Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zawierciu Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Noszczyk

Protokolant: Bożena Moryń

pod nieobecność oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28.05.2015 r.

sprawy M. O.

syn D. i D.

urodzony w dniu (...) w D.

obwinionego o to, że:

w dniu 4.11.2014r. około godziny 8.50 w P. przy ulicy (...) kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) w trakcie wykonywania manewru wymijania zjechał na przeciwległy pas ruchu w wyniku czego uszkodził lewe lusterko pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...)

tj. o popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

1.  Obwinionego M. O. uznaje za winnego tego, że w dniu 4.11.2014r. około godziny 8.50 w P. na ulicy (...) kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), w trakcie wykonywania manewru wymijania na prostym odcinku drogi zjechał na przeciwległy pas ruchu w wyniku czego doprowadził do kontaktu z lewym lusterkiem pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), którym kierował J. D. (1), powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86§1kw i na podstawie art. 86§1kw w zw. z art.24§1i3kw wymierza mu karę 100 (stu) złotych grzywny,

2.  na podstawie art.118§1 i 4kpw w zw. z § 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art.617 kpk w zw. z art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i w zw. z art.119kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 130 (stu trzydziestu) złotych, w tym 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz opłatę sądową w wysokości 30 (trzydziestu) złotych.

Sygn. akt II W 2554/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 4 listopada 2014 r. w godzinach rannych obwiniony M. O. poruszał się samochodem osobowym marki A. (...) nr rej. (...) ulicą (...) w P. w kierunku ulicy (...). Z przeciwka samochodem F. (...) nr rej. (...) poruszał się J. D. (1). Wraz z nim podróżowała żona C. D., która siedziała na tylnym siedzeniu oraz córka S. L., która zajmowała fotel pasażera z przodu pojazdu. Na ulicy (...) na prostym odcinku drogi oba samochody wymijały się. Podczas tego manewru obwiniony zjechał na przeciwległy pas ruchu, po którym jechał J. D. (1), skutkiem czego oba pojazdy zetknęły się lewymi lusterkami bocznymi.

Na miejsce zdarzenia wezwano Policję. Przybyli na miejsce funkcjonariusze z KPP B. dokonali oględzin obu pojazdów oraz przeprowadzili badanie obwinionego i J. D. (1) na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wyniki badań potwierdziły, iż obwiniony i kierujący samochodem F. (...) byli trzeźwi.

Wyżej opisany stan faktyczny ustalił Sąd na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego M. O. (k. 15-17), zeznań J. D. (1) (k. 12-13, .41) zeznań C. D. (k.10-11, 41) , protokołów badań obwinionego i J. D. alkosensorem (k. 4,5), notatki urzędowej (k.1), protokołu oględzin samochodu F. (...) (k. 6-7) i protokołu oględzin samochodu A. (...) (k. 8-9).

Obwiniony M. O. ma 30 lat, jest kawalerem. Nie osiąga żadnych dochodów, nie posiada majątku. Nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie był karany.

(dowód : wyjaśnienia obwinionego z k. 15v)

Obwiniony M. O. w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 15-17).

W piśmie zawierającym sprzeciw od wyroku nakazowego obwiniony podniósł, że zdarzenie, za które on nie ponosi winy, miało miejsce na ulicy (...) w P.. Wskazał, że w dniu 4.11.2014r. na skrzyżowaniu ulicy (...) skręcił w lewo w ulicę (...). Do wymijania z kierującym samochodem F. (...) doszło na „ostrym zakręcie” i w trakcie tego manewru kierujący F. (...) wjechał na pas ruchu, po którym się poruszał, na skutek czego doszło do uszkodzenia lusterka. Podniósł, że nie ma fizycznej możliwości by kierowany przez niego pojazd skręcając w prawo na zakręcie wjechał na przeciwny pas ruchu. Po wyjściu z samochodu zauważył pęknięte lewe lusterko. W związku z tym, iż kierujący F. nie przyznawał się do winy wezwał na miejsce Policję. Funkcjonariusze Policji, którzy pojawili się na miejscu zdarzenia po około 30 minutach, znali J. D. (1). Podniósł, że funkcjonariusze policji bez podjęcia jakichkolwiek czynności stwierdzili, że to on ponosi winę za zaistniałe zdarzenie drogowe. Zarzucił, że nie został przesłuchany, czym uniemożliwiono mu wyjaśnienie okoliczności zdarzenia. Do sprzeciwu załączył sporządzony przez siebie szkic miejsca gdzie doszło do kolizji.

