Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Czernecka-Kozak

Protokolant: Małgorzata Olesiak

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 roku w Nowym Sączu

na rozprawie

odwołania A. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

z dnia 4 marca 2015 roku znak: (...)

w sprawie A. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się A. P. emeryturę od dnia 1 stycznia 2015 roku.

Sygn. akt IV U 291/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 kwietnia 2015 roku

Decyzją z dnia 4 marca 2015 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w N. – powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r., poz. 1440 z zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. nr 8 poz. 43 z zm.) odmówił A. P. przyznania emerytury. Uzasadniając decyzję organ rentowy wskazał, że A. P. na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił okresy składkowe, nieskładkowe
w wymiarze 25 lat, 5 miesięcy i 4 dni jednak nie wykazał okresów pracy w warunkach szczególnych, a zatem nie spełnia warunków do przyznania emerytury.

Od powyższej decyzji odwołał się A. P. zarzucając rozstrzygnięciu organu rentowego wadliwe uznanie, że nie wykazał 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Podniósł, iż w okresie od 15 lipca 1971 roku do 16 maja 1996 roku był zatrudniony w (...) w P. na stanowisku spawacza, a od 17 maja do 31 grudnia 2000 roku w firmie (...) również jako spawacz.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując na argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy ponownie wskazał, że A. P. nie spełnia przesłanek do nabycia emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 roku nie wykazał co najmniej 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Bezspornym w sprawie było, że A. P. ur. (...) na dzień 1 stycznia 1999 roku wykazał okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, 5 miesięcy i 4 dni. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Wniosek o przyznanie emerytury złożył dnia 14 stycznia 2015 roku.

Sąd ustalił następujący się stan faktyczny:

A. P. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 15 lipca 1971 roku do 14 maja 1996 roku w (...) w P., następnie od 15 do 16 maja 1996 roku w (...) spółka cywilna w P., a od 17 maja 1996 roku pracuje w Firmie Handlowo-Usługowej (...) P..

Firma (...) w P. zajmowała się przede wszystkim produkcją zbiorników ciśnieniowych na paliwo, bojlerów, konstrukcji stalowych i wózków metalowych (wózków pod silniki spalinowe). Odwołujący został przyjęty na stanowisko ślusarza, od początku zatrudnienia wykonywał również prace przy spawaniu pomimo tego, iż nie posiadał stosownych uprawnień. W okresie od wiosny 1972 do wiosny 1974 odbywał zasadniczą służbę wojskową. Po jej ukończeniu powrócił do pracy w tym samym zakładzie. W okresie od 15 lutego do 30 czerwca 1975 roku A. P. odbył podstawowy kurs spawania elektrycznego, a od 15 października do 15 listopada 1996 roku kurs w zakresie spawania metodą MAG. Od ukończeniu kursu spawania elektrycznego do końca zatrudnienia w (...) P. odwołujący się pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku spawacza. Pracował w 10-osobowej brygadzie, w skład której wchodziło 5 spawaczy. Wykonywał prace spawalnicze głównie przy produkcji zbiorników na paliwo, konstrukcji stalowych, bojlerów i metalowych wózków pod silniki spalinowe. Innych obowiązków nie miał. Pace pomocnicze przy produkcji wykonywali inni członkowie brygady. Spawacze otrzymywali dodatek za pracę w warunkach szkodliwych oraz mleko.

Od 17 maja 1996 roku A. P. jest zatrudniony w firmie (...) P., która powstała w miejsce (...) w P.. Firma nadal zajmuje się produkcją tych samych elementów. Odwołujący się do 31 grudnia 2000 roku pracował na stanowisku spawacza wykonując taką samą pracę jak w (...) w P..

Z odwołującym w (...) P. pracowali T. M. i A. M.. Byli oni zatrudnieni jako spawacze. Świadkowie nie otrzymali świadectw pracy w warunkach szczególnych, nabyli prawo do wcześniejszej emerytury na podstawie orzeczeń sądu.

