Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Maria Gleixner-Dyk

Sędziowie: SA Magdalena Kostro-Wesołowska (spr.)

SA Krystyna Sitkowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Kapanowska

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 r. w Warszawie

sprawy W. S.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.

o podjęcie wypłaty emerytury policyjnej w pełnej wysokości

na skutek apelacji W. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 10 stycznia 2014 r. sygn. akt XIII U 3534/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 680/14

UZASADNIENIE

W. S., pobierający jednocześnie policyjną emeryturę i uzyskujący wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, złożył w dniu 8 stycznia 2013 r. wniosek o nie zmniejszanie jego emerytury o 25% jej wysokości z powodu osiągania przychodów w związku z tym, że w dniu(...) osiągnął wiek emerytalny 65 lat. Decyzją z dnia 5 marca 2013 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. odmówił W. S. podjęcia wypłaty policyjnej emerytury w pełnej wysokości. Od decyzji tej świadczeniobiorca złożył odwołanie, o którego oddalenie wnosił organ emerytalny. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 10 stycznia 2014 r. oddalił odwołanie. Sąd podał, że w uzasadnieniu decyzji jako podstawę prawną jej wydania podano art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 41 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. nr 8 poz. 67 ze zm., aktualnie jednolity tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 667 ze zm., dalej jako: ustawa zaopatrzeniowa). W odwołaniu świadczeniobiorca podnosił, że w dniu 22 grudnia 2012 r. ukończył 65 lat i z tytułu świadczonej pracy osiąga dodatkowy przychód, od którego są odprowadzane wszelkie obowiązujące składki. Wobec tego, zdaniem odwołującego się, na skutek odesłania z art. 11 ustawy zaopatrzeniowej zastosowanie znajduje art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004r. nr 39, poz. 353 ze zm., aktualnie jednolity tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm., dalej jako: ustawa emerytalna). Sąd Okręgowy ustalił, że odwołujący się posiada prawo do emerytury policyjnej, a jego świadczenie było zmniejszane o 25% ze względu na przychód, jaki osiągał będąc zatrudnionym w Ministerstwie Finansów.

Pismem z dnia 4 stycznia 2013 r. odwołujący się zwrócił się do organu emerytalnego o nie zmniejszanie emerytury o 25% od (...)., w związku z osiąganiem przychodu, z tej przyczyny, że w podanym wyżej dniu ukończył 65 lat.

Decyzją z dnia 24 kwietnia (winno być stycznia) 2013 r. organ emerytalny dokonał zmiany emerytury policyjnej skarżącego, ustalając jej wysokość na kwotę 2.517,01 zł (netto).

Pismem z dnia 2 listopada 2011 r. (winno być 19 lutego 2013 r.) skarżący zwrócił się do organu emerytalnego o wydanie stosownej decyzji w kwestii skutków prawnych ukończenia przez niego 65 roku życia dla wysokości pobieranej przez niego policyjnej emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 5 marca 2013 r. organ emerytalny odmówił wypłaty policyjnej emerytury w pełnej wysokości. Przy takich ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy uznał odwołanie za bezzasadne. Sąd nie podzielił stanowiska skarżącego, że w jego przypadku zastosowanie znajduje, poprzez odesłanie z art. 11 ustawy zaopatrzeniowej, art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym zmniejszenia świadczeń nie stosuje się do emerytów, którzy ukończyli 65 lat. Sąd uznał, że odwołujący się błędnie odczytuje znaczenie art. 11 ustawy zaopatrzeniowej. Odnosi się on bowiem jedynie do spraw nieuregulowanych w ustawie zaopatrzeniowej, podczas gdy sporna kwestia jest w pełni uregulowana przez art. 41 ustawy zaopatrzeniowej. Zgodnie z tą regulacją, w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, emerytura lub renta inwalidzka ulega zmniejszeniu na zasadach określonych w przepisach art. 104 ust. 1a-6, ust. 8 pkt 1 i 2 oraz ust. 9 i 10 ustawy emerytalnej, nie więcej jednak niż o 25 % wysokości tej emerytury lub renty inwalidzkiej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. W razie osiągania przychodu w kwocie przekraczającej 130 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, kwota emerytury lub renty inwalidzkiej ulega zmniejszeniu o 25 % jej wysokości. Przepisów ust. 1 i 3 nie stosuje się wobec osób, których emerytura stanowi 75 % podstawy jej wymiaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą oraz wobec osób pobierających rentę inwalidzką z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze.

