Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sędziowie: SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SO Olga Nocoń

Protokolant: Monika Brzoza

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2015 r.

sprawy:

R. T. /T./,

syna E. i E.

ur. (...) w S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 82 § 1 kks i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ż.

z dnia 2 października 2014r. sygn. akt II K 827/07

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych oraz obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 460 (czterysta sześćdziesiąt) złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 88/15

UZASADNIENIE

R. T. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od września 2002 roku do stycznia 2003 roku w Ż., działając czynem ciągłym i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z inna osobą oskarżoną poprzez podrobienie trzech faktur VAT o nr (...), (...), (...) wystawionych rzekomo przez Spółdzielnię Mieszkaniową w Ż. na łączną kwotę 10.250,00 złotych, podrobienie sześciu fikcyjnych umów zlecenia pomiędzy Stowarzyszeniem (...) a K. C., K. P., K. R., M. R. (1), A. R. na łączną kwotę 31.000,00 złotych, zatajenie, iż przedłożone faktury nr (...) zostały w całości sfinansowane ze środków Urzędu Miasta Ż., które to dokumenty przedłożyli wraz ze stwierdzającym nieprawdę sprawozdaniem finansowym z poniesionych kosztów Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, wprowadzili w błąd jej pracowników co do faktycznie poniesionych kosztów, wyłudzając tym samym dotacje w kwocie 37.250,00 złotych, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 270 §1 kk w zw. z art. 271 §1 i 3 kk przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 82 §1 kks,

II.  w lipcu 2002 roku w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oskarżoną w niniejszej sprawie oraz czynem ciągłym przedłożył Fundacji (...) stwierdzające nieprawdę finanse kosztów projektu (...) oraz przedłożył trzynaście rachunków i faktu o numerach 3/02, (...), 75/02, (...), 146/02, (...), 251/02, (...), 292/02, (...), 766/02, (...), 265/02 na łączną kwotę 4.016,36 złotych zatajając, iż zostały one już sfinansowane przez Urząd Miasta Ż. i przedkładając dwie podrobione umowy zlecenia na nazwisko G. T. i R. G. na łączną kwotę 5.000 złotych, w których wpisano nieprawdziwy czas realizacji zleceń, wprowadził tym samym w błąd pracowników Fundacji co do źródeł finansowania projektu i czasu jego realizacji, wyłudzając w ten sposób drugą ratę przyznanej dotacji w kwocie 6.748,53 złotych, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 271 §1 i 3 kk w zw. z art. 270 przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 82 §1 kks,

III.  w listopadzie 2002 roku w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oskarżona w niniejszej sprawie oraz przestępstwem ciągłym i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, poświadczył nieprawdę w przedłożonym w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) sprawozdaniem finansowym z wydatkowaniem otrzymanej dotacji, w ten sposób, że wykazali, iż środki na pokrycie pięciu faktur o nr (...) zostały uzyskane z dotacji, podczas gdy środki te zostały uzyskane z Urzędu Miasta Ż., przywłaszczając sobie w ten sposób część uzyskanej dotacji w kwocie 2.953,04 złote i wykorzystując je w sposób niezgodny z przeznaczeniem na szkodę Urzędu Marszałkowskiego Województwa (...), tj. o czyn z art. 284 §2 kk w zw. z art. 271 §1 i 3 kk przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 82 §1 kks,

IV.  w lipcu 2002 roku w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oskarżoną w niniejszej sprawie oraz czynem ciągłym, po uprzednim przerobieniu trzech faktur, a to faktury nr (...), gdzie zatajono fakt otrzymania dofinansowania z Kuratorium (...) i dwóch faktur o nr (...), gdzie zaniżono kwotę dofinansowania otrzymanego z Urzędu Miasta Ż., przedłożył kserokopię podrobionych faktur w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w K., wprowadzając w błąd jego pracowników, co do wysokości i źródeł dofinansowania faktur, wyłudzając w ten sposób dotację w kwocie łącznej 11.500,00 złotych, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 270 §1 kk przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 82 §1 kks w zw. z art. 12 kk,

