Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Małgorzata Manowska

Sędzia SA – Maciej Kowalski (spr.)

Sędzia SA – Ksenia Sobolewska-Filcek

Protokolant: sekr. sądowy Katarzyna Kędzierska

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S. (1)

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 6 czerwca 2012 r., sygn. akt XX GC 737/11

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz M. S. (1) kwotę 5.400 (pięć tysięcy czterysta) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

Powód M. S. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) spółki z o. o. w W. (dalej: (...)) kwoty 223.791,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lipca 2011 roku do dnia zapłaty tytułem części przelanej na niego wierzytelności, tj. trzeciej raty porozumienia z 18 września 2009 r. powiększonej o odsetki ustawowe.

W dniu 19 września 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W zarzutach od nakazu zapłaty pozwany (...), wniósł o jego uchylenie i oddalenie powództwa w całości podnosząc, że weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową, gdyż wpisano sumę wekslową powiększoną o odsetki oraz nie wezwano pozwanego do wykupu weksla listem wysłanym pocztą kurierską za potwierdzeniem odbioru. Podniósł on również, iż w dacie wystawienia weksla zobowiązanie pozwanego wobec M. M. nie istniało na skutek dokonanego przezeń potrącenia z tytułu odszkodowania w wysokości 595.000,00 złotych za nieprawidłowe wykonanie przez M. M. umowy z 21 marca 2007 roku na dostawę maszyny do montażu okładek (...).

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2012 r. wydanym w sprawie XX GC 737/11 nakaz zapłaty z 19 września 2011 r. utrzymał w mocy.

Sad Okręgowy ustalił że M. M. świadczył na rzecz (...) usługi serwisowe, po wykonaniu których wystawił faktury VAT obejmujące należne mu wynagrodzenie.

W dniu 18 września 2009 roku M. M. zawarł z (...) porozumienie, w którym płatność należności z tytułu wystawionych za świadczone usługi serwisowe faktur VAT w łącznej kwocie 439.184,96 złotych została rozłożona na cztery raty: pierwsza rata w wysokości 100.000,00 złotych miała być płatna do dnia 30 września 2009 roku, druga rata w wysokości 100.000,00 złotych miała być płatna do 31 października 2009 roku, trzecia rata w wysokości 100.000,00 złotych miała być płatna do dnia 30 listopada 2009 roku, czwarta rata w wysokości 139.184,96 złotych miała być płatna do 31 grudnia 2009 roku.

Na zabezpieczenie zobowiązań wynikających z porozumienia (...) wystawił na rzecz M. M. cztery weksle in blanco wraz z deklaracją wekslową.

Zgodnie z treścią deklaracji wekslowej M. M. miał prawo wypełnić weksle na sumę odpowiadającą zadłużeniu (...) wynikającemu z porozumienia w przypadku niedotrzymania terminu płatności oraz opatrzyć je datą płatności według swego uznania zawiadamiając o tym (...) listem wysłanym przez pocztę kurierską.

W dniach 5 sierpnia i 22 listopada 2010 roku M. M. zawarł z M. S. umowy przelewu wierzytelności, na podstawie których przeniósł na jego rzecz wszystkie wierzytelności w stosunku do (...) z tytułu wystawionych faktur VAT za świadczone usługi serwisowe.

W dniu 16 czerwca 2011 roku M. M. zawarł z M. S. umowę indosu powierniczego weksla własnego in blanco wystawionego przez (...) w celu realizacji porozumienia z dnia 18 września 2009 r. S. zobowiązał się uzupełnić tenże weksel zgodnie z deklaracją wekslową o kwoty 100.000,00 złotych oraz odsetki od kwot: 344.538,52 złotych od dnia 12 maja 2009 roku do dnia płatności weksla, od kwoty 45.119,14 złotych od dnia 05 maja 2009 roku do dnia płatności weksla i od kwoty 49.527,30 złotych od dnia 05 maja 2009 roku do dnia płatności weksla. M. S. wypełnił weksel na kwotę 223.791,00 złotych z terminem płatności 18 lipca 2011 roku.

