Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Sędziowie: SR (del.) Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SO Aleksandra Odoj-Jarek

Protokolant: Agnieszka Szafoni

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2015 r.

sprawy: Z. M. /M./

syna W. i H.

ur. (...) w B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk w zw. z art. 178 a § 4 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 17 lutego 2015r. sygn. akt IX K 979/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 w ten sposób, iż ustala że oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 2 grudnia 2009 roku sygn. akt IX K 1669/08;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych (dwadzieścia złotych) i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 180 złotych (sto osiemdziesiąt złotych).

Sygn. akt. V.2 Ka 194/15

UZASADNIENIE

Z. M. został oskarżony o to, że w dniu 30 października 2014r. w R., znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonej zawartości 0,87 mg/l (I badanie), 1,01 mg/l (II badanie), 0,83 mg/l (III badanie), 0,91 mg/l (IV badanie) alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny – motorower marki H. o nr rej. (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokami Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 20 sierpnia 2010 r. sygn. akt IX K 1514/10 i Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 2 grudnia 2009r., sygn. akt IX K 1669/08 za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, tj. o czyn z art. 178a§1 kk w zw. z art. 178a§4 kk.

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy w Rybniku sygn. akt IX K 979/14 uznał oskarżonego Z. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego ustawowe znamiona przestępstwa z art. 178a§1 kk w zw. z art. 178a§4 kk i za to na mocy art. 178a§4 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42§2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat.

Na mocy art. 49§2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 300 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na mocy art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się wydatki w wysokości 70 złotych oraz opłata w wysokości 180 złotych.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego i zaskarżył powyższy wyrok w całości. Na zasadzie art. 427§2 i art. 438 pkt 1 i 4 kpk wyrokowi zarzucił:

Obrazę przepisów prawa materialnego, a tj. art. 69§1-4 kk, a polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności na okres 8 miesięcy, zastosowaniu wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 300 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej podczas, gdy dokładna analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci karty karnej oskarżonego winna prowadzić do wniosków i ustaleń odmiennych, przemawiających za wymierzeniem oskarżonemu kary w charakterze wolnościowym.

W konsekwencji obrońca oskarżonego zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary biorąc pod uwagę przytoczone wyżej okoliczności. Mając na uwadze powyższe, na zasadzie art. 427§1 kpk wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby, który Sąd uznałby za właściwy

względnie też:

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała. Autor apelacji usiłował wykazać, że orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności z uwagi na brak zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania jest karą nadmiernie surową. Na wstępie podnieść należy, że rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi tylko wówczas, gdy zastosowana kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 kpk zachodzić może tylko wówczas gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kar przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnice ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa „ rażąco” niewspółmierną tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. A zatem, zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa , osobowości sprawcy jak i stopnia zawinienia – innymi słowy, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Odnosząc się zaś wprost do apelacji obrońcy oskarżonego wskazać należy, że warunkowe zawieszenie wykonania kary jest instytucja stosowaną przede wszystkim ze względu na osobę sprawcy, merytorycznie najważniejszym warunkiem jego orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy. Właściwie Sąd Rejonowy uznał, iż po stronie oskarżonego nie istnieją przesłanki do przyjęcia, że oskarżony więcej nie będzie wchodził w kolizję z prawem. Jakkolwiek słusznie podniósł skarżący, iż jedno z dotychczasowych skazań, a to wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 20 sierpnia 2010 r. sygn. akt IX K 1514/10 uległo już zatarciu, tym nie mniej pierwsze skazanie z 2 grudnia 2009 roku sygn. akt IX K 1669/08 nie uległo zatarciu, gdyż karę tą wcześniej zarządzono i właśnie to skazanie uzasadnia przyjętą kwalifikację prawną, a tym samym obostrzenie kryteriów zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Z całą pewnością nie wystąpiły w przedmiotowej sprawie żadne szczególne okoliczności uzasadniające zastosowanie tej instytucji wobec oskarżonego. Nie wskazał ich również w apelacji obrońca oskarżonego. W tym kontekście uznać należy, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności w wymiarze bezwzględnym jakkolwiek surowa, nie może być postrzegana jako kara rażąco niewspółmierna. Z tych też powodów Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej.