Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Andrzej Dyrda

Protokolant Aneta Puślecka

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa H. A. w S. (S.)

przeciwko K. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 28 marca 2014 r., sygn. akt II C 2075/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.200 zł (tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Andrzej Dyrda

UZASADNIENIE

Powód H. A. z siedzibą w S. (Szwecja) domagał się zasądzenia od K. W. kwoty 5977,83 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 3.286,19 zł od dnia 22 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, z ustawowymi odsetkami od kwoty 2.676,64 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając swoje roszczenie wskazał, iż na mocy umowy sprzedaży zawartej w dniu 21 grudnia 2012 roku z Bankiem (...) S.A. nastąpił przelew wierzytelności przeciwko pozwanej, która została poinformowana o przelewie. Zobowiązanie K. W. wynikało z zawartej umowy kredytu nr (...), który nie został przez pozwaną spłacony.

Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazując rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gliwicach.

W odpowiedzi na pozew pozwana K. W. wniosła o oddalenie powództwa z uwagi na zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda podnosząc, iż roszczenie wynika z zawartej przez pozwaną umowy z dnia 9 sierpnia 2006 roku a przedawnienie tego typu roszczeń następuje z upływem 3 lat.

Wyrokiem z dnia 28 marca 2014r. Sąd Rejonowy w Gliwicach oddalił powództwo H. A. z siedzibą w S. przeciwko K. W. oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że w dniu 9 sierpnia 2006 roku, pozwana zawarła z (...) Bank Spółka Akcyjna w G. umowę kredytu gotówkowego Nr (...). Zgodnie z § 1 wskazanej umowy bank udzielił pozwanej kredytu w wysokości 7.680 zł. z przeznaczeniem na cele konsumpcyjne, na okres od 9 sierpnia 2006 roku do 9 sierpnia 2010 roku.

Powód w dniu 21 grudnia 2012 roku, zawarł umowę sprzedaży wierzytelności z Bankiem (...) S.A. Grupą (...) w K.. Przedmiotem cesji była między innymi wierzytelność wynikająca z umowy kredytu z dnia 9 sierpnia 2006 roku.

Pozwana, mimo wezwania, nie uiściła należności na rzecz powoda.

Postanowieniem z dnia 12 września 2012 roku, Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gliwicach W. S. umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie KM 1056/11, z wniosku Banku (...) S.A. w K. przeciwko K. W., wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji i zwrócił wierzycielowi tytuł wykonawczy.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, z uwagi na skutecznie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie pozwana przyznała, że zawarła w dniu 9 sierpnia 2008 roku z wierzycielem pierwotnym umowę kredytu na kwotę 7.680 zł. Pozwana w trakcie postępowania, w odpowiedzi na pozew podniosła zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem. Sąd uznał, że roszczenie z tytułu umowy kredytu, w oparciu o art. 118 k.c., przedawnia się z upływem lat trzech, gdyż Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. zawarła z pozwaną umowę kredytu w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W dalszej części Sąd wskazał, że kredyt został pozwanej udzielony na okres do 9 sierpnia 2010 roku, jednakże jak wynika z treści uzasadnienia pozwu, pozwana nie wykonała umowy, nie wpłacając powodowi na jego rachunek wymagalnych rat wynikających z zawartej umowy kredytu. Zobowiązanie pozwanej stało się wcześniej wymagalne, co doprowadziło do wystawienia przez wierzyciela pierwotnego bankowego tytułu egzekucyjnego. Powód nie wskazał, pomimo ciążącego na niego obowiązku z art. 6 k.c., w jakiej dacie zobowiązanie pozwanej stało się wymagalne, od której należało liczyć bieg terminu przedawnienia roszczenia.

Z tych względów Sąd uznał także, skoro zarzut przedawnienia roszczenia został skutecznie podniesiony, łącznie z przedawnieniem należności głównej przedawnieniu uległy odsetki, co skutkowało oddaleniem powództwa w całości.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości, domagając się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania procesowego, z uwzględnieniem kosztów postępowania za obie instancje.

