Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. W. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 23 lipca 2014 roku, sygn. akt I C 2213/13

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 717/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. po rozpoznaniu sprawy z powództwa M. W. (1) przeciwko (...), Spółce Akcyjnej z (...) w W. o zapłatę zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 437 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. Nadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda M. W. (1) kwotę 197 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

M. W. (2) przekazał pralni mieszczącej
się w P.., przy ul. (...) należącej do pozwanego (...), Spółki Akcyjnej z (...) w W. kurtkę puchową celem jej wyczyszczenia. Po wykonaniu usługi kurtka posiadała odbarwienia materiału. M. W. (1) złożył w związku z tym reklamację, która jednak nie została przez stronę pozwaną uznana.

W związku z zaistniałą sytuacją powód M. W. (1) odbył 3 podróże do W. celem zawiezienia i odebrania kurtki od rzeczoznawcy wydającego opinię prywatną.

Pismem z dnia 12 czerwca 2013 r. M. W. (1) wezwał do zapłaty (...) Spółkę Akcyjną kwoty 1 831 złotych, wyznaczając termin do dnia 15 lipca 2013 r. W przedmiotowym piśmie powód precyzyjnie wskazał co składa się na żądaną przez niego kwotę.

Strona pozwana w żaden sposób nie zareagowała na wezwanie do zapłaty.

Do uszkodzenia puchowej kurtki męskiej firmy (...) stanowiącej własność powoda M. W. (1) doszło podczas wykonywania przez pozwanego usługi prania. Wysoka trwałość wybawień elementów granatowych przedmiotu sporu wyklucza możliwość zabarwienia elementów żółtym barwnikiem pochodzącym z podszewki i innych dodatków krawieckich (ekspresów, taśm).

Uszkodzenie kurtki powstało poprzez zabarwienie żółtego tła tkaniny wierzchniej kurtki barwnikiem wypłukanym z innej równolegle pranej odzieży. Zastosowany przez pralnię proces prania dokonał się prawdopodobnie w temperaturze powyżej dopuszczalnej przez producenta kurtki.

Barwienie włókien poliamidowych rozpoczyna się w temperaturze 40-50°. Pranie w niżej temperaturze utrudnia migrację barwnika, tj. jego wypłukiwanie i wiązanie z włóknem tkaniny (w kol. jasnym). Niezwiązany barwnik zostałby wypłukany po zakończeniu właściwego procesu prania, różnicowane zabarwienie części elementów wierzchniej kurtki wynika z zastosowania przez producenta różnych tkanin poliamidowych w tym samym żółtym kolorze, innej na plecach, a innej na karczku, przodach, rękawach i kieszeniach. Każda z tkanin charakteryzuje się nieco innym powinowactwem do barwnika i z tego powodu związała inną ilość wypłukanego barwnika znajdującego się w kąpieli piorącej.

Uszkodzenie kurtki należącej do powoda, poprzez zabarwienie włókien poliamidowych tkaniny wierzchniej ma charakter trwały i nieusuwalny. Ponowne wielokrotne pranie nie spowoduje istotnej poprawy.

Ze względu na brak innych dowodów, w oparciu o akta sprawy i ocenę przedmiotu sporu, biegły określił prawdopodobne przyczyny zabrudzenia tkaniny wierzchniej kurtki.

Strona pozwana nieprawidłowo wykonała usługę prania kurtki stanowiącej własność powoda. Przyczyny powstania przebarwień polegały na zabrudzeniu żółtej tkaniny, wierzchniej kurtki barwnikiem niebieskim pochodzącym:

-

z odzieży pranej jednocześnie z przedmiotem sporu, a zawierającym niezwiązany całkowicie barwnik niebieski - wysoce prawdopodobne,

-

z zastosowania przez pralnię procesu prania w temperaturze powyżej 30°C dopuszczalnej przez producenta kurtki - prawdopodobne,

-

z użycia (wbrew zaleceniom producenta kurtki) do prania wodnego środka piorącego nieprofesjonalnego, który nie utrudnia schodzenia barwnika podczas procesów prania - mało prawdopodobne.