W piśmie z dnia 11 lipca 2011 roku pełnomocnik M. S. poinformował (...) o wypełnieniu weksla na kwotę 223.791,00 złotych z terminem płatności na dzień 18 lipca 2011 r. i wezwał (...) do jego wykupu.

Sąd Okręgowy ustalił również, że w dniu 21 marca 7007 roku M. M. zawarł z (...) umowę sprzedaży maszyny do montażu okładek (...).

W piśmie z 19 maja 2010 r. pr. W. S. w imieniu (...) wezwał M. M. do zapłaty odszkodowania w wysokości 595.000,00 złotych z tytułu utraconych korzyści, związanych z brakiem możliwości, na skutek wad maszyny zrealizowania zamówień klientów.

Jednocześnie w tym samym dniu wystosował on pismo do M. S. - jako pełnomocnika M. M., w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z 14 kwietnia 2010 roku, w którym poinformował M. M. o istnieniu wzajemnej wierzytelności w kwocie co najmniej 595.000,00 zł z tytułu szkody poniesionej na skutek niewłaściwego wykonania kontraktu z 21 marca 2007 roku oraz zwrócił się o wstrzymanie jakichkolwiek działań wobec (...) podnosząc, iż obie wierzytelności mogą ulec umorzeniu na skutek dokonanego potrącenia.

W piśmie z dnia 14 czerwca 2010 roku skierowanym do M. M. i doręczonym mu w dniu 18 czerwca 2010 roku, r. pr. W. S. w imieniu (...) oświadczył, iż dokonuje potrącenia wierzytelności w kwocie 595.000,00 zł z tytułu szkody spowodowanej wadami dostarczonej przez M. M. maszyny z wierzytelnościami M. M. wynikającymi z wystawionych za świadczone usługi serwisowe faktur.

Sąd Okręgowy wskazał, że przeniesienie weksla in blanco przed jego uzupełnieniem poprzez indos rodzi jedynie skutki przelewu, a na nabywcę przechodzi prawo do jego wypełnienia zgodnie z deklaracją wekslową. Nabywcy takiego weksla nie przysługuje ochrona przewidziana w art. 17 Prawa wekslowego, a osoby zobowiązane wekslowo mogą wobec niego podnosić wszelkie zarzuty, także z podstawowego stosunku zobowiązaniowego.

Z treści umowy indosu powierniczego weksla własnego z dnia 16 czerwca 2011 roku wprost wynika, że na powód nabył weksel przed jego uzupełnieniem.

Pozwany, pomimo ciążącego na nim w tym zakresie ciężaru dowodu, nie wykazał aby weksel został wypełniony przez powoda niezgodnie z porozumieniem wekslowym. Zgodnie z treścią deklaracji wekslowej z dnia 18 września 2009 roku pozwany przekazał M. M. cztery weksle na zabezpieczenie zobowiązań wynikających z porozumienia zawartego w dniu 18 września 2009 r. W deklaracji nie określono szczegółowo w jaki sposób ma być wypełniony każdy z weksli, a jedynie wskazano, że wierzyciel ma prawo je wypełnić na sumę odpowiadającą zadłużeniu wynikającemu porozumienia. Choć w treści porozumieniu brak jest zapisu, aby w przypadku niedotrzymania przez dłużnika terminów spłat wskazanych w porozumieniu wierzycielowi przypadały odsetki ustawowe, to prawo ich naliczania wynika wprost z art. 481 § 1 k.c. Kwota zadłużenia wynikająca z porozumienia obejmuje więc nie tylko należności główne, ale również odsetki ustawowe. Brak jest zatem podstaw do uznania, aby weksel został wypełniony niezgodnie z porozumieniem wekslowym.

Brak dochowania przez powoda ustalonej w treści deklaracji wekslowej formy wezwania pozwanego do wykupu weksla listem wysłanym pocztą kurierską za potwierdzeniem odbioru nie powoduje nieważności weksla, ani nie zwalnia pozwanego z obowiązku zapłaty sumy wekslowej.

