Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2015 r.

sprawy W. M.

oskarżonej o przestępstwo z art. 270 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 12 marca 2015 r. sygn. akt II K 22/15

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że:

1.  uznaje, że czyn przypisany oskarżonej stanowi wypadek mniejszej wagi i kwalifikuje go z art. 270 §2a kk;

2.  na podstawie art. 66 §1 kk i art. 67 §1 kk postępowanie wobec oskarżonej W. M. warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku;

3.  na podstawie art. 67 §3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk zasądza od oskarżonej świadczenie pieniężne w wysokości 500 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

II.  zasądza od oskarżonej W. M. na rzecz Skarbu Państwa 100 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz 20 zł wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 285/15

UZASADNIENIE

W. M. oskarżona była o to, że w dniu 26 czerwca 2014 r. w S. woj. (...) podrobiła w celu użycia za autentyczny dokument „Deklaracja o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi” wystawionym na nazwisko J. M., w ten sposób, że w rubryce 53 i 54 tegoż dokumentu bez wiedzy i zgody J. M. wpisała jego dane, a w rubryce 56 złożyła parafę i następnie tak podrobiony dokument przedłożyła jako autentyczny w Urzędzie Miasta w S.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 12 marca 2015 r. oskarżoną W. M. uznał za winną dokonania zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 270 § 1 kk z tym, że ustalił iż został on popełniony w dniu 26 czerwca 2013 r. i za to na podstawie art. 270 § 1 kk wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 25 złotych; zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem wydatków oraz kwotę 75 złotych tytułem opłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonej, który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił: na podstawie art. 427 § 2 i art. 438 pkt 1 kpk obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 270 § 1 kk, polegającą na zastosowaniu tego przepisu do stanu faktycznego polegającego na wypisaniu przez oskarżoną – współwłaścicielkę nieruchomości, w oświadczeniu pt. „Deklaracja o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi”, adresowanym do Urzędu Miasta S., danych J. M. – drugiego współwłaściciela nieruchomości, bez jego wiedzy, a następnie na zamieszczeniu własnej parafy w rubryce 56 „Deklaracji” i złożeniu dokumentu, w Urzędzie Miasta S., podczas gdy ww. stan faktyczny wypełnia dyspozycję art. 270 p 2 a kk, jako „przypadek mniejszej wagi”.

Podnosząc ten zarzut, na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że przypisany oskarżonej czyn wyczerpuje ustawowe znamiona „przypadku mniejszej wagi”, przewidzianego w art. 270 § 2 a kk, a następnie odstąpienie , na podstawie art. 59 § 1 kk, od wymierzenia kary i orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego – świadczenia pieniężnego na rzecz któregoś z podmiotów wskazanych w art. 49 § 1 kk.

Na rozprawie odwoławczej obrońca oskarżonej W. M. popierał swoją apelację i wniosek w niej zawarty, prokurator przyłączył się jedynie do wniosku obrońcy oskarżonej o zakwalifikowanie przypisanego działania jako wypadku mniejszej wagi, zaś oskarżona przyłączyła się do apelacji swojego obrońcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzutowi apelacji obrońcy oskarżonej W. M. i wnioskowi apelacyjnemu, do którego przyłączył się również prokurator na rozprawie odwoławczej o uznanie, iż czyn tej oskarżonej stanowi wypadek mniejszej wagi nie można odmówić słuszności i dlatego wyrok należało zmienić.

