Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec (spr.)

Sędziowie: SSO Sławomir Klekocki

SSR (del.) Barbara Wajerowska-Oniszczuk

Protokolant: Agnieszka Szafoni

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r.

sprawy: J. R. /R./

syna W. i A.

ur. (...) w K.

oskarżony o przestępstwo z art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 27 stycznia 2015r. sygn. akt VI K 494/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelacje za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego J. R. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych (dwadzieścia złotych) i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 180 złotych (sto osiemdziesiąt złotych).

Sygn. akt V.2 Ka 215/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim sygn. akt VI K 494/14 uznał oskarżonego J. R. za winnego tego, że:

I.  w lutym 2014 r. w G. z otwartego garażu i pomieszczenia gospodarczego w G. przy ul. (...), zabrał w celu przywłaszczenia kosę spalinową TH-48 marki M. z silnikiem k.koloru czerwonego o wartości 800 zł, wiertarkę udarową marki S. o wartości 150 zł, opalarkę marki V. o wartości 50 zł, piłę tarczową marki V. o wartości 100 zł na szkodę T. S. o łącznej wartości 1.100 zł, tj. o czyn z art. 278§1 k.k.;

II.  na przełomie lutego 2014r. i marca 2014r. w G. z otwartego garażu znajdującego się na posesji w G. przy ul. (...), zabrał w celu przywłaszczenia piłę łańcuchową marki S. koloru biało-pomarańczowego wraz z osłoną na prowadnicy wartości 200 zł i metalową walizkę koloru srebrnego z zawartością szlifierki kątowej marki M. (...) wraz z osprzętem w postaci zapasowych tarcz do cięcia, uchwytu pomocniczego i kluczy o wartości 320 zł na szkodę P. K. o łącznej wartości 520 zł, tj. o czyn z art. 279§1 k.k.

i za to na mocy art. 278§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył mu jedną karę jednego roku pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69§1 i §2 k.k. oraz art. 70§1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności na dwa lata próby.

Na zasadzie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz.223 z póź. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 180 zł i wydatki w kwocie 370 zł.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego i zaskarżył powyższy wyrok w całości. Powyższemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk poprzez oparcie wyroku na podstawie okoliczności nie ujawnionych w toku rozprawy głównej dotyczących przebywania oskarżonego na posesji pokrzywdzonych oraz zaboru mienia ruchomego podczas, gdy żaden dowód ujawniony w toku rozprawy głównej nie wskazuje, iż oskarżony był na terenie posesji pokrzywdzonych oraz dokonał tam zaboru jakichkolwiek rzeczy ruchomych, przy czym naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia bowiem dotyczy istnienia ważnej przesłanki z art. 278 kk, a zatem skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych;

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez uznanie opinii sądowo-psychiatrycznej za wiarygodną podczas, gdy w sposób oczywisty jest ona niewiarygodna dla każdego, kto miał styczność z oskarżonym, który w sposób wyraźny swoim zachowaniem, sposobem opisywania faktów, tłumaczenia swojego postępowania wykazuje cechy infantylności, a być może nawet upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim , przy czym naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia bowiem dotyczy oceny składanych przez niego wyjaśnień w zależności od fazy postępowania, a zatem skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym przyjęciu, że oskarżony był na posesji pokrzywdzonych oraz dokonał zaboru mienia ruchomego podczas, gdy z żadnego dowodu to nie wynika, a ustaleń faktycznych nie można budować w oparciu tylko i wyłącznie na braku alibi ze strony oskarżonego;

Obrońca oskarżonego wniósł o:

- zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Ponadto na podstawie art. 452§2 kpk wniósł o dopuszczenie dodatkowego dowodu z wyjaśnień oskarżonego na okoliczność niewiarygodności opinii sądowo-psychiatrycznej w stopniu oczywistym ze względu na okoliczności wskazane w zarzucie co do tego dowodu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała. Pomijając nieporadność redakcyjną apelacji jak się wydaje intencją jej autorki było podniesienie zarzutu błędów w ustaleniach fatycznych przyjętych za treść zaskarżonego wyroku. Odnosząc się do tego zarzutu stwierdzić należy, iż apelacja ta w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawiona jest słuszności. Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego, aby dopuścił się przypisanych mu przestępstw. Autor apelacji podnosząc kwestie braku bezpośrednich dowodów co do sprawstwa oskarżonego najwyraźniej zapomina, iż całość skradzionych w trakcie objetych zarzutami kradzieży, przedmiotów została ujawniona w pomieszczeniu należącym do oskarżonego. Jakkolwiek poza oskarżonym do tego pomieszczenia miały dostęp także dwie inne osoby lecz konsekwentnie zaprzeczały one, aby umieszczały tam wspomniane przedmioty. Ta deklaracja świadków L. O. i A. C. jest o tyle wiarygodna, iż nie miały one żadnego interesu w tym, aby po ewentualnym dokonaniu przez nich kradzieży umieszczać skradzione przedmioty w pomieszczeniu należącym do oskarżonego. Wydaje się, iż w takiej sytuacji staraliby się oni przedmioty te ukryć przed oskarżonym, a nie wystawiać je w widocznym dla niego miejscu. Równocześnie należy zwrócić uwagę na reakcje oskarżonego, na fakt odnalezienia skradzionych przedmiotów. W pierwszym momencie usiłował wykazać, iż są to jego narzędzia, co więcej deklarował chęć okazania dowodów zakupu i wskazywał miejsca ich nabycia. Dopiero w końcowej fazie oskarżony ostatecznie przyznał, iż przedmioty te nie należą do niego. Tymczasem oczywistym jest, iż oskarżony miał świadomość już od początku faktu, iż ujawnione u niego przedmioty nie są jego własnością. W tej sytuacji jedyny, nieodparty i logiczny wniosek jaki z tego wypływa to ten, iż to oskarżony dokonał tych kradzieży.

Za zupełnie niezrozumiałe należy uznać drugi z podniesionych przez apelującego zarzutów, a to naruszenia normy art. 7 kpk. W aktach sprawy znajduje się bowiem niekwestionowana opinia biegłych psychiatrów co do oceny stanu zdrowia psychicznego i rozeznania oskarżonego. Opinia ta jest pełna, logiczna i przekonująca. Sporządzona została przez posiadających odpowiednią wiedzę fachową specjalistów. W tym kontekście subiektywne przekonanie nie posiadającego żadnej wiedzy fachowej, autora apelacji co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego jest tylko i wyłącznie niczym nie popartą supozycją. Brak racjonalności w działaniu niekoniecznie musi oznaczać braki rozeznania co do znaczenia czynu lub też możliwości pokierowania swoim postępowaniem.

Odnośnie trzeciego z zarzutów- z uwagi iż jest on tożsamy z pierwszym Sąd Odwoławczy odsyła do tej części uzasadnienia. Generalnie podniesione w apelacji zarzuty i argumenty miały charakter czysto polemiczny, sprowadziły się do negowania ocen i ustaleń sądowych i zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi. W żadnym zaś razie nie podważyły one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez Sąd I instancji materiały dowodowego nie ulega wątpliwości, ze oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności zwłaszcza, iż orzeczona ona została z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie może być postrzegana jako rażąco niewspółmiernie surowa, dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.