V.  w sierpniu 2002 roku w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oskarżoną w niniejszej sprawie, po uprzednim przerobieniu adnotacji rachunku nr (...), poprzez wpisanie zawyżonej kwoty rachunków i nieprawdziwej kwoty dofinansowania z Urzędu Miasta , a następnie przedłożenie dwóch kserokopii tak sfałszowanego rachunku w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w K. wprowadził w błąd jego przedstawicieli co do kosztów dotowanych kolonii i wysokości ich dofinansowania, wyłudzając w ten sposób dotację w łącznej kwocie 6.240,00 złotych, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 270 §1 kk przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 82 §1 kks,

VI.  w okresie od kwietnia 2001 roku do sierpnia 2001 roku w Ż., działając wspólnie i w porozumieniu z inny osobami oskarżonymi w niniejszej sprawie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej sfałszował umowę darowizny z dnia 20 kwietnia 2001 roku na kwotę 37.000,00 złotych oraz pokwitowania nr (...) na kwotę 19.000,00 złotych i (...) na kwotę 18.000,00 złotych, dotyczące wpłat pieniędzy na rzecz Stowarzyszenia (...) w Ż., a także dokumenty poświadczające rozliczenie darowizn, które to dokumenty stanowiły podstawę rozliczeń podatkowych przedłożonych w Urzędzie Skarbowym w P., wprowadzając w błąd jego pracowników co do faktu rzekomej darowizny, skutkiem czego narażono Skarb Państwa na uszczuplenie podatku dochodowego w kwocie 14.000,00 złotych, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 270 §1 kk przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 56 §1 kks w zw. z art. 12 kk,

VII.  w 2002 roku w Ż., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, będąc uprawnionym do wystawienia dokumentu w postaci zaświadczenia o ukończeniu kursu masażu, wystawił w/w dokument J. D., podczas gdy faktycznie osoba taka nigdy nie brała udziału w takim kursie, a także nigdy go nie ukończyła, tj. o czyn z art. 271 §1 i 3 kk,

VIII.  w 2001 roku w Ż., R. i R., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz przestępstwem ciągłym, dokonał podrobienia dwunastu umów darowizn w łącznej kwocie 1.900.000,00 złotych na rzecz Kościoła (...) w W., K. Zielonoświątkowców w W., Towarzystwa (...) w Z. oraz innych dokumentów stanowiących załączniki do w/w umów, a następnie tak podrobione umowy przedłożył w Urzędzie Skarbowym w O. i w Ż., wprowadzając w błąd jego pracowników, co do faktu dokonania rzekomych darowizn i unikając tym samym zapłacenia podatku dochodowego w kwocie 74.000,00 złotych, co stanowi mienie znacznej wartości, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 294 §1 kk oraz art. 270 §1 kk przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk,

IX.  w 2002 roku w Ż. i w R., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz czynem ciągłym, dokonał podrobienia dwóch umów darowizny na rzecz Towarzystwa (...) na łączną sumę 240.000,00

złotych oraz innych dokumentów stanowiących załączniki do w/w umów, a następnie tak podrobione umowy przedłożył w Urzędzie Skarbowym w Ż. i O., wprowadzając w błąd jego pracowników, co do faktu dokonania rzekomych darowizn i unikając tym samym zapłacenia podatku dochodowego w kwocie 96.000,00 złotych, tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 270 §1 kk przy zast. art. 11 §2 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem z dnia 2 października 2014r, sygn. akt II K 827/07, uznał oskarżonego R. T. za winnego:

1.  dokonania czynu zarzucanego mu w pkt I wyroku, z tym, iż wskazał, że wystawione faktury i zawarte umowy były fikcyjne, a kwota wyłudzonej dotacji wynosiła 3.232 złotych i nie przekracza ustawowego progu, czym wypełnił dyspozycję art. 286 §1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 82 §2 kks w zw. z art. 2 §2 kks przy zast. art. 8 §1 kks i za to na podstawie art. 286 §1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 §2 kk grzywnę w wysokości 30 stawek dziennych po 20 złotych stawka, zaś co do czynu z art. 82 §2 kks w zw. z art. 2 §2 kks, na podstawie art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk umorzył postępowanie karne w tym zakresie,

