Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział III Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Maciej Jabłoński

Protokolant – Agata Kowalewska

Prokurator - Radosław Kalarus

po rozpoznaniu w dniu27 kwietnia 2015 r.

sprawy

B. K. – s. R. i D., z d. K., ur. (...) w M.,

oskarżonego o to, że:

w nieustalonym okresie nie później jednak niż do dnia 02 lipca 2004 r. w W. działając w zamiarze aby M. S. dokonał czynu zabronionego w postaci doprowadzenia w celu osiągniecia korzyści majątkowej w (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzeni w błąd pracownika wyżej wymienionej firmy co do zamiaru wywiązania się z zawieranej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 02 lipca 2004 r. swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w taki sposób, iż wypełnił zaświadczenie z dnia 01 lipca 2004 r. poświadczające nieprawdę co do zarobków oraz zatrudnienia M. S. w firmie S.T.U. (...) handlowe J. S. (1) zs. w., który ten przedłożył następnie przy zawieraniu ww. umowy,

tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

orzeka:

1.  B. K. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazuje go zaś na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 69 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat.

3.  Na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu grzywnę w rozmiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na 10 (dziesięć) zł;

4.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od opłaty a koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III K 914/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 kwietnia 2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Od bliżej nieustalonego dnia maja 2004 r. i nie później niż do dnia 2 lipca 2004 r. w W. B. K. wypełnił zaświadczenie o zarobkach i zatrudnieniu M. S. w firmie S.T.U. (...) J. S. (1) zs. w W. z dnia 1 lipca 2004 r. Zgodnie z treścią powyższego zaświadczenia M. S. miał być bowiem zatrudniony w w/w firmie od dnia 1 lipca 2002 r. na czas nieokreślony z wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 3.000,00 zł brutto.

Zaświadczenie wystawione zostało w celu przedłożenia go firmie (...) S.A. w W. celem zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez M. S.. M. S. nie miał zamiaru wywiązywać się z umowy, zawarł powyższą umowę w dniu 2 lipca 2004 r. zgodnie z prośbą B. K., który z kolegi zobowiązał się wobec M. S., że będzie płacił za rachunki, w zamian za otrzymany telefon komórkowy w wyniku umowy z (...) S.A. w W..

W trakcie rutynowej weryfikacji danych zawartych w w/w umowie zaszło podejrzenie, że do jej zawarcia przedłożono sfałszowane zaświadczenie o zatrudnieniu. (...) S.A. w W. skontaktowało się z rzekomym pracodawcą M. S., który przyznał się iż nie wystawał żadnego zaświadczenia M. S. oraz iż on nie pracuje w jego firmie. Połączenia wychodzące z telefonu komórkowego zablokowano i przekierowano do D. Windykacji (...).

Firma (...) S.A. w W. w związku z zawarciem w/w umowy poniosła łączną szkodę 2.649,72 zł. Na kwotę tą składają się nieopłacone rachunki za świadczone usługi telekomunikacyjne na kwotę 228,08 zł oraz różnica pomiędzy ceną ogólną zestawu promocyjnego składającego się z aparatu N. (...) wraz z aktywacją, a ceną identycznego zestawu w promocji, tj. kwota 2.421,71 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień B. K. (k. 250-251), zeznań J. N. (k. 12-13, 35), zeznań M. P. (k. 18), zeznań J. G. (k. 20-21), zeznań B. Ł. (k. 22-23), zeznań J. S. (2) (k. 24-25, 98-99), protokołu przesłuchania M. S. (k. 39-40), kserokopie dokumentów (k. 8-11, 14-17, 26, 51-52), opinie biegłych sądowych (k. 45-49, 109-118), karta karna (k. 130, 225).

Sąd dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego:

Wyjaśnienia oskarżonego wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 k.p.c., zgodnie z którymi Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Wyjaśnienia oskarżonego B. K. Sąd uznał za całkowicie wiarygodne. B. K. przyznał się do zarzucanego czynu, nie negował w żaden sposób swojego sprawstwa ani winy i w wyczerpujący sposób opisał okoliczności zdarzenia. Jego relacja posiada cechy szczerej i prawdziwej; koreluje z całością z zeznaniami świadków w szczególności M. S..

Sąd w całości obdarzył zeznania świadków walorem wiarygodności: J. N., M. P., J. G., B. Ł., J. S. (2), albowiem są one jasne, rzetelne, logiczne. Szczególne znaczenie miały wyjaśnienia M. S., który potwierdził okoliczność, iż B. K. wystawił mu zaświadczenie o zarobkach i zatrudnieniu celem podpisania umowy z (...) S.A. Taka relacja przekonuje o rzetelności świadka i jego obiektywiźmie w sensie podawania faktów zdarzenia, skoro nie pomija i niewygodnych dla swojego wizerunku okoliczności takich jak okoliczność, iż wiedział o podrobionym dokumencie przez oskarżonego B. K. i posłużył się nim.

Pozostałe dowody, jak kserokopie dokumentów (k. 8-11, 14-17, 26, 51-52), opinie biegłych sądowych z zakresu badań dokumentów (k. 45-49, 109-118), karta karna (k. 130, 225) to wartościowy materiał dowodowy, nie kwestionowany przez strony, stanowiący podstawy ustaleń stanu faktycznego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując w powyższy sposób oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd doszedł do przekonania, iż wina oskarżonego B. K. w popełnieniu przypisanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. została mu wykazana i nie budzi żadnych wątpliwości.