W ocenie biegłego wykluczona jest możliwość zabarwienia żółtej tkaniny wierzchniej barwnikiem pochodzącym z elementów granatowych kurtki: podszewki i dodatków przedmiotu sporu poprzez stwierdzenie ich wysokiej odporności wybawień na pranie wodne i chemiczne oraz deklarację powoda, iż kurtka ta była już raz wcześniej prana i nie było żadnych uszkodzeń.

Wartości odzieży powoda M. W. (1) w chwili oddania jej do pralni pozwanego wynosiła 585 zł brutto.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo strony powodowej jest częściowo uzasadnione.

Zgodnie z art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Strony łączyła umowa o dzieło, więc powodowi w razie wadliwego wykonania dzieła, przysługiwał wybór co do sposobu uzyskania rekompensaty od pozwanego jako wykonawcy. Mógł on skorzystać z uprawnień przysługujących mu z rękojmi (art. 566 k.c. w związku z art. 656 k.c. oraz art. 638 k.c.) albo oprzeć swoje roszczenie wyłącznie na przepisach ogólnych o odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 k.c.). Oba roszczenia są niezależne od siebie.

W przedmiotowej sprawie powód wystąpił z roszczeniem odszkodowawczym. Stosownie do treści art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wykazanie podstaw odpowiedzialności kontraktowej wymaga udowodnienia przez wierzyciela, że dłużnik nie wykonał lub nienależycie wykonał zobowiązanie (zachował się niezgodnie z ciążącym na nim obowiązkiem umownym), że wierzyciel ponosi szkodę oraz że szkoda ta pozostaje w normalnym związku przyczynowym z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania. Odpowiedzialność odszkodowawcza przewidziana w art. 471 k.c. zwalnia natomiast wierzyciela od potrzeby wykazywania dłużnika, oparta jest bowiem na domniemaniu tej winy. To dłużnik, chcąc się uwolnić od odpowiedzialności, musi udowodnić, że nie sprostał obowiązkom umownym w następstwu okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Natomiast stosownie do § 2 powyższego przepisu w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkodę wyrządzono.

Umowa o dzieło zakłada swobodę i samodzielność w wykonywaniu dzieła, jednak rezultat, o który umawiają się strony, musi być z góry określony, mieć samoistny cel, obiektywnie osiągalny i pewny.

Przyjmujący zamówienie zakład wyspecjalizowany ma obowiązek ustalenia w momencie zawierania umowy czy powierzona mu rzecz (garderoba) nie wykazuje właściwości wyłączających prawidłowe wykonanie usługi ( por. art. 634 k.c.). Powinien on więc wykazać się znawstwem materiału i jego właściwości tak, aby nie dopuścić do zniekształcenia rzeczy, jej fizycznego uszkodzenia czy zniszczenia. W związku z tym na przyjmującym zamówienie ciąży - stosownie do okoliczności - obowiązek poinformowania zamawiającego klienta o tym, że nietypowość rzeczy, jej cechy nie gwarantują osiągnięcia pewnego, zamierzonego rezultatu usługi (wyrok SN z dnia 20 maja 1986 r. 111 CRN 82/86. OSNC 1987/8/125).

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego nie wynika, aby strona pozwana miała zastrzeżenia do stanu bądź tworzywa kurtki przed przystąpieniem do realizacji zleconej jej przez powoda usługi pralniczej.

