Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Starosta
Sędziowie: SO Irena Dobosiewicz /spr./

SO Wojciech Borodziuk

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela (...)

Fundusz (...) z siedzibą w W.

przeciwko dłużnikowi P. L.

o egzekucję świadczenia pieniężnego

w przedmiocie skargi J. S. na postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie

Rejonowym dla Wrocławia -Krzyki z dnia 22 sierpnia 2014r. w sprawie Kml462/14

na skutek zażalenia J. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 12 listopada 2014r. sygn. akt XII Co 7675/14

postanawia:

oddalić zażalenie.

Na oryginale właściwe podpisy

II Cz 95/15

UZASADNIENIE

J. S. złożył skargę na postanowienie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia - Krzyków we Wrocławiu B. B. z dnia 22 sierpnia 2014 r. wydane w sprawie Km 1462/14 z wniosku wierzyciela (...)Fundusz(...)w W. z udziałem dłużnika P. L. o egzekucję świadczenia pieniężnego, w przedmiocie wymierzenia skarżącemu grzywny w wysokości 2.000 zł. W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 17 marca 2014 r, otrzymał zajęcie wynagrodzenia za pracę P. L.. W kwietniu 2014 r. udzielił odpowiedzi, że osoba ta od 24 lutego 2014 r. nie jest pracownikiem jego firmy. Przesyłka doręczona listem zwykłym prawdopodobnie zaginęła, albowiem Komornik ukarał go grzywną. Stwierdził, że wysokość grzywny jest niewspółmierna do szkody.

W odpowiedzi na skargę Komornik wniósł o jej oddalenie stwierdzając, że skarga nie jest zasadna.

Postanowieniem z dnia 12 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił skargę.

Sąd Rejonowy ustalił, że pismem z dnia 3 lutego 2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia - Krzyków w sprawie Km 1462/14 dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę P. L. u pracodawcy J. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą J. S. (...) w B. ora wezwał pracodawcę do udzielenia prawem wymaganego oświadczenia. Wezwanie to zawierało pouczenie o skutkach niezastosowania się do wezwania. Odpis zajęcia został doręczony na adres prowadzonej działalności gospodarczej. Pismo odebrała córka skarżącego P. S.. Pracodawca nie udzielił odpowiedzi. Komornik wezwał ponownie J. S. do złożenia oświadczenia i wyjaśnienia z jakich powodów nie przekazano we właściwym terminie zajętej wierzytelności. Wezwanie to również zawierało pouczenie i zostało doręczone w dniu 17 marca 2014 r. Wobec bezskutecznego upływu terminu Komornik postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2014 r. wymierzył J. S.grzywnę w wysokości 2.000 zł. Pismem z dnia 2 września 2014 r. pracodawca wyjaśnił, że umowa o pracę z dłużnikiem została rozwiązana za porozumieniem stron w dniu 24 lutego 2014 r. Pracodawca wystawił dłużnikowi świadectwo pracy, w którym nie wpisał informacji o zajęciu wynagrodzenia, a także wypłacił zaległy ekwiwalent za urlop.

1

Na wstępie swoich rozważań, po stwierdzeniu bezzasadności skargi, Sąd Rejonowy w oparciu o właściwe przepisy przedstawił tok czynności w sytuacji prowadzenia egzekucji z wynagrodzenia za pracę. Wskazał jakie obowiązki zgodnie z art. 881 § 3 i 4 k.p.c. oraz art. 882 § 1 k.p.c. obciążają pracodawcę. Pracodawca na wezwanie komornika jest zobowiązany do przedstawienia w ciągu tygodnia zestawienia wynagrodzenia dłużnika za okres trzech miesięcy, podania, w jakiej kwocie i w jakich terminach zajęte wynagrodzenie będzie przekazywane wierzycielowi, a w razie przeszkód do wypłacenia, złożył oświadczenie o ich rodzaju. Stosownie do art. 886 § 1 k.p.c. pracodawcy, który nie wykonał ciążących na nim obowiązków, komornik wymierza grzywnę w wysokości do 2.000 zł.

