Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Sałamaj

Sędziowie: SO Agnieszka Woźniak (spr.)

SR del. Aleksandra Wójcik-Wojnowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 2 lutego 2015 roku, sygnatura akt XI GC 1090/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł (jednego tysiąca dwustu złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR del. A. W. SSO P. S. SSO A. W.

Sygnatura akt VIII Ga 125/15

UZASADNIENIE

Powódka Przedsiębiorstwo (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 17.454,56 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, iż strony łączyła umowa najmu z dnia 23 października 2006 r., dotycząca części powierzchni dachu budynku przy ulicy (...) I 62 w S.. Pismem z dnia 30 października 2012 r. pozwana wypowiedziała tą umowę ze skutkiem na koniec stycznia 2013 r. Pozwana nie przekazała protokolarnie przedmiotu najmu do maja 2013 r. Powódka wystawiła faktury za najem za okres od stycznia 2013r do kwietnia 2013r.

W dniu 9 września 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i wskazała, że roszczenie powoda jest niezasadne bowiem umowa została rozwiązana w grudniu 2012 r., wówczas pozwana zdemontowała swoje urządzenia i opuściła przedmiot najmu. Powódka bezzasadnie nadal naliczała czynsz najmu.

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie w punkcie I sentencji oddalił powództwo, w punkcie II sentencji zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych.

W dniu 23 października 2006 r. strony zawarły umowę najmu części powierzchni dachu budynku przy ulicy (...) I 62 w S.. Pismem z dnia 30 października 2012 r. pozwana wypowiedziała umowę najmu z 1-miesiecznym okresem wypowiedzenia powołując się na § 7 punkt 2c umowy. W odpowiedzi na powyższe pismo powódka poinformowała pozwaną pismem z dnia 12 listopada 2012 r., że umowa zostanie rozwiązana z dniem 4 grudnia 2012 r. oraz że korzystanie z przedmiotu najmu kończy się z dniem przekazania przedmiotu najmu powódce.

Sąd Rejonowy ustalił, iż na przełomie listopada i grudnia 2012 r. pracownicy pozwanej usunęli urządzenia, wykonali naprawę dachu i podjęli próbę wydania przedmiotu najmu. Pozwana nie odebrała przedmiotu najmu w dniu 5 grudnia 2012 r. od ekipy demontującej anteny. W dniu 6 grudnia 2012 r. wystosowała pismo do pozwanej, dotyczące demontażu stacji bazowej pozwanej zainstalowanej na budynku powódki, informując, że w toku przeprowadzonej kontroli przez pracownika powódki z nadzoru budowlanego prac budowlanych wykonanych przez ekipę budowlaną pozwanej „w dniach od 28.11.2012r do 05.12.20 12r. związanych z demontażem stacji bazowej, stwierdzono następujące usterki do natychmiastowego usunięcia:

- w miejscach po zdemontowanych antenach wadliwie zabezpieczono uszkodzenia powierzchni dachu. Położono papę, która nie została prawidłowo przyklejona do podłoża dachu. Jest ona luźna i odchodzi od niego, a to przy opadach deszczu czy śniegu wiąże się z powstaniem zacieków jak również zalaniem pomieszczeń w budynku.

- na dachu pozostawiono luźno leżący ciężki metalowy element anteny

- elewacja w miejscach po demontażu kabli, wentylacji na zewnątrz pomieszczenia na 11 piętrze budynku oraz skrzynki z licznikiem prądu elektrycznego nie została pomalowana farbą elewacyjną w kolorze pozostałej części elewacji. Pozostawiono liczne białe plamy.”. W styczniu 2013 r. zostały wykonane prace poprawkowe i podjęta została próba przekazania powódce w dniu 23 stycznia 2013 r. przedmiotu najmu. Powódka zakwestionowała pełnomocnictwo udzielone A. W., jako nieobejmujące umocowania do przekazania przedmiotu najmu. Pozwana mailowo w dniu 23 stycznia 2013 r. przesłała powódce pełnomocnictwo i upoważnienie.