Sąd Odwoławczy po zapoznaniu się z aktami przedmiotowej sprawy doszedł do przekonania, że Sąd Rejonowy w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie karne w tej sprawie, a podstawą ustaleń faktycznych był całokształt zebranego i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego. W świetle tego materiału wina oskarżonej W. M. nie budzi wątpliwości. Znamiennym jest również fakt, że żadna ze stron procesowych nie kwestionuje poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych w tej sprawie. Zgodzić się natomiast należy z argumentami apelującego, że Sąd I instancji w błędny sposób dokonał prawnokarnej oceny tego zdarzenia. W ocenie Sądu Odwoławczego o stopniu społecznej szkodliwości czynu i w efekcie, czy zachowanie oskarżonej należało potraktować jako wypadek mniejszej wagi decydujące znaczenie ma charakter fałszowanego dokumentu, jego zakres oddziaływania, a także szkody majątkowe związane z jego wykorzystaniem. Deklaracja o wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi jest niewątpliwie dokumentem o niewielkim znaczeniu w obrocie prawnym, a szkodliwość następstwa czynu oskarżonej jest nieznaczna, bowiem szkoda majątkowa, którą poniósł J. M. nie przekracza kwoty 276 zł. Sąd rozważając o ocenie stopnia społecznej szkodliwości tego czynu i stopnia zawinienia oskarżonej winien wziąć pod uwagę zarówno charakter tego czynu, jak i okoliczności jego popełnienia. Nie bez znaczenia pozostaje bowiem fakt, że w dacie tego czynu oskarżona nie mieszkała z J. M., który był wówczas współwłaścicielem nieruchomości wyszczególnionej w w/w deklaracji, a stosunki między tymi małżonkami były bardzo złe. J. M. zamieszkiwał pod zupełnie innym adresem, nie kontaktował się z oskarżoną, zaś podpisanie tej deklaracji było konieczne nie tylko dla wypełnienia obowiązku prawnego podpisania takiej umowy, ale bez jej zawarcia niemożliwe było odbieranie odpadów komunalnych z w/w zakładu. W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, że zachodzą wszelkie przesłanki do przyjęcia, iż czyn przypisany oskarżonej stanowi wypadek mniejszej wagi i zakwalifikowanie go z art. 270 § 2a kk.

Jakkolwiek z karty karnej znajdującej się w aktach sprawy, a dotyczącej oskarżonej W. M. wynika, że była ona karana w 2012 r. za czyn z art. 157 § 2 kk na karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 zł za stawkę, to jednak zważywszy na fakt, iż oskarżona karę tę wykonała w dniu 27 kwietnia 2012 r., a także na treść art. 107 § 4a kk, obowiązującego od dnia 21 marca 2015r., z którego wynika, iż w razie skazania na grzywnę, zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary, albo od przedawnienia jej wykonania, uznać należy, iż nastąpiło zatarcie tego skazania. W tej sytuacji zgodnie z art. 106 kk skazanie uważa się na niebyłe, a skazaną za ten czyn uważa się za niekaraną. Okoliczność ta w przedmiotowej sprawie jest istotna dlatego, iż w tej sytuacji tj. przy przyjęciu, że czyn oskarżonej stanowi wypadek mniejszej wagi, a jednocześnie W. M. ma bardzo dobrą opinię środowiskową, wychowuje dwoje dzieci, prawidłowo prowadzi działalność gospodarczą oraz jest osobą niekaraną, słusznym i sprawiedliwym rozstrzygnięciem jest warunkowe umorzenie postępowania karnego w tej sprawie na okres próby jednego roku. Taka decyzja jest zgodna z przesłankami wymienionymi w art. 66 § 1 i 2 kk oraz art. 67 § 1 i 3 kk. Zdaniem Sądu Odwoławczego okres próby określony na jeden rok będzie wystarczający dla potwierdzenia prawidłowości zachowania oskarżonej, a w szczególności, czy nie popełni ponownie przestępstwa, zaś orzeczony środek karny powinien przyczynić się do wdrożenia oskarżonej dla respektowania porządku prawnego.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk zaskarżony wyrok zmienił w ten sposób, że uznał, iż czyn przypisany oskarżonej stanowi wypadek mniejszej wagi i zakwalifikował go z art. 270 § 2a kk i na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie wobec tej oskarżonej warunkowo umorzył na okres próby jednego roku, a na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk zasądził od oskarżonej na rzec Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł.

O kosztach za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 635 kpk.