2.  dokonania zarzucanego mu czynu w pkt II wyroku, z tym, że uznał, iż kwota wyłudzonej dotacji wynosiła 6.461,45 złotych, czym wypełnił dyspozycję art. 286 §1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 82 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks przy zast. art. 8 §1 kks i za to na podstawie art. 286 §1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 §2 kk grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych po 20 złotych stawka, zaś co do czynu z art. 82 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks, na podstawie art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk umorzył postępowanie karne w tym zakresie,

3.  czynu zarzucanego mu w pkt V z ty, że wskazał, iż kwota wyłudzonej dotacji wynosiła 1.458 złotych i nie przekracza ustawowego progu, czym wypełnił dyspozycję art. 286 §1 kk i art. 270 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk i art. 82 §1 kks przy zast. art. 8 §1 kks i za to na podstawie art. 286 §1 kk w zw. z art. 11 §3 kk wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 §2 kk grzywnę w wysokości 20 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych stawka, zaś co do czynu z art. 82 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks, na podstawie art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk umorzył postępowanie karne w tym zakresie,

4.  w miejsce zarzucanego mu czynu z punktu VI uznał go za winnego tego, że w okresie od kwietnia do sierpnia 2001 roku w Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą ułatwił J. R. dokonanie przestępstwa w ten sposób, że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu użycia za autentyczną sporządził fikcyjną umowę darowizny z 20 kwietnia 2001 roku na kwotę 37.000 złotych oraz pokwitowania nr (...) na kwotę 19.000 złotych i nr (...) na kwotę 18.000 złotych, dotyczące wpłat przez J. R. pieniędzy na konto Stowarzyszenia (...) w Ż., a także dokumenty poświadczające rozliczenie darowizn, które to dokumenty umożliwiły J. R. podanie nieprawdy w zeznaniu podatkowym PIT-37 załącznik PIT/O stanowiącym podstawę rozliczeń podatkowych w Urzędzie Skarbowym w P., czym wprowadził w błąd jego pracowników co do faktu rzekomej darowizny, które naraziło Skarb Państwa na uszczuplenie podatku dochodowego w kwocie 14.000 złotych, stanowiącej mienie małej wartości, czym wypełnił dyspozycję art. 18 §3 kk w zw. z art. 20 §2 kks w zw. z art. 56 §2 kks w zw. z art. 2 §2 kks i na

podstawie art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk umorzył postępowanie karne w tym zakresie,

5.  w miejsce zarzucanego mu czynu z punktu VIII uznał za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w 2001 roku w Ż. i O. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z góry powziętym zamiarem i w krótkich odstępach czasu podrobił, a następnie przedłożył w Urzędzie Skarbowym w O. i w Ż. dwanaście fikcyjnych, stwierdzających nieprawdę umów darowizn w łącznej kwocie 1.900.000 złotych na rzecz Kościoła (...) w W., K. Zielonoświątkowców w W., Towarzystwa (...) w Z. oraz inne dokumenty stanowiące załączniki do w/w umów, czym wprowadził w błąd pracowników w/w urzędów, co do faktu dokonania rzekomych darowizn, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie podatku dochodowego i unikając tym samym zapłacenia podatku dochodowego w kwocie 740.000 złotych, czym wypełnił dyspozycję art. 270 §1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 56 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks przy zast. art. 8 §1 kks i za to na podstawie art. 270 §1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, zaś co do czynu z art. 56 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks, na podstawie art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk umorzył postępowanie karne w tym zakresie,

6.  w miejsce zarzucanego mu czynu z punktu IX uznał za winnego tego, że w 2002 roku w Ż. i w R. działając wspólne i w porozumieniu z innymi osobami, a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, podrobił a następnie przedłożył w Urzędzie Skarbowym w O. i w Ż. stwierdzające nieprawdę, fikcyjne dwie umowy darowizny na rzecz Towarzystwa (...) na łączną sumę 240.000 złotych oraz innych dokumentów stanowiących załączniki do w/w umów, czym wprowadził w błąd pracowników w/w urzędów co do faktu dokonania rzekomych darowizn, narażając Skarb Państwa na uszczuplenie podatku dochodowego i unikając tym samym zapłacenia podatku dochodowego w kwocie 96.000 złotych, czym wypełnił dyspozycję art. 270 §1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 56 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks przy zast. art. 8 §1 kks i za to na podstawie art. 270 §1 kk wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, zaś co do czynu z art. 56 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks, na podstawie art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk umorzył postępowanie karne w tym zakresie,

Sąd uniewinnił oskarżonego R. T. od dokonania czynów zarzucanych mu w punktach III, IV i VII wyroku.