W ocenie Sądu Okręgowego pozwany nie udowodnił podniesionych zarzutów ze stosunku podstawowego, a w szczególności, że doszło do umorzenia wierzytelności poza procesem przez potrącenie. Nie tylko nie udowodnił bowiem istnienia i wysokości swojego roszczenia odszkodowawczego, ale także nie wykazał, że złożył oświadczenie o potrąceniu wierzytelności dochodzonej pozwem ze swoją wierzytelnością z tytułu odszkodowania. Nie można uznać za oświadczenie o potrąceniu ani pisma pełnomocnika pozwanego z dnia 19 maja 2010 roku, ani też pisma z dnia 14 czerwca 2010 roku. Pismo pełnomocnika pozwanego z 19 maja 2010 r. nie zostało skierowane do wierzyciela tylko do jego pełnomocnika, upoważnionego wyłącznie do podejmowania czynności związanych z windykacją wierzytelności, a ponadto nie zawiera ono wyrażenia woli pozwanego co do zamiaru potrącenia w celu wzajemnego umorzenia skonkretyzowanych wierzytelności, lecz jedynie informację o możliwości umorzenia wzajemnych wierzytelności na skutek potrącenia dokonanego przez pozwanego. Wprawdzie pismo z dnia 14 czerwca 2010 roku zawierało wprost wyrażone oświadczenie o potrąceniu i zostało skierowane do wierzyciela, jednakże pozwany nie wykazał w żaden sposób by osoba, która to oświadczenie podpisała - r. pr. W. S., była to takiej czynności uprawniona.

Niezależnie od powyższego pozwany nie wykazał w żaden sposób, aby przysługiwała mu wobec M. M. jakakolwiek wierzytelność, którą mógłby przedstawić do potrącenia. Z załączonych przezeń do zarzutów od nakazu zapłaty dowodów z dokumentów wynika jedynie, iż zawarł on z M. M. umowę sprzedaży maszyny do montażu okładek, zgłaszał sprzedawcy stwierdzone przezeń wady maszyny i informował, iż wskutek ich zaistnienia poniósł szkodę mierzoną utraconymi korzyściami wobec niemożliwości realizowania zamówień klientów.

Tymczasem w toku postępowania w niniejszej sprawie pozwany - zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 6 k.c. w zw. z art. 471 k.c. - winien był wykazać nie tylko fakt istnienia ważnego zobowiązania, ale również nienależyte wykonanie tego zobowiązania przez kontrahenta, szkodę oraz związek przyczynowy, jaki zachodził pomiędzy nienależytym wykonaniem zobowiązania a powstałą szkodą.

Fakt nienależytego wykonania zobowiązania przez M. M., szkoda w majątku pozwanego oraz jej wysokość, a także związek przyczynowy nie zostały przez (...) udowodnione.

Pozwany w szczególności nie przedstawił dowodów w celu wykazania utraconych korzyści w postaci choćby zapytań ofertowych, kierowanych do niego przez potencjalnych kontrahentów zainteresowanych drukiem okładek, nie przedstawił też żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż z uwagi na brak w jego posiadaniu sprawnej maszyny drukarskiej, nie mógł sprostać zainteresowaniu zgłaszających się do niego podmiotów i tylko z tego względu nie doszło do zawarcia z nimi umowy.

Pozwany podnosił też, iż poniósł koszty związane z bieżącą obsługą niesprawnej maszyny, których również nie wykazał. Nie złożył w tym przedmiocie nawet dokumentów prywatnych a jedynie przygotowane przez siebie zestawienia dokumentów, których oceny w żaden sposób nie można dokonać. Roszczenie przedstawione do potrącenia nie zostało również wykazane co do wysokości, zaś wskazana przez pozwanego kwota musi budzić wątpliwości. Pozwany nie przedstawił nawet sposobu wyliczenia przedstawionej przez niego do potrącenia kwoty.