Sąd Rejonowy ustalił, że pismem z dnia 6 marca 2013 r. pozwana wezwała powódkę do podpisania protokołu odbioru przedmiotu najmu i podpisania protokołu przekazania, powódka odmawiała dokonania czynności z braku odpowiedniego umocowania osoby wyznaczonej w tym celu przez najemcę. Powódka nadal uchylała się od podpisania protokołu przekazania w trybie § 7 ust. 4 umowy (pomimo wyjaśnień pozwanej). Protokół taki ostatecznie w dniu 24.05.2013 r. podpisała, po uprzednim zaakceptowaniu umocowania innego pracownika pozwanej. W protokole pojawił się zapis o braku 8 szt. kluczy.

W czasie trwania najmu pozwana nie potrzebowała i nie miała kluczy do obiektu. Problem brakujących kluczy pojawił się dopiero w protokole z maja 2013 r.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione.

Ustalając stan faktyczny Sąd I instancji uwzględnił dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane i nie budziły wątpliwości . Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków, gdyż były logiczne, przekonywujące, wzajemnie się uzupełniały i potwierdzały, a nadto znajdowały potwierdzenie w materiale dokumentarnym. Sąd ten nie dał wiary twierdzeniom powódki że przekazała pozwanej 8 sztuk kluczy, bowiem gdyby taki fakt miał miejsce powódka przedłożyłaby protokół wydania.

Sąd I instancji za bezsporny uznał fakt zawarcia i rozwiązania umowy najmu. W ocenie Sądu postanowienie § 7 punkt 4 zdanie 2 i 3 umowy jest nieprecyzyjne i reguluje kwestię tego, co strony uważały za korzystanie z przedmiotu najmu, a nie kwestię terminu wygaśnięcia umowy najmu. Zgodnie z pismem powódki z dnia 12 listopada 2012 r. umowa wygasła najpóźniej z dniem 4 grudnia 2012 r. Na gruncie tego można co najwyżej rozważyć, czy powódce przysługuje wynagrodzenie za używanie rzeczy bez umowy, a jeśli tak, czy w wysokości równej czynszowi, jaki pobierała dotychczas.

Zdaniem Sądu I instancji pozwana nie kwestionowała tego, że „korzystanie” w rozumieniu § 7 punkt 4 zdanie 2 i 3 umowy, daje powódce uprawnienie do obciążania czynszem, a jedynie podniosła zarzut, że powódka była w zwłoce z odbiorem przedmiotu najmu i z tej racji za okres najpóźniej od lutego 2013 r. nie przysługiwało jej roszczenie o zapłatę czynszu.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że pozwana zapłaciła należności w wysokości dotychczasowego czynszu zgodnie z wystawionymi fakturami za miesiące grudzień 2012 r. i styczeń 2013 r., pomimo, że w dniu 5 grudnia 2012 r. opuściła najmowaną powierzchnię, co potwierdza powódka pismem z dnia 6 grudnia 2012 r.