Zdaniem Sądu Okręgowego, przytoczony przepis kompleksowo reguluje kwestię zmniejszania świadczenia w razie osiągania przychodu z tytułu działalności polegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego przekraczającego 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Przewiduje on brak konieczności zmniejszania świadczenia wobec osób, których emerytura bez podwyższeń stanowi 75% podstawy. Emerytura skarżącego stanowi mniej niż 75% podstawy jej wymiaru i niewątpliwie osiągnął on przychód w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Powyższe względy zadecydowały o oddaleniu odwołania. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył odwołujący się.

Apelujący zaskarżył wyrok w całości, zarzucając: 1) naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej w zw. z art. 11 ustawy zaopatrzeniowej przez to, że Sąd Okręgowy nie uwzględnił w stanie faktycznym tego, że na mocy wskazanych przepisów emeryci policyjni, którzy ukończyli 65 lat życia i ich emerytura nie stanowi 75% podstawy jej wymiaru, a osiągają przychody, w tym przekraczające 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, są zwolnieni ze zmniejszenia emerytury na podstawie art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej, 2) naruszenie przepisów prawa procesowego przez zbyt dowolne potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego, które miało wpływ na rozstrzygniecie, tj. art. 233 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekając w oparciu o ustalony stan faktyczny w sposób niezrozumiały nie dał wiary tym ustaleniom, które przemawiają za uwzględnieniem wniosków zawartych w odwołaniu i przytoczonym stanie prawnym. Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie zgodnie z wnioskami odwołania od decyzji odmownej z dnia 5 marca 2013 r., zasądzenie od organu emerytalnego kosztów procesu za obie instancje wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych, zobowiązanie wyrokiem organu emerytalnego do wypłaty ustawowych odsetek od zasądzonej kwoty zaległej emerytury zgodnie z wyrokiem. Apelujący ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy wraz z orzeczeniem o kosztach procesu za obie instancje. W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że (...) ukończył 65 lat życia. Wobec tego, iż na podstawie art. 15 b ustawy zaopatrzeniowej został mu zmniejszony wymiar emerytury policyjnej poniżej 75%, które to prawo posiadał od przejścia na emeryturę, a osiąga przychody poza emerytalne przekraczające 130% przeciętnego wynagrodzenia, zgodnie z art. 11 ustawy do jego sytuacji ma zastosowanie art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej. Z niezrozumiałych względów w sytuacji, gdy art. 11 ustawy zaopatrzeniowej wyraźnie stanowi, że w sprawach nieuregulowanych tą ustawą stosuje się przepisy ustawy emerytalnej, a kwestia wieku emeryta policyjnego oraz wynikające stąd uprawnienia nie zostały uregulowane przepisami ustawy zaopatrzeniowej, to oczywistym się staje, że w tym zakresie mają zastosowanie przepisy ustawy emerytalnej. Na mocy art. 11 ustawy zaopatrzeniowej sprawy te zostały objęte regulacją art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej, który wyraźnie stanowi, że po ukończeniu 65 lat przez emeryta jest on zwolniony ze zmniejszania świadczeń emerytalnych z tytułu osiąganych przychodów. Pozbawienie tego prawa emerytów policyjnych naruszyłoby zasadę równości stosowania prawa. Pewna grupa emerytów policyjnych, która ukończyła 65 lat życia, byłaby niesłusznie wyjęta spod działania omawianego prawa. Wykładnia w zaskarżonym wyroku zastosowana przez Sąd Okręgowy jest, zdaniem odwołującego się, nietrafna. W prawie ubezpieczeń społecznych, w sytuacjach wątpliwych co do rozumienia prawa, należy, przyjąć wykładnię najkorzystniejszą dla ubezpieczonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Apelacja odwołującego się podlega oddaleniu. Zgodnie z generalną regułą wyrażoną w art. 103 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do emerytur z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 103a-106 ustawy. Przepisy te odnoszą się, między innymi, do zasad zawieszenia lub zmniejszania świadczeń (art. 104). Miarodajne dla zawieszenia lub zmniejszenia emerytury jest osiąganie przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego oraz z tytułu służby wymienionej w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy emerytalnej. I tak osiąganie przychodu: - w kwocie niższej niż 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, uprawnia do zarobkowania bez ograniczenia,