W ocenie Sądu powód wykazał fakt poniesienia szkody oraz że szkoda ta pozostaje w normalnym związku przyczynowym z niewykonaniem zobowiązania. Podstawą ustaleń w zakresie nienależytego wykonania przez pozwanego czyszczenia kurtki, będącej przedmiotem umowy stron, była opinia biegłego. Z opinii tej jednoznacznie wynika, że strona pozwana nieprawidłowo wykonała usługę prania kurtki stanowiącej własność powoda. Ponadto biegły w przedmiotowej opinii ustalił wartość kurtki w chwili oddania jej do pralni (na kwotę 585 zł brutto). Opinia ta w ocenie Sądu jest jasna, pełna i logiczna, biegły precyzyjnie wskazał w oparciu o jakie przesłanki doszedł do zawartych w niej wniosków. Ponieważ opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron procesu (zwłaszcza stronę pozwaną), stanowiła ona podstawę wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Powodowi M. W. (1) w ocenie Sądu Rejonowego należy się również zwrot kosztów przejazdu związanych z wydaniem prywatnej ekspertyzy w wysokości 802 zł. Do wyliczenia kosztów powód posłużył się przelicznikiem zawartym w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., nr 27. poz. 271 z późn. zm.). przyjmując odległość na trasie P.- W. o wartości 160 km. Obliczenia powoda zostały dokonane w sposób prawidłowy. Poniesione wydatki w tym zakresie były konieczne i uzasadnione albowiem jak wykazało postępowanie dowodowe, a w szczególności opinia biegłego, pozwany nienależycie wykonał usługę pralniczą. Podkreślić przy tym należy, iż powód nie miał innej możliwości ustalenia poniesionej szkody jak właśnie poprzez zwrócenie się do rzeczoznawcy, sam bowiem nie posiada specjalistycznej wiedzy, na ten temat, natomiast pozwany odmówił, nie przyjął na siebie odpowiedzialności za odbarwienie kurtki. Konieczna w tym zakresie była wiedza profesjonalisty, która wiązała się z odbyciem podróży do rzeczoznawcy. Powód nie miał przy tym obowiązku wysyłać kurtki pocztą. Poniesienie wydatku w postaci kosztów przejazdu było zatem obiektywnie uzasadnione i konieczne, co wynika z treści art. 361 k.c.

Z uwagi na treść wyżej wskazanego przepisu powodowi należy się również zwrot kosztu wadliwie wykonanej usługi pralniczej w wysokości 50 zł.

W tej sytuacji mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.437 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lipca 2013 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie (co do wartości kurtki ponad kwotę określoną w opinii przez biegłego sądowego) Sąd powództwo oddalił.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu wniesionego przez stronę powodową.

O kosztach procesu sąd I instancji orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Powód M. W. (1) wygrał proces co do zasady, ale nie co do pełnej żądanej przez niego kwoty. Zgodnie z art. 100 zd. 1 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powód wygrał proces w 79 %. natomiast pozwany przegrał w 79% i w takim zakresie koszty zostały rozliczone. Na koszty procesu powoda składała się opłata od pozwu w kwocie 30 zł oraz wynagrodzenie biegłego w wysokości 218,80 zł. Łącznie powód poniósł 248,80 zł. Na tej podstawie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy nie obciążył powoda kosztami procesu na rzecz pozwanego na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Mając na uwadze trudną sytuację finansową powoda, okoliczności związane koniecznością wytoczenia przedmiotowego powództwa Sąd stwierdził, iż jest to wypadek szczególnie uzasadniony pozwalający na nieobciążanie pozwanego kosztami.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik pozwanego zaskarżając go w części przewyższającej kwotę 635 zł, to jest w zakresie kwoty 802 zł. Apelacja zarzucała wyrokowi naruszenie:

-

art. art. 361 § 2 k.c., art. 363 § 2 k.c. oraz art. 487 § 2 k.c. a także w zw. z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. - poprzez zasądzenie świadczenia nieekwiwalentnego, bez udowodnienia przez powoda przesłanek statuujących istnienie roszczenia odszkodowawczego;

-

art. 316 § 1 k.p.c. i art. 233 k.p.c. - poprzez wydanie orzeczenia pozostającego w niezgodzie z materiałem dowodowym, zgromadzonym w dacie wyrokowania;

-

art. 481 § 1 k.c. i art. 328 § 2 k.p.c. - poprzez zasądzenie odsetek od świadczenia odszkodowawczego, którego wysokość Sąd ustalił w wyroku, od daty sprzed wyrokowania

