Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2015r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Waldemar Cytrowski

Sędziowie : SSO Agata Wilczewska - spr.

SSR (del.) Karol Skocki

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale Jacka Górskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2015r.

sprawy Z. P.

oskarżonego z art.263§2k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Kole

z dnia 30 stycznia 2015r. sygn. akt II K 1011/14

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska

Sygn. akt: II Ka 124/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Kole, sygn. akt II K 1011/14, uznał oskarżonego Z. P. za winnego tego, że w dniu 14 listopada 2014 r. około godz. 21.00 w miejscowości L. na ulicy (...), gm. S., woj. (...), bez wymaganego zezwolenia posiadał broń myśliwską typu dubeltówka (...) kaliber 12x70, nr fabryczny (...) oraz amunicję w postaci 4 sztuk amunicji myśliwskiej śrutowej kaliber 12 i 2 sztuki amunicji kulowej z napisem 30-06 (...), tj. przestępstwa z art. 263 § 1 k.k.
i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego Sąd zawiesił na okres 4 lat próby.

Nadto, Sąd na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda oraz orzekł w oparciu o art. 44 § 1 k.k., przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie nr 7/14 na karcie 45v pod pozycją 1-4 akt.

Apelację od powyższego wyroku na niekorzyść oskarżonego Z. P., w części orzeczenia o karze, wniósł prokurator. Prokurator nie podniósł jednak żadnych zarzutów dotyczących wymierzonej wobec oskarżonego kary.

Na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k., wyrokowi zarzucił natomiast rażące naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na jego treść, a mianowicie – art. 335 § 1 k.p.k. w zw. art. 343 § 7 k.p.k., polegające na rozpoznaniu sprawy przeciwko Z. P. na posiedzeniu, z jednoczesnym dokonaniem zmiany we wniosku prokuratora dołączonym do aktu oskarżenia poprzez zwolnienie oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych od ponoszenia kosztów sądowych,
w tym opłaty w sprawie, podczas gdy zgodnie z treścią porozumienia zawartego pomiędzy oskarżonym, a prokuratorem uzgodnione zostało zasądzenie od oskarżonego również kosztów procesu w tym opłaty, a Sąd pomimo deklaracji o uwzględnieniu
całości wniosku prokuratora zwolnił oskarżonego w całości od kosztów nie kierując przy tym sprawy do rozpoznania na rozprawę na zasadach ogólnych.

Stawiając ten zarzut, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 454 k.p.k., prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie wobec oskarżonego kary zgodnej ze złożonym przez oskarżyciela w trybie art. 335 § 1 k.p.k. obejmującym również uzgodnienia w przedmiocie kosztów procesu poprzez ich zasądzenie.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym.

Na wstępie należy podnieść, że skarżący nie kwestionował poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych, ani zastosowanej do przypisanego oskarżonemu czynu kwalifikacji prawnej, jak również nie kwestionował rodzaju i wysokości orzeczonej kary zasadniczej. Niezrozumiały jawi się więc wniosek prokuratora
o zmianę wyroku w zakresie orzeczonej kary i wymierzenie jej zgodnie ze złożonym wnioskiem w trybie art.335§1k.p.k. Orzeczenie o kosztach sądowych nie jest przecież częścią kary.

Ponieważ Sąd odwoławczy nie dostrzegł podstaw do ingerencji w w zaskarżony wyrok ani w części winy ani kary (brak przesłanek z art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.), dlatego też rozważania swoje ograniczy tylko do zarzutu apelacji dotyczącego błędnego zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie. Wskazać jedynie należy, że Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie i. wydał wyrok skazujący wobec oskarżonego. Sąd I instancji na podstawie prawidłowo ocenionego ujawnionego materiału dowodowego, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa, jak i subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazany przepis prawny.

Zgodnie z art. 335 § 1 k.p.k. prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie wyroku i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych w kodeksie karnym za przypisany mu występek, bez przeprowadzania rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Uzgodnienie może obejmować również poniesienie przez oskarżonego kosztów postępowania. Z treści wniosku prokuratora złożonego w w/w trybie wynika, że wniósł on o wydanie wyroku skazującego wobec Z. P. za zarzucone mu przestępstwo wypełniające dyspozycję art. 263 § 2 k.k. bez przeprowadzania rozprawy i orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, przy jednoczesnym orzeczeniu wobec oskarżonego kary grzywny, przepadku przedmiotów pochodzących z przestępstwa. Prokurator wniósł także
o obciążenie oskarżonego kosztami postępowania w tym opłatą. Pomimo, iż Sąd uwzględnił wniosek prokuratora, nie modyfikując go przy tym za zgodą stron
w zakresie kosztów sądowych, wbrew ich uprzednim uzgodnieniom zawartym we wniosku złożonym w trybie art. 335 § 1 k.p.k., na podstawie art. 624 § 1 k.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty. Stanowiło to niewątpliwie naruszenie porozumienia zawartego pomiędzy prokuratorem a oskarżonym. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2013 r. (V KK 342/13, LEX 1402697), sąd rozpoznający wniosek złożony na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. może albo uwzględnić wszystkie elementy porozumienia prokuratora i oskarżonego i wydać wyrok odpowiadający temu uzgodnieniu albo wniosku nie uwzględnić, nie może natomiast, bez porozumienia ze stronami zawartego uzgodnienia procesowego, samodzielnie dokonywać modyfikacji poszczególnych elementów tego uzgodnienia.