- powyżej 70% przeciętnego wynagrodzenia powoduje zmniejszenie świadczenia emerytalnego, - powyżej 130% przeciętnego wynagrodzenia skutkuje zawieszeniem prawa do świadczenia. W art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej przyjęto, że zawieszeniu i zmniejszeniu nie podlegają emerytury osób, które ukończyły wiek emerytalny, o którym mowa w art. 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3, w przypadku odwołującego się jest to wiek 65 lat, chyba że kontynuują one zatrudnienie bez rozwiązania stosunku pracy.

Inaczej - a przy tym radykalnie odmiennie niż w powszechnym systemie emerytalnym - unormowano sytuację prawną emerytów policyjnych, którzy osiągają dodatkowe przychody z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. W przypadku świadczeń pieniężnych wypłacanych w ramach systemu zaopatrzeniowego służb mundurowych nie następuje wówczas - zgodnie z zasadą ogólną, statuowaną przez art. 104 ust. 7 ustawy emerytalnej - zawieszenie prawa do świadczeń, ale - zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej - zmniejszenie kwoty emerytury o 25% jej wysokości. W przypadku osiągania przychodów w przedziale pomiędzy 70% a 130% przeciętnego wynagrodzenia emerytura ulega zmniejszeniu o kwotę przekroczenia (nie większą jednak niż kwota maksymalnego zmniejszenia) nie więcej jednak niż o 25% jej wysokości, jako maksymalnej granicy zmniejszenia (art. 41 ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej). Przepisów ograniczających wysokość emerytury w związku z dodatkowym zarobkowaniem z mocy art. 41 ust. 4 ustawy zaopatrzeniowej nie stosuje się wobec osób, których emerytura stanowi 75% podstawy jej wymiaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą. Odwołującemu się organ emerytalny ustalił emeryturę policyjną z racji posiadanej wysługi emerytalnej, w tym 29 lat i 9 miesięcy służby, w wysokości 75% podstawy jej wymiaru poczynając od 1 sierpnia 2002 r., decyzją z dnia 16 września 2002 r. Odwołujący się od dnia 1 sierpnia 2002 r. jest nieprzerwanie zatrudniony w Ministerstwie Finansów w pełnym wymiarze czasu pracy (niesporne, odpowiednie zaświadczenia w aktach rentowych). Po uzyskaniu przez organ emerytalny informacji z Instytutu Pamięci Narodowej o pełnieniu przez odwołującego się służby w organach bezpieczeństwa państwa, organ rentowy decyzją z dnia 31 października 2009r. ponownie ustalił, poczynając od dnia 1 stycznia 2010 r., wysokość jego emerytury, która w związku z uwzględnieniem w jej wymiarze okresu służby w organach bezpieczeństwa państwa po 0,7 % podstawy wymiaru za każdy rok takiej służby, uległa obniżeniu do 51,43% podstawy wymiaru. Kolejnymi decyzjami, między innymi w związku z doliczaniem do wysługi emerytalnej okresów składkowych przebytych po służbie, organ emerytalny zwiększył wysokość emerytury, według decyzji z dnia 24 stycznia 2013 r. emerytura wynosi 61,83% podstawy wymiaru i podlega zmniejszeniu o 25% jej wysokości (ustalenia Sądu Okręgowego). Z powyższego wynika więc, że odwołujący się z dniem 1 stycznia 2010 r. utracił prawo do pobierania emerytury policyjnej bez ograniczenia w związku z osiąganiem dodatkowych przychodów z racji tego, że wysokość jego emerytury uległa obniżeniu poniżej 75% podstawy jej wymiaru i nadal pozostaje na poziomie niższym od tego progu, wynikającego z art. 41 ust. 4 ustawy zaopatrzeniowej, którego osiągnięcie skutkuje brakiem zmniejszenia świadczenia. W takim stanie rzeczy odwołujący się domaga się, aby na zasadzie odesłania z art. 11 ustawy zaopatrzeniowej zastosowano do jego sytuacji prawnej art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej, czyli domaga się zastosowania wybranego przez siebie rozwiązania, przyjętego dla świadczeń emerytalnych z powszechnego ubezpieczenia emerytalnego, tego rozwiązania, które jest dla niego korzystne. W związku z powyższym przede wszystkim rozważenia wymagała kwestia, czy szczególne unormowanie z art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej odnoszące się do niestosowania do emerytów, którzy osiągnęli powszechny wiek emerytalny przepisów normujących zawieszenie i zmniejszenie świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego w przypadku dodatkowego zarobkowania, poprzez odesłanie przewidziane w art. 11 policyjnej ustawy zaopatrzeniowej, może być zastosowane do emerytury z zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy. Art. 11 ustawy zaopatrzeniowej stanowi, że w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Kodeksu postępowania administracyjnego oraz przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Tak więc warunkiem stosowania wprost przepisów ustawy emerytalnej jest to, aby w ustawie zaopatrzeniowej brak było uregulowania danej sprawy.