Biorąc pod uwagę powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie do pozwanego na rzecz powoda kwoty 635 zł z odsetkami od daty wyrokowania, na którą składa się wartość odzieży ustalona przez biegłego sądowego (585 zł) oraz zwrot ceny usługi pralniczej (50 zł) oraz o oddalenie powództwa w pozostałej części. Nadto wnosił o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego . Powód M. W. (1) wnosił o oddalenie apelacji pozwanego i zasądzenie od niego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 27 listopada 2014 roku powód oświadczył , iż w związku ze sporządzeniem opinii przez sprzedawcę kurtki był trzykrotnie w W. by złożyć reklamacje u sprzedawcy, przywieźć i odwieźć kurtkę do biegłego w W., przy czym do powyższych celów wykorzystał samochód żony marki A. (...) o pojemności powyżej 900 cm ³

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika pozwanego nie jest zasadna, na uwzględnienie nie zasługują żadne podniesione w niej zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego art. 361 § 2 k.c., 363 § 2 k.c., 487 § 2 k.c., w zw. art. 6kc i 481 § 1 k.c. oraz prawa procesowego art. 316 § 1 k.p.c., 233 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. i 232 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie w oparciu o wszechstronnie zebrany materiał dowodowy a w szczególności opinię biegłego rzeczoznawcy z dziedziny tworzyw sztucznych, którego oceny dokonał w granicach zakreślonych w art. 233 §1 k.p.c. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. ponosi zgodnie z art. 471 k.c. odpowiedzialność odszkodowawczą związaną z nienależytym wykonaniem umowy o dzieło zawartej między stronami procesu (art. 627 i następne k.c.) – wypraniem kurtki puchowej powoda M. W. (1). Zasada odpowiedzialności kontraktowej pozwanego nie była kwestionowana w jego apelacji.

Skarżący podniósł w skardze apelacyjnej jedynie zarzuty dotyczące kwestii ustalenia wysokości odszkodowania co do kwoty 802 złotych obejmującej zwrot kosztów 3 - krotnego dojazdu powoda do W. celem sporządzenia opinii przez rzeczoznawcę w zakresie obuwnictwa, futrzarstwa i tworzyw sztucznych wskazanego przez sprzedawcę kurtki (sama opinia została sporządzona na koszt sprzedawcy ) ustalonego zgodnie z przelicznikiem określonym w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalenie oraz sposobu dokonywaniu zwrotu kosztów używanych do celów służących samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. nr 27 poz. 271 z 2002 roku z późn. zmianami).

Sąd Okręgowy uznał, iż szkodę w rozumieniu art. 361 k.c. stanowi różnica pomiędzy stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by w jego majątku istniał, gdyby zdarzenie nie nastąpiło. Naprawienie szkody obejmuje zarówno wyrównanie strat, które poszkodowany poniósł, jak utracone korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania obejmuje tylko normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Istnienie związku przyczynowego ma wpływ bezpośredni na ustalenie odszkodowania. Stanowi bowiem przesłankę odpowiedzialności, decydując o tym czy dana osoba w ogóle ponosi odpowiedzialność za szkodę i jakie są granice tej odpowiedzialności. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy pierwotne znaczenie ma ustalenie istnienia normalnego związku przyczynowego, a ocena czy określony skutek jest „normalny” (typowy, występujący w zwykłej kolejności rzeczy) zawsze powinna być dokonana na podstawie całokształtu okoliczności konkretnej sprawy, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego (por. uzasadnienie do wyroku z dnia 20 lutego 2002r., w sprawie V CKN 908/00, nie publ. ). O szkodzie zaś decyduje uszczerbek – zmniejszenie majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew jego woli. Taką wykładnię zaprezentował także Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 18 maja 2004r. (III CZP 24/04, nie publ.) wskazując dodatkowo, iż samo określenie rozmiaru szkody nie przesądza jeszcze o wysokości odszkodowania. Każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczone są przez normalny związek przyczynowy między zdarzeniem wywołującym uszczerbek, a szkodą .

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 13 czerwca 1991 roku, (sygn. akt I ACr 114/91, opubl. OSA 1992/2/18) naprawienie szkody ma wyrównać ubytek majątkowy poszkodowanego, ale nie może prowadzić do wzbogacenia go.

