Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Lubinie Wydział IV Pracy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Agata Mularska-Karamon
Protokolant:	Sylwia Rosa

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2015 r. w Lubinie

na rozprawie sprawy

z powództwa W. I.

przeciwko M. M. (1) i M. M. (2)

o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, zapłatę ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy i odzież roboczą

I. zasądza od pozwanych M. M. (1) i M. M. (2) (...) s.c. M. M. (2) M. M. (1) solidarnie na rzecz powoda W. I. następujące kwoty:

- 8.439,79 zł brutto (osiem tysięcy czterysta trzydzieści dziewięć złotych i 79/100) – tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych,

- 1.662,19 zł brutto (jeden tysiąc sześćset sześćdziesiąt dwa złote i 19/100) - tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

- 350,00 zł (trzysta pięćdziesiąt złotych) - tytułem zwrotu kosztów odzieży roboczej,

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III. umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa,

IV. zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 1.800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

V. nakazuje pozwanym solidarnie uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Lubinie ) kwotę 523,00 zł tytułem kosztów sądowych od uiszczenia których powód był zwolniony oraz kwotę 1.214,86 zł tytułem zwrotu wydatków,

VI. wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 1.300,00 zł.

UZASADNIENIE

Powód W. I. w pozwie skierowanym przeciwko wspólnikom spółki cywilnej (...) s.c. (...) domagał się zasądzenia następujących kwot:

- 9.567,15 zł tytułem wynagrodzenia za godziny nadliczbowe,

- 500 zł tytułem zwrotu wydatków na ubranie robocze,

- 2.796,30 zł tytułem ekwiwalentu za 39 dni urlopu wypoczynkowego.

W piśmie procesowym z dnia 14.07.2014r. ograniczył żądanie zapłaty ekwiwalentu do kwoty 1.662,19 zł.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że był zatrudniony u pozwanych w ramach umowy o pracę jako robotnik budowlany . Świadczył pracę w godzinach nadliczbowych, również w soboty i niedziele, przedstawiając wykaz przepracowanych godzin nadliczbowych. Pracodawca nie wypłacał wynagrodzenia za przepracowane godziny nadliczbowe ani też nie rekompensował ich dniami wolnymi.

W okresie zatrudnienia w lutym 2013r. powód nie świadczył pracy z uwagi na brak zleceń pracodawcy. Na okres ten pracodawca wystawił kartę urlopową bez konsultacji z powodem.

Pracodawca nie wydał powodowi odzieży roboczej ani nie wypłacił za taką odzież ekwiwalentu.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, zarzucając , że powód nie pracował w godzinach nadliczbowych. Wskazywał w toku postępowania, że powodowi wydane zostały komplety zimowej i letniej odzieży roboczej. Wskazał, że za niewykorzystany urlop wypłacił powodowi kwotę 1.134,11 netto ( k. 140v. )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód W. I. był zatrudniony u pozwanych wspólników spółki cywilnej (...) s.c. (...) na podstawie umowy o pracę w okresie od 2.07.2012r. do 31.05.2014r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika ogólnobudowlanego za wynagrodzeniem 1.500 a następnie 1.600 zł.

Dowód: - umowa o pracę, k. 7,

- aneks do umowy, k. 132

W okresie zatrudnienia powód przebywał na urlopie 9 dni od 5.12.2013r. do 17.12.2013r. Złożył wówczas na piśmie wniosek urlopowy, który został zaakceptowany przez przełożonego.

W lutym 2013r. firma pozwanego miała przestój z uwagi na brak zleceń. Pozwany polecił powodowi pozostanie w domu i oczekiwanie na informację o kolejnych zleceniach.

Powód dopytywał się pozwanego czy otrzyma w związku z przestojem wynagrodzenie postojowe. Pozwany wystawił na miesiąc luty kartę urlopową. Nie wypłacił powodowi za miesiąc luty wynagrodzenia za pracę ani wynagrodzenia urlopowego.

Pozwany w toku procesu wypłacił powodowi tytułem ekwiwalentu za urlop kwotę 1.134,11 zł netto. ( okoliczność bezsporna).

Powodowi za okres zatrudnienia u pozwanego przysługiwał urlop w wymiarze :

- za 2012r. – 13 dni,

- za 2013r. – 26 dni

- za 2014r. - 11 dni

Łącznie 50 dni, z czego wykorzystał 9. Powód nie wykorzystał 41 dni urlopu. Należny powodowi ekwiwalent wynosił za 1 dzień 76,81 zł brutto. ( 1600 zł : 20,83/ współczynnik urlopowy za 2014r/ = 76,81 zł ).