Sąd Rejonowy podzielił stanowisko pozwanej, że powódka pozostawała w zwłoce wierzyciela w zakresie odbioru przedmiotu najmu po zakończeniu umowy, bowiem pod pozorem niewłaściwego umocowania osoby zgłaszającej przedmiot najmu do odbioru, odmawiała przez kilka miesięcy odbioru, co w jej mniemaniu uprawniało ją do obciążania pozwanej czynszem po okresie wygaśnięcia umowy. Zdaniem Sądu I instancji czynność odbioru jest czynnością faktyczną i nie wymaga specjalnego umocowania. Wystarczającym mogło być ustne poinformowanie przez przedstawiciela pozwanej, że kierownik ekipy demontującej urządzenia przekaże przedmiot najmu, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Tym bardziej, że strony pozostawały ze sobą w stałych stosunkach od 2006 r. Pozwana mailowo w dniu 23 stycznia 2013 r. dostarczyła umocowanie dla osoby dokonującej demontażu, dotyczące szerokiego zakresu czynności faktycznych i prawnych, związanych z montażem, konserwacją i demontażem urządzeń, w związku z kwestionowaniem przez powódkę uprawnienia wskazanej osoby i tym samym ponownie potwierdziła swą wolę w zakresie umocowania tej osoby. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że uprzednio taki sam pracownik, w oparciu o analogiczne umocowanie, który nadzorował montaż urządzeń na dachu budynku, był upoważniony do przyjęcia przedmiotu najmu po zawarciu umowy w 2006 r. i powódka wówczas nie miała takich wątpliwości. Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, że z punktu widzenia usprawiedliwionego interesu powódki ważne było, aby osoba odbierająca w jej imieniu mogła prawidłowo dokonać czynności odbioru i nanieść w protokole odbioru ewentualne zastrzeżenia co do stanu technicznego przedmiotu najmu. Sąd ten zwrócił również uwagę, że wydanie przedmiotu najmu po zakończeniu umowy najmu jest świadczeniem zwrotu dokonywanym przez dłużnika. W prawie cywilnym obowiązuje zasada, że wierzyciel nie może odmówić przyjęcia spełnienia świadczenia z tego tytułu, że osoba spełniająca je nie ma pisemnego umocowania dłużnika. Art. 356 § 1 k.c. stanowi, że wierzyciel może żądać osobistego świadczenia dłużnika tylko wtedy, gdy to wynika z treści czynności prawnej, z ustawy albo z właściwości świadczenia. § 2. Jeżeli wierzytelność pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała bez wiedzy dłużnika.

Sąd Rejonowy wskazał, że skoro w niniejszej sprawie było udzielone bardzo szerokie pełnomocnictwo J. W., które upoważniało go do występowania w związku z różnymi czynnościami, w tym rozbiórką urządzeń, przed różnymi urzędami i organami administracji, to tym bardziej upoważniało ono do przedstawienia dachu powódce po wykonanej rozbiórce, celem przekazania przedmiotu najmu stanowiącego majątek powódki.

Sąd Rejonowy dokonał wykładni art. 486 k.c. stwierdzając, że powódka pozostawała w zwłoce z odbiorem przedmiotu najmu. W ocenie tego Sądu pozwana w sposób rzetelny przedstawiła przedmiot najmu do odbioru najpóźniej w dniu 23 stycznia 2013 r., kiedy zostały usunięte usterki prac naprawczych dachu i przesłane mailowo do powódki pełnomocnictwo udzielone J. W.. Brak kluczy, na który wskazuje treść protokołu z 24 maja 2013 r., jest tematem ubocznym. Gdyby nawet przyjąć, że nieprzekazanie kluczy jest niewydaniem przedmiotu najmu lub niezupełnym wydaniem, to zdaniem sądu powódka nie wykazała, aby w dacie przekazania przedmiotu najmu lub w innym terminie wydała pozwanej 8 szt. kluczy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, a mianowicie, że najem zakończył się z dniem 4 grudnia 2012 r., a faktyczne przygotowanie obiektu po wykonanych poprawkach i przedstawienie powódce do odbioru, nastąpiło najpóźniej w dniu 23 stycznia 2013 r., Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powódki z tytułu czynszu za miesiące luty-kwiecień 2013 r. jest bezpodstawne.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Powyższy wyrok został w całości zaskarżony przez powódkę, która wniosła o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kwoty 17.454,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego orzekania z pozostawieniem temu Sądowi orzeczenia o kosztach procesu przed Sądem II instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie: - art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 486 k.c. poprzez błędne dokonanie ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że powódka najpóźniej od dnia 23 stycznia 2013 r. pozostawała w zwłoce bez uzasadnionego powodu i odmawiała przyjęcia przedmiotu najmu bez uzasadnionego powodu; - art. 356 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, ze powódka żądała osobistego świadczenia pozwanej polegającego na przekazaniu przedmiotu najmu.