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie Komornik dokonał zajęcia wynagrodzenia za pracę dłużnika oraz wezwał pracodawcę do złożenia oświadczenia z art. 882 k.p.c. pouczając go jednocześnie o skutkach niezastosowania się do wezwania. W dniu otrzymania zajęcia, tj. 10 lutego 2014 r., skarżący był pracodawcą dłużnika, zatem obciążał go obowiązek złożenia Komornikowi oświadczenia. Brak złożenia wyjaśnień stanowił już zatem wystarczającą podstawę do wymierzenia pracodawcy grzywny. Mimo to Komornik monitował pracodawcę do udzielenia odpowiedzi pismem z dnia 13 marca 2014 r. Także i to pismo pozostało bez odpowiedzi.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom skarżącego, że wysłał Komornikowi odpowiedź na wezwanie listem zwykłym, albowiem z racji zatrudnienia na poczcie powinien zdawać sobie sprawę, że z możliwości zaginięcia przesyłki zwykłej, a nadto - jako na pracodawcy -spoczywał na nim podwyższony miernik staranności w zakresie udzielenia odpowiedzi Komornikowi. Wobec tego skarżący nie wykazał, aby dopełni swojego obowiązku i udzielił Komornikowi odpowiedzi. Sąd podkreślił, że wystawiając świadectwo pracy dłużnikowi skarżący nie zawarł w nim informacji o zajęciu wynagrodzenia za pracę, o którym to obowiązku również został pouczony w zawiadomieniu z dnia 3 lutego 2014 r. Okoliczności te wskazują na celowe działanie pracodawcy, skierowane na uniemożliwienie Komornikowi -funkcjonariuszowi publicznemu - dokonania zajęcia wynagrodzenia.

Jako nieistotny w sprawie Sąd uznał fakt, że zajęcie nie mogło być realizowane, albowiem z racji zatrudnienia na 1/8 etatu pracownik otrzymywał kwotę wolną od zajęcia. Czym innym realizacja zajęcia, a czym innym jego obowiązywanie. Bez znaczenia było również powołanie się przez skarżącego na zasady współżycia społecznego, że grzywna jest niewspółmierna do szkody, albowiem szkoda nie jest przedmiotem rozpoznania w sprawie, a grzywna ma charakter karno-porządkowy.

2

Reasumując, skarżący nie wykazał, aby spełnił ciążący na nim obowiązek udzielenia odpowiedzi w terminie, wobec czego Sąd nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości w działaniu Komornika.

Zażalenie na postanowienie złożył J. S.zarzucając Sądowi pierwszej instancji błędne ustalenia na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, że skarżący wiedział o wezwaniu z dnia 3 lutego 2014 r. i przez to uznanie, że istniały podstawy do wymierzenia mu grzywny w wysokości 2.000 zł. Nadto zarzucił naruszenie w sprawie art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie. Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie postanowienia Komornika w sprawie Km 1462/14, ewentualnie poprzez obniżenie wysokości grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, że w sprawie egzekucyjnej Km 1462/14 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia - Krzyków prawidłowo obciążył pracodawcę dłużnika grzywną w maksymalnej wysokości 2.000 zł (art. 886 § 1 k.p.c), albowiem nie wykonał on w terminie tygodniowym wezwania organu egzekucyjnego zawartego w zawiadomieniu o zajęciu wynagrodzenia polegającego na przedstawieniu zestawienia wynagrodzenia otrzymywanego przez dłużnika w okresie trzech ostatnich miesięcy poprzedzających zajęcie, wskazaniu w jakim czasie i w jakich kwotach zajęte wynagrodzenie będzie przekazywane lub że istnieją przeszkody lub że istnieją przeszkody w wypłacaniu wynagrodzenia (art. 882 § 1 k.p.c). Warunkiem nałożenia grzywny jest prawidłowe doręczenie pracodawcy pisma komornika zawierającego wskazanie tych obowiązków, wezwanie do ich wykonania i pouczenie o rygorze na wypadek ich niewykonania. W sprawie nie ulega wątpliwości, że zawiadomienie z dnia 3 lutego 2014 r. o zajęciu wynagrodzenia dłużnika skierowane do jego pracodawcy zawierało wszystkie wyżej wskazane wymogi. Co więcej, Komornik wystąpił z kolejnym wezwaniem wobec skarżącego, jeszcze przed nałożeniem na niego grzywny, na które także nie wpłynęła pisemna odpowiedź.

Nie polegają na prawdzie twierdzenia skarżącego zawarte w zażaleniu, że nie wiedział o pierwszym wezwaniu Komornika, albowiem nie zostało mu ono przekazane przez córkę, która odebrała korespondencję w dniu 10 lutego 2014 r. Stanowisko to pozostaje w całkowitej sprzeczności z treścią zeznań skarżącego złożonych na posiedzeniu jawnym w dniu 12