Dowód; - wniosek urlopowy z dn. 4.12.2013r. , k. 119,

- karta urlopowa, k. 133,

- zeznania powoda, k. 229

Pracownicy pozwanych w tym powód byli dowożeni do i z pracy. Zbiórka pracowników odbywała codziennie około godz. 6.00 na placu przed domem towarowym w L.. Następnie kierowca busa podjeżdżał na bazę skąd zabierane były niezbędne narzędzia a następnie pracownicy byli rozwożeni na różne budowy.

Prace na tych budowach rozpoczynali zwykle około godz. 7.00 i pracowali zazwyczaj do godz. 16-17.00. Zdarzało się , że prace były wykonywane do godz. 19-21, zwłaszcza podczas wykonywania prac w okolicach W., bądź też podczas konieczności zakończenia danego etapu prac z wykorzystaniem dźwigu lub gdy wymagał tego proces technologiczny.

Powód świadczył również pracę w soboty i niedziele, zwykle w godzinach od 7.00 do 13.00. W okresie późniejszym do 15.00. W niedziele czasem do godz. 20.00.

Powód wykonywał na polecenie pracodawcy prace remontowe na terenie budynku S. O.w L. w okresie sierpień- październik 2012r. również w soboty i niedziele w godz. Od 7.00 do 16-17.00.

Zgodnie z ustaleniami z kierownikiem O. (...) (...)prace miały się odbywać od poniedziałku do soboty w godz. 7.00 do 20.00

Pracodawca nie wypłacał powodowi wynagrodzenia za godziny nadliczbowe ani za pracę w niedzielę. Nie udzielał również dni wolnych za przepracowane godziny nadliczbowe. Powód otrzymywał od pozwanego kwotę ok. 500 zł netto tytułem premii uznaniowej za dobrze wykonaną pracę.

Pracodawca nie ewidencjonował z sposób rzetelny czasu pracy pracowników. Pracownicy nie podpisywali list obecności. Powód podpisał jednorazowo listy obecności za okres od marca do maja 2013r, na polecenie pracodawcy. Listy te nie zawierały godzin pracy. Było to związane ze zdarzeniem, podczas którego do powoda w godzinach pracy wezwano karetkę pogotowia. Powód po tym zdarzeniu korzystał ze zwolnienia lekarskiego do końca zatrudnienia.

Pracodawca sporządził roczną ewidencje czasu pracy powoda, w której zaewidencjonował pracę od poniedziałku do piątku po 8 godzin dziennie.

Powód prowadził codzienne zapiski w kalendarzu, w którym odnotowywał godziny pracy.

Dowód: - zeznania świadków;

- A. A., k. 139-140,

- W. S., k. 150-151,

- Ł. K., k. 151,

- K. S., k. 227,

- R. S., k. 227

- zeznania powoda, k. 228-229,

- częściowo zeznania pozwanego, k. 229,

- listy obecności, k. 228-230,

- roczna ewidencja czasu pracy powoda, k. 100,

- kopia zapisów z kalendarza powoda, k.166-190,

- uzgodnienia, pismo 24.08.2012r. , 103

Powód w okresie od lipca 2012r. do końca maja 2013r. przepracował 544,5 godzin nadliczbowych. Przysługuje mu za to wynagrodzenie w kwocie 8.439,79 zł. Brutto

Dowód:- opinia biegłego, k.293-295 i 239-257

Pozwani nie przydzielili powodowi ubrania roboczego za wyjątkiem rękawic. Powód w okresie zatrudnienia korzystał z własnej odzieży roboczej. Syn zakupił powodowi nowe buty robocze i spodnie. Powód pismem z dnia 12.07.2013r. skierowanym do pozwanych domagał się zapłaty kwoty 350 zł tytułem zwrotu kosztów korzystania z własnej odzieży roboczej. W odpowiedzi na pismo powoda pozwani wskazali, że po przedstawieniu rachunków za odzież dokonają zwrotu tych kosztów.

Dowód; - pismo, k. 14,

- pismo, k. 17

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 kpc ciężar dowodu spoczywa na tym, kto z danych faktów wywodzi dla siebie skutki prawne.