Z powyższego względu w ocenie Sądu Okręgowego żądanie powoda w całości zasługiwało na uwzględnienie jako znajdujące oparcie zarówno w art. 10 prawa wekslowego, jak i w art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 759 k.c. w zw. z art. 510 § 1 k.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie art. 479 ¹² § 1 k.p.c. poprzez niewyciągnięcie konsekwencji z faktu niedołączenia przez powoda do pozwu korespondencji prowadzonej przez pozwanego ze zbywcą na rzecz powoda weksla, tj. (...) Sp. z o.o. wskazującej na dokonanie przez pozwanego potrącenia wzajemnej wierzytelności skutkującego wygaśnięciem wierzytelności dochodzonej w niniejszej sprawie i na istnienie podstaw do dokonania potrącenia, pomimo tego iż powód był też adresatem tej korespondencji jako pełnomocnik zbywcy weksla a więc posiadał wiedzę na temat istoty stosunków osobistych łączących pozwanego ze zbywcą weksla a przede wszystkim co do złożenia przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu oraz posiadał tą korespondencję a także z faktu niedołączenia przez powoda do pozwu odpowiedzi pozwanego z dnia 19 maja 2010 r. na wezwanie do zapłaty, w której zakwestionowana została dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność;

2)  naruszenie art. 6 k.c. w związku z art. 229 k.p.c. i art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, że pozwany nie udowodnił faktu i podstaw wygaśnięcia dochodzonej w niniejszej sprawie wierzytelności na skutek dokonanego potrącenia, w sytuacji gdy powód zataił w pozwie treść stosunków podstawowych łączących zbywcę weksla, tj. (...) Sp. z o.o. z pozwanym, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ze względu na nabycie przez powoda weksla ze skutkiem zwykłego przelewu i w żaden sposób nie odniósł się do zarzutów pozwanego podniesionych w zarzutach od nakazu zapłaty a wcześniej w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty, co powinno być traktowane co najmniej jako niekwestionowanie stanowiska pozwanego, jeśli nawet nie jako przyznanie tego stanowiska a przede wszystkim nie mogło stanowić podstawy do stwierdzenia, że pozwany nie udowodnił swojego stanowiska i to dokonanego przez Sąd z urzędu;

3)  art. 479 ¹² § 1 k.p.c. (w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 16 września 2011 r.) w związku z art. 230 k.p.c., art. 210 § 2 k.p.c., art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. oraz art. 493 § 1 k.p.c. poprzez podniesienie z urzędu a więc bez zarzutu ze strony powoda faktu nieprzedstawienia przez pozwanego pełnomocnictwa upoważniającego jego pełnomocnika do złożenia w dniu 14.06.2010 r. wobec (...) Sp. z o.o. oświadczenia o potrąceniu wzajemnych wierzytelności, w sytuacji powołania przez pozwanego w zarzutach od nakazu zapłaty faktu skutecznego działania przez pełnomocnika przy składaniu oświadczenia o potrąceniu, niezakwestionowania tego faktu przez powoda i niewezwania pozwanego przez Sąd do złożenia do akt sprawy dokumentu pełnomocnictwa w sytuacji uznania, że jest to konieczne, mimo powołania się przez pozwanego w zarzutach od nakazu zapłaty na fakt udzielenia pełnomocnictwa do złożenia oświadczenia o potrąceniu i niezakwestionowanie tego faktu;

4)  art. 230 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie;

5)  art. 10 prawa wekslowego poprzez nieuwzględnienie zarzutu nieprawidłowego, niezgodnego z treścią deklaracji wekslowej uzupełnienia przez powoda weksla in blanco wystawionego przez pozwanego na zabezpieczenie roszczeń (...) Sp. z o.o. wynikających z Porozumienia z dnia 18 września 2009 r.

Wniósł o dopuszczenie przez Sąd Apelacyjny dowodu z dokumentu pełnomocnictwa z dnia 12 maja 2010 r. upoważniającego pełnomocnika pozwanego do złożenia w dniu 14 czerwca 2010 r. oświadczenia o potrąceniu, o którym mowa w zarzutach od nakazu zapłaty.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa z zasądzeniem od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest uzasadniona.

