Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków we Wrocławiu w VII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:SSR Monika Wolanin

Protokolant:Alicja Szpyrka

przy udziale Prokuratora: Joanny Skrzypczyńskiej

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2013 r.

na rozprawie sprawy

Ł. B. syna T. i K. z domu W.

urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 września 2011 we W. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki M. (...) nr rej. (...) jadąc ul. (...) od strony S. w kierunku ul. (...), nie zachował należytej ostrożności, nie dostosował prędkości do warunków drogowych oraz nieprawidłowo obserwował przedpole jazdy, w wyniku czego potrącił idącego środkiem jezdni, w tym samym kierunku, pieszego A. G. (1) powodując u niego obrażenia w postaci urazu wielonarządowego, stłuczenia płuca prawego, krwiaka przymózgowego lewej okolicy oczodołowej, wieloodłamowego złamania wszystkich ścian oczodołów, wieloodłamowego złamania wszystkich ścian zatok szczękowych, wieloodłamowego złamania kości sitowia 9i łuków jarzmowych, obustronnego złamania ściany zatoki klinowatej i wyrostków skrzydłowatych kości klinowej, złamania obu panewek stawów biodrowych bez istotnego przemieszczenia, złamania kąta i trzonu łopatki prawej bez istotnego przemieszczenia, złamania kości guziczej, rany dołu podkolanowego prawego z uszkodzeniem tkanek miękkich oraz rany obu powiek, w wyniku czego doszło do ostrej niewydolności oddechowej, sławiący ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonemu

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

******************

I.  uznaje oskarżonego Ł. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk warunkowo zawiesza wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

III.  na podstawie art. 46 § 2 kk orzeka od oskarżonego nawiązkę w kwocie 1 500 złotych (jednego tysiąca pięciuset złotych) na rzecz pokrzywdzonego A. G. (1);

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy o opłaty w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z ponoszenia kosztów sądowych w części, a mianowicie ponad kwotę 3 400 złotych, przy czym zwalnia go w całości z obowiązku uiszczenia opłaty.

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

W dniu września 2011 roku około godziny 3.00 oskarżony Ł. B. jechał samochodem ciężarowym marki M. (...) ulicą (...) we W. . Oskarżony poruszał się w kierunku od granicy miasta ( z miejscowości S. ) do jego centrum.

Nawierzchnia drogi , którą jechał oskarżony była sucha a przejrzystość powietrza dobra.

W tym czasie pokrzywdzony A. G. (1), będąc w znacznym stanie nietrzeźwości , szedł z innym młodym mężczyzną o nieustalonych personaliach ulicą (...) w kierunku ulicy (...) . Kiedy w.w opuścili teren osiedla weszli na nieoświetloną w tym miejscu ulicę (...) i skierowali się w stronę centrum miasta . Ulica ta po żadnej stronie nie posiada chodników. Pokrzywdzony A. G. (1), który miał na sobie ciemną odzież a na głowie kaptur , kroczył środkową częścią jezdni zaś towarzyszący mu , nieznany mężczyzna, szedł prawym poboczem . Ten ostatni zwrócił się do pokrzywdzonego by nie szedł środkiem jezdni , na co A. G. (1) nie reagował i nie zmienił toru ruchu .

Oskarżony Ł. B. w tym czasie dojeżdżał do miejsca , w którym jezdnią kroczyli młodzi mężczyźni . W pewnym momencie zauważył na poboczu drogi, po swojej prawej stronie mężczyznę o nieustalonych personaliach , który zbierał jakieś przedmioty z tego pobocza .Gdy minął go zauważył przed maską swego samochodu pokrzywdzonego , który przechodził z z lewej strony drogi na prawą jej część . Oskarżony nie zdołał podjąć manewru hamowania na widok pokrzywdzonego. Hamowanie rozpoczął dopiero po potrąceniu A. G. (1), który w wyniku uderzenia go pojazdem wypadł na lewą stronę jezdni ,w rosnącą tam trawę. Oskarżony auto zatrzymał około 40 metrów od miejsca potrącenia , po czym wysiadł z pojazdu i udał się na miejsce , w którym potrącił pieszego. Do miejsca tego podbiegł także świadek S. U. (1) , który zdarzenie obserwował z pobliskiego , oświetlonego parkingu. Dopiero po dłuższej chwili oskarżony wraz ze świadkiem odnaleźli nieprzytomnego pokrzywdzonego w wysokiej trawie , po lewej stronie drogi. Towarzyszący pokrzywdzonemu , nieznany mężczyzna oddalił się z miejsca zdarzenia A. G. (1) do przyjazdu Pogotowia (...) nie odzyskał przytomności.

Na miejsce wypadku komunikacyjnego przybyli funkcjonariusze policji , którzy po wykonaniu czynności związanych z zabezpieczeniem jego śladów i oględzin miejsca zdarzenia , uznali , iż sprawcą wypadku był pieszy .

dowód :

-

wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. k 148, 182 , 202

-

zeznania świadka S. U. (1) k. 208-209,

-

częściowe zeznania świadka K. N. k. 223

-

notatka urzędowa o wypadku k. 1

-

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego k. 3-4

-

protokół oględzin pojazdu k. 6-7

W chwili zdarzenia drogowego oskarżony był trzeźwy. Stężenie alkoholu etylowego we krwi pokrzywdzonego A. G. (2) o godz. 4.45 wynosiło 3,0 promila , w chwili wypadku stężenie to wynosiło 3,4 promila.

dowód :

- opinia protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego k 8

-

protokół pobrania krwi A. G. (1) k. 43

-

opinia z przeprowadzonych badań zawartości alkoholu etylowego w próbce krwi k . 42

-

zespołowa opinia biegłych k. 140

-

zespołowa opinia biegłych k. 172

A. G. (1) został przewieziony karetką Pogotowia (...) do Szpitala (...) przy ul. (...) we W.. W Klinice (...) i Intensywnej Terapii przebywał do 23 września 2011 r, do dnia 16 września był zaintubowany .

W wyniku wypadku pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego , stłuczenia płuca prawego , krwiaka przymózgowego lewej okolicy czołowej , wieloodłamowego złamania wszystkich ścian oczodołów , wieloodłamowego złamania wszystkich ścian zatok szczękowych , wieloodłamowego złamania kości sitowia i łuków jarzmowych, obustronnego złamania ściany zatoki klinowatej i wyrostków skrzydłowych kości klinowej , złamania obu panewek stawów biodrowych bez istotnego przemieszczenia , złamania kąta i trzonu łopatki prawej bez istotnego przemieszczenia , złamania kości guziczej , rany dołu podkolanowego prawego z uszkodzeniem tkanek miękkich oraz rany obu powiek , które to urazy doprowadziły do powstania u niego ostrej niewydolności oddechowej .

Wskazane wyżej obrażenia ciała spowodowały realne zagrożenie życia pokrzywdzonego w rozumieniu art. 156 kk .

Pokrzywdzony został poddany zabiegowi rekonstrukcji twarzoczaszki .

dowód:

-

zeznania pokrzywdzonego A. G. (1) k. 30

-

zeznania świadka E. G. k. 26-27

-

dokumentacja medyczna k. 55-131

-

zespołowa opinia biegłych k. 132-141

-

zespołowa opinia biegłych k. 165-173

Oskarżony Ł. B. ma 31 la , posiada średnie wykształcenie , jest kawalerem , nie ma dzieci ani innych osób na swoim utrzymaniu . Z zawodu jest mechanikiem – kierowcą , zatrudnionym w firmie (...) s.c z wynagrodzeniem miesięcznym 1500 zł . W przeszłości nie był karany przez sąd.

dowód :

-

wyjaśnienia oskarżonego k. 202

-

- dane o karalności k. 149

W toku prowadzonego śledztwa oskarżony Ł. B. przyznał się w całości do popełnienia zarzuconego mu czynu.

W złożonych podczas postępowania przygotowawczego wyjaśnieniach oskarżony podał , iż w dniu zdarzenia jechał z miejscowości S. w do W.. Na ulicy (...) zauważył osobę zbierającą jakieś przedmioty z prawego pobocza drogi. Gdy ją minął spostrzegł mężczyznę przechodzącego z lewej strony jezdni na prawą . Wcześniej go nie widział . Podał , iż zrobił wszystko by uniknąć potrącenia w.w mężczyzny, „ odbijając” na prawe pobocze drogi , ale mu się to nie udało bowiem potrącił pieszego lewym, zewnętrznym lusterkiem bocznym. Wyjaśnił , iż jest mu przykro z powodu zdarzenia i obrażeń ciała jakich doznał ten mężczyzna.