Na podstawie art. 85 kk i art. 86 §1 i 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego R. T. za przestępstwa z punktów 1-3 i 5-6 karę łączną w wymiarze1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 40 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Na podstawie art. 69 §1 i 2 kk i art. 70 §1 pkt 1 kk Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu R. T. wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby 2 lat.

Na podstawie art. 41 §1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego R. T. środek karny w postaci zakazu zajmowania stanowisk w organizacjach zajmujących się dysponowaniem środkami publicznymi na okres 3 lat.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego R. T. i zarzucił:

1.  odnośnie pkt 1 wyroku: obrazę art. 286 §1 kk poprzez błędne jego zastosowanie wskutek niezasadnego przyjęcia, ze doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości przy rozliczaniu przekazanej dotacji, podczas gdy w trakcie rozliczenia dotacji nie miała miejsca aktywność po stronie udzielającego dotacji, co stanowi niezbędne znamię występku z art. 286 §1 kk,

2.  odnośnie pkt 2 i 3 wyroku: obrazę art. 4 i 7 kpk wskutek dokonania oceny dowodów z naruszeniem zasady obiektywizmu, w tym pominiecie dowodów odnoszących się do istotnych ustaleń, co w konsekwencji spowodowało błędną ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów,

3.  odnośnie pkt 5 i 6 wyroku: obrazę art. 270 §1 kk poprzez błędne jego zastosowanie wskutek niewskazania w opisie czynu jaki konkretnie dokument został podrobiony, tj. który zawiera fałsz w rozumieniu art. 270 §1 kk.

Stawiając powyższe zarzuty skarżący wniósł:

- w pkt 1 wyroku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie kwalifikacji z art. 286 §1 kk w zw. z art. 12 kk i przyjęciu, żer czyn ten wypełnia jedynie znamiona wykroczenia z art. 82 §2 kks w zw. z art. 2 §2 kks i umorzenie postępowania karnego na mocy art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk,

- w pkt 2 i 3 wyroku o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

- w pkt 5 i 6 wyroku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie kwalifikacji z art. 270 §1 kk w zw. z art. 12 kk i przyjęcie, że czyny te wyczerpują znamiona występku z art. 56 §1 kks w zw. z art. 2 §2 kks i umorzenie postępowania karnego na mocy art. 113 §1 kks w zw. z art. 17 §1 pkt 6 kpk,

- uchylenie wyroku w pkt 10, 11, 12 i 13, co jest konsekwencją wniosków zawartych w pkt 1 -3 niniejszej apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z zarzutem apelacji obrazy art. 286 §1 kk przez błędne przyjęcie, iż doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości. Sąd zasadnie przyjął, iż oskarżony dopuści się czynu z art. 286 §1 kk. Wskazać należy, iż w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu i w sposób szczegółowy opisał to zdarzenia. Wskazał, iż był świadom zawyżenia kosztów realizacji projektu (...)

Wskazać należy, iż przepis art. 286 §1 kk penalizuje zachowanie polegające na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego rozumienia przedsiębranego działania. Co do kwestii wprowadzenia w błąd, to należy wskazać, iż jest to wszelkie zachowanie, które stwarza w świadomości innej osoby mylne wyobrażenie o rzeczywistości. Oszustwo jest przestępstwem umyślnym kierunkowym, popełnionym z zamiarem bezpośrednim i popełnionym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Oszustwo jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem. Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, iż oskarżony dopuścił, działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą oszustwa zwykłego, polegającego na wyłudzeniu

dotacji ze środków publicznych. Nie ulega wątpliwości, iż oskarżony miał w pełni świadomość, iż swoim działanie (zatajenie, że część faktur przedłożonych w Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości było już zapłacone przez Urząd Miasta w Ż.) wprowadza w błąd pracowników PARP i że na podstawie tychże faktur zostanie wypłacona dotacja, co doprowadziło PARP do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Ocena Sądu Rejonowego w tym zakresie jest prawidłowa i nie sposób przyjąć, jak twierdzi obrońca oskarżonego, iż Sąd dokonał błędnej wykładnia art. 286 §1 kk, a zachowanie oskarżonego wyczerpało jedynie znamiona wykroczenia z art. 82 §2 kks.

