Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2015 r. w Gliwicach

sprawy J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 2 października 2014 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu J. P. prawo do emerytury od 1 sierpnia 2014r.

(-) SSO Patrycja Bogacińska-Piątek

Sygn. akt. VIII U 2326/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 października 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. odmówił ubezpieczonemu J. P. prawa do emerytury
w niższym wieku w oparciu o art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1440) w związku z tym, iż nie udowodnił on 15 – letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach przy pracach wymienionych w wykazie A, bowiem ZUS nie uznał za udowodnione żadnego okresu takiej pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji, sprecyzowanym w toku procesu, ubezpieczony domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. Podniósł, że zgodnie z przedłożonymi przez niego świadectwami i zaświadczeniami oraz zeznaniami świadków, o przesłuchanie których wnosił, wykonywał pracę w warunkach szczególnych
w całym okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)
w G. od 28 października 1972r. do 31 maja 1988r. Tym samym spełnia warunki do przyznania prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, a dodatkowo podniósł, że do okresów pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył odwołującemu żadnego okresu zatrudnienia, z uwagi na fakt, iż nie przedłożył w tym zakresie stosownego świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczony J. P., urodzony (...) w dniu 8 sierpnia 2014r. złożył wniosek o emeryturę w wieku niższym niż 65 lat z tytułu zatrudnienia
w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony 60 lat ukończył 27 października 2013r.

Skarżący, na dzień 1 stycznia 1999r., legitymuje się okresem składkowym
i nieskładkowym w wymiarze ponad 25 lat (vide akta emerytalne), z tym, że w ocenie ZUS nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Po przeanalizowaniu sprawy ZUS w dniu 2 października 2014r. wydał decyzję odmowną.

Organ rentowy wydając zaskarżoną decyzję nie uznał za pracę w warunkach szczególnych, zatrudnienia w okresie od 28 października 1972r. do 31 maja 1988r. na stanowisku malarza i brygadzisty - malarza w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G., z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych i wykazania, że w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

W postępowaniu przed Sądem ubezpieczony domagał się uznania z pracę
w warunkach szczególnych całego okresu zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G., z wyjątkiem okresu pełnienia służby woskowej
w okresie od 28 października 1976r. do 22 czerwca 1977r.

W toku procesu Sąd ustalił, iż (...) Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) w G. było przedsiębiorstwem zajmującym się różnego rodzaju pracami budowlanymi na rzecz przemysłu górniczego, hutniczego i koksochemicznego. W ramach tego przedsiębiorstwa był wydzielony szereg brygad zajmujących się wykonywaniem poszczególnych rodzajów robót. W spornym okresie odwołujący jako malarz został przydzielony na stałe do brygady zajmującej się renowacją konstrukcji stalowych
w kopalniach. W szczególności brygada ta zajmowała się wyłącznie pracami antykorozyjnymi i malowaniem antykorozyjnym konstrukcji stalowych, stanowiących szkielet nadszybi, zakładów przeróbczych węgla, hal koksowni i hal produkcyjnych w hutach oraz wielu innych, które były budowlami o znacznych rozmiarach i wysokości. Z tego też względu wszelkie prace związane renowacją tych konstrukcji były prowadzone wyłącznie na wysokości.
W szczególności proces renowacji polegał na zdjęciu starych powłok i oczyszczeniu elementów stalowych z rdzy, ich odpyleniu i odtłuszczeniu, a następnie nałożeniu kolejnych warstw antykorozyjnych, jak farby miniowej o zawartości ołowiu do 60%, farb epoksydowych i chlorokauczukowych. W tym czasie, w trakcie całej zmiany roboczej ubezpieczony zajmował się wyżej opisanymi pracami antykorozyjnymi i malarskimi na wysokości. Dodatkowo prace ty były zawsze wykonywane w trakcie prac wydziałów, których budynki były odnawiane. Z kolei w okresie, gdy przydzielono mu funkcję brygadzisty, jego praca zasadniczo nie uległa zmianie. Dodatkowa funkcja polegała jedynie na dodatkowej odpowiedzialności ubezpieczonego za podległych pracowników i przydzieleniu im konkretnych odcinków prac oraz na koniec dniówki sprawdzeniu wykonanych prac. Również w tym czasie, w dalszym ciągu przez pełne dniówki robocze ubezpieczony zajmował się pracami antykorozyjnymi i malarskimi konstrukcji stalowych na wysokości, jak przed przydzieleniem mu tej funkcji. W spornym okresie odwołujący codziennie pracował przez co najmniej 8, a często i kilkanaście godzin na dobę. Pracownicy brygady w której pracował odwołujący, otrzymywali dodatek 10% za pracę w warunkach szczególnych, posiłki regeneracyjne, mleko, napoje, dodatkową odzież, sprzęt zabezpieczający (maski, pasy).

