Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 lipca 2013r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – Sędzia: SO Andrzej Jaracz

Sędziowie: SO Renata Rzepecka-Gawrysiak (spr.)

SO Marek Mazur

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Dzierżyńska

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. w Koszalinie Małgorzaty Siwek-Sokólskiej

po rozpoznaniu w dniu 02 lipca 2013r. sprawy

M. U.

oskarżonego z art. 226 § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białogardzie VII Zamiejscowy Wydział Karny w Świdwinie

z dnia 15 kwietnia 2013 roku sygn. akt VII K 99/13

1.  uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Białogardzie do ponownego rozpoznania,

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt: V Ka 420/13

UZASADNIENIE

M. U. został oskarżony o to, że:

w dniu 01 października 2011 roku w Ś., województwa (...), używając słów powszechnie uznawanych za obelżywe znieważył funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w Ś. w osobach sierż. szt. J. Z. i st. sierż. G. D. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 226 §1 k. k.

Sąd Rejonowy w Białogardzie w VII Zamiejscowym Wydziale Karnym w Świdwinie wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2013r. sygn. akt VII K 99/13:

I.  uznał oskarżonego M. U. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. występku z art. 226 §1 k. k. i za to na podstawie art. 226 §1 k. k. skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, której to kary wykonanie - na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k. k. w zw. z art. 70 § 2 k. k.- warunkowo zawiesił na okres 4 lat próby,

II.  na podstawie art. 63 § 1 k. k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zaliczył mu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie w okresie od 01-02 października 2011 r. tj. przez 2 dni, przy przyjęciu, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa jednemu dniowi kary pozbawienia wolności

III.  na podstawie art. 73 § 2 k. k. w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego,

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązał oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu w okresie próby,

V.  zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania karnego, w tym od opłaty;

VI.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Adwokata A. C. z Kancelarii Adwokackiej w B. kwotę 885,60 złotych w tym 23 % podatku VAT, za nieopłaconą pomoc prawną, udzieloną oskarżonemu z urzędu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  na podstawie art. 438 pkt 1) k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 226 § 1 k.k. przez błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie,

2.  na podstawie art. 438 pkt 1) k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 53 § 1 i 2 k.k. przez nieuwzględnienie właściwości i warunków osobistych oskarżonego,

3.  na podstawie art. 438 pkt 4) k.p.k., rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czyn.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego M. U. poprzez zmianę przyjętej kwalifikacji prawnej czynu na art. 141 k.w. oraz zmianę rozstrzygnięcia o karze przez jej złagodzenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona w tej sprawie apelacja wywołała taki skutek, że zaskarżony wyrok nie mógł się ostać.

Słusznym jest podniesiony w apelacji zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 226 § 1 kk poprzez jego błędne zastosowanie do ustalonego przez sąd meriti stanu faktycznego.

Zgodnie z treścią przepisu art. 226 § 1 kk: Kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Taka treść przepisu art. 226 § 1 kk obowiązywała w dacie orzekania przez sąd pierwszej instancji. Sąd ten przypisał oskarżonemu M. U. popełnienie czynu z art. 226 § 1 kk, ale z ustalonego stanu faktycznego nie wynika czy zachowanie oskarżonego miało miejsce „ podczas i w związku z pełnieniem przez funkcjonariuszy policji obowiązków służbowych”.

Z zeznań funkcjonariuszy policji J. Z. i G. D. wynika, że słowa znieważające ich oskarżony wypowiedział pod ich adresem w czasie gdy pełnili służbę w patrolu radiowozem , którym przejeżdżali obok stojącego na chodniku oskarżonego. Z zeznań świadków nie wynika, aby podejmowali oni jakiekolwiek czynności służbowe. W tej sytuacji uprawnionym jest ustalenie, że zachowanie oskarżonego miało miejsce „podczas pełnienia obowiązków służbowych” przez funkcjonariuszy policji. Natomiast nie sposób przyjąć, że miało ono miejsce „w związku z obowiązkami służbowymi” ponieważ pokrzywdzeni nie podejmowali żadnych czynności wobec oskarżonego czy innych osób. Ustalony stan faktyczny nie pozwala zatem na przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 226 § 1 kk. Zachodzi zatem ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 2 kpk.

Jednocześnie jednak zbyt daleko idące byłoby uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tego czynu. Należy bowiem dostrzec to, że zachowanie będące przedmiotem postawionego zarzutu może wyczerpywać znamiona również innego czynu zabronionego np. z art. 216 § 1 kk . W tej sytuacji, uniewinnienie stworzyłoby stan powagi rzeczy osądzonej, co definitywnie, a jednocześnie przedwcześnie i bezzasadnie pozbawiłoby pokrzywdzonych, a także oskarżyciela publicznego (w trybie art. 60§ 1 kpk) możliwości ścigania sprawcy. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 października 2008r. sygn. V KK 127/08. Sytuacja taka nakazywała sądowi odwoławczemu uchylenie w tym zakresie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Orzeczenie Sądu Okręgowego zapadło na podstawie art. 437 § 2 kpk.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy w tym zakresie sąd orzekający może jedynie ocenić czy zachowanie oskarżonego nie wyczerpuje znamion innych czynów, w szczególności z art. 216 § 1 kk, jednak po uzyskaniu stanowiska pokrzywdzonych i oskarżyciela publicznego (art. 60 § 1 kpk).

Nadmienić należy, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd orzekający nie będzie mógł poczynić ustaleń faktycznych mniej korzystnych dla oskarżonego, gdyż wyrok z dnia 15 kwietnia 2013r. nie został zaskarżony na niekorzyść oskarżonego (art. 443 kpk).

O kosztach za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym postanowiono na podstawie § 14 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.