Nie ulega wątpliwości, iż w podstawie skazania za w/w czyn Sąd pominął przepis art. 270 §1 kk mimo poczynionych ustaleń faktycznych pozwalających na przypisanie tego przestępstwa oskarżonemu oraz pominął przepis art. 271 §1 i 3 kk w zakresie dotyczącym wystawienia i złożenia przez oskarżonego nieprawidłowego sprawozdania finansowego. Sąd wprawdzie dostrzegł swój błąd i kwestię tę podniósł w uzasadnieniu, niemniej jednak z uwagi na kierunek apelacji Sąd Okręgowy nie mógł dokonać zmiany w tym zakresie.

Nie sposób również zgodzić się z drugim zarzutem apelacji co do obrazy art. 4 i 7 kpk (odnośnie punktu 2 i 3 wyroku). Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych w sprawie w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego w sposób przekonujący uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Z tych też względów, w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego mają charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie podważają trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zdaniem Sądu Okręgowego nie doszło do naruszenia przepisów art. 4, 7 kpk jak zarzucał to w swojej apelacji obrońca oskarżonego. Podkreślenia wymaga, że wyrażona w art. 4 kpk zasada obiektywizmu nie polega na obowiązku interpretowania materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jedynie na korzyść oskarżonego. Zasada ta nakazuje bowiem zachowanie obiektywnego stosunku do stron procesowych i do obiektywnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie.

Obiektywizm sądu w świetle art. 4 kpk powinien być oceniany w szczególności po sposobie prowadzenia postępowania, podejmowanych w jego trakcie czynnościach procesowych, czy odnoszenia się do stron, zwłaszcza oskarżonego, ale również i innych uczestników postępowania, a nie dopiero po wydaniu orzeczenia np. na podstawie niestosownych, a nawet obraźliwych sformułowań dotyczących oskarżonego (wymienionych podmiotów), zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, chyba że ujawnią się dowody (okoliczności) wskazujące na brak wcześniejszej bezstronności tego sądu (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2011r., WA 10/11)

Przepis art. 7 kpk stanowi z kolei, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonego obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa.

Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie w sposób szczegółowy wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia wskazując jednocześnie przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Jednocześnie dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów.

Mając na względzie gromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony stan faktyczny zasadnie Sąd Rejonowy przyjął, iż oskarżony R. T. wraz z inną oskarżoną w niniejszej sprawie dopuścił się czynów przypisanych mu w punktach 2 (z art. 286 § 1 kk w zw. Z art. 12 kk i art 82 § 1 kks w zw z art 2§ 2 kks przy zast art. 8 § 1 kks) i 3 wyroku (art. 286 § 1 kk i art. 270 §1 kk w zw z art. 11 § 2 kk i art. 11 § 2 kk i art. 82 § 2 kks przy zast art. 8 § 1 kks).

Nadto skarżący zarzucił, odnośnie punktów 5 i 6 wyroku, obrazę art. 270 §1 kk poprzez błędne jego zastosowanie, poprzez niewskazanie o jakie konkretnie dokumenty chodzi. Z zarzutem tym również nie sposób się zgodzić. W opisach czynów Sąd wskazał, iż chodzi o fikcyjne umowy darowizny wskazując ich łączną wartość oraz podmioty na rzecz których zostały one sporządzone. Nie wskazano wprawdzie w sposób szczegółowy o jakie inne dokumenty, stanowiące załączniki do tych umów chodzi, jednakże należy mieć na uwadze, iż kwestia ta nie ma wpływu na przypisanie winy oskarżonemu. Wątpliwości nie budzi, iż doszło do sfałszowania umów darowizn na znaczne kwoty, celem uniknięcia zapłaty podatku dochodowego, co stanowi przestępstwo fałszerstwa materialnego z art. 270 §1 kk oraz art. 56 §1 kks przy zast art. 8 §1 kks.

Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie w sposób szczegółowy wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia, wskazując jednocześnie przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Jednocześnie Sąd dokonał ustaleń zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów.