Problematyka zbiegu prawa do świadczeń emerytalnych oraz dodatkowych przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w przypadku funkcjonariuszy Policji oraz innych służb mundurowych jest uregulowana w ustawie zaopatrzeniowej. Przepis art. 41, zamieszczony w Dziale V ustawy zatytułowanym: „Ustalanie i zawieszanie prawa do świadczeń oraz zmniejszanie ich wysokości”, składający się z czterech ustępów, jest tak skonstruowany, że jego ust. 1 statuujący zasadę zmniejszania świadczeń (nie więcej jednak niż o 25% ich wysokości) nakazuje stosowanie zasad ustanowionych w tym przedmiocie w ściśle określonym przepisie ustawy emerytalnej, tj. w art. 104 w ustępach: 1a-6, 8 pkt 1 i 2, 9 i 10. Ust. 2 art. 41 odnosi się do policyjnych rent inwalidzkich trzeciej grupy i stanowi o stosowaniu do nich art. 104 ust. 8 pkt 2 ustawy emerytalnej. Ust. 3 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej normuje odrębnie od rozwiązania przyjętego w ustawie emerytalnej konsekwencje osiągania przychodu z tytułu dodatkowego zarobkowania w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Natomiast ust. 4 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej ustala warunek, którego spełnienie pozwala na dodatkowe zarobkowanie bez ograniczenia świadczenia. Warunek ten, jeśli chodzi o świadczenie w postaci emerytury, polega na jej niezmniejszaniu wtedy, gdy stanowi ona 75% podstawy jej wymiaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa. Tak więc ustawa zaopatrzeniowa zawiera właściwe dla niej rozwiązanie normatywne dla sytuacji uzyskiwania przychodów, które pozostają bez wpływu na wysokość podlegającej wypłacaniu emerytury. Rozwiązanie to pozostaje w ścisłym związku z regułami nabywania prawa do policyjnych emerytur. System emerytalny funkcjonariuszy służb mundurowych, mający charakter zaopatrzeniowy, w którym świadczenia są finansowane ze środków budżetowych, w przeciwieństwie do mającego charakter ubezpieczeniowy systemu powszechnego, oparty jest na szczególnym tytule – służby. Regułą jest w nim – pomijając dodane od dnia 1 stycznia 2013 r. przepisy dotyczące emerytury funkcjonariusza przyjętego do służby po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 2012 r. - nabycie uprawnień emerytalnych nie w wyniku osiągnięcia określonego wieku, ale w związku z tzw. wysługą lat. I tak emerytura policyjna w myśl art. 12 in principio ustawy zaopatrzeniowej przysługuje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, który w dniu zwolnienia posiada 15 lat służby w określonych formacjach. Emerytura po 15 latach służby, jak wynika z art. 15,wynosi 40% podstawy jej wymiaru za 15 lat służby i wzrasta, między innymi, o 2,6% podstawy wymiaru za każdy dalszy rok tej służby. Zgodnie z art. 18 ust. 1 kwota emerytury bez uwzględnienia dodatków nie może przekroczyć 75% podstawy wymiaru emerytury. Jest to więc maksymalny pułap, jaki można osiągnąć z tytułu wysługi emerytalnej, do osiągnięcia którego, przy uwzględnieniu tylko okresów służby, potrzeba niespełna 28,5 roku. Przedstawione powyżej rozwiązanie przewidziane w art. 41 ust. 4 ustawy zaopatrzeniowej wywodzi się zatem z odmiennych rozwiązań systemowych, konstruowanych dla zabezpieczenia ryzyka emerytalnego funkcjonariuszy służb mundurowych i osób objętych powszechnym systemem emerytalnym. W związku z tym osiągnięcie przez emeryta policyjnego powszechnego wieku emerytalnego jest prawnie obojętne dla określenia, czy uzyskiwane przez niego obok emerytury przychody mają wpływ na wysokość pobieranego świadczenia. Taka też intencja ustawodawcy wynika z uzasadnienia projektu ustawy z dnia 8 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. nr 122, poz. 1313), którą co do zasady ukształtowano brzmienie art. 41 ustawy zaopatrzeniowej. W uzasadnieniu projektu podniesiono, że nieobjęcie zasadami zmniejszania świadczeń osób, których emerytura stanowi 75% podstawy jej wymiaru, oraz osób pobierających rentę inwalidzką z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami tej służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze, jest rozwiązaniem podobnym do przyjętego w systemie powszechnym, w którym zasad zmniejszania i zawieszania świadczeń nie stosuje się do emerytów, którzy osiągnęli ustawowy wiek emerytalny. W ust. 4 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej w związku z innymi zasadami nabywania prawa do emerytury w systemie zaopatrzeniowym, kryterium wieku zostało zastąpione