Obwiniony wezwany prawidłowo na termin rozprawy w dniu 28.05.2015r. nie stawił się na nim, co skutkowało zaocznym rozpoznaniem sprawy przez Sąd.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, co do tego, że do kolizji pomiędzy kierowanym przez niego samochodem, a samochodem kierowanym przez J. D. (1) doszło na ulicy (...) w P. nie zaś na ulicy (...), bowiem okoliczność ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka J. D. (1). Sąd nie dał jednak wiary wyjaśnieniom M. O. w zakresie w jakim twierdził, że do zderzenia lewymi lusterkami samochodów doszło podczas manewru wymijania na „ostrym zakręcie”, bowiem przeczą temu zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, a także pośrednio szkic miejsca zdarzenia załączony przez obwinionego do sprzeciwu od wyroku nakazowego, z którego wynika, że wskazane przez obwinionego miejsce kolizji nie znajduje się w pobliżu żadnego ostrego łuku drogi. Sąd nie dał również wiary twierdzeniom obwinionego, iż to J. D. (1) wjechał na jego pas ruchu skutkiem czego doprowadził do uszkodzenia lusterek zewnętrznych w obu pojazdach, wobec ich sprzeczności z zeznaniami J. D. (1) i C. D., uznając je za przejaw przyjętej przez niego linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. Świadek J. D. (1) zeznał, że kierowany przez niego samochód jechał blisko prawej krawędzi jezdni, a do zdarzenia doszło na prostym odcinku drogi. Wskazał, że dopiero w momencie wymijania się obu samochodów usłyszał uderzenie świadczące, że doszło do kontaktu lusterkami. Zeznania J. D. (1) są spójne z zeznaniami C. D., która potwierdziła, iż do zdarzenia doszło na prostym odcinku drogi, a szkody jakie powstały na skutek zderzenia lusterkami były niewielkie. Zeznania w/w świadków są jasne, konsekwentne, logiczne i spójne, dlatego też dano im w całości wiarę.

Sąd za wiarygodne uznał dokumenty zgromadzone w aktach sprawy (protokoły oględzin, protokoły badania stanu trzeźwości, notatka urzędowa), które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne Sąd stwierdził, iż obwiniony w dniu 4.11.2014r. około godziny 8.50 w P. na ulicy (...) kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), w trakcie wykonywania manewru wymijania na prostym odcinku drogi zjechał na przeciwległy pas ruchu w wyniku czego doprowadził do kontaktu z lewym lusterkiem pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), którym kierował J. D. (1), powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a tym samym, iż swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 86 § 1 k.w.

Sąd uznał, iż wina obwinionego nie budzi wątpliwości, a okoliczności sprawy wskazują, iż obwinionemu w chwili czynu można było przypisać winę jako wymagalność postępowania zgodnego z prawem. Obwiniony jest osobą dojrzałą i zdolną do prawidłowej oceny swojego postępowania. W chwili popełnienia czynu był w pełni świadomy, że wjeżdżając na przeciwległy pas ruchu narusza przepisy ruchu drogowego, a jego zachowanie może spowodować bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla samochodu jadącego z przeciwnego kierunku.

Za przypisane obwinionemu wykroczenie, Sąd na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył karę grzywny w wysokości 100 zł. W ocenie Sądu wymierzona obwinionemu kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i winy, będzie dla niego dostateczną dolegliwością, spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionego, a także potrzeby prewencji generalnej w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie przepisów powołanych w pkt. 2 wyroku obciążając obwinionego opłatą od wymierzonej kary w wysokości 30 zł oraz zryczałtowanymi wydatkami postępowania w wysokości 100 zł, wobec uznania, że ich uiszczenie dla obwinionego nie będzie uciążliwe.