W przypadku spraw o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych zasadą jest, że udowodnienie faktu pracy ponad normy ustawowe spoczywa na pracowniku. Należy jednak mieć na uwadze, że na pracodawcy spoczywa obowiązek prowadzenia rzetelnej dokumentacji pracowniczej, w tym również indywidualnej ewidencji czasu pracy. Wykazanie przez pracownika, że pracodawca w ogóle nie prowadził ewidencji czasu pracy lub też prowadził ją nierzetelnie (niezgodnie ze stanem faktycznym) powoduje przerzucenie ciężaru dowodu na stronę zaprzeczającą tym faktom ( wyrok SN z dnia 5.05.1999r. IPKN 665/98).

W tym miejscu zaznaczyć należy, że strona pozwana nie prowadziła list obecności , a przedłożona ewidencja czasu pracy była nierzetelna. Listy obecności za okres marzec- maj 2013r. nie zawierają godzin pracy pracownika zatem nie mogą stanowić dowodu na okoliczność ile godzin dziennie powód przepracował. Zatem to na stronie pozwanej ciążył obowiązek dowodzenia, że powód nie świadczył pracy w godzinach nadliczbowych. Pozwani M. i M. M. (1) okoliczności takich nie wykazali.

Zeznania zawnioskowanych przez nich świadków a to: D. M. i J. T. były dla Sądu niewiarygodne. Przede wszystkim zeznania te pozostawały w sprzeczności z twierdzeniami i zeznaniami samego pozwanego i przedłożonymi zapisami pozwanych co do czasu pracy. Pozwani twierdzili , że wyjazdy do pracy odbywały się zawsze o godz. 7 a powroty o 15 ( takie też- pomijając ich wartość dowodową, która jest żadna - prywatne zapiski przedłożył pozwany). Świadkowie wskazywali zaś, że zbiórka pod domem towarowym była o godz. 8.00, czasami o 7.30 lub o 7.00. Wskazywali również , że codziennie podpisywali listy obecności, a takowe przecież w firmie pozwanych nie funkcjonowały. Świadek M. zeznał, że nie zdarzyło się aby do pracy wyjeżdżał o godz. 7.00 oraz , że na liście obecności wskazani byli również inni pracownicy. Listy obecności za marzec - maj 2013 r. przedłożone przez pozwanego dotyczą zaś tylko powoda i D. M.. Świadek T. zeznał, że listę obecności podpisywał codziennie po pracy w biurze ale nie wiedział przy tym , w jakich godzinach biuro było otwarte.

Pozwany zaś zeznał, że pracownicy nie podpisywali list obecności , bo „ nie było takiej potrzeby”. Podpisywali listę raz w miesiącu przy wypłacie.

Zatem zestawienie zeznań świadków M., T. i pozwanego nie pozwalało na uznanie ich za wiarygodne. Zeznania świadka P. nie wniosły nic do sprawy. Świadek zajmował się kwestią administracyjną dotyczącą prowadzonego remontu. Oczywistym jest, że nie legitymował osób tam pracujących oraz nie miał wiedzy na temat tego jacy pracownicy pracują w godzinach poza godzinami pracy (...). Założyć również należy, że pracownicy budowlani wchodzący do budynku (...) tylnym wejściem w obecności kierownika robót nie byli kontrolowani jeżeli chodzi o przepustki. Zwłaszcza, że kierownik robót z racji trwania remontu był już ochronie znany.

Sąd nadto uznał , że wnioskowane przez pozwanych dowody w postaci umów o roboty budowlane i obmiary, i odręczne zapiski pozwanego nie przedstawiały wartości dowodowej w zakresie wykazania godzin pracy powoda.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków: A. A., W. S., Ł. K., K. S. i R. S., oraz zgodnym z tymi zeznaniami zeznaniom powoda.

Świadkowie ci zeznawali zgodnie co do godzin wyjazdu do pracy oraz godzin pracy pracowników w tym powoda. Zeznania świadków były logiczne i wzajemnie ze sobą zgodne i umożliwiały dokonanie logicznych ustaleń stanu faktycznego.