Na szkodę poniesioną przez powoda składa się również suma, jaką zapłacił za sporządzenie opinii przez rzeczoznawcę. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, zaś aby mówić o szkodzie w rozumieniu powołanych przepisów, trzeba stwierdzić uszczerbek (zmniejszenie) majątku poszkodowanego, który nastąpił wbrew woli uprawnionego. Natomiast, jeśli ich poniesienie było skutkiem działania samego poszkodowanego, to dalszej oceny będzie wymagać stwierdzenie, czy był on zmuszony do ich poniesienia, czy też poniósł je dobrowolnie.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż powód wystąpił do sprzedawcy spornej kurtki o ustalenie przyczyn jej zniszczenia dopiero po odmowie uznania przez pozwanego jego reklamacji co do wadliwości prania. W uzasadnieniu swojej odmowy pozwany stwierdził wprost, iż przyczyny uszkodzenia kurtki leżą po stronie producenta (sprzedawcy) i wskazał powodowi, iż jedynie w drodze dochodzenia roszczeń od tych podmiotów może uzyskać odszkodowanie za doznaną szkodę.

Konsekwencją tego działania było zwrócenie się przez powoda do sprzedawcy, który zlecił na swój koszt sporządzenie odpowiedniej opinii przez wyznaczonego biegłego. Ponieważ powód nabył kurtkę w sklepie (...) Sp. z o.o. w W., tam zgłosił swoją reklamację, a następnie przywoził i odbierał od biegłego przedmiotową kurtkę celem sporządzenia opinii, koszty 3 – krotnego dojazdu powoda własnym samochodem do stolicy stanowią element szkody poniesionej przez powoda stanowiącej konsekwencję uszkodzeniu kurtki przez pozwanego i jego stanowiska w przedmiocie likwidacji tej szkody w postępowaniu reklamacyjnym przedsądowym. Wydatki finansowe poszkodowanego mieszczą się w należnym odszkodowaniu i pozostają w związku przyczynowym z działaniem sprawcę szkody.

Należy podnieść, że zasada rozkładania ciężaru dowodowego jest prosta i wyraża się w jednym zdaniu art. 6 k.c., który stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu wywodzi skutki prawne. Jeżeli więc powód wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne z pewnych faktów to ciężar ich udowodnienia spoczywa w całości i wyłącznie tylko na powodzie a pozwanemu wystarczy faktom tym tylko zaprzeczyć. Dlatego to powód i tylko powód winien był udowodnić, że przeprowadzona opinia dotyczyła szkód wywołanych przez pozwanego a jej koszty były konieczne i uzasadnione.

W okolicznościach niniejszej sprawy koszty dojazdu powoda zostały przez niego bezspornie poniesione, są prawidłowo ustalone i celowe – niezbędne do ustalenia przyczyny szkody. Warunki sporządzenia opinii (osobiste dostarczenie kurtki) były wskazane i określone przez biegłego i powód nie miał możliwości ich weryfikowania. Nadto opinia ta wydawana była na koszt sprzedawcy – osoby trzeciej, którą to pozwany wskazał jako odpowiedzialną za zniszczoną kurtkę.

Ustalenie w opinii prywatnej przyczyn uszkodzenia kurtki wykluczających odpowiedzialność producenta, a wskazujących na zawinienie pozwanego, dało podstawę do wytoczenia niniejszego powództwa i ustalenia odpowiedzialności pozwanego za powstałą szkodę. W świetle dokonanych ustaleń faktycznych twierdzenie pozwanego, iż koszty dojazdu powoda zostały zawyżone, gdyż odzież mogła być przesłana pocztą bądź kurierem są niezasadne, zaś przyjęty przez Sąd I Instancji sposób, ustalenia w oparciu o przepisy Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25.03.2002 r. w sprawie warunków ustalenie oraz sposobu dokonywaniu zwrotu kosztów używanych do celów służących samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. nr 27 poz. 271 z 2002 roku z późn. zmianami) ma charakter obiektywny i miarodajny w przedmiotowej sprawie.