Zgodnie jednak z uchwałą SN z 25 września 2013 r. kontrolę instancyjną wyroku w trybie określonym w art. 343 k.p.k. poza modyfikacją wynikającą z art. 434 § 3 k.p.k. przeprowadza się na zasadach ogólnych (I KZP 5/13, LEX 1371922). W uzasadnieniu przywołanej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż tryb określony
w art. 343 k.p.k., w zgodzie z jego wykładnią językową, jest trybem postępowania przed sądem pierwszej instancji, chociaż owo porozumienie materializuje się nie
z chwilą wydania orzeczenia przez sąd meriti, ale z chwilą jego uprawomocnienia się. Ustawodawca nie wyłączył prawa do zaskarżenia wyroku wydanego w trybie określonym w art. 343 k.p.k. W związku jednak z zaskarżeniem wyroku opartego
o przywołany przepis porozumienie zawarte na wcześniejszym etapie postępowania przestaje kogokolwiek wiązać. Nie wiąże ono zatem już ani stron, ani sądu odwoławczego, a tym bardziej sądu któremu ewentualnie sprawa zostanie przekazana do ponownego rozpoznania.

Co prawda w przedmiotowej sprawie apelacja prokuratora podyktowana jest nie chęcią zmiany treści wcześniej uzgodnionej kary czy też środka karnego, to jednakże skutek jej wniesienia jest analogiczny tzn. na tym etapie postępowania Sąd odwoławczy nie jest związany treścią porozumienia prokuratora i oskarżonego. Pomimo jednak, że treść uzgodnienia dotyczącego kary i innych rozstrzygnięć przestała wiązać Sąd Okręgowy, fakt jego zawarcia nie pozostaje bez znaczenia dla kontroli odwoławczej. Pamiętać należy, że strony kształtowały jego treść
w przekonaniu, że wydany wyrok będzie uwzględniał ich uzgodnione propozycje. Pozostaje więc on pewną wytyczną dla Sądu odwoławczego dokonującego kontroli zaskarżonego orzeczenia. Należy mieć także na uwadze, że prokurator zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w części dotyczącej orzeczenia o karze, wniósł jedynie
o obciążanie Z. P. kosztami sądowymi.

Skoro zatem skarżący nie podjął się próby wykazania, by wymierzone wobec Z. P. kary były rażąco niewspółmierne – art. 438 pkt 4 k.p.k., brak było podstaw do dokonywania zmiany w tym zakresie. W konsekwencji Sąd odwoławczy zaaprobował wymiar kar pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczonej przez Sąd Rejonowy (objętych przecież wcześniej porozumieniem pomiędzy prokuratorem
i oskarżonym) uznając, iż kary te zostały orzeczone w rozmiarze proporcjonalnym tak co do społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jak i stopnia jego zawinienia,
z uwzględnieniem wszystkich dyrektyw określonych w art. 53 k.k. Niewątpliwie zachodziły również przesłanki do warunkowego zawieszenia postępowania orzeczonej kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu odwoławczego jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów indywidualno-prewencyjnych kary,
a w szczególności dla zapobieżenia popełnienia przez Z. P. nowego przestępstwa w przyszłości. Orzeczenie o przepadku przedmiotów pochodzących
z przestępstwa znajduje oparcie w art. 44 § 1 k.k. i wobec kategorycznego brzmienia tego przepisu, nie zachodzi konieczność szerszych rozważań w tym przedmiocie.

W zakresie zaś rozstrzygnięcia o kosztach sądowych, tj. zwolnienia przez Sąd Rejonowy oskarżonego od obowiązku ich poniesienia, Sąd odwoławczy dostrzegł iż stanowiło to naruszenie zawartego porozumienia pomiędzy stronami postępowania. Analiza akt sprawy prowadzi jednak do wniosku, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji uwzględniało rzeczywistą sytuację finansową oraz osobistą oskarżonego. Wskazać bowiem należy, że oskarżony jest osobą bezrobotną, nie posiadającą żadnego majątku, utrzymującą się z prac dorywczych, które przynoszą mu dochód w wysokości około 1.200 zł miesięcznie. Mając także na względzie fakt obciążenia oskarżonego obowiązkiem alimentacyjnym oraz wymiar orzeczonej kary grzywny – zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości, jawi się jako w pełni uzasadnione. W ocenie Sądu odwoławczego obciążenie Z. P. kosztami sądowymi byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego ze względu na sytuację majątkową oraz osobistą w której w chwili obecnej się znajduje.

Z uwagi na brak podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia, Sąd odwoławczy w oparciu o przepis art. 437 § 1 k.p.k,. utrzymał wyrok Sądu Rejonowego w mocy.

Orzeczenie o kosztach za postępowanie odwoławcze uzasadnia przepisy art. 636 § 1 k.p.k.

Karol Skocki Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska