Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołominie I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący – SSR Michał Marcysiak

Protokolant - Katarzyna Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2015 r. w Wołominie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko R. Ł. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz R. Ł. (1) kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

. Sygn. akt I C 2586/13

Uzasadnienie wyroku z dnia 15 kwietnia 2015 r.

Pozwem wniesionym 17 kwietnia 2013 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od R. Ł. (1) kwoty 2861,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od szczegółowo wskazanych w pozwie kwot, które obejmowały należności za czesane oraz za ponowny wpis na listę studentów i skapitalizowane odsetki od tych kwot. W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwany w związku ze złożonym ślubowaniem i immatrykulacją został przyjęty na studia i nabył uprawnienia studenta Wyższej Szkoły (...) (...) w R.. Mimo przyjętego na siebie zobowiązania przestrzegania przepisów wewnętrznych uczelni nie uregulował w całości należnych opłat. Natomiast na podstawie umowy o zakup wierzytelności z dnia 29 października 2012 r. powód stał się wierzycielem pozwanego. Ponadto powód dochodził zwrotu kosztów sądowych w wysokości 36 zł, kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu innych kosztów w wysokości 3,75 zł (pozew – k.1-6).

Dnia 1 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym prowadzonym pod sygn. akt VI Nc-e 823365/13 (k. 7-8).

R. Ł. (1) wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. Podniósł w nim zarzut przedawnienia objętych pozwem roszczeń i wobec tego wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie kosztów procesu na jego rzecz. W uzasadnieniu wskazał, iż termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata, co w jego ocenie powodowało, iż nie jest już zobowiązany wobec powoda do zapłaty dochodzonego przez niego roszczenia (sprzeciw - k. 9).

Postanowieniem z dnia 31 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Wołominie (k. 16).

W postępowaniu przed tutejszym Sądem strona pozwana kwestionowała również, fakt korzystania z usług edukacyjnych oferowanych przez powoda w okresie i zakresie wskazanym w pozwie ( pismo pozwanego z dnia 13 października 2014 r. – k.94).

W dalszym toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyższa Szkoła (...) (...) jest wyższą uczelnią niepubliczną mającą siedzibę w R., której założycielem jest (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R..

(dowód: statut Wyższej Szkoły (...) (...) z 2012 r.– k. 32-36v; odpis pełny z KRS spółki (...)– k. 30-31v; odpis z rejestru uczelni niepublicznych i związków uczelni niepublicznych – k. 38-39v)

7 czerwca 2006 r. R. Ł. (1) wypełnił kwestionariusz kandydata na studia Wyższej Szkoły (...) (...) w R., Wydział Zamiejscowy w G., wnosząc o przyjęcie na studia na Wydziale (...), specjalność/kierunek – technika samochodowa i ubezpieczenia komunikacyjne. W kwestionariuszu tym złożył również oświadczenie, że znane mu są obowiązujące w Wyższej Szkole (...). (...) w R. ustalenia wprowadzone zarządzeniem rektora o wysokości odpłatności za usługi edukacyjne, z których wynika możliwość podwyższenia odpłatności w trakcie studiów oraz że w przypadku rezygnacji ze studiów, po rozpoczęciu zajęć dydaktycznych, wniesiona opłata nie zostanie zwrócona, na co wyraził zgodę. Decyzją Komisji Rekrutacyjnej z dnia 7 lipca 2006 roku został przyjęty na I rok studiów.

(dowód: kwestionariusz kandydata na studia i decyzja Komisji Rekrutacyjnej – k. 100-101)

W dniu 1 października 2006 r. P. Ł. podpisał tekst ślubowania studenta Wyższej Szkoły (...) (...)

(dowód: ślubowanie z dnia 1 października 2006r.)

W zarządzeniu nr 9 Rektora Wyższej Szkoły (...) (...) z dnia 20 marca 2006 roku w sprawie rekrutacji na studia w roku akademickim 2006/2007 określono wysokość opłat związanych z nauką oraz sposoby i terminy ich uiszczania. Wynika z niego, że wysokość czesnego na kierunku technika samochodowa i ubezpieczenia komunikacyjne na studiach zaocznych wynosi po 400 zł za każdy miesiąc I semestru roku akademickiego 2006/2007.

(dowód: zarządzenie 9 Rektora Wyższej Szkoły (...) (...) (...) z dnia 20 marca 2006 roku w sprawie rekrutacji na studia w roku akademickim 2006/2007 – k. 41-41v)

W zarządzeniu nr 4 Rektora Wyższej Szkoły (...) (...) (...) z dnia 27 stycznia 2006 roku w sprawie wprowadzenia opłat za nieprzestrzeganie Regulaminu studiów, określono wysokość opłat związanych z wpisem warunkowym oraz powtarzaniem semestrów.

(dowód: zarządzenie 4 Rektora Wyższej Szkoły (...) (...) (...) z dnia z dnia 27 stycznia 2006 roku w sprawie wprowadzenia opłat za nie przestrzeganie Regulaminu studiów – k. 42)

W zestawieniu „Rozliczenie z kontrahentem” z dnia 11 października 2012r., wstawionym przez Wyższą Szkołę (...) (...) (...) w R. w odniesieniu do R. Ł. (2) wskazano kwotę do rozliczenia – 1.628,62 zł. Stanowiła ona sumę opłaty za ponowny wpisu na listę studentów kwocie 28,62 zł oraz czesnego w łącznej wysokości 1 600 zł. Na kwotę czesnego składało się 400 zł czesnego za marzec 2007 r. z terminem płatności na 15 marca 2007 r., 400 zł tytułem czesnego za marzec 2007 r. z terminem płatności na 20 marca 2007 r., 400 zł czesnego za kwiecień 2007 r. z terminem płatności na 20 kwietnia 2007 r. i 400 zł tytułem czesnego za maj 2007 r z terminem płatności przypadającym na 20 maja 2007 r.

(dowód: rozliczenie z kontrahentem z dnia 11 października 2012r. – k. 43)

W zarządzeniu nr 2 Rektora Wyższej Szkoły (...) im. bp. (...) z dnia 17 lutego 2007 roku w sprawie przesunięcia terminu wpłaty I raty czesnego w semestrze letnim w roku akademickim 2006/2007, określono termin zapłaty czesnego na 15 marca 2007 r.

(dowód: zarządzenie nr 2 Rektora Wyższej Szkoły (...) im. bp. (...) z dnia 17 lutego 2007 roku w sprawie przesunięcia terminu wpłaty I raty czesnego w semestrze letnim w roku akademickim 2006/2007 – k. 102)

W dniu 29 października 2012 r. pomiędzy Wyższą Szkołą (...) im. bp. (...) w R., w której imieniu działał kanclerz – E. W., a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności objętych wykazem dołączonym do tej umowy. Wykazem była objęta wierzytelność wobec R. Ł. (3) o zapłatę kwoty 1.628,62 zł.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 29 października 2012 r. – k. 44-44v; wyciąg z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 29 października 2012 r. – k. 45)

Pismem z dnia 30 października 2012 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. poinformowała R. Ł. (1) o zawartej umowie cesji oraz wezwała do zapłaty łącznie kwoty 2.763,78 zł tytułem zadłużenia wynikającego z umowy o świadczenie usług edukacyjnych. Wskazana kwota zaległości została powiększona o skapitalizowane odsetki.

(dowód: pismo z dnia 30 października 2012r. – k. 46)

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o wyżej wskazane dokumenty prywatne. Stanowią one dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia zawarte w tych dokumentach (art. 245 k.p.c.). Autentyczność, wiarygodność i moc dowodowa tych dokumentów nie były kwestionowane przez strony, Sąd również nie znalazł ku temu podstaw. Dlatego też przyznał im w powyższym zakresie moc dowodową.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