Apelująca wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z protokołu przejęcia placu budowy wraz z pokwitowaniem 8 sztuk kluczy, gdyż jego przeprowadzenie przed Sądem I instancji nie było konieczne.

W uzasadnieniu apelacji wskazała, że § 7 ust. 4 umowy określał termin w jakim nastąpi skuteczne rozwiązanie umowy, tj. z dniem dokonania czynności przekazania przedmiotu najmu i podpisania protokołu. Czynność tą mogą dokonać jedynie odpowiednio umocowane osoby. Zdaniem apelującej zakres podmiotowy i przedmiotowy pełnomocnictwa udzielonego J. W. (2) przez A. W. (3) nie dawał podstaw do dokonania czynności przekazania przedmiotu najmu. Zastrzeżenia apelującej budziły również pełnomocnictwa udzielone przez pozwaną A. W. (3), gdyż skarżąca nie jest organem administracji państwowej ani samorządowej. Pomimo wielokrotnych wezwań prawidłowo umocowany przedstawiciel pozwanej nie przekazał jej przedmiotu najmu. Wyjaśniła również, że w załączonym do pozwu protokole zdawczo-odbiorczym z dnia 24.05.2013 r. stwierdzono brak kluczy i zobowiązanie pozwanej do ich wydania, co nastąpiło ostatecznie w lutym 2014 r. Pozwana nie kwestionowała tego faktu, stąd powódka dopiero na obecnym etapie postępowania wnosi o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z protokołu ich przejęcia.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie, oddalenie wniosku dowodowego powódki jako spóźnionego oraz zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu. Pozwana wskazała, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na podstawie prawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów. Wyjaśniła, że sprawa braku kluczy jest tematem ubocznym nie mającym dla rozstrzygnięcia tej sprawy istotnego znaczenia, gdy w umowie strony nie uzależniły skuteczności zwrotu przedmiotu najmu od złożenia kompletu kluczy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki okazała się nieuzasadniona.

Przed przystąpieniem do omówienia zarzutów skarżącej stwierdzić należy, że Sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dowodowym poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które sąd odwoławczy akceptuje w całości nie widząc potrzeby ich ponownego przytaczania.

Zdaniem Sądu odwoławczego ocena prawna przedstawiona przez Sąd Rejonowy zasługuje na uwzględnienie, a w szczególności tej części w jakiej dotyczy pozostawania przez powódkę w zwłoce z odbiorem przedmiotu najmu najpóźniej od dnia 23 stycznia 2013 r. Apelująca zarzucając naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. art. 486 k.c. oraz art. 356 § 1 k.c. nie przedstawiła w uzasadnieniu apelacji argumentów pozwalających podzielić formułowane zarzuty.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do wniosku o przeprowadzenie dowodu z załączonych do apelacji dokumentów określonych jako protokół przejęcia placu budowy wraz z pokwitowaniem odbioru 8 sztuk kluczy. Zgodnie z art. 381 k.p.c., strona, która powołuje w postępowaniu apelacyjnym nowe fakty lub dowody, powinna wykazać, a przynajmniej uprawdopodobnić, że nie mogła ich powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji lub że potrzeba powołania się na nie wynikła później, natomiast obowiązkiem sądu drugiej instancji jest dokonanie wszechstronnej oceny wskazanych przez stronę okoliczności, które spowodowały opóźnienie w zgłoszeniu nowych faktów lub dowodów, z punktu widzenia przesłanek i celu omawianego przepisu, podjęcie decyzji o dopuszczeniu bądź pominięciu nowych faktów czy dowodów oraz uzasadnienie swojej decyzji w tym przedmiocie.

