Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Władysławy Kunickiej-Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 roku

sprawy M. W.

córki J. i T. z domu M.

urodzonej (...) w K.

oskarżonej z art. 300 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonej i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej G. V.

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 14 listopada 2014 r. sygnatura akt III K 665/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej G. V. 420 złotych tytułem kosztów udziału pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 180 złotych opłaty za to postępowanie.

Sygn.akt IV Ka 88 / 15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 14 listopada 2015r. sygn. akt III K 665 /14:

I.  Oskarżoną M. W. uznał za winną tego, że w dniu 13 lipca 2005 roku w W., woj. (...), działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2005 roku, sygn. akt I Ca 1595/04, zasądzającego obowiązek zapłaty kwoty 100.579,37 złotych, uszczupliła zaspokojenie wierzyciela G. V. poprzez dokonanie darowizny działki gruntu nr (...) o powierzchni 25 m ² w użytkowaniu wieczystym zabudowanej garażem o powierzchni 19,52 m ² położonej w W. przy ul. (...) na rzecz T. M., to jest występku z art. 300§2 kk i za czyn ten na podstawie art. 300§2 kk wymierzył jej karę roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69§1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności tytułem próby na okres lat 4 (czterech),

III.  zasądził od oskarżonej M. W. na rzecz oskarżycielki posiłkowej G. V. kwotę 1237 zł ( jeden tysiąc dwieście trzydzieści siedemdziesiąt trzy złote ) tytułem zwrotu kosztów związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru,

IV.  zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w kwocie 70 złotych i wymierzył jej opłatę w wysokości 180 złotych.

Z wyrokiem tym w części orzeczenia o karze nie pogodziła się oskarżona, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy z wyboru.

Apelujący na podstawie art. 427§2 oraz art. 438 pkt 1 i 4 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1.rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej M. W. represji karnej, wynikającą z orzeczonej wobec oskarżonej kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat 4 w następstwie:

a) przyjęcia przez Sąd Rejonowy stopnia winy oskarżonej na niezasadnie wysokim poziomie, tj. z pominięciem znaczenia wartości uszczuplenia zaspokojenia pokrzywdzonej;

b) przyjęcia przez Sąd Rejonowy stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonej nie niezasadnie wysokim poziomie, tj. ustalenia tego stopnia z pominięciem niewielkich rozmiarów szkody wyrządzonej zarzucanym czynem oraz możliwością dochodzenia przez pokrzywdzoną w odpowiednim postępowaniu cywilnym bezskuteczności rozporządzenia przez oskarżoną majątkiem, które to rozporządzenie stanowi zachowanie objęte zarzutem;

c) niezasadnego przyznania w niniejszej sprawie pierwszeństwa realizacji celów prewencji generalnej karania nad celami prewencji indywidualnej, w tym w szczególności poprzez ustalenie okresu próby na okres lat czterech przy przyjęciu, że za okresem próby przemawia dotychczasowa karalność oskarżonej.

Na podstawie art. 427§1 kpk oraz art. 437 kpk skarżący wniósł o orzeczenie wobec oskarżonej represji karnej w łagodniejszym niż orzeczony przez Sąd Rejonowy wymiarze, przy uwzględnieniu okresu próby w dolnych jego granicach ustawowych, ewentualnie o uchylenie w całości zapadłego w sprawie orzeczenia i przekazanie Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu do ponownego rozpoznania.

Z tym wyrokiem w części orzeczenia o karze nie pogodziła się także oskarżycielka posiłkowa G. V., wnosząc apelację za pośrednictwem pełnomocnika – na niekorzyść oskarżonej.

Apelujący na podstawie przepisu art. 427§1 i 2 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 53§2 kk poprzez błędną ocenę okoliczności faktycznych sprawy i przyjęcie, iż wobec oskarżonej istnieją podstawy do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej kary jednego roku pozbawienia wolności, podczas gdy postawa oskarżonej po popełnieniu przestępstwa, w tym dalsze uchylanie się od wykonania wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn.akt I Ca 1595/04 zasądzającej obowiązek zapłaty kwoty 100.579,37 zł, m.in. poprzez zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy, za minimalnym wynagrodzeniem, w celu obniżenie wysokości potrąceń na rzecz wierzycielki, a także przekazywanie ( sponsorowanie) (...) w toku prowadzonej egzekucji przy jednoczesnym braku zaspokojenia wierzycielki stanowią jednoznacznie, iż warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności nie będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów kary.

