem zwrotu kosztów uzyskania kalkulacji naprawy z dnia 30 listopada 2009 r. Zdaniem sądu powodowi należała się kwota 1.605,04 złotych tytułem uzupełniającego odszkodowania rekompensującego całość poniesionej szkody. W pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy stwierdził, iż popełnił błąd polegający na pomniejszeniu tej kwoty o już wypłacone świadczenie tytułem zwrotu kosztów holowania pojazdu i kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego, w konsekwencji czego kwotę już wypłaconego odszkodowania wyliczył na sumę 20.378,69 złotych ( 16.850,71 + 5.782,10 - 2.090,15- 163,97), co z kolei wpłynęło na wynik operacji matematycznej polegającej na zróżnicowaniu kwoty należnego i już wypłaconego odszkodowania i spowodowało, że kwota zasądzonego powodowi odszkodowania została przez Sąd zawyżona, albowiem zamiast kwoty 1.605,04 złotych (24.237,85 - 22.632,81) zasądzono kwotę 3.859,19 złotych (24.237,85-20,378,69). Jako podstawę orzeczenia o odsetkach ustawowych Sąd Rejonowy wskazał art. 481 § 1 k.c. zw. z przepisem art. 817 § l k.c. wskazując, iż fakt wystąpienia szkody powód zgłosił pozwanej w dniu 13 października 2009 r., co implikuje wniosek, że trzydziestodniowy termin do wypłaty należnego mu świadczenia odszkodowawczego upływał z dniem 12 listopada 2009 r. i od dnia następnego pozwana pozostawała w opóźnieniu, co uprawniało powoda do żądania odsetek za cały jego okres. Za w pełni uzasadnione, Sąd uznał zmodyfikowane żądanie zasądzenia kwoty 1.598,37 złotych (stanowiącej różnicę pomiędzy kwotą rzeczywiście poniesionych i udokumentowanych kosztów i kwoty; wypłaconej już w ramach ich rekompensaty:3.688,52 - 2.090,15=1.598,37) tytułem pełnej rekompensaty kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego. Powyższe oparł na zeznaniach powoda oraz korespondującego z nimi materiału dokumentalnego w postaci faktury VAT nr (...) i przede wszystkim opinii biegłego M. M. z dnia 7 marca 2013 r. O odsetkach od tej części należności głównej orzekł na podstawie art. 481 §1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i po uwzględnieniu, , że wezwanie z dnia 20lutego 2009 r. do uiszczenia w terminie 7 dni wskazanej kwoty doręczono pozwanej w dniu 3 marca 2010 r. O kosztach procesu orzekł na podstawie przepisu art. 98 § l i 3 k.p.c. i art. 100 k.p.c. z tym jednak zastrzeżeniem, że
na skutek błędnego rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania głównego błędem
dotknięte jest też rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Jako podstawę orzeczenia o nieuiszczonych kosztach Sąd Rejonowy wskazał art. 113 ust. l ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Z orzeczeniem tym nie zgodziła się strona pozwana , która w apelacji zaskarżyła powyższy wyrok w zakresie I, III i V, zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 361 § l k.c. poprzez błędną jego wykładnię, a w konsekwencji uznanie, iż z zasady pełnej kompensacji szkody wynika obowiązek zwrotu wszelkich poniesionych przez poszkodowanego kosztów najmu pojazdu,podczas gdy wskazana norma prawna ogranicza ten obowiązek wyłącznie do zwrotu kosztów niezbędnych i koniecznych, a jednocześnie pozostających w związku przyczynowym ze szkodą;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie przepisu art. 233 § l k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, a w szczególności:

a)  uznanie za udowodnione przez powoda okoliczności, z których wywodzi on skutki prawne, tj.wysokości kosztów naprawy pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...), wysokości kosztów wynajmu pojazdu zastępczego oraz okresu uzasadnionego korzystania przez powoda z pojazdu
zastępczego przekraczającego 17 dni, podczas gdy prawidłowo i kompleksowo oceniony materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie stoi w opozycji do konkluzji Sądu merytorycznie rozpoznającego sprawę,

b)  bezkrytyczne przekalkowanie u podstawy wydanego orzeczenia wniosków przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego sądowego pomimo okoliczności, iż opinia winna zostać oceniona relatywnie do okoliczności faktycznych i dowodów zaoferowanym przez powoda, w szczególności poniesionych kosztów naprawy pojazdu oraz koniecznego i zasadnego okresu korzystania z pojazdu
zastępczego, podczas gdy na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie daje się zweryfikować stanowiska powoda w powyższym aspekcie, zaś dowody zaoferowane przez stronę powodową w żaden sposób nie uzasadniają kreowanych pozwem roszczeń;

3.  Sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż koszt wynajmu pojazdu zastępczego poniesiony przez powoda i określony fakturą VAT nr (...) z dnia 18.11.2009 r. pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą, podczas gdy wniosek taki jest sprzeczny z okolicznościami przyznanymi przez powoda, a więc bezspornymi pomiędzy stronami, a mianowicie okolicznościami tego rodzaju, że korzystanie przez powoda z pojazdu zastępczego wychodziło poza zakres
temporalny naprawy pojazdu powoda i umotywowane było niezwiązanymi ze szkodą okolicznościami,