Apelująca nie wskazała żadnych okoliczności, które uniemożliwiały jej przedstawienie tego dokumentu przed Sądem I instancji. Nie wyjaśniła też, by potrzeba powołania tego dowodu powstała dopiero w postępowaniu apelacyjnym. Fakt, iż Sąd Rejonowy obciążył strona powodową nieprzedłożeniem w toku sprawy protokołu przekazania kluczy sam w sobie nie uzasadnia możliwości zgłoszenia tego dowodu na etapie postępowania odwoławczego. Zważyć bowiem trzeba, że choć Sąd drugiej instancji z mocy art. 382 k.p.c. orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym, to jednak ustawodawca ograniczył możliwości powoływania nowych faktów i dowodów przed Sądem drugiej instancji, o czym świadczy treść art. 368 § 1 pkt. 4 k.p.c. oraz art. 381 k.p.c.

Oznacza to, że Sąd drugiej instancji jest zobowiązany na wniosek strony materiał procesowy uzupełnić, jeżeli jest to konieczne do rozstrzygnięcia sprawy, lecz równocześnie jest uprawniony do pominięcia nowych faktów i dowodów zgłoszonych dopiero w postępowaniu apelacyjnym, gdy zachodzą przesłanki określone przepisem art. 381 k .p.c., tj. jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później (tak wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 2010 r., sygn. akt II UK 77/10, LEX nr 661513). Strona wnioskująca przeprowadzenie dowodu w postępowaniu apelacyjnym winna wykazać istnienie przyczyn określonych w art. 381 k.p.c., usprawiedliwiających jego powołanie przed sądem drugiej instancji ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1998 r., sygn. akt I CKN 678/97, Prok. i Pr. 1999, Nr 5, poz. 40).

Odnosząc te rozważenia na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że z treści samej apelacji nie wynika żeby powołanie tego dowodu nie było możliwe przed Sądem I instancji. Biorąc pod uwagę datę tego dokumentu oczywistym zdaje się przyjęcie, że taka możliwość była, a potrzeba powołania tego dokumentu również nie jest tylko (jak zdaje się sugerować apelująca) uzasadniona treścią wywodów Sądu I instancji i stanowiskiem pozwanej.

Powódka podniosła w apelacji w pierwszej kolejności zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania przez skarżącą, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego względnie swoją oceną nie objął całości materiału procesowego, pomijając jego fragmenty istotne dla rozstrzygnięcia.

Zasadniczo bowiem tylko takie błędy mogą być przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. W ocenie Sądu odwoławczego powódka nie zdołała wykazać, aby zaistniała którakolwiek z powołanych okoliczności. Ograniczyła się jedynie do wskazania własnej i subiektywnej oceny materiału dowodowego, a dokładniej - do podtrzymania stanowiska zaprezentowanego w pozwie i pismach procesowych, a zwłaszcza skupienia się na kwestii braku umocowania osób wytypowanych przez pozwaną do dokonania czynności wydania powódce przedmiotu najmu. W rezultacie wywody skarżącej nie mogą uzasadniać zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.c.

Przechodząc do sformułowanych w apelacji dalszych zarzutów należy wskazać, że strona skarżąca zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie norm art. 233 k.p.c. w zw. z art. 486 k.c. przez błędne dokonanie ustaleń faktycznych polegające na przyjęciu, iż to powód najpóźniej od dnia 23 stycznia 2013 r. pozostawał w zwłoce z odbiorem przedmiotu najmu i odmawiał przyjęcia tego przedmiotu bez uzasadnionego powodu. Zarzucono także, iż bezpodstawnie Sąd Rejonowy zastosował normę art. 356 § 1 k.c. poprzez przyjęcie, że powód niezasadnie zażądał od pozwanego osobistego świadczenia pozwanej polegającego na przekazaniu przedmiotu najmu.