W okresie od 28 października 1976r. do 22 czerwca 1977r. odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Odwołujący rozwiązując stosunek pracy z tym pracodawcą nie miał świadomości, że w związku z wykonywaniem takiej pracy pracodawca winien mu wystawić świadectwo pracy w warunkach szczególnych. Również świadek, który zwalniał się w tym samym czasie co odwołujący takiego świadectwa nie otrzymał od pracodawcy. Takie świadectwa otrzymywali dopiero pracownicy zwalniający się w okresach późniejszych.

Razem z ubezpieczonym w spornym okresie pracowali: M. K., który przez większość spornego okresu był bezpośrednim przełożonym odwołującego i Z. W. – malarz, który wykonywał takie same prace jak odwołujący i posiada za ten okres świadectwo pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony nie jest członkiem OFE.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, zeznań świadków: M. K. i Z. W. (zapis nagrania protokołu z rozprawy w dniu 18 lutego 2015r. minuty od 9:16 i nast.) oraz wyjaśnień odwołującego (zapis nagrania protokołu z rozprawy w dniu 18 lutego 2015. minuty od 41:18 i nast.), a także akt osobowych ubezpieczonego dołączonych do akt niniejszej sprawy.

Zebrany materiał dowodowy Sąd uznał za kompletny i spójny, a tym samym za wystarczający do poczynienia ustaleń faktycznych oraz do rozstrzygnięcia sprawy.
W szczególności Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków i samego ubezpieczonego, gdyż są spójne i wzajemnie się potwierdzają, a nadto znajdują potwierdzenie w dokumentacji osobowej odwołującego. Ponadto świadek M. K. był bezpośrednim przełożonym odwołującego, zaś świadek Z. W. był jego współpracownikiem i wykonywał takie same prac, zatem mieli oni bezpośrednie informacje w zakresie charakteru i wymiaru świadczonej przez ubezpieczonego pracy w spornym okresie.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie ubezpieczonego jest zasadne.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1440) w powiązaniu z § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.) ubezpieczonym mężczyznom urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. będącymi pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze przy pracach wymienionych w wykazie A, przysługuje prawo do emerytury w razie łącznego spełnienia następujących warunków:

1. osiągnięcia wieku emerytalnego 60 lat

2. posiadania wymaganego okresu zatrudnienia wynoszącego 25 lat, w tym co najmniej
15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią § 2 ust. 1 rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym akcie prawnym są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z kolei zgodnie z treścią art. 184 ust 1 ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W myśl ust. 2 emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Na podstawie tego przepisu, prawo do emerytury w obniżonym wieku, przysługuje ubezpieczonemu, który w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999r. spełnił warunki w zakresie posiadania ogólnego stażu pracy oraz pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, a nie osiągnął wymaganego wieku.

Ubezpieczony ukończył 60 lat życia, nie jest członkiem OFE. Kwestie te nie były sporne.

Okoliczność sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła posiadania przez ubezpieczonego (na dzień 1 stycznia 1999r.) wymaganego 15 letniego okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem organ rentowy nie zaliczył mu do takiej pracy żadnego okresu zatrudnienia.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd przyjął, że ubezpieczony posiada wymagany 15 letni okres pracy wykonywanej w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w szczególnych warunkach w okresie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w G. od 28 października 1972r. do 31 maja 1988r., z wyłączeniem okresu pełnienia służby wojskowej.

W tym czasie ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako malarz antykorozyjny konstrukcji metalowych na wysokości. Bez znaczenia na taką ocenę jego pracy pozostaje, że pracodawca powierzył mu również stanowisko brygadzisty, bowiem zdaniem Sądu był on wtedy tzw. brygadzistą pracującym razem z brygadą w takim samym wymiarze i warunkach, co pozostali jej członkowie, a dodatkowo jedynie rozdzielał pracę na początku dniówki i sprawdzał jej wykonanie po zakończonym dniu pracy.

Prace malarskie konstrukcji na wysokości wymienione zostały w wykazie A, dział V, poz. 6, stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.). Z kolei prace antykorozyjne urządzeń i instalacji technologicznych zostały w wykazie A, dział IV, poz. 38, stanowiącym załącznik do wyżej powołanego Rozporządzenia.

Bez znaczenia pozostaje, że pracodawca za ten okres nie wystawił mu świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Fakt wykonywania takiej pracy został bowiem wykazany w postępowaniu sądowym za pomocą innych dowodów. W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują bowiem ograniczenia dowodowe jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość jak: okresy zatrudnienia, w tym wykonywanie pracy w warunkach szczególnych, za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984r. III UZP 6/84, uchwała Sądu Najwyższego z 21 września 1984r. III UZP 48/84, wyrok Sądu Najwyższego z 7 grudnia 2006r., I UK 179/06, LEX
nr (...) ).

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe rozważania, należało uznać, że J. P. legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999r. 15 letnim okresem zatrudnienia
w warunkach szczególnych.

Wobec faktu, że chwilą złożenia wniosku emerytalnego ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki uprawniające go do wcześniejszej emerytury, Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury poczynając od 1 sierpnia 2014r.

SSO Patrycja Bogacińska-Piątek