Zasadnie Sąd Rejonowy dał wiarę dowodom z zeznań świadków B. R., Z. M., T. K., D. G., M. S., A. S., Z. K. oraz częściowo wyjaśnienia i zeznania J. D., wyjaśnienia i zeznania M. R. (2), Z. B. i J. G., wyjaśnienia I. W., a także wyjaśnienia oskarżonej M. Ć.. Ustalając stan faktyczny zasadnie Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dowodach z dokumentów, szczegółowo wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zgodzić się również należy z dokonaną przez Sąd Rejonowy oceną wyjaśnień oskarżonego R. T.. Zasadnie Sąd I instancji uznał za wiarygodne pierwsze wyjaśnienia oskarżonego R. T. odnośnie zarzutu I, kiedy to przyznał się on do tego zarzutu, wskazując, iż był świadomy zawyżenia kosztów realizacji projektu (...) Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, iż oskarżony nie miał wtedy jeszcze ustalonej linii obrony i opisał jak całe zdarzenie rzeczywiście wyglądało. Istotnie na wiarę zasługują również wyjaśnienia oskarżonego co do czynów opisanych w pkt VI, VIII i IX wyroku. Oskarżony posiadał wiedzę, potwierdzenia wpłaty miały służyć J. R. do odliczenia podatku, wskazał okoliczności dotyczące stworzenia umowy darowizny i skutków jakie ona wywołała. Okoliczności te zostały potwierdzone dokumentacją uzyskana z urzędu skarbowego, a także zeznaniami Z. M.. Bez wątpienia na wiarę nie zasługują jego wyjaśnienia, co do innych zarzutów, że to M. Ć. przygotowywała fikcyjne dokumenty a on je tylko podpisywał nie znając ich treści. Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy wskazał w jakim zakresie wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na wiarę i dlaczego - z oceną tą Sąd Okręgowy w pełni się zgadza i dlatego też powielanie ten oceny w niniejszym uzasadnieniu jest zbędne.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, iż oskarżony R. T. dopuścił się popełnienia przypisanych mu czynów. Wskazać należy, iż dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń. Sąd ten bowiem w sposób szczegółowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego

wyroku dowody, które uznał za wiarygodne i dlaczego, a także powody dla których innym waloru wiarygodności odmówił. Sąd Rejonowy dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego w sposób bezstronny, nie przekroczył przy tym granic swobodnej oceny dowodów, i jednocześnie uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Rozważania Sądu I instancji dotyczące oceny zebranych w sprawie dowodów Sąd Okręgowy w pełni podziela. Nie przekroczył Sąd Rejonowy granic swobodnej oceny dowodów. Następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego Sąd ten w przekonujący sposób uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Dlatego też Sąd Okręgowy w pełni podziela rozważania Sądu Rejonowego co do oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów i ich ponowna analiza jest bezcelowa. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają również dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk,

Zgodzić się również należy z Sądem Rejonowym co do oceny stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów.

Przy wymiarze kar jednostkowych Sąd Rejonowy zasadnie miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Sąd zasadnie uwzględnił wysokość szkody jakie powstały w wyniku jego działania, dzianie w sposób uprzednio przemyślany, a także fakt naruszenia dwóch przepisów karnych jednocześnie. Wziął również Sąd pod uwagę okoliczności łagodzące w postaci uprzedniej niekaralności oskarżonego, prowadzenia ustabilizowanego życia, a także faktu częściowego przyznania się do winy. Z kolei wymierzając oskarżonemu kary grzywien na podstawie art. 33 § 2 kk, ustalając stawkę dzienna słusznie wziął pod uwagę możliwości zarobkowe i majątkowe oskarżonego oraz stopień winy i społeczną szkodliwość czynów – ustalając ilość stawek.

Orzekając karę łączną wobec oskarżonego R. T. w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny wymiarze 40 stawek dziennych po 20 złotych każda, Sąd zasadnie miał na względzie by spełniała ona funkcję zarówno z zakresu prewencji indywidualnej jak generalnej.

Rację należy przyznać Sądowi Rejonowemu, iż można przyjąć, że istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego R. T. i zasadne jest zastosowanie wobec niego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat. Bez wątpienia okres próby w orzeczonym wymiarze pozwoli na zweryfikowanie pozytywnej prognozy.

Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kk.