Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Andrzej Dyrda (spr.)

Sędzia SO Krystyna Hadryś

Sędzia SR (del.) Ewa Buczek – Fidyka

Protokolant Aneta Puślecka

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2015 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt I C 171/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR (del.) Ewa Buczek - Fidyka SSO Andrzej Dyrda SSO Krystyna Hadryś

UZASADNIENIE

Powód K. K. domagał się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 1,611,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 8 stycznia 2013r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wskazując, iż dochodzona kwota stanowi różnicę pomiędzy kosztami naprawy marki F. (...), a wypłaconym przez pozwaną odszkodowaniem.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, że wypłacona kwota odszkodowania 110,70 zł wyczerpuje roszczenia powoda z tytułu poniesionej szkody.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 626,90 zł z odsetkami ustawowymi od 8 stycznia 2013r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie oddalił powództwo. Nadto Sąd orzekł o stosunkowym rozdzieleniu kosztów procesu przyjmując, że powód ponosi koszty w 60 % a pozwany w 40 % i szczegółowe rozliczenie kosztów pozostawia referendarzowi sądowemu.

Orzeczenie to poprzedził ustaleniem, że uszkodzony został samochód osobowy F. (...). Sprawca kolizji ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Na skutek wypadku szkoda została rozliczona jako całkowita. Koszt wynajmu auta zastępczego i parkowania uzasadniony okolicznościami zdarzenia wyniósł 738 zł. Najem i parkowanie uzasadnione były przez okres 6 dni.

Poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego celem dojazdu do lekarza.

Poszkodowany dokonał przelewu wierzytelności na powoda.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda za uzasadnione jedynie w części. Kwotę odszkodowania, Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego, przy uwzględnieniu regulacji prawnej z art. 822 k.c. i art. 363 § 1 k.c. i uznał, że korzystanie przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego pozostawało w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Na kwotę odszkodowania złożyły się koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie 590 zł oraz koszty parkowania w kwocie 147,60 zł.

Mając na względzie powyższe, Sąd uwzględnił roszczenie powoda w kwocie 626,90 zł stanowiącej różnicę pomiędzy wypłaconym a należnym powodowi odszkodowaniem.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, a o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c.

Apelację od tego orzeczenia wniósł powód zarzucając naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewłaściwą ocenę dowodów, a w szczególności poprzez niezasądzenie zwrotu kosztów wypożyczenia auta zastępczego w okresie 8 dni od daty szkody do dnia jej zgłoszenia oraz poprzez sprzeczność treści uzasadnienia wyroku z sentencją tego wyroku poprzez podanie w treści uzasadnienia, że poszkodowanemu przysługuje zwrot kosztów najmu pojazdu od dnia jego uszkodzenia, a jednocześnie zasądzenie zwrotu kosztów wypożyczenia liczonych od ósmego dnia od chwili zaistnienia szkody. Zarzucił także naruszenie prawa materialnego, a to art. 415 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż stronie powodowej należne jest odszkodowanie w wysokości mniejszej, aniżeli faktycznie poniesiona szkoda.

Na tych podstawach wniósł o zmianę zaskarżonego i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1,611,30 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 8 stycznia 2013r., a także zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu pełnych kosztów postępowania w pierwszej instancji wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie oraz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego liczonymi według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu pierwszej instancji celem jej ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu dotychczasowych kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powoda przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia przywołane przepisy prawne, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne. Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Przepis art. 233 k.p.c., którego naruszenie zarzucił powód, odnosi się wprost do oceny dowodów wskazując, według jakich kryteriów winna być ona przeprowadzona. Wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów stanowiąc w § 1, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, które jedynie mogą zostać przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., II CKN 817/00). Z tego wynika, że do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach: z dnia 1 marca 2012r. I ACa 111/12; z dnia 3 lutego 2012r., I ACa 1407/11). Również same, nawet poważne wątpliwości co do trafności oceny dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli tylko nie wykroczyła ona poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., nie powinny stwarzać podstawy do zajęcia przez sąd drugiej instancji odmiennego stanowiska (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., I UK 347/11).

Wskazanym powyżej kryteriom podlega również opinia biegłego. Ocena tego dowodu winna uwzględniać następujące kryteria: zgodności treści opinii z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Sąd może więc oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności, czy też zgodności z zasadami logiki. Nie jest natomiast uprawniony do kwestionowania merytorycznych poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własne stwierdzeń. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 3 sierpnia 2012r., I ACa 217/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 sierpnia 2012r., I ACa 40/11).

Mając na względzie powyższe, apelujący, stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., jest obowiązany wykazać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Powód, tymczasem, nie wskazuje uchybieniu przez Sąd I instancji regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, w szczególności dowodu z opinii biegłego, tj.: regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów poprzestając jedynie na kwestionowaniu niekorzystnego ustalenia czasu najmu pojazdu zastępczego.

Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, w ramach odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, przysługujące poszkodowanemu należne odszkodowanie, ustalone według zasad art. 363 k.c. w związku z art. 361 § 1 i 2 k.c., obejmuje również zwrot kosztów najmu pojazdu.

Sąd Rejonowy, posiłkując się w tym zakresie opinią biegłego, stwierdził, że najem i parkowanie pojazdu było uzasadnione przez okres 6 dni. W takim też zakresie zostało uwzględnione roszczenie powoda. Okoliczność tą powód kwestionował, podnosząc, że czas najmu pojazdu oraz parkowania pojazdu wynosił 14 dni, co wskazał w przedłożonej fakturze (k. 14, 17) oraz w umowie najmu pojazdu zastępczego (k. 15). Powód pomija jednak, że stosownie do art. 232 k.p.c. na stronach ciąży obowiązek przedstawienia dowodów dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne. Wskazany powyżej ciężar dowodu w znaczeniu formalnym uzupełnia ciężar dowodu w znaczeniu materialnym wyrażony w art. 6 k.c., który nakłada na stronę ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi ona skutki prawne. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007r., (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Powód w żaden w sposób nie wykazał zasadności ustalenia czasu naprawy oraz parkowania na okres 14 dni i na tej podstawie ustalenia wysokości odszkodowania. Mając zatem na względzie powyższe, należało uznać, że roszczenie powoda o zwrot dalszych kosztów wynajmu pojazdu oraz parkowania nie mogło zostać uwzględnione, gdyż powód ich nie wykazał, co było jego obowiązkiem zgodnie z art. 6 k.c.

Z tych względów apelację należało oddalić po myśli art. 385 k.p.c., a o kosztach postępowania odwoławczego, wobec zakwalifikowania powoda jako strony przegrywającej w całości i braku podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c., orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. Na zasądzone koszty składają się koszty zastępstwa procesowego ustalonego zgodnie z § 6 pkt 2 w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 poz. 490).

SSR (del.) Ewa Buczek – Fidyka SSO Andrzej Dyrda SSO Krystyna Hadryś