Na etapie śledztwa wyraził wolę skorzystania z dyspozycji art 335 kpk, złożył wniosek o wydanie wobec niego wyroku skazującego i wymierzenie mu kar uzgodnionych z rzecznikiem oskarżenia publicznego. Wniosek o wydanie wyroku skazującego w trybie art 335 kpk zamieszczony został przez Prokuratora w skierowanym do tutejszego Sądu akcie oskarżenia .

Podczas posiedzenia , przedmiotem którego było rozpoznanie wniosku o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy , oskarżony, w związku ze złożonym przez pokrzywdzonego pisemnym wnioskiem o naprawienie szkody oraz zadośćuczynienie , oświadczył , iż nie wyraża zgody na wydanie wyroku podczas posiedzenia i wniósł o skierowanie sprawy na rozprawę główną i rozpoznanie jej na zasadach ogólnych.

W toku postępowania sądowego Ł. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu . Podtrzymując wyjaśnienia złożone podczas śledztwa wyjaśnił , iż nie czuje się odpowiedzialny z spowodowanie wypadku komunikacyjnego bowiem całą winę z zdarzenie ponosi pokrzywdzony. Oskarżony odmówił złożenia dodatkowych wyjaśnień i odpowiedzi na pytania.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 148, 182 , 202 )

* * *

Czyniąc ustalenia faktyczne w rozpoznawanej sprawie Sąd oparł się o treść wyjaśnień oskarżonego Ł. B. , w zakresie w jakim opisał przebieg wypadku jak i zeznań bezpośredniego świadka zdarzenia - S. U. (2) . Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd oparł się także na treści zeznań funkcjonariusza policji – K. N. , który przybył na miejsce zdarzenia drogowego i sporządził stosowną notatkę o okolicznościach jego przebiegu i skutkach .

Niezwykle istotne znaczenie dla poczynionych ustaleń faktycznych miały pisemne opinie zespołowe biegłych z zakresu techniki i wypadków samochodowych oraz medycyny sądowej a także pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu wypadków drogowych .

Podstawę poczynionych ustaleń faktycznych stanowiła także zgromadzona w sprawie dokumentacja medyczna, dotycząca stanu zdrowia pokrzywdzonego i doznanych na skutek wypadku obrażeń ciała , wyniki badań na zawartość alkoholu we krwi pokrzywdzonego a także wyniki badania oskarżonego Ł. B. urządzeniem kontrolno – pomiarowym dla oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu .

Marginalne znaczenie dla rekonstrukcji zdarzenia miały zeznania samego pokrzywdzonego A. G. (1) jak i jego matki – E. G. . Pokrzywdzony bowiem na etapie prowadzonego śledztwa przyznał , iż nie pamięta w ogóle zdarzenia , nie był nawet w stanie przypomnieć sobie okoliczności w jakich znalazł się we W. . Podczas przewodu sądowego nie zdołano przesłuchać A. G. (1) bowiem nie przebywał w miejscu zamieszkania a jego miejsca pobytu nie ustalono .

Zeznania matki pokrzywdzonego E. G. także nie stanowiły podstawy rekonstrukcji stanu faktycznego , z uwagi na fakt , iż nie była świadkiem zdarzenia, a po wypadku nie miała kontaktu z synem , który wyjechał poza miejsce zamieszkania .

Przechodząc do oceny poszczególnych dowodów przeprowadzonych podczas rozprawy Sąd pragnie zaznaczyć , iż zasadniczo dał wiarę wypowiedziom wszystkich przesłuchanych w toku rozprawy i śledztwa osób. Za wiarygodne uznano w szczególności zeznania świadka S. U. (1) , który obserwował zdarzenie z pobliskiego parkingu. Są one konsekwentne , logiczne i spójne. Dodatkowo znajdują oparcie w treści wyjaśnień oskarżonego , który przyznał , iż nie widział pieszego – A. G. (1), kroczącego nieoświetloną jezdnią. Sąd w tym zakresie dał wiarę wypowiedziom oskarżonego .

Jak wcześniej podnoszono podstawę poczynionych ustaleń faktycznych stanowiły opinie zespołowe biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków i medycyny sądowej . Są one kompletne , czytelne a wnioski w nich sformułowane jednoznaczne i logiczne. Brak , w ocenie Sądu , podstaw do ich kwestionowania i podważania ich rzetelności.

Z treści opinii sporządzonej przez biegłych T. I. oraz J. M. , który co istotne, jest biegłym sądowym z zakresu chirurgii urazowo- ortopedycznej , wynika w sposób jednoznaczny , iż obrażenia ciała i urazy jakich w wyniku wypadku doznał pokrzywdzony spowodowały realne zagrożenie jego życia w rozumieniu art. 156 kk . Dodatkowo z opinii wydanej przez biegłego z zakresy techniki i wypadków komunikacyjnych T. I. wynika , iż jakkolwiek sytuację wypadkową wytworzył pieszy – A. G. (1), to kierujący samochodem – oskarżony Ł. B. przyczynił się do wypadku .

Wnioski i konkluzje biegłych zostały poparte zaprezentowanym w opinii a ujawnionymi , na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie , okolicznościami zdarzenia , śladami wypadku , lokalizacją i charakterem urazów jakich doznał pokrzywdzony. Zostały one w sposób wyczerpujący i logiczny uzasadnione .

Ustosunkowując się do twierdzeń Ł. B., w których utrzymywał , iż nie ponosi żadnej winy i odpowiedzialności za wypadek do jakiego doszło w dniu 13 września 2011 roku, Sąd podnosi , iż potraktował je wyłącznie jako wyraz subiektywnego przekonania i osobistych odczuć oskarżonego , do których, co oczywiste , ma on pełne prawo.

************

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego , będącego wynikiem przeprowadzonej, a zaprezentowanej wyżej , oceny zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd uznał, iż oskarżony Ł. B. swoim zachowaniem, opisanym w części wstępnej wyroku wyczerpał ustawowe znamiona zarzuconego mu czynu , stanowiącego występek z art 177 par 2 kk .

Nie może budzić wątpliwości w świetle poczynionych ustaleń oraz treści opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków , iż oskarżony naruszył w sposób nieumyślny zasady obowiązujące w ruchu drogowym w ten sposób , iż nie obserwował prawidłowo drogi i przedpola jazdy lub nie dostosował prędkości do warunków widoczności drogi w porze nocnej . Przez to nie zauważył odpowiednio wcześnie pieszego – pokrzywdzonego A. G. (1) , idącego środkową częścią jezdni i nie zdołał uniknąć jego potrącenia . Ł. B. nie zdołał podjąć w istocie żadnego manewru obronnego , nie hamował , nie wykonał skutecznego manewru ominięcia pieszego . Wskazać w ty miejscu należy , na co uwagę zwracał biegły w sporządzonej opinii , iż Ł. B. prowadził samochód w obszarze zabudowanym , na drodze bez jakichkolwiek chodników, w porze nocnej i mógł się spodziewać obecności pieszych z różnych przyczyn przebywających na jezdni. W takich szczególnych warunkach i okolicznościach miał obowiązek szczególnie uważnie obserwować przepole jazdy i dostosować prędkość pojazdu do widoczności jezdni w światłach samochodu , tak aby mógł zatrzymać auto przed pieszym lub inną przeszkodą lub ją skutecznie ominąć . Tymczasem, jak sam przyznał Ł. B. w swych wyjaśnieniach , kiedy zauważył na poboczu drogi innego mężczyznę , który zbierał z niej jakieś przedmioty , skoncentrował się właśnie na nim i głównie obserwował tę postać , z czego wnosić należy , iż zaprzestał bacznego obserwowania przedpola jazdy . Sytuacja ta zaś ( widok mężczyzny na poboczu ) wręcz wymagała od oskarżonego szczególnej koncentracji , czujności i skupienia uwagi na drodze , którą się poruszał.