dowód: świadectwa pracy k. 16-17 akt ZUS, zaświadczenie z (...) z 19.12.2014r. k. 19 akt ZUS, zaświadczenia ukończenia kursów k. 64-66 akt ZUS, karta spawacza k. 26 akt ZUS, akta osobowe odwołującego, zeznania świadka T. M. nagranie od 00:03:31 min, zeznanie świadka A. M. nagranie od 00:15:13 min, zeznanie odwołującego A. P. nagranie od 00:19:47 min.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w sprawie, której wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach odwołującego się oraz świadków T. M. i A. M. uznając je za wiarygodne, logiczne i w zasadniczych kwestiach, mających wpływ na końcowe rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, spójne. Świadkowie pracowali wspólnie z odwołującym się i szczegółowo wskazali na czym polegał charakter jego pracy. Ich zeznania korespondują z dokumentacją osobową dotyczącą pracy odwołującego się. Brak jest, w ocenie Sądu, jakichkolwiek podstaw do podważenia wiarygodności zeznań w/w świadków. Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz zgodne z nimi zeznania odwołującego potwierdziły w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości charakter zatrudnienia i rodzaj pracy wykonywanej przez odwołującego w spornych okresach.

Pozostałe okoliczności sprawy uznał Sąd za bezsporne, bowiem nie były one kwestionowane przez strony. Również dokumenty przedstawione na stwierdzenie powyższych okoliczności zostały ocenione jako w pełni wiarygodne i prawdziwe.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie czy odwołujący się spełnia przesłanki do przyznania emerytury.

W związku z tym, że A. P. nie osiągnął powszechnego wieku emerytalnego, jest osobą urodzoną po 31 grudnia 1948 roku i w dacie wydania zaskarżonej decyzji miał ukończone 60 lat - należało rozważyć czy spełnia przesłanki do przyznania wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440 z zm.). Stosownie do tego przepisu ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2. okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 20 lat w przypadku kobiet i 25 lat w przypadku mężczyzn.

Stosownie do ust. 2 cytowanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z ust. 2 art. 32 cyt. ustawy dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Warunki przejścia na emeryturę przez wymienionych powyżej pracowników określa rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U.83 Nr 8 poz. 43 ze zm.). Wyszczególnienie prac uznawanych za wykonywane w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zawierają wykazy A i B stanowiące załącznik do wskazanego wyżej rozporządzenia.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełni łącznie następujące warunki: osiągnie wiek emerytalny, wynoszący dla kobiet 55 lat, 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Za wymagany okres zatrudnienia uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.( § 3 i 4 ust.1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku).

W świetle § 2 ust. 2 w/w rozporządzenia zakład pracy stwierdza zatrudnienie w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach. Natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okoliczności także w oparciu o inne dowody. Sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, stąd też w niniejszej sprawie Sąd – wobec braku świadectwa pracy w szczególnych warunkach - dopuścił dowód z zeznań świadków na okoliczność wykonywania przez odwołującego się pracy w szczególnych warunkach.

Bezspornym w niniejszej sprawie było to, iż A. P. w dniu (...) osiągnął wiek 60 lat i w dniu 1 stycznia 1999 roku posiadał wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Odwołujący nie przystąpił też do otwartego funduszu emerytalnego. Spór dotyczył natomiast wymaganego okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a w szczególności czy praca, którą odwołujący wykonywał w okresach od 15 lipca 1971 roku do 14 maja 1996 roku w (...) w P., następnie od 15 do 16 maja 1996 roku w (...) spółka cywilna w P. oraz od 17 maja 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku w Firmie Handlowo-Usługowej (...) P. może być uznana za pracę, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Za pracę w szczególnych warunkach uznać należy taką pracę, która spełnia kryteria określone w przepisach w/w rozporządzenia Rady Ministrów – a mianowicie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach wymienionych w wykazie A lub B stanowiących załącznik do rozporządzenia. Zgodnie z wykazem A, dział XIV pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym należą do prac w warunkach szczególnych.

Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że odwołujący się wykonywał wyżej opisane prace przy spawaniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe wykazało zatem, że w okresie od ukończenia kursu spawania elektrycznego tj. od 1 lipca 1975 roku do 31 grudnia 1998 roku odwołujący się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu powołanych wyżej przepisów i na dzień 1 stycznia 1999 roku, tj. na dzień wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych posiada ponad 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach wymagany przez powołany wyżej art. 184 tej ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, że A. P. spełnił wszystkie przesłanki wymagane do przyznania emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W tym stanie rzeczy, Sąd - na zasadzie 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i wskazanych powyżej przepisów - zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu się A. P. emeryturę od 1 stycznia 2015 roku, tj. od miesiąca złożenia wniosku.