3

listopada 2014 r., gdzie już na początku wskazał, że zawiadomienie o zajęciu wynagrodzenia otrzymał 13 lutego 2014 r., a odebrane ono zostało przez córkę /k.19/. W dalszej części zeznań wyraźnie powtórzył, że „otrzymał zajęcie wynagrodzenia z dnia 03.02.2014 r." /k.20/. Wobec tego nie było tak, że dopiero drugie wezwanie dotarło do skarżącego. Nadto wskazać należy, że z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, iż P. S. zajmuje się bieżącą korespondencją skarżącego. Wobec tego są podstawy do przyjęcia, że jest ona osobą upoważnioną do odbioru pism w rozumieniu art. 133 § 3 k.p.c. Zatem niewątpliwie nie udzielając odpowiedzi w terminie tygodniowym na wezwanie z dnia 3 lutego 2014 r. zaistniały przesłanki do wymierzenia skarżącemu grzywny przez organ egzekucyjny na podstawie art. 886 § 1 k.p.c, albowiem skoro dłużnik pracował u skarżącego do dnia 241utego 2014 r. miał on obowiązek udzielić wymaganych informacji. Wspomnieć trzeba, że powyższy przepis nie daje w zakresie wymierzenia grzywny luzu decyzyjnego, tylko obligatoryjnie nakazuje w takim wypadku jej nałożenie w wysokości do 2.000 zł. Komornik co prawda na tym etapie wstrzymał się jeszcze z wydaniem postanowienia w tym zakresie kierując do skarżącego drugie wezwanie, które zostało mu doręczone 17 marca 2014 r. Jednakże z akt egzekucyjnych nie wynika, aby skarżący udzielił na nie odpowiedzi. Fakt ten nie został również wykazany w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji. Słusznie Sąd Rejonowy w tym zakresie stwierdził, że J. S. powołując się wysłanie odpowiedzi na wezwanie Komornika listem zwykłym nie dochował należytej staranności ciążącej na nim jako przedsiębiorcy, albowiem biorąc pod uwagę treść pouczeń, powinien nadać to pismo -jeżeli w ogóle zostało ono wysłane - przesyłką poleconą. Tylko bowiem w ten sposób mógłby zabezpieczyć swoje interesy przed ewentualnym zagubieniem tego pisma. Skarżący bez wątpienia miał tego świadomość, bowiem pracował na poczcie, co tym bardziej nakazuje uznać jego postępowanie za niewłaściwe, a z drugiej strony czyni wysoce prawdopodobnym, że jednak takie pismo w ogóle nie zostało wysłane do Komornika. W aktach o sygn. Km 1462/14 znajduje się tylko pismo skarżącego z dnia 2 września 2014 r., które zostało doręczone Komornikowi już po wymierzeniu grzywny.

Biorąc pod uwagę powyższe prawidłowo Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw, aby co do okoliczności wysłania odpowiedzi na drugie wezwanie Komornika, dać wiarę zeznaniom skarżącego i jego córki. Zeznania te co do istotnych okoliczności sprawy były zresztą ze sobą niejasne i a nawet sprzeczne, albowiem P. S. wskazała, że nie przekazała zajęcia wynagrodzenia z lutego 2014 r. ojcu co stoi w opozycji z tym, co zeznał skarżący.

Podzielić także należy ocenę Sądu pierwszej instancji, że skoro skarżący nie zawarł w świadectwie pracy informacji o zajęciu wynagrodzenia, o czym został pouczony w

4

zawiadomieniu, to jego zachowanie było skierowane na uniemożliwienie Komornikowi dokonania zajęcia wynagrodzenia za pracę.

Odnośnie drugiego zarzutu zawartego w zażaleniu, dotyczącego braku zastosowania w sprawie art. 5 k.c, wskazać należy, że przepis art. 886 § 1 k.p.c. wyraźnie wskazuje w jakich sytuacjach organ egzekucyjny ma obowiązek nałożenia na niedopełniającego obowiązku pracodawcę grzywny. Przesłanki te wystąpiły w sprawie i tylko to z punktu widzenia powyższego przepisu jest istotne dla jego zastosowania. Pozostałe okoliczności nie mogły mieć znaczenia w sprawie. Zresztą skarżący nie podał jakie to zasady współżycia społecznego uzasadniają uchylenie postanowienia Komornika.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej przedstawione okoliczności, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do obniżenia wymierzonej grzywny, albowiem jej maksymalna wysokość nie może być w sprawie oceniana jako wygórowana, gdy się zważy na sposób postępowania skarżącego, który wiedząc o ciążących na nim obowiązkach wynikających z zawiadomienia Komornika, ich nie dopełnia, uniemożliwiając tym samym dokonanie zajęcia wynagrodzenia dłużnika.

Uwzględniając powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 par.2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie jako niezasadne.

Na oryginale właściwe podpisy

Za zgodność z oryginałem

5