Z tych też względów Sąd Okręgowy nie podzielił podniesionych w apelacji zarzutów naruszenia prawa materialnego art. 361§2 k.c. w związku z art. 6 k.c. oraz prawa procesowego art. 233 § 1 k.c. w związku z art. 232 k.p.c. i 316 § 1 kpc. Także wskazany przez pełnomocnika pozwanego zarzut naruszenia art.481 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie nie zasługuje na uwzględnienie. Sam fakt niespełnienia świadczenia pieniężnego od chwili kiedy stało się wymagalne skutkuje powstaniem stanu opóźnienia, zwłaszcza wówczas, gdy już w dacie zgłoszenia roszczenia było ono uzasadnione tak co do zasady, jak i co do wysokości.

Roszczenie o odszkodowanie ma bezterminowy charakter i staje się wymagalne niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do spełnienia świadczenia po myśli art. 455 k.c. Stan wymagalności oznacza prawo domagania się przez wierzyciela spełnienia świadczenia.

Po wypełnieniu przez powoda obowiązku określonego przepisem art. 455 k.c. miał on prawo wystąpić z powództwem zawierającym żądanie zasądzenia określonej kwoty pieniężnej, bowiem dłużnik powinien świadczenie w terminie 30 dni wyznaczonym przez wierzyciela. Już w toku postępowania reklamacyjnego nie było przeszkód do wyjaśnienia zarówno okoliczności zdarzenia będącego źródłem zobowiązania jak i jego skutków mających wpływ na wysokość szkody. Zasądzenie odsetek ustawowych od daty wyrokowania byłoby uzasadnione, gdyby na wysokość odszkodowania wpływ miały okoliczności zaistniałe po dacie zgłoszenia roszczenia. Jeśli zaś znane lub dające się ustalić okoliczności mające wpływ na jego wysokość istniały w dacie zgłoszenia roszczenia i już wówczas było ono uzasadnione, stan opóźnienia powstaje od daty kiedy świadczenie zgodnie z powołanymi wyżej przepisami prawa powinno być spełnione.

Stosownie bowiem do art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się z dopełnieniem tego obowiązku w terminie wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Opóźnienie wszak jest stanem obiektywnym niezależnym od winy. Oceny tej nie zmienia art. 363 § 2 k.c. skoro wierzyciel dopełnił we właściwym czasie czynności pozwalających na zmianę zobowiązania bezterminowego w terminowe i dostosował swe roszczenie do rozmiarów szkody istniejącej już w dacie wezwania dłużnika do zapłaty.

Odsetki ustawowe wiązane ze stanem opóźnienia, a nie zwłoki w spełnieniu świadczenia nie mogą mieć kompensacyjnego charakteru względem szkody sensu stricto jak i sensu largo. Pogląd taki mógł mieć uzasadnienie co najwyżej w sytuacji, gdy następował istotny spadek wartości pieniądza, a stopa odsetek była znacząco wyższa niż stopa inflacji. W ustabilizowanej sytuacji ekonomicznej tego rodzaju argumentacja nie ma dostatecznego wsparcia jurydycznego ( patrz wyrok SN z dnia 18 lutego 2010 r. sygn. akt II CSK 439/09 ,wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi - I Wydział Cywilny z 2013-12-06, I ACa 736/13 ) .

W niniejszej sprawie powód po wykonaniu opinii prywatnej pismem z dnia 12.06.2013 roku wezwał pozwanego do uiszczenia w terminie do dnia 15.07.2013 roku łącznie kwoty 1831 złotych objętej pozwem. W piśmie wzywającym do zapłaty powód sprecyzował swoje zdanie – w tym wskazał zaskarżoną kwotę 802 złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdu i sposób jej wyliczenia. W zakreślonym terminie pozwany nie zapłacił na rzecz powoda żadnej z żądanych kwot z tytułu odszkodowania.

Dlatego też zarzut naruszenia art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. nie jest zasadny. Podobnie jak zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.c. w szczególności, że skarżący w treść apelacji nie wskazał w ogóle podstaw postanowienia tegoż zarzutu - zakresu i sposobu naruszenia w/w przepisu.

Z tych też względów Sąd Okręgowy zgodnie z art. 385 k.p.c. uznając apelację pozwanego za bezzasadną orzekł jak w sentencji.