Na podstawie art. 427§1 kpk w zw. z art. 437§1 i 2 kpk wniósł skarżący o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku bez warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Obie apelacje są bezzasadne i to w stopniu oczywistym, w szczególności błędne pozostają sformułowane w nich wnioski końcowe o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Wszak apelujący nie kwestionują ustaleń faktycznych wyroku ani ich subsumpcji przez uznanie sprawstwa i zawinienia oskarżonej co do popełnienia występku udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, kwalifikowanego z art. 300 § 2 kk, zaś podniesione zastrzeżenia co do wymiaru kary nie uzasadniają orzeczenia kasatoryjnego.

Apelujący niesłusznie domagają się także zmiany orzeczenia o karze. Sąd Rejonowy poruszając się w ramach art. 53 § 1 i 2 kk należycie wyważył stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonej, wymierzył karę spełniającą kryteria ustawowe, co następnie prawidłowo uzasadnił ( z drobnym wyjątkiem, o czym będzie mowa niżej).

I tak, obrońca oskarżonej nie zauważa, że Sąd I instancji wymierzył oskarżonej karę pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, bo w wymiarze tylko 1- go roku pozbawienia wolności, podczas gdy maksymalne zagrożenie karą, określone w przepisie art. 300 § 2 kk, to przecież 5 lat pozbawienia wolności. Błędnie dowodzi apelujący, że wymierzona kara pozostaje niewspółmiernie surową, co miałoby wynikać z uznania niezasadnie wysokiego poziomu winy oskarżonej z pominięciem znaczenia wartości uszczuplenia zaspokojenia pokrzywdzonej i przyjęcia niezasadnie wysokiego poziomu stopnia społecznej szkodliwości czynu, wynikającego z pominięcia niewielkich rozmiarów szkody wyrządzonej przypisanym czynem oraz możliwością dochodzenia przez pokrzywdzoną w postępowaniu cywilnym bezskuteczności rozporządzenia przez oskarżoną majątkiem. Oskarżona wszak działała w sposób wyrachowany, mając świadomość zadłużenia wobec pokrzywdzonej ( i to wcale nie na niewielką kwotę, bo w 2002r. na ponad 100 tys. złotych) z pełną premedytacją pozbyła się kilku składników majątku, w tym przedmiotowej działki z garażem, z których pokrzywdzona mogła zaspokoić swe roszczenia. Za bezpodstawne ocenić należy oczekiwanie apelującego uznania zaniechania przez pokrzywdzoną wytoczenia powództwa cywilnego o bezskuteczność rozporządzenia mieniem jako okoliczności łagodzącej dla oskarżonej. Dotychczasowa faktycznie bierna postawa oskarżonej w zakresie braku zaspokojenia pokrzywdzonej przez aż 13 lat od powstania zadłużenia wobec G. V. nie dowodzi jej dobrej woli spłaty znaczącego aktualnie zadłużenia.

Jakkolwiek w pisemnych motywach wyroku Sąd I instancji zaznaczył, iż okres probacji ustalił oskarżonej na 2 lata, to takie sformułowanie jawi się jako zwykła literowa omyłka pisarska, skoro w sentencji wyroku w pkt. II dyspozycji określił próbę na 4 lata, decyduje tu treść wyroku a nie błąd pisemnego uzasadnienia.

Zatem w sprawie brak jakichkolwiek podstaw do zmiany wyroku na korzyść oskarżonej.

Niesłuszne pozostają także oczekiwania apelacji oskarżycielki posiłkowej co do uchylenia wobec oskarżonej probacji. Podnoszone w niej argumenty, iż oskarżona w spółce należącej do jej matki jest zatrudniona za minimalnym wynagrodzeniem w niepełnym czasie pracy nie dowodzą braku pozytywnej prognozy kryminologicznej. W toku przewodu sądowego oskarżycielka posiłkowa ( działająca z profesjonalnym pełnomocnikiem) nie wykazała, że oskarżona w toku prowadzonej egzekucji komorniczej sponsorowała program „ Młody Przedsiębiorca 2010 r.”, tu apelacja pozostaje całkowicie gołosłowną. Wywodzenie z faktu bezskuteczności egzekucji prowadzonej na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21.04.2005r. sygn. akt I Ca 1595/04 braku podstaw do probacji w niniejszym postępowaniu jawi się zupełnie błędnym. W dacie czynu oskarżona była osobą nie karaną sądownie, prowadziła i nadal prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje zarobkowo, ma 56 lat, więc zachodzą podstawy faktyczne do założenia, iż pomimo nie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności oskarżona na drogę przestępstwa nie powróci, co oznacza słuszność pozytywnej prognozy kryminologicznej w rozumieniu art. 69 § 1 i 2 kk. Zakreślony okres próby lat 4-ch, stanowi odpowiedni okres do weryfikacji owej prognozy.

O należnych oskarżycielce posiłkowej kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym ( pkt. II) orzeczono na podstawie art. 627 kpk.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art. 627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.2ust.3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, obciążając nimi oskarżoną wobec przegrania apelacji.