W niniejszej sprawie zdaniem Sądu odwoławczego bezspornie strony łączyła umowa najmu, która to umowa została rozwiązana przez stronę powodową. W odpowiedzi na pismo pozwanej strona powodowa poinformowała ją, że umowa zostanie rozwiązana z dniem 4 grudnia 2012 r. Za bezsporne należy uznać również fakt, że ekipa montażowa wynajęta przez pozwaną spółkę usunęła posadowione na dachu budynku urządzenia, które stanowiły stację telekomunikacyjną i wskutek stwierdzonych usterek w styczniu 2013 r. poprawiono prace związane z demontażem stacji. Trafnie Sąd Rejonowy stwierdził, iż w dniu 23 stycznia 2013 r. strona pozwana podjęła próbę przekazania przedmiotu najmu, co jednak nie zostało przez stronę powodową przyjęte.

Zgodnie z art. 675 § 1 k.c. po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. W orzecznictwie i literaturze zwraca się uwagę, że zwrot rzeczy następuje przez jej faktyczne (fizyczne) wydanie wynajmującemu. Najczęściej (co nie stanowi reguły) stosuje się do tej faktycznej czynności protokół przekazania sporządzany w formie pisemnej. Taki protokół stanowi porozumienie w kwestii przeniesienia posiadania. W judykaturze rozważano jednak także inne przypadki. I tak, zwrotem rzeczy jest stworzenie takiej sytuacji, w której interesy wynajmującego są w pełni chronione (zob. wyr. SN z 18.2.1987 r., II CR 10/87, L.). W sprawie tej Sąd Najwyższy uznał, że każde opróżnienie lokalu przez najemcę od chwili uzyskania przez wynajmującego o tym wiadomości i faktycznej możliwości zbadania stanu lokalu jest równoznaczne. Uznano też, że przez "zwrot rzeczy" należy rozumieć nie tylko jej wydanie przez posiadacza właścicielowi, ale również odzyskanie przez właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą w każdy inny sposób, także na zasadzie art. 349 k.c. (zob. uchw. Sądu Najwyższego z 22.7.2005 r., III CZP 47/05). Zwrot rzeczy może też nastąpić na zasadach określonych w art. 348 zd. 2 k.c. (zob. wyr. SN z 19.11.2003 r., V CK 461/02, L.). Nawet jednak opróżnienie lokalu przez najemcę, bez zawiadomienia o tym fakcie wynajmującego nie oznacza jego zwrotu (tak SN w wyr. z 6.11.1972 r., I CR 622/72, OSP 1974, Nr 2, poz. 29). Jak z powyższego wynika, zwrotem rzeczy jest stworzenie takiej sytuacji, w której wynajmujący ma wiedzę i możliwość objęcia rzeczy we władanie.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż strona powodowa nietrafne dla czynności zwrotu przedmiotu najmu, formułuje specjalne wymagania, skoro czynność ta jest jedynie czynnością faktyczną. Nie ma żadnych przeszkód aby ekipa montażowa, która dokonała demontażu urządzeń należących do pozwanej, przekazała przedmiot najmu wynajmującej. Wynajmująca ma jedynie obowiązek sprawdzić czy przedmiot najmu został w sposób prawidłowy przekazany, w tym znaczeniu czy znajduje się on w takim stanie w jakim został przy zawarciu umowy najmu wydany najemcy. Przepis art. 675 § 1 k.c. wskazuje, że po wygaśnięciu umowy najmu najemca ma obowiązek wydać rzecz wynajmującemu. Jest to jedynie czynność faktyczna. Sąd Rejonowy trafnie wskazał, że wystarczającym do wydania przedmiotu najmu (fragmentu dachu budynku wraz z pomieszczeniem zlokalizowanym na trzecim piętrze) mogło być ustne poinformowanie powódki przez przedstawiciela pozwanej, że kierownik ekipy demontującej przekaże przedmiot najmu. W niniejszej sprawie Sąd ten prawidłowo ustalił, iż powyższa okoliczność miała miejsce. Należy także podkreślić, że prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, iż skoro strony umowy pozostawały ze sobą w stałych stosunkach gospodarczych od 2006 r, to wystarczającym było przesłanie za pomocą poczty elektronicznej z dnia 23 stycznia 2013 r. umocowanie dla J. W. (2) podpisanego przez A. W. (3) oraz pełnomocnictwa udzielone przez powodową spółkę (...). Umocowanie udzielone J. W. obejmowało szeroki zakres czynności faktycznych i prawnych, tj. związanych z budową, przebudową, montażem lub rozbiórką obiektów sieciowych, a w związku z tym nieuprawnione było kwestionowanie uprawnienia tej osoby do dokonania czynności faktycznej jakim jest wydanie przedmiotu najmu z tego tylko względu, że w treści tego umocowania nie było wprost wskazane, że umocowanie obejmuje tą właśnie czynność. Należy także odnotować że w dniu 23 stycznia 2013 r. kierownik ekipy naprawiającej usterki – J. W. (2) podjął próbę przekazania przedmiotu najmu, a pracownik powódki odmówił jego przyjęcia.

