Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV. Ka. 238/15

K. O. został oskarżony o to, że w dniu 21 sierpnia 2014 roku w R., usiłował doprowadzić firmę (...) Sp. z o. o. z siedzibą w M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem na kwotę 550 złotych, poprzez wprowadzenie przedmiotowej firmy w błąd, co do możliwości świadczenia usług transportowych na jej rzecz, poprzez przesłanie drogą mailową podrobionego wcześniej dokumentu w postaci licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy o nr (...) z dnia 22.03.2013 r. wydanego przez Starostwo Powiatowe w R. dla A. O. (...), w którym to dokumencie po uprzednim jego zeskanowaniu w miejscu nazwy przedsiębiorcy wpisał swoje dane (...) K. O., w celu podpisania umowy na świadczenie usług transportowych na rzecz (...) Sp. z o. o. pomimo nie posiadania takiej licencji, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi fakt, że (...) Sp. z o. o. uzyskała informację, że K. O. wskazanej licencji nie posiada, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 17 marca 2015 roku w sprawie sygn. akt VI K 634/14 uznał K. O. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 286 § k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 320 złotych tytułem opłaty.

Apelację w przedmiotowej sprawie wniósł Prokurator Prokuratury Rejonowej w Radomsku skarżąc wyrok (jak wskazał) w całości na niekorzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 438 pkt 1 k.p.k. skarżący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 14 § 1 k.k. polegającą na nie wskazaniu przez Sąd w podstawie prawnej skazania K. O. tego przepisu, podczas gdy z opisu czynu wynika, że oskarżonego uznano za winnego usiłowania popełnienia czynu.

W konkluzji oskarżyciel wnosił o zmianę punktu 1 zaskarżonego wyroku, poprzez uzupełnienie kwalifikacji prawnej, będącej podstawą skazania oskarżonego K. O. za usiłowanie o art. 14 § l k.k., a w pozostałym zakresie o pozostawienie wyroku bez zmian.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się zasadna.

Rację ma skarżący podnosząc, że wobec przypisania oskarżonemu K. O. popełnienia przestępstwa w formie stadialnej usiłowania, podstawa prawna wymiaru kary winna odzwierciedlać powyższe i dodatkowo powoływać także art. 14 § 1 k.k. To właśnie ten przepis stanowi o wymiarze kary za usiłowanie. Zgodnie z art. 14 § 1 k.k. wymiar kary za usiłowanie następuje w granicach zagrożenia przewidzianego za dokonanie przestępstwa, co dotyczy zarówno kar, jak i środków karnych. W przypadku skazania za usiłowanie podżegania do dokonania określonego czynu zabronionego, w podstawie prawnej wymiaru kary należy wskazać zarówno przepis art. 14 § 1 lub 2 k.k. - w zależności od ustalenia, czy doszło do usiłowania udolnego czy usiłowania nieudolnego - jak i art. 22 § 2 k.k. – tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2009 roku sygn. akt I KZP 6/09 (opubl. OSNKW 2009/6/43, Prok.i Pr.-wkł. 2009/9/1, OSP 2010/1/6, Biul.SN 2009/5/18).

Wymierzając karę lub środek karny za usiłowanie przestępstwa, sąd stosuje wszystkie zasady wymiaru kary - w tym ocenia jej współmierność do społecznej szkodliwości czynu (art. 53 § 1 k.k.). Z tego względu wymiar kary za usiłowanie jest z reguły niższy niż w wypadku dokonania przestępstwa, gdyż brak zrealizowania wszystkich znamion przestępstwa, a przede wszystkim brak efektywnego skutku (szkody) zmniejsza społeczną szkodliwość popełnionego czynu. Z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż sąd meriti podejmując decyzję o wymiarze kary za usiłowanie popełnienia oszustwa i sfałszowania dokumentu, kierował się treścią art. 14 § 1 k.k. Wskazał bowiem, jakie względy sprawiły, iż ostatecznie za uzasadnione uznał wymierzenie sprawcy określonych kar pozbawienia wolności oraz grzywny, analizując zagrożenia właściwe dla przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k., przy jednoczesnym uwzględnieniu okoliczności łagodzącej w postaci stadium, w jakim zakończyło się przestępcze działanie sprawcy.

W ocenie Sądu Okręgowego pominięcie tego przepisu stanowi naruszenie zasad związanych z prawidłowym podaniem składników i treści wyroku, wynikających z treści art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. tj. w zakresie wskazania zastosowanych przepisów ustawy karnej. Doszło do obrazy przepisów postępowania w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k., a wniesiona apelacja uzasadniała zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie podstawy prawnej skazania K. O. o przepis art. 14 § 1 k.k.

Sąd odwoławczy dodatkowo zauważa, że brak sprecyzowania w zakresie kwalifikacji dotyczącej podstawy prawnej skazania, oznaczałby w konsekwencji błędną informację o uprzedniej karalności oskarżonego, jaka zostanie zamieszczona w Krajowym Rejestrze Karnym po uprawomocnieniu się orzeczenia.

Ponadto z urzędu należało dokonać zmiany w wysokości zasądzonej od oskarżonego wysokości wydatków powstałych w sprawie w toku postępowania pierwszoinstancyjnego - która zawierała błąd matematyczny. Pisemne motywy wyroku wskazują, iż sąd rejonowy obciążył oskarżonego całością powstałych w sprawie wydatków, poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa. Tymczasem zasądzone od oskarżonego wydatki nie zawierały ich całości. Prawidłowy wymiar wydatków, jakie w sprawie K. O. poniósł tymczasowo za sprawcę Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Radomsku to kwota łącznie 90 złotych ( 50 złotych tytułem opłaty za informację z K. oraz ryczałt dwukrotnie po 20 złotych, za doręczanie pism w toku postępowania przygotowawczego i sądowego).

W pozostałej części wyrok, jako odpowiadający prawu, utrzymano w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania karnego powołane w sentencji orzeczenia.