Zeznania świadków korespondowały również z zapisami w kalendarzu powoda, w oparciu, o które Sąd zlecił wydanie biegłemu opinii w sprawie. Opinia ta była rzetelna wydana zgodnie ze zleceniem Sądu. Pozwany skutecznie tej opinii nie podważył. Zatem mając na uwadze wnioski opinii i dokonane wyliczenia Sąd uznał, że powód przepracował 544,5 godzin nadliczbowych. Przysługuje mu za to wynagrodzenie w kwocie 8.439,79 zł brutto. Kwotę taką Sąd zasądził a w pozostały zakresie powództwo, jako wygórowane oddalił. Podstawą prawną zasądzonego wynagrodzenia za godziny nadliczbowe były przepisy art. 129 kp, 151 ¹ §1 i 2 kp, 151 ¹¹ kp .

W zakresie żądania zapłaty ekwiwalentu za urlop, Sąd uznał, że powodowi ekwiwalent ten przysługuje na podstawie art. 155 ¹ kp i 171 § 1 kp. Sąd uznał , że powodowi przysługiwało 50 dni urlopu w okresie zatrudnienia. Wykorzystał 9 dni urlopu , składając stosowny wniosek zatwierdzony przez pozwanego. Pozostało do wykorzystania 41 dni urlopu. Powód domagał się ekwiwalentu początkowo za 39 dni, w kwocie 2.796,30 brutto, co następnie po wypłaceniu przez pozwanego kwoty 1.134,11 zł ograniczył żądanie do kwoty 1662,19zł. Zatem dochodzona kwota 1662,19 zł jest kwota adekwatną. Stawkę za 1 dzień urlopu należy liczyć dzieląc stawkę wynagrodzenia miesięcznego przez współczynnik urlopowy, który w 2014r. wynosił 20,83. Zatem 1600 zł : 20,83 = 76,81 zł brutto z 1 dzień urlopu.

Sąd uznał, że w miesiącu lutym 2013r. powód nie świadczył pracy z uwagi na przestój spowodowany brakiem zleceń i nie przebywał w tym czasie na urlopie wypoczynkowym. Urlop jest prawem pracownika do odpoczynku. Zazwyczaj udzielany jest zgodnie z planem urlopów lub po konsultacji z pracodawcą. Przesunięcia urlopów mogą nastąpić w sytuacjach w ustawie wskazanych z uwagi na chorobę pracownika. W ocenie Sądu nie jest dopuszczalne jednostronne narzucenie pracownikowi wykorzystania urlopu w sytuacji gdy zakład pracy ma przestój, chyba że pracownik wyrazi na to zgodę. Z zeznań powoda wynikało zaś , że takiej zgody nie było.

Zatem Sąd nie uznał aby w miesiącu lutym powód przebywał na urlopie. Zauważyć w tym miejscu należy, że w zeznaniach swoich pozwany przyznał, że w zakładzie w miesiącach zimowych był przestój.

Sąd uznał za zasadne roszczenie powoda o zwrot kosztów korzystania własnej odzieży , jako odzieży roboczej. Pracodawca ma obowiązek wydać pracownikowi odzież roboczą, jeżeli jego odzież mogłaby ulec zabrudzeniu lub zniszczeniu. Odzież taka musi być dostosowana do rodzaju wykonywanej pracy i warunków atmosferycznych. Pozwany takiej odzieży powodowi nie wydał. Nie wykazał bowiem aby powód pokwitował odbiór takiej odzieży. Powód zaś słuchany uzupełniająco zeznał, że od pozwanego otrzymał jedynie rękawice robocze.

Zatem, skoro powód nie przedłożył paragonów czy rachunków na zakup odzieży, przy czym zeznawał, że buty i spodnie zakupił mu syn a pozostała odzież to jego własna odzież, Sąd uznał, że kwota 350 zł będzie kwotą adekwatną do poniesionych kosztów korzystania z takiej odzieży. Ponad tę kwotę Sąd powództwo oddalił jako wygórowane. Podstawę zasądzenia zwrotu kosztów stanowił przepis art. 471 kc i art. 322kpc.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego wydano na podstawie art. 100 kpc. Powód bowiem tylko w niewielkim zakresie uległ żądaniu pozwu, a dokładne wyliczenie wynagrodzenia było poprzedzone opinią biegłego.

Orzeczenie o kosztach i wydatkach sądowych oparto o treść art. 113 uksc w zw. z art. 98 kpc.

Wyrokowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności do jednomiesięcznego wynagrodzenia netto na podstawie art. 477 ² kpc.

Umorzono postępowanie w zakresie ograniczonego powództwa na podstawie art. 203 i 355 kpc.