kryterium maksymalnego wymiaru emerytury. W związku z powyższym w żadnym razie nie można przyjąć, że ponieważ w ustawie zaopatrzeniowej brak jest unormowania odnoszącego się do emerytów, który osiągnęli wiek emerytalny, mężczyźni 65 lat, to z mocy ogólnego odesłania z art. 11 tej ustawy znajduje zastosowanie art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej. Odmienne stanowisko oznaczałoby naruszenie zasady równości podmiotów wobec prawa, ponieważ prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania emerytów - byłych funkcjonariuszy służb mundurowych. Mogliby oni bowiem pobierać emerytury bez ograniczenia ich wysokości w związku z zarobkowaniem w sytuacji spełnienia jednej z dwóch przesłanek: uzyskania maksymalnego wymiaru emerytury bądź ukończenia ustawowego wieku emerytalnego, gdy w stosunku do emerytów z powszechnego systemu, których świadczenia są nie tylko zmniejszane, ale podlegają też zawieszeniu, prawnie możliwe jest zrealizowanie tylko drugiej z wymienionych przesłanek. W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy najzupełniej prawidłowo przyjął, że art. 41 ustawy zaopatrzeniowej wraz z konkretnymi jednostkami redakcyjnymi art. 104 ustawy emerytalnej kompleksowo reguluje zasady zbiegu prawa do świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy z dodatkowymi przychodami uzyskiwanymi z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego. Wbrew twierdzeniom apelacji nie doszło więc do naruszenia art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej w zw. z art. 11 ustawy zaopatrzeniowej przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. W sprawie art. 103 ust. 2 ustawy emerytalnej nie znajdował zastosowania i taka konkluzja jest wynikiem prawidłowej wykładni art. 41 i art. 11 ustawy zaopatrzeniowej. Bezzasadny jest również zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego przez zbyt dowolne potraktowanie zebranego w sprawie materiału dowodowego, które miało wpływ na rozstrzygniecie, tj. art. 233 k.p.c. Niejasne jest jego uzasadnienie, jakoby Sąd Okręgowy orzekając w oparciu o ustalony stan faktyczny w sposób niezrozumiały nie dał wiary tym ustaleniom, które przemawiają za uwzględnieniem wniosków zawartych w odwołaniu i przytoczonym stanie prawnym. W sprawie spór koncentrował się na kwestiach prawnych, więc błąd mógł polegać na błędnej subsumcji ustaleń faktycznych, które przecież nie są kwestionowane.

Reasumując, zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy prawidłowo oddalił odwołanie od decyzji organu emerytalnego, która została wydana zgodnie z obowiązującym przepisami, przy wykładni i zastosowaniu których nie doszło do naruszenia zasady równości, jak i zarzucanych naruszeń prawa materialnego i procesowego. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny z mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Sędziowie: Przewodniczący:

(...)

(...)