Pełny tekst orzeczenia

573/6/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 11 grudnia 2014 r.
Sygn. akt Ts 243/13

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Marek Zubik – sprawozdawca
Piotr Tuleja,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej M.K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 3 września 2013 r. (data nadania) M.K. (dalej: skarżący) wystąpił o zbadanie zgodności art. 285 § 1a w zw. z art. 285 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz art. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 26 czerwca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania złożonej skardze dalszego biegu, stwierdziwszy, że sformułowane w niej zarzuty są oczywiście bezzasadne (art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym [Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK]). Po pierwsze, jak podkreślił Trybunał, skarżący zrealizował swoje prawo do sądu, tj. zakwestionował postanowienie o ukaraniu go karą porządkową, a sąd drugiej instancji rozpoznał jego zażalenie. Po drugie, zdaniem Trybunału, skarżący nie wykazał, że źródłem naruszenia przysługujących mu konstytucyjnych praw był przepis przywołany przez niego w skardze. Nie uprawdopodobnił tym samym nieproporcjonalnego naruszenia zasady sprawiedliwości proceduralnej i zasady równości broni stron procesu. Ponadto Trybunał uznał za potencjalny, tj. niemający podstaw w sprawie skarżącego, zarzut naruszenia Konstytucji przez art. 285 § 1a w zw. z art. 285 § 1 k.p.k. w zakresie, w jakim przepisy te nie przewidują możliwości nałożenia kary porządkowej na oskarżyciela publicznego. To bowiem wyłącznie skarżący, działający jako obrońca, swoim zachowaniem dał pretekst do zastosowania wobec niego kary porządkowej. Trybunał przypomniał również o tym, że art. 2 Konstytucji co do zasady nie może być samodzielnym wzorcem kontroli w postępowaniu skargowym. Zwrócił też uwagę na to, że postawiony przez skarżącego zarzut naruszenia zasady zaufania do państwa i zasady przyzwoitej legislacji przez zakwestionowane przepisy nie miał związku z treścią tych przepisów ani z trybem ich uchwalenia.
Na powyższe postanowienie skarżący (samodzielnie) złożył zażalenie, w którym podnosi, że 14 lipca 2014 r. uzyskał informację o odmowie nadania dalszego biegu skardze wniesionej przez jego pełnomocnika. Skarżący podkreśla, że ponieważ nie ma kontaktu z pełnomocnikiem, więc sam zaskarża postanowienie Trybunału z 26 czerwca 2014 r. w całości i wnosi o nadanie swojej skardze dalszego biegu. Skarżący domaga się także doręczenia mu kwestionowanego postanowienia z uzasadnieniem, co pozwoli mu „merytorycznie [się do niego] ustosunkować”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b in fine w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK).
W świetle art. 48 ust. 1 ustawy o TK zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu, tak jak samą skargę, sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżący jest sędzią, prokuratorem, notariuszem, profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych. Jeżeli więc skarżący jest np. adwokatem, to na podstawie przywołanego przepisu jest legitymowany do samodzielnego sporządzenia zażalenia. Legitymacji tej nie pozbawia go udzielenie pełnomocnictwa szczególnego innemu adwokatowi lub radcy prawnemu.
Jak ustalił Trybunał, skarżący jest adwokatem czynnym zawodowo, zrzeszonym w izbie adwokackiej w Szczecinie. Tym samym niewątpliwie przysługuje mu legitymacja do samodzielnego sporządzenia i złożenia zażalenia na postanowienie Trybunału z 26 czerwca 2014 r. o odmowie nadania jego skardze dalszego biegu.

Zgodnie z art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 133 § 3 zdanie pierwsze ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.; dalej: k.p.c.) jeżeli skarżący ustanowił pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania go w postępowaniu przed Trybunałem, to doręczenia należy dokonać temu pełnomocnikowi.
Trybunał zauważa, że 16 lipca 2013 r. skarżący skutecznie udzielił adwokatowi Pawłowi Wolnikowi pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania go w postępowaniu przed Trybunałem. Pełnomocnictwa tego skarżący nie wypowiedział (co potwierdza we wniesionym zażaleniu). Oznacza to, że zakwestionowane postanowienie należało doręczyć pełnomocnikowi, co też uczyniono 7 lipca 2014 r. Z tych względów wniosek skarżącego dotyczący doręczenia mu postanowienia z 26 czerwca 2014 r., jako bezpodstawny, nie może zostać uwzględniony.
Jak stanowi art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, na postanowienie w sprawie nienadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu skarżącemu przysługuje zażalenie do Trybunału w terminie 7 dni od daty doręczenia tego postanowienia.
Skoro postanowienie skutecznie doręczono pełnomocnikowi skarżącego 7 lipca 2014 r., to zażalenie skarżącego, nadane przez niego 14 lipca 2014 r. we właściwej placówce pocztowej, zostało – zgodnie z art. 20 ustawy o TK w zw. z art. 165 § 2 k.p.c. – wniesione do Trybunału w terminie.
Trybunał przypomina jednak, że na etapie rozpoznania zażalenia bada – w zakresie zarzutów w nim sformułowanych – czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Argumenty skarżącego powinny więc zmierzać do podważenia ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu.

Trybunał stwierdza, że skarżący ograniczył się wyłącznie do zaskarżenia postanowienia „w całości” i wnioskowania o jego uchylenie oraz nadanie złożonej skardze dalszego biegu. Nie przedstawił jednak żadnych argumentów przemawiających za uwzględnieniem jego żądania.
Dla powyższej oceny wniesionego zażalenia nie ma znaczenia to, że skarżący nie zapoznał się z treścią zakwestionowanego postanowienia, ponieważ bez problemu mógł to zrobić jego pełnomocnik.

W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.