Oczywistym i niekwestionowanym jest fakt , iż stosownie do treści wniosków końcowych opinii biegłych , sytuację wypadkową wytworzył pieszy A. G. (1) , który w stanie silnego upojenia alkoholowego w porze nocnej i w miejscu nieoświetlonym szedł środkową częścią jezdni , nie obserwując ruchu nadjeżdżających pojazdów . Takie zachowanie stanowiło rażące naruszenie obowiązujących zasad bezpieczeństwa i przepisów ruchu . Jak wcześniej podnoszono oskarżony jednak przyczynił się do spowodowania wypadku w sposób opisany wyżej .

Wynikiem nieumyślnego naruszenia przez Ł. B. zasad obowiązujących w ruchu drogowym było potrącenie pokrzywdzonego , w wyniku czego doznał on obrażeń ciała o jakich mowa w art 156 kk. Nie może bowiem budzić wątpliwości , w świetle całokształtu okoliczności zdarzenia i opinii biegłych , iż pomiędzy zachowaniem oskarżonego i nieumyślnym naruszeniem przez niego zasad obowiązujących w ruchu drogowym a wypadkiem komunikacyjnym oraz jego skutkiem w postaci obrażeń ciała pokrzywdzonego zachodzi bezpośredni związek przyczynowy.

Stąd uznano winę i sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanego mu występku z art 177 par 2 kk .

Wymierzając oskarżonemu karę , Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, bacząc w szczególności, aby wymierzona kara była adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz aby orzeczona kara spełniała swoje cele w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej. W ocenie Sądu takie warunki spełnia wymierzona kara 8 (ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze stosunkowo znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz skutki przypisanego mu przestępstwa ( bardzo dotkliwe i poważne obrażenia ciała i urazy jakich doznał pokrzywdzony ) . Miarkując karę Sąd wziął także pod uwagę postać zawinienia oskarżonego ( nieumyślność ) i co najistotniejsze fakt , iż to pokrzywdzony wytworzył sytuację wypadkową, naruszając w rażącym stopniu obowiązujące zasady bezpieczeństwa i przepisy . Przy wymiarze kary Sąd miał także na względzie dotychczasową niekaralność oskarżonego oraz fakt , iż do tej pory wiódł poprawny , ustabilizowany i wolny od konfliktów z prawem tryb życia

W ocenie Sądu kara 8 ( ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności , która tylko nieznacznie przekracza dolny , ustawowy próg zagrożenia występku z art 177 par 2 kk stanowi swoistą „wypadkową” wszystkich, wskazanych wyżej okoliczności. Jest w przekonaniu Sądu karą adekwatną do stopnia zawinienia Ł. B. i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu.

Mając na uwadze dotychczasowy wolny od konfliktów z prawem , ustabilizowany tryb życia oskarżonego oraz jego uprzednią niekaralność, Sąd uznał, iż zachodzi w stosunku do Ł. B. pozytywna prognoza kryminologiczna na przyszłość. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczająca do osiągnięcia wszelkich celów kary oraz sprawi, iż oskarżony nie popełni kolejnych przestępstw. Dwuletni okres próby jest wystarczająco długi do ewentualnego zweryfikowania przyjętej przez Sąd wobec oskarżonego pozytywnej prognozy na przyszłość .

Sąd na podstawie art 46 par 2 kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego A. G. (1) nawiązkę w wysokości 1500 zł . Pokrzywdzony złożył w tym zakresie stosowny , pisemny wniosek . Jak podnoszono już wcześniej w toku rozprawy głównej nie zdołano przesłuchać A. G. (1) . Tym samym niemożliwym stało się dokładne zweryfikowanie rozmiaru szkody wyrządzonej przypisanym oskarżonemu przestępstwem , zwłaszcza ustalenie rzeczywistych kosztów leczenia i rehabilitacji powypadkowej pokrzywdzonego .

Z tych przyczyn Sąd uznał , iż w realiach rozpoznawanej sprawy , a zwłaszcza w ujawnionych okolicznościach wypadku komunikacyjnego kwota 1500 zł orzeczona na rzecz pokrzywdzonego tytułem nawiązki będzie właściwa i wystarczająca.

Rozstrzygnięcie dotyczące kosztów sądowych ,oparto o treść przepisów powołanych w części dyspozytywnej wyroku .