W niniejszej sprawie istotne jest również to, że strona powodowa zakwestionowała, na co wskazuje jej pismo z dnia 6 maja 2013 r., także okoliczność, iż dokument zawierający umocowanie dokonane przez członka zarządu pozwanej dla A. T., która ostatecznie podpisała protokół zdawczo odbiorczy obiektu po demontażu stacji bazowej telefonii komórkowej, jest jedynie kserokopią. Ponieważ wydanie jest czynnością faktyczną, nie muszą być przy wykonywaniu tej czynności dopełnione żadne dodatkowe formalności.

Poza tym, co zostało już wskazane, wyjaśnić należy, że z uzasadnienia Sądu I instancji nie wynika, iż podstawą rozstrzygnięcia było przyjęcie twierdzenia o żądaniu przez powoda osobistego świadczenia pozwanej, tj. przez członków jej zarządu. Przepis art. 356 § 1 k.c. został powołany w kontekście kwestionowania przez powódkę uprawnień osób posiadających umocowanie pochodzące od pozwanej. Tym bardziej, że następnie miała miejsce wymiana korespondencji przez strony, z której wynika że wolą pozwanej było udzielenie pełnomocnictwa obejmującego tą czynność. Zarzut ten należy więc uznać za chybiony.

Z powyższego wynika, że powódka co najmniej od dnia 23 stycznia 2013 r. pozostawała w zwłoce z odbiorem przedmiotu najmu.

Odnosząc się do podniesionych w apelacji okoliczności związanych z niewydaniem kluczy należy wyjaśnić, że trafnie Sąd Rejonowy wskazał, iż w chwili wydania wyroku kwestia kluczy nie została w żaden sposób wykazana, tj. strona powodowa na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym nie wykazała aby te klucze przekazała pozwanej. Ponadto brak zwrotu przez pozwaną powódce kluczy nie stanowi o niewydaniu przedmiotu najmu. Brak jest tutaj stwierdzeń strony powodowej żeby strona nie mogła korzystać z przedmiotu najmu. Do dachu na którym znajdowały się zdemontowane urządzenia nie są potrzebne żadne klucze, były one ewentualnie potrzebne do pomieszczenia przynależnego. Tymczasem brak jest jakichkolwiek dowodów aby stwierdzenie o niewydaniu kluczy stanowiła przeszkodę w korzystaniu z przedmiotu najmu. Nadto, co zostało już wyjaśnione, powódka miała obowiązek przedłożyć te dokumenty wcześniej i złożenie ich dopiero na etapie postępowania odwoławczego należy uznać za spóźnione.

Reasumując, apelująca nie przedstawiła żadnych zarzutów, mogących skutkować orzeczeniem w postulowanym przez nią kierunku. Apelacja wniesiona przez nią okazała się bezzasadna, zatem Sąd Okręgowy zgodnie z dyspozycją art. 385 k.p.c., orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanej ustalone jako 50% stawki minimalnej adekwatnej do wartości przedmiotu zaskarżenia na podstawie stosownie do treści § 6 pkt. 5 w zw. z § 2 i § 12 ust 1 pkt. 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).

Sygnatura akt VIII Ga 125/15 S., dnia 8 czerwca 2015 roku

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)