Przestępstwo oszustwa ujęte w art. 286 § 1 kk polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia cudzym lub własnym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania jej błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Jednocześnie dla zaistnienia owego przestępstwa konieczne jest, aby sprawca działał umyślnie i to w zamiarze bezpośrednim ukierunkowanym na cel osiągnięcia korzyści majątkowej.

Z kolei przepis art. 270 § 1 kk penalizuje zachowanie polegające na podrobieniu lub przerobieniu dokumentu w celu użycia go za autentyczny, bądź też na użyciu takiego dokumentu jako autentycznego.

Mając zatem na uwadze dyspozycje art. 18 § 3 kk, zgodnie z którym za pomocnictwo odpowiada ten, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

W związku z wystawieniem przez B. K. zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach M. S., B. K. postawiono zarzut popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., tj. pomocnictwo do przestępstwa oszustwa z posłużeniem się podrobionym dokumentem.

B. K. działając w zamiarze, aby M. S. dokonał czynu zabronionego w postaci doprowadzenia w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (...) S.A. w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd pracownika w/w firmy co do zamiaru wywiązania się z zawieranej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 2 lipca 2004 r. swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w taki sposób, iż wypełnił zaświadczenie poświadczając nieprawdę co do zarobków i zatrudnienia M. S. w firmie S.T.U. (...) J. S. (1) zs. W W., który ten przedłożył następnie przy zawieraniu w/w umowy.

B. K. po wystawieniu powyższego zaświadczenia, nie posługiwał się nim.

Działanie oskarżonego wypełniło dyspozycję z art. 18 § 3 w zw. z art. 270 § 1 k.k. Oskarżony wystawił zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach dla M. S., składając na nim podrobiony podpis J. S. (2), w zamiarze, aby M. S. przedstawił je firmie (...) S.A. w W. celem zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Uwzględniając powyższe działanie oskarżonego wypełniło również dyspozycję z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k., bowiem wystawiając fałszywe zaświadczenie umożliwił M. S. wprowadzenie w błąd pracowników firmy (...) S.A. w W., co dało skutek w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez w/w firmę. Ponadto należy wskazać, iż oskarżony B. K. działał w zamiarze bezpośrednim osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci m.in. telefonu komórkowego.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy należy uznać, iż wina oskarżonego jest bezsporna. Działał on umyślnie, z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na cel osiągnięcia korzyści majątkowej. Jako osoba dorosła i w pełni władz umysłowych musiał on w pełni rozumieć charakter i znaczenie swojego czynu, a zarazem działać z pełną świadomością bezprawności swojego zachowania. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność bądź winę oskarżonego. Znajdował się on w normalnej sytuacji motywacyjnej, zatem można było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem, a nie zachowania realizującego znamiona przestępstwa.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd stosował wszystkie przesłanki wymiaru kary zawarte w treści art. 53 k.k., który stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. § 2 powołanej normy prawnej stanowi, iż wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zgodnie z treścią art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu karę pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Orzekając zatem o karze w granicach przewidzianych przez ustawę Sąd wymierzył oskarżonemu B. K. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności zawieszając jej wykonanie na okres 3 lat próby.

Wymierzając karę w wysokości 10 miesięcy pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę postawę sprawcy, który przyznał się do zarzucanego mu czynu

Sąd uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dopuścił się oskarżony, wyrażający się w nasileniu złej woli. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim ukierunkowanym na cel uzyskania korzyści majątkowej.

Należało zatem uznać, iż karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości będzie kara 10 miesięcy pozbawienia wolności. Spełni ona swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego i uczyni zadość społecznemu odczuciu sprawiedliwości.

Zgodnie z treścią przepisu art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej 2 lat, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. § 2 cytowanego artykułu stanowi natomiast, że zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

W ocenie Sądu wymierzenie na tym etapie bezwzględnej kary pozbawienia wolności byłoby przedwczesne, toteż Sąd wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na 3-letni okres próby, który jest zdaniem Sądu jest wystarczający, a jednocześnie niezbędny do zweryfikowania postawionej prognozy kryminologicznej, co do przyszłego zachowania się oskarżonego. W ocenie Sądu wobec oskarżonego nie jest konieczne wychowawcze oddziaływanie w warunkach więziennych, celem uświadomienia mu naganności jego postępowania. Oskarżony jest osobą w pełni dojrzałą, mimo, iż był uprzednio karany w ocenie Sądu groźba zarządzenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności będzie dla niego wystarczającą motywacją, aby przestrzegać porządku prawnego i nie popełniać w przyszłości kolejnych przestępstw.

W tym stanie rzeczy kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na wskazany przez Sąd okres, spełni swoje cele wychowawcze i prewencyjne.

Zgodnie z treścią art. 33 § 2 k.k. Sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności wymienionej, jeżeli sprawca dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął.

W punkcie 3 wyroku Sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w rozmiarze 150 stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na 10 zł

Najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. Natomiast stawka dzienna nie może być niższa od 10 zł, ani też przekraczać 2.000 zł.

Mając na względzie dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe rozmiar oraz wysokość orzeczonej grzywny jest adekwatny.

Mając na uwadze stan majątkowy oskarżonego, Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłaty, a koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa działając w oparciu o dyspozycję art. 624 § 1 kpk (pkt 4 wyroku).

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd orzekł jak w wyroku.