Zarzucił naruszenie art. 120 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu do dnia złożenia pozwu, bowiem powód nie wykazał wymagalności roszczenia, natomiast powód złożył pozew w niniejszej sprawie 24 maja 2013r., tj. przed upływem trzyletniego okresu przedawnienia, a bieg przedawnienia roszczenia został przerwany poprzez wszczęcie egzekucji przeciwko pozwanemu i rozpoczął swój bieg na nowo po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu egzekucji, tj. 21 września 2012r. Nadto zarzucił naruszenie art.233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, a poprzez bezzasadne oddalenie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z postanowienia Komornika Sądowego w G. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego sygn. akt I Km 1056/11 oraz tytułu wykonawczego sygn. akt II Co 553/1 Sądu Rejonowego w Gliwicach na okoliczność wykazania, iż nastąpiła przerwa biegu przedawnienia roszczenia i roszczenie nie uległo przedawnieniu do dnia złożenia pozwu, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym, a Sąd Okręgowy w postępowaniu odwoławczym nie przeprowadził postępowania dowodowego.

Artykuł 505 ¹³ § 1 k.p.c. jest przepisem szczególnym do art. 387 § 1 k.p.c. Jeżeli Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku winno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Mając na względzie powyższe unormowania, Sąd Okręgowy dokonując oceny całości ustaleń i oceny prawnej uznał, że apelacja jest nieuzasadniona.

Roszczenie dochodzone pozwem ma swoją podstawę w stosunku prawnym zawiązanym na podstawie umowy kredytu gotówkowego z dnia 9 sierpnia 2006r. Na jego podstawie poprzednik prawny powoda udzielił pozwanemu kredytu gotówkowego w wysokości 7.680 zł na okres od 9 sierpnia 2006r. do 9 sierpnia 2010r. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia tego roszczenia.

Zgodnie z art. 118 k.p.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Pomimo, iż spłata kredytu w ratach nie jest świadczeniem okresowym w rozumieniu art. 118 k.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 1998r., III CKN 578/98), to jednak termin trzyletni zastosowany przez Sąd Rejonowy, odnosi się również do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Nie ulega wątpliwości, że roszczenia z oznaczonego powyżej stosunku prawnego przedawniało się z upływem trzech lat. Zgodnie z art. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Pomimo, iż powódka wytoczyła powództwo 24 maja 2013r., to jednak podniesiony przez pozwaną zarzut peremptoryjny zasadnie został uznany za skuteczny. Wskazać należy, że z faktu zawarcia umowy na okres do 9 sierpnia 2010r., nie wynika, że dopiero w tej dacie świadczenie to stało się wymagalne. Zwrócić należy uwagę, że poprzednik prawny powoda wystawił bankowy tytuł egzekucyjny już w dniu 24 września 2009r. Uwzględniając treść art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. prawo bankowe (tekst jednolity: Dz.U. z 2015r. poz. 128), który wskazuje, że w bankowym tytule egzekucyjnym należy oznaczyć również wzmiankę o wymagalności dochodzonego roszczenia, Sąd Rejonowy zasadnie doszedł do przekonania, że w chwili wytoczenia powództwa roszczenie było już przedawnione. Niezależnie od tego, należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, który, w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, wskazał, że powód już w pozwie wskazał, że roszczenie to stało się wymagalne wcześniej, aniżeli wynika to z treści stosunku prawnego.

Zarzut podniesiony przez pozwaną należało uznać zatem za zasadny, gdyż zgodnie z art. 513 § 1 k.c., dłużnikowi (pozwanej) przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie, w tym również zarzut przedawnienia, który nie ulega przerwaniu wskutek przejścia wierzytelności na inną osobę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2003r., IV CKN 430/01).

Wobec niewykazania przez powoda, że bieg przedawnienia, zgodnie z art. 123 k.c., uległ przerwaniu, powództwo zasadnie zostało oddalone.

Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przy uwzględnieniu § 6 pkt 4 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 poz. 490).

SSO Andrzej Dyrda