Pełny tekst orzeczenia

534/6/B/2014




POSTANOWIENIE


z dnia 5 grudnia 2014 r.


Sygn. akt Ts 310/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Andrzej Wróbel – przewodniczący


Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – sprawozdawca


Maria Gintowt-Jankowicz,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 kwietnia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej B.K.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 8 listopada 2011 r. skarżący zarzucił art. 465 § 1 i 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) sprzeczność z art. 4, art. 10, art. 30, art. 31 ust. 1, art. 32, art. 41 ust. 1, art. 42 ust. 1-3, art. 45 oraz art. 182 Konstytucji w zw. z art. 235, art. 270 § 1 i art. 231 § 1 i 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.).
Prokurator Prokuratury Rejonowej Szczecin-Śródmieście postanowieniem z 7 października 2010 r. (sygn. akt Ds. 265/10) odmówił wszczęcia dochodzenia w sprawie tworzenia przez członków Okręgowej Rady Adwokackiej w Szczecinie fałszywych dowodów w celu skierowania postępowania dyscyplinarnego przeciwko skarżącemu. Po rozpoznaniu zażalenia złożonego na powyższe orzeczenie Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie – Wydział IV Karny postanowieniem z 20 września 2011 r. (sygn. akt IV Kp 692/10) utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Skarżący naruszenie wskazanych przepisów Konstytucji upatruje w tym, że nie otrzymał ochrony prawnej od orzekających w sprawie organów, gdyż „w wyniku korupcyjnej nowelizacji art. 465 § 1 i § 2 k.p.k. dokonanej przez organa władzy publicznej z art. 10 Konstytucji RP, został stworzony mechanizm przestępczy przez organa władzy wykonawczej, ustawodawczej, sądowniczej z tajnej grupy osób tych władz”. W dalszej części uzasadnienia skargi skarżący przedstawia swoje stanowisko na temat samorządu adwokackiego, statusu adwokata, działalności sądów i prokuratur oraz ich powiązania ze „służbami tajnymi i jawnymi własnymi, mniejszości etnicznych i narodowych obcych państw zamieszkałych w Polsce”. W jego ocenie tryb działania zaskarżonych przepisów sprowadza się do tego, że prokurator odmawia wszczęcia postępowania karnego, nie dokonując żadnej czynności procesowej, pouczając jedynie, że na postanowienie prokuratora przysługuje zażalenie z art. 465 § 2 k.p.k., a sąd rejonowy utrzymuje w mocy zaskarżone postanowienie „z zarzutem, że: akta sądu rejonowego składają się z dwóch stron: pisma prokuratora i postanowienie sądu”. Takie postępowanie skarżący traktuje jako „haniebny układ wymierzony przeciwko Narodowi Polskiemu – Suwerenowi z art. 4 Konstytucji, którego podmiotem jest Skarżący”.

Postanowieniem z 6 marca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu ze względu na niewykazanie przez skarżącego, w jaki sposób treść zaskarżonych przepisów doprowadziła do naruszenia wskazanych w skardze konstytucyjnej praw lub wolności.

W zażaleniu złożonym 12 maja 2012 r. skarżący stwierdził, że nie może zgodzić się z zapatrywaniami Trybunału Konstytucyjnego w przedmiotowej sprawie. W uzasadnieniu tezy ponownie wskazał na niezapewnienie mu ochrony prawnej w trybie art. 465 § 1 i 2 k.p.k., będące rezultatem odmowy wszczęcia postępowania przygotowawczego. W dalszej części zażalenia skarżący, jak sam twierdzi – pokazuje mechanizm działania nowelizacji art. 465 k.p.k., a także – powtarzając częściowo argumenty przedstawione już w skardze konstytucyjnej – korupcyjny mechanizm działania władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.
Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych praw i wolności, którego merytoryczne rozpoznanie wymaga spełnienia szeregu wymogów, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jednym z tych wymogów jest określenie we wniesionej skardze sposobu naruszenia konstytucyjnego prawa podmiotowego lub konstytucyjnej wolności przez orzeczenie wydane na podstawie kwestionowanej regulacji. Podkreśla się przy tym, że naruszenie powinno być konsekwencją niekonstytucyjnej treści przepisu, a nie jego niewłaściwego stosowania przez orzekające w sprawie organy.
Zarówno treść skargi konstytucyjnej, jak i zażalenia wniesionego na postanowienie odmawiające nadania skardze dalszego biegu wskazują jednoznacznie, że skarżący wysuwa zarzuty przeciwko stosowaniu zaskarżonych przepisów przez organy władzy publicznej, którym to podmiotom zarzuca – w uproszczeniu – działanie sprzeczne z prawem. Rozpatrzenie tak sformułowanego zarzutu, co podniósł już Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, wykracza poza kompetencje Trybunału Konstytucyjnego. Skarżący we wniesionym zażaleniu nie odniósł się do powyższego twierdzenia Trybunału, ani nie wykazał, że łączy naruszenie przysługujących mu praw z brzmieniem zakwestionowanego przepisu, a nie tylko z jego nieprawidłowym zastosowaniem.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 30 kwietnia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu analizowanej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.