4.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia polegający na nieprawidłowej kalkulacji wypłaconej powodowi kwoty odszkodowania poprzez nieuwzględnienie w rozliczeniu bezspornej wartości wypłaconego świadczenia z tytułu zwrotu kosztów holowania pojazdu i kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, a w konsekwencji zasądzenie na rzecz powoda niezgodnej z regułami matematyki i procesem logicznym dokonanym przez Sąd orzekający w I instancji kwoty odszkodowania 3.859,19 zł zamiast 1.605,04 zł.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako zasadna jedynie w części doprowadziła do wydania przez Sąd Okręgowy orzeczenia o charakterze reformatoryjnym, o czym orzekł punkcie 1 a i b wyroku. Jest to zasadniczo zgodne z kierunkiem wyartykułowanego w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzenia przez Sąd Rejonowy „błędnego rozstrzygnięcia w przedmiocie roszczenia głównego i kosztów ”. Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał, iż spór pomiędzy stronami w niniejszej sprawie koncentrował się wokół kosztów niezbędnych do przywrócenia samochodu do stanu sprzed kolizji z dnia 5 października 2009 r., które pozwana wyceniła na kwotę 22.282,81 zł, zaś powód na kwotę 24.341,85 zł oraz wokół całkowitego czasu niezbędnego do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed szkody. Ocenę celowości i ekonomicznej zasady wydatków koniecznych do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, Sąd oparł się na wnioskach opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych. W kontekście całkowitego czasu niezbędnego do naprawy uszkodzonego pojazdu Sąd pierwszej instancji uwzględnił opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny maszyn i pojazdów i kosztorysowania napraw pojazdów. W oparciu o wskazane opinie biegłych sądowych, Sąd pierwszej instancji ustalił, iż całkowity koszt naprawy niezbędnej do przywrócenia samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 5 października 2009 r. stanowi kwotę 24.237,85 zł. Uwadze Sądu pierwszej instancji umknęła jednak okoliczność wskazana przez stronę pozwaną już w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty, iż strona pozwana przyznała odszkodowanie na rzecz powoda w kwocie 24 886, 93 zł. Kwota powyższa stanowi sumę kwot 22 632,81 zł ( jako suma 22 282, 81 zł jako koszt naprawy pojazdu i kwoty 350 zł z tytułu sporządzenia kalkulacji ) i kwoty 2 254,12 zł ( stanowiącej sumę kwot 163,97 zł z tytułu holowania i 2090,15 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego). Pismem procesowym z dnia 24 lipca 2012r. strona powodowa rozszerzyła żądanie pozwu do kwoty 8985,51 zł z odsetkami ustawowymi w sposób szczegółowo wskazany w tym piśmie. Zdaniem Sądu Okręgowego, wyliczenia przyjęte przez apelującego dotyczą jedynie pomniejszenia kwoty 24 237,85 zł o kwotę 22 632,81 zł i w tym aspekcie sprawy istotnie potwierdzają nadwyżkę w kwocie 1605,04 zł , przy przyjęciu -za ubezpieczycielem- iż koszty wynajmu pojazdu zastępczego stanowią kwotę 2090,15 zł. Jak to zostało już stwierdzone w wywodach opinii biegłego sądowego, w realiach niniejszej sprawy uzasadniony czasem naprawy pojazdu - okres wynajmu pojazdu zastępczego stanowił od 31 do 56 dni. Wbrew twierdzeniom apelującego, powyższe znalazło odzwierciedlenie w fakturze dotyczącej kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego w okresie od 6 października 2009r. do 4 listopada 2009r. wykazującej kwotę 3688,52 zł (k. 32 akt). Porównanie tych danych wymagało uwzględnienia ostatecznie kwoty 949,29 zł, jako różnicy kwot (...),52 – 2090,15 – 649,08 ( 24 886,93 – 24 237,85). Jako zasadna z tytułu uzupełnienia odszkodowania okazała się zatem jedynie kwota 949, 29 zł. W tym tylko zakresie roszczenie okazało się zasadne i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżone orzeczenie w zakresie punktu I , orzekając o odsetkach ustawowych przy uwzględnieniu, iż w chwili zgłoszenia szkody wydatek w postaci kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego nie został jeszcze ustalony ( jeszcze w listopadzie 2009r. trwała umowa najmu pojazdu ). Z treści korespondencji stron wynika , iż ustalenie szkody w zakresie kosztów wynajmu pojazdu nastąpiło w dniu 30 grudnia 2009r. jako wynik reakcji pozwanego na pismo powoda z 30 listopada 2009r., stanowiące wezwanie do zapłaty kwoty 3668,52 zł z tytułu wynajęcia pojazdu zastępczego. Orzeczenie Sądu ustalające zasady poniesienia przez strony kosztów postępowania oparte zostało na treści art. 108 § l k.p.c. , przy uwzględnieniu iż powód w wyniku rozszerzenia żądania pozwu w niniejszej sprawie dochodził zapłaty kwoty 8 985, 51 zł (k.108) W pozostałym zakresie apelacja jako niezasadna, stosownie do treści art. 385 k.p.c., podlegała oddaleniu , o czym Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. i przy uwzględnieniu, iż wartość przedmiotu zaskarżenia stanowiła kwotę 5458 zł. Na koszty postępowania apelacyjnego złożyły się kwoty 273 zł tytułem opłaty od apelacji oraz koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 6 kt 4 i § 12.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

l