Zgodnie z art. 6 k.c. oraz art. 232 zdanie 1 k.p.c. ciężar udowodnienia żądania pozwu, co do zasady i co do wysokości spoczywał na powodzie. Jako podstawę faktyczną żądania pozwu powód wskazywał, iż między pozwanym, a cedentem - Wyższą Szkołą (...) im. bp. (...) w R. doszło z dniem 1 października 2006 r., kiedy to powód złożył ślubowanie, do zawarcia umowy, w ramach której pozwany zobowiązał się do uiszczania przewidzianych w zarządzeniu rektora opłat. Przy czym powód dochodził należności za czesne od marca do maja 2007 r. w łącznej kwocie 1600 zł i opłaty za ponowny wpis na listę studentów z datą płatności przypadającą na 13 stycznia 2007 r. Powód udowodnił zawarcie w dniu 1 października 2006 r. przez wyżej wymienioną szkołę wyższą umowy z pozwanym, obejmującą, jeśli chodzi o jej treść, obowiązek ponoszenia opłat określonych w zarządzeniu rektora. Pozwany zaprzeczył jednak, aby w okresie objętym pozwem w ogóle korzystał z usług tej uczelni. Okoliczność istnienia w tym okresie stosunku zobowiązaniowego, który stanowiłby podstawę żądania opłat dochodzonych pozwem, obciążała zatem powoda. Powód wyraźnie wskazywał z pozwie, że doszło do ponownego wpisu pozwanego na listę studentów w styczniu 2007 r. Okoliczności tej jednak nie udowodnił. Skoro dochodzone pozwem należności wynikały z ponownego wpisu na listę studentów (i czesnego naliczonego po tym wpisie) to wnosić należało, iż w myśl twierdzeń powoda stosunek prawny, który pozwany nawiązał z poprzednikiem prawnym powoda, w wyniku złożenia ślubowania w dniu 1 października 2006 r., uległ rozwiązaniu i nawiązany został nowy stosunek. Nie budzi wątpliwości, że dochodzone pozwem roszczenia powód wiązał właśnie z zaistnieniem tego rodzaju okoliczności. Nie udowodnił ich jednak, a pozwany im zaprzeczył (końcowa część pisma pełnomocnika pozwanego z dnia 13 października 2014 r., gdzie pozwany podniósł, że „zaprzeczam, że powód korzystał z usług edukacyjnych oferowanych przez powoda w okresie i zakresie wskazanym w pozwie”). Powód nie powołał żadnych dowodów, które miałyby przemawiać, za tym, iż między uczelnią, a pozwanym doszło w 2007 r. ponownie do zawarcia umowy przewidującej pobieranie od pozwanego jakichkolwiek opłat. W tej sytuacji powództwo uznać należało za nieudowodnione i z tego powodu podlegało ono oddaleniu.

Na marginesie tylko należy zatem wyjaśnić, że zarzut przedawnienia roszczeń dochodzonych pozwem należałoby uznać za uzasadniony, gdyby powództwo było udowodnione. Zgodnie bowiem z art. 160a ust. 7 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, dodanym do ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z dniem 1 października 2014 r. ustawą z dnia z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2014 r. poz. 1198) roszczenia wynikające z umowy przedawniają się z upływem trzech lat. Przepis ten nawiązuje do umowy, o której stanowi art. 160a ust. 1, a więc umowy regulującej warunki pobierania opłat związanych z odbywaniem studiów, o których mowa w art. 98 ust. 1 pkt 5 tej ustawy, oraz opłat za usługi edukacyjne, o których mowa w art. 99 ust. 1 pkt 1-6 tej ustawy, a także wysokość tych opłat. Przy czym, jak stanowi art. 32 ustawy z dnia z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne, o których mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepis art. 160a ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Skoro umowa między poprzednikiem prawnym powoda, a pozwanym, zawarta została przed dniem wejścia w życie wyżej wymienionej ustawy nowelizującej, a wymagalność roszczeń o czesne i opłatę za ponowne przyjęcie na studia przypadała, według twierdzeń powoda, na 2007 r., to wniesienie pozwu o te roszczenia dopiero w 2013 r., czyni zarzut ich przedawnienia uzasadnionym. W tych okolicznościach przedawnieniu uległy również odsetki od tych należności, zarówno skapitalizowane, jak i dalsze – dochodzone od dnia wniesienia pozwu.

Z uwagi na to, że powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione, nie zachodziła potrzeba rozważania kwestii konstytucyjności art. 32 wyżej wskazanej ustawy nowelizującej, którą podnosiła strona powodowa. Kierowanie pytania prawnego to Trybunału Konstytucyjnego byłoby bezprzedmiotowe, wobec niespełnienia przesłanki funkcjonalnej, która uzasadnia wystąpienie z pytaniem prawnym, jedynie wtedy, gdy od odpowiedzi na nie zależy rozstrzygnięcie konkretnej sprawy zawisłej przed sądem (art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym Dz. U. z 1997, Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w punkcie 1. sentencji wyroku.

Ponieważ powództwo zostało oddalone, powód, jako przegrywający niniejszy proces, pozostaje przy kosztach dotychczas poniesionych i powinien zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu. Rozstrzygniecie w tym względzie zawarte zostało w punkcie 2. wyroku. Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Jak stanowi natomiast art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego jedynie opłatę z tytułu kosztów zastępstwa procesowego, wykonywanego przez adwokata, ustaloną przez Sąd w stawce minimalnej w oparciu o § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku (Dz. U 2013 poz. 461 ze zm.) w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Wynosi ona 600 zł.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

Wołomin, dnia 19 maja 2015 r.