Nie może być uznany za trafny zarzut naruszenia obowiązującego w dacie rozstrzygania sprawy art. 479 ¹² § 1 k.p.c. (przepisy o postępowaniu w sprawach gospodarczych zostały uchylone ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw Dz. U. z dnia 2 listopada 2011 r. z dniem 3 maja 2012 r.). Powód swoje roszczenie oparł na wekslu, domagając się zasadzenia od pozwanej dochodzonej kwoty w postępowaniu nakazowym na podstawie art. 485 § 2 k.p.c. Przepis art. 485 k.p.c. wymaga kumulatywnego wystąpienia dwóch przesłanek: dochodzenia roszczenia pieniężnego lub świadczenia rzeczy zamiennych oraz udowodnienia roszczenia za pomocą dokumentów w nim wskazanych w sposób wyczerpujący.

W uzasadnieniu uchwały z dnia 18 marca 2005 r., III CZP 97/04 (OSNC 2006 r. Nr 2, poz. 24), Sąd Najwyższy podkreślił, że kognicja sądu w pierwszej fazie postępowania nakazowego jest ograniczona. Sprowadza się do stwierdzenia istnienia podstaw do wydania nakazu zapłaty, określonych w art. 485 k.p.c.

Istnienie tych podstaw na tyle uprawdopodabnia zasadność powództwa, że z woli ustawodawcy nakłada na sąd obowiązek wydania nakazu zapłaty, bez dalszego merytorycznego badania zasadności powództwa.

Pozwany nie zakwestionował żadnej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Na tym etapie postępowania, wbrew zarzutom apelacji, powód nie miał obowiązku przedstawiania korespondencji stron dotyczących wierzytelności zgłoszonych do potrącenia zbywcy, dlatego też zarzut naruszenia art. 479 ¹² § 1 k.p.c. jest chybiony.

Regulacja z art. 485 k.p.c. jest regulacją szczególną wobec art. 479 ¹² , bowiem postępowanie nakazowe jest postępowaniem uproszczonym, jakie można wszcząć w każdej sprawie , nie tylko gospodarczej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2006 r., II CSK 229/06, Lex Polonica nr 418601). Wskazać przy tym należy, że powód nie ograniczył się w pozwie tylko do dokumentu weksla, ale powołał się także na stosunek podstawowy, będący podstawą wypełnienia weksla. Skoro w zarzutach od nakazu zapłaty pozwana podniosła m.in. zarzut wygaśnięcia wierzytelności na skutek potracenia, to nie można przyjąć, aby wskazany przepis nakładał na powoda obowiązek powoływania twierdzeń i dowodów już w powie.

Prawidłowo Sąd Okręgowy uznał wierzytelność zgłoszoną do potrącenia za nieudowodnioną. Pozwany nie wykazał w sposób umożliwiający sądowi zbadanie, że wierzytelność ta rzeczywiście istniała. Do potrącenia można bowiem zgłosić tylko wierzytelność skonkretyzowaną i realną. Pozwany zatem, zgłaszając zarzut umorzenia wierzytelności na skutek potrącenia, powinien nie tylko określić wierzytelność kwotowo i wskazać z jakiego tytułu powstała, lecz także przytoczyć okoliczności faktyczne stanowiące jej podstawę oraz zgłosić dowody dla jej wykazania.

Pozwana w niniejszym procesie, powołała się na wygaśnięcie dochodzonego roszczenia na skutek potrącenia z określoną kwotowo wierzytelność odszkodowawczą, z tytułu nienależytego wykonania umowy z dnia 21 marca 2007 r. sprzedaży maszyny do montażu okładek. Okoliczności tej w żaden sposób jednak nie wykazał.

Poza tym, jak słusznie zauważył i ocenił Sąd Okręgowy, oświadczenia z 19 maja 2010 r. i 14 czerwca 2010 r. zostały podpisane przez pełnomocnika procesowego. Pozwany nie wykazał, aby pełnomocnik był upoważniony do składania poza procesem oświadczeń wywołujących skutek materialno prawny.

Okoliczności związane z wygaśnięciem wierzytelności zostały podniesione przez pozwaną w zarzutach od nakazu zapłaty, zatem i dowody na ich poparcie winny być zgłoszone w zarzutach w terminie wskazanym w art. 493 § 1 k.p.c., ze skutkami w zakresie prekluzji dowodowej wynikającymi z art. 495 § 3 w zw. z art. 479 ^14a k.p.c.

Z tego względu dowód z dokumentu pełnomocnictwa zgłoszony w apelacji został pominięty przez Sąd Apelacyjny na podstawie art. 381 k.p.c.

Niezależnie od powyższego, trafnie stwierdził Sąd Okręgowy, że oświadczenie o potrąceniu z 19 maja 2009 r. nie mogło być uznane za skutecznie złożone, skoro nie zawierało ono wyrażenia woli pozwanego o zamiarze potrącenia wierzytelności, lecz jedynie informację o możliwości umorzenia obu wierzytelności. W powołanym piśmie użyto bowiem stwierdzenia „obie wierzytelności mogą ulec umorzeniu”.

Pozwany na rozprawie w dniu 31 maja 2012 r. cofnął wnioski dowodowe a następnie, pomimo stanowiska pełnomocnika powoda, który oświadczył, że kwestionuje okoliczności wskazane przez pozwanego w zarzutach oraz wskazał że pozwany nie udowodnił podnoszonego zarzutu potrącenia (protokół k. 161), nie przedłożył jakichkolwiek wniosków.

Jednoznaczne stanowisko powoda przedstawione na rozprawie czyni nieuzasadnionym podniesiony w apelacji zarzut niezastosowania przez Sąd art. 230 k.p.c. Strona powodowa wypowiedziała się bowiem co do podnoszonego przez pozwanego zarzutu potrącenia i brak było podstaw do uznania, że przyznała podnoszone przez pozwanego w tym zakresie okoliczności.

Skoro powód zakwestionował dokonanie potracenia rzeczą Sądu było rozważenie czy miało ono rzeczywiście miejsce i czy zgłoszona do potracenia wierzytelność została udowodniona.

W deklaracji wekslowej z dnia 18 września 2009 r. nie wskazano na jaką kwotę może być wypełniony każdy z weksli, podano jedynie, że wierzyciel ma prawo je wypełnić na sumę odpowiadającą zadłużeniu (...) sp. z o.o. wynikającemu z porozumienia zawartego w tym samym dniu pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...) sp. z o.o.

Zdaniem pozwanego powód wypełnił na tę sumę weksel niezgodnie z porozumieniem wekslowym, ponieważ ani w porozumieniu z 18 września 2009 r. ani w deklaracji wekslowej nie wskazano, że suma na którą może być wypełniony weksel może być powiększona o odsetki.

Powyższa argumentacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Z treści porozumienia z dnia 18 września 2009 r. w żaden sposób nie wynika aby strony wyłączyły prawo firmy (...) Sp. z o.o. w W. do odsetek w wypadku uchybienia przez pozwanego terminu płatności poszczególnych rat określonych w porozumieniu.

Prawo do odsetek wynika zatem z porozumienia aczkolwiek ich podstawa prawna jest przepis art., 481 § 2 k.c.

Skoro zatem porozumienie to jest podstawą do dochodzenia odsetek to powód uprawniony był do wypełnienia weksla przy uwzględnieniu wyliczonych przezeń kwot z tytułu odsetek za okres opóźnienia wynikający z treści porozumienia, które to wyliczenie nie było kwestionowane przed sądem pierwszej instancji.

Nieuprawnione są wywody pozwanego zawarte w uzasadnieniu apelacji dotyczące skutków niedochowania postanowień deklaracji wekslowej w części dotyczącej zawiadomienia o wypełnieniu weksla. W tym zakresie Sąd Apelacyjny podziela w całości stanowisko Sądu Okręgowego przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i przyjmuje je za własne.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny, uznając wniesioną apelację za nieuzasadnioną, działając na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania za instancję odwoławczą orzeczono po myśli art. 98 §1 k.p.c. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 7 § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 Nr 163, poz. 1349 ze zm.).