Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE

Komisariat I Policji w K. złożył wniosek o ukaranie M. M. za czyn z art. 124§1 kw, zarzucając wymienionemu, iż we wskazanej wnioskiem dacie w K. na ul. (...) będąc pracownikiem firmy PARK- (...) usiłował spowodować stratę w wysokości 150 zł. na szkodę Pani A. S. uzależniając zdjęcie blokady z koła samochodu od zapłaty ww. kwoty.

Sąd zważył, co następuje:

Warunkiem do uznania, iż doszło do popełnienia czynu zabronionego ustawą jest wypełnienie wszystkich wskazanych przepisem znamion. Stąd też wykluczenie jakiegokolwiek ze znamion czynu zabronionego wyłącza możliwość uznania jego zaistnienia.

Przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 124§1 kw jest własność i posiadanie rzeczy. Odpowiedzialności za ten czyn podlega ten kto umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni cudzą rzecz niezdatną do użytku, jeżeli szkoda wynikającą z czynu przestępczego nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Wykroczenie to posiada swój odpowiednik w kodeksie karnym opisany w art. 288 kk. Strona podmiotowa wykroczenia z art. 124 § 1 kw obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru. Możliwość przypisania sprawstwa pozostaje uzależniona od tego, czy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić (zamiar bezpośredni) albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi (zamiar ewentualny).

Na wstępie wskazać należy, iż już sama redakcja zarzutu stawianego obwinionemu nie obejmuje w ogóle znamion w zakresie czynności sprawczej czynu z art. 124§1 kw. Okoliczności czynu, jak i jego skutki wykluczają możliwość rozpoznania sprawy w kierunku tak „zniszczenia”, jak i „uszkodzenia” co skłania tut. Sąd do rozważenia całego zdarzenia w kontekście „uczynienia cudzej rzeczy niezdatnej do użytku”.

W ocenie tut. Sądu bezspornym w sprawie pozostaje okoliczność, iż poprzez założenie blokady na koło uczyniono przejściowo niezdatnym do użytku zablokowany pojazd, brak jest jednak podstaw do uznania prawnokarnego charakteru ustalonego działania obwinionego.

Co wynika wprost z akt sprawy postępowanie związane pozostaje w pierwszej kolejności z incydentem polegającym na naruszeniu praw własności poprzez parkowanie pojazdu w sposób niezgodny z warunkami Regulaminu obowiązującego na terenie (...), jak i dopiero następczym działaniem pracownika firmy PARK- (...) - M. M. wykonującego wskazane wnioskiem o ukaranie czynności w ramach obowiązków pracowniczych zakreślonych przez pracodawcę. W tym także zakresie ujęte było właśnie żądanie zapłaty za naruszenie warunków parkowania będące w przedmiotowej sprawie wskazaną ewentualną szkodą A. S..

Wskazany kontekst zdarzenia jest bardzo istotny dla dokonania prawidłowych ustaleń w sprawie, w tym także od strony podmiotowej – zamiaru ustalonego sprawcy. Zatem w tych okolicznościach nie sposób w pierwszej kolejności traktować następczego żądania opłaty jako szkody w rozumieniu prawnokarnym– wynikającej z czynu przestępczego, bezprawnego. Po drugie obwinionemu jako pracownikowi – działającemu w zaufaniu do prawidłowości zaleceń pracodawcy i ustaleń dysponenta terenu - na gruncie rozpoznawanej sprawy nie sposób przypisać umyślności zamiaru.

Mając to na uwadze uznać należy, iż czyn M. M. nie wypełnia znamion zarzucanego mu wykroczenia i pozostaje prawnokarnie obojętny. Samo zdarzenie w ocenie Sądu winno być ewentualnie rozpatrywane na gruncie cywilnoprawnym.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 2 kpw nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. Powyższe zgodnie z dyspozycją tego przepisu rodzi na obecnym etapie postępowania